Ραδιουργίες And The City

Απόγευμα Τετάρτης. Ψιλόβροχο. Ανοίγω το ραδιόφωνο…
Σταθμός 92.6, Ράδιο Έξαψη: Μελίνα Κανά, «…θα μπερδευτώ με τους εργάτες, θα πω τον πόνο μου στις γάτες…»

-Και δεν τον λες; Σάμπως τι με κόφτει εμένα;

Πρωί Πέμπτης. Κίνηση. Το 10άρι πηγαίνει σημειωτόν. Βάζω τα ακουστικά. Ράδιο ή mp3; Ράδιο καλύτερα, ν’ ακούσουμε και καμιά είδηση…
Σταθμός 94.6, Ράδιο Συμπρωτεύουσα: «Ένταση προκλήθηκε στην Βουλή νωρίτερα, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαπέλυσε…»

-Σαν τι να εξαπέλυσε; Βλακείες πάλι θα εξαπέλυσε.

Μεσημέρι Πέμπτης. Να μάθουμε τα χτεσινά αποτελέσματα του Τσάμπιονς Λιγκ, η Μπάρτσα θα το πάρει βρέξει-χιονίσει, αλλά όλα γίνονται…
Σταθμός 107.5, Ράδιο Σέντερ Μπακ: «Η οικογένεια του Άρεως θα προασπίσει τα συμφέροντα του συλλόγου κόντρα σε αυτούς που…»

-Ποια οικογένεια του Άρεως; Εγώ στην οικογένεια του Παόκεως ανήκω.

Βράδυ Πέμπτης. Α, έχει αφιέρωμα στους Wasp. Ναι δε λέω, ποζεριά, αλλά καλή φάση…
Σταθμός 105.7, Metal FM: «Υou ‘re frozen, when your heart ‘s not open…»

-Τι διάολο; Εγώ Wasp περίμενα, τώρα πως ξεφύτρωσε η διασκευή Μαντόνα σε Μέταλ, ένας θεός ξέρει.

Όλα εξελίσσονται ειδυλλιακά στο Βασίλειο της Δανυμαρκίας.

Ούτε απολύσεις έγιναν στα Τζάμπο, ούτε οι μπράβοι απείλησαν κανέναν εργαζόμενο, ούτε στο Καζίνο απαγόρευσαν την συνδικαλιστική δραστηριότητα, ούτε κανένας παίρνει 600 ευρώ, ούτε κανένας δουλεύει 12ωρα.

Μούγκα. Μούγκα σας λέω. Τουμπεκί. Κουβέντα καμία.

Γιατί σε κάθε, μα κάθε διαφημιστικό διάλειμμα σε σχεδόν όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης δύο είναι οι διαφημίσεις που παίζονται και ξαναπαίζονται και ξαναπαίζονται. Των Τζάμπο, όπου «δεν έχει τι να βάλει, η γριά στο καρναβάλι» και του Καζίνο Χάγιατ Ρήτζενσι όπου υπάρχει «δωρεάν ποτό για όλους έως τις 8μμ».

Όλα εξελίσσονται ειδυλλιακά στο Βασίλειο της Δανυμαρκίας.

Γεια σου ρε ελεύθερη αγορά με τα ωραία σου, πασπαλισμένη με την άχνη της πολυφωνίας σου. Άχνα δεν έβγαλες! Μπορεί να μην είσαι στα ντουζένια σου, δεν είμαστε δα και στο Μανχάταν του 1910, αλλά κρατάς γερά τα μπόσικα. Ένα φανταιζί τροπάρι έχεις και συ για να μας τη λες εμάς τους «κρατιστές», τους παρωχημένους κεντρικοσχεδιαστές, ότι στον καπιταλισμό μπορεί μεν να ψοφάς της πείνας, αλλά τουλάχιστον μπορείς να λες ελεύθερα, ανέμελα, αβασάνιστα και αγόγγυστα την αποψάρα σου, το μακρύ σου και το κοντό σου.

Έτσι. Απλά. Ελεύθερα. Συναρπαστικά.

Για πόσο ακόμα;

Ξύλινη Γλώσσα

Χρόνια τώρα από εχθρούς αλλά και μερικούς όντως καλοπροαίρετους προοδευτικούς ανθρώπους και φίλους ακούω ότι το ΚΚΕ είναι «κολλημένο», με «ξεπερασμένη ιδεολογία» και «ξύλινο» πολιτικό λόγο.
«Όλο για ιμπεριαλισμούς και καπιταλισμούς λέει», ανέφερε κάποιος.

Θα αντιστρέψω το ερώτημα.

Είναι «ξύλινη γλώσσα» το ότι υπάρχει φτώχεια;
Είναι «ξεπερασμένες ιδεολογίες» το ότι μας κλέβουν κάθε μέρα απ’ το μισθό, απ’ τα ένσημα, απ΄ τη ΔΕΗ κλπ;
Είναι «κόλλημα του ΚΚΕ στο παρελθόν» ότι οι τράπεζες τρώνε τα φράγκα των λαϊκών στρωμάτων;

Μα, υπάρχει πιο φυσική, ανθρώπινη, λαϊκή, κατανοητή, «μή ξύλινη» γλώσσα από την παραπάνω;

Τι σόι «εκσυγχρονισμό» του ΚΚΕ περιμένουν μερικοί; Υπάρχει μεγαλύτερος «εκσυγχρονισμός», μεγαλύτερη συμπόρευση με τις σύγχρονες εξελίξεις , από το να παραμένεις, παρά την μαυρίλα του σημερινού κόσμου, αντικαπιταλιστής, κομμουνιστής; να παλεύεις όχι μόνο για την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου των μαζών αλλά για την οριστική κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης;

Και ας υποθέσουμε ότι δεν θα χρησιμοποιεί πλέον το ΚΚΕ τη λεγόμενη «ξύλινη γλώσσα». Τέρμα πια οι «ιμπεριαλισμοί», και οι «πλουτοκρατίες». Τότε τι; Παύει να υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο; Παύουμε να δουλεύουμε για 550 ευρώ και να νομίζουμε ότι μας κάνουνε και χάρη; Παύει να πληρώνει ο γονιός φροντιστήρια και νοίκια για να σπουδάσουν τα παιδιά του;

Και αν δεν μιλάει το ΚΚΕ για τα λαϊκά προβλήματα, για την φτώχεια, την ανεργία, την κρατική βία κλπ, γιατί θα μιλάει τότε; Για την κατάθλιψη της τίγρης της βορειοδυτικής Ουγκάντας; Ή για το δικαίωμα της ταϋλανδέζικης κάμπιας στην ομοφυλοφιλία; Δε λέω, καλή η «εναλλακτική» και τρέχα γύρευε θεματολογία, αλλά υπάρχει και μια στοιχειώδης ιεράρχηση.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΡΥΖΙ ;

Δεν είναι γραμματόσημα. Ένσημα είναι.

Είναι του πατέρα μου. Από την οικοδομή. Βαρέα που λένε. Παλαιού τύπου. Τα δικά μου, τα ελαφρά, τα hi-tech με το ολόγραμμα, δεν νομίζω ότι αξίζουν αντίστοιχης προβολής, άσε που είναι και μια χούφτα.

Όμως τα -μη- ένσημα της γενιάς των 700 ευρώ, που θα ‘λεγε και ο Τσίπρας, της νέας βάρδιας, που ‘θα λεγαν και οι φίλοι μου οι ναρίτες, είναι αυτά που αξίζουν και προβολής και υπενθύμισης.
Στις αρχές της φοιτητικής μου ζωής, πίσω στο 2004, θυμάμαι είχα αναφέρει σε έναν συμφοιτητή τη λέξη «ένσημα», και με κοίταξε σαν χάνος. «Τι είναι τα ένσημα;», ρώτησε.
Κάποιοι συμφοιτητές ήταν πιο «προχωρημένοι»: «Ε, τα ένσημα είναι κάτι με την άδεια, άμα μπορείς να πάρεις άδεια απ’ τη δουλειά...»
Άλλοι το «κατείχαν» το ζήτημα: «Κοίταξε, δεν θέλω ένσημα, μικρός είμαι ακόμα, όταν θα βρω κανονική δουλειά, εννοείται».
Τέλος, μερικοί ήταν σε άλλο σύμπαν: «Ρε φίλε, βασικά καλά τα λέει το ΚΚΕ αλλά δεν γίνεται να κολλάει το αφεντικό σε όλους ένσημα, τι θα βγάλει αυτός;»

Νέα παιδιά, κάποιοι δεν γνωρίζουν, κάποιοι γνωρίζουν αλλά το αφήνουν «για αύριο», κάποιοι φτάνουν στο σημείο να υιοθετούν τα επιχειρήματα των ταξικών τους αντιπάλων. Σε στιγμές όπως η τωρινή, του ξεπατώματος ακόμα και αυτού του ανεπαρκούς σοσιαλδημοκρατικού κράτους πρόνοιας, η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης είναι το ζητούμενο. Μόνο που ώρες-ώρες ούτε «τρεϊντγιουνιονίστικη» που ‘λεγε κι ο Λένιν, δεν φαίνεται να υπάρχει.

Σύντροφοι, συναγωνιστές, φίλοι, και κάθε καλοπροαίρετος που έχει τσίπα: Εμπρός, όπου υπάρχουν σωματεία, να τα πάρουμε από την εργοδοτική-αστική επιρροή, όπου δεν υπάρχουν σωματεία, να τα φτιάξουμε, να μάθουν οι νέοι εργαζόμενοι τα δικαιώματά τους, να μάθουν να παλεύουν για το ψωμί και την αξιοπρέπεια τους. Να μη χαθεί χρόνος.

Το είχα γράψει και στην πρώτη μου ανάρτηση στο ρημάδι το Φιλολαϊκό, τον Απρίλη. Αν σήμερα εμείς γινόμαστε η γενιά της ανασφάλιστης εργασίας, να μην αφήσουμε τα αυριανά παιδιά μας να γίνουν η γενιά που θα μένει στα χαρτόκουτα.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ

Έβλεπα, λίγο πριν την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, ένα εισαγωγικό αφιέρωμα στη ΝΕΤ. Στο φόντο των διάφορων συνεντεύξεων κυριαρχούσαν δύο μορφές, του Μάο Τσε Τουνγκ και του Ντενγκ Ξιάο Πινγκ.

Αντίφαση.

Όλη η προοδευτική ανθρωπότητα χαιρέτησε τη Νίκη της Κινεζικής Επανάστασης το '49. Κρύος ιδρώτας έλουζε τον Ιμπεριαλισμό την δεκαετία που ακολούθησε. Η ρήξη στις σχέσεις ΕΣΣΔ-Κίνας όμως, επέδρασε αρνητικά και στους δύο. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην πρώτη θα αρχίσει να ζορίζεται, ενώ η δεύτερη θα περάσει από σαράντα κύματα με αμφίβολα αποτελέσματα.

Όμως η Κίνα δεν μπόρεσε να ισορροπήσει ουσιαστικά ποτέ, μεταξύ της βολονταριστικής υπερβολής και ενός υποτιθέμενου «πραγματισμού». Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 «στούκαρε» μόλις πήγε να στρίψει στην πρώτη γωνία .

Από τον αριστερισμό του Μάο στις εμπορευματικές σχέσεις του Ντέγκ. Από τα ακατανόητα «Μεγάλα Άλματα προς τα Μπρος» στην εισβολή του ξένου κεφαλαίου στη χώρα. Από τις χαοτικές «Πολιτιστικές Επαναστάσεις» στην χλιαρή γενικολογία για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ.

Το θέμα της Κίνας φυσικά δεν μπορεί να εξαντληθεί (ουσιαστικά δεν μπορεί να «ανοιχθεί» καν) στα πλαίσια ενός blog, όμως οι προβληματισμοί παραμένουν.

Κρίμα, γιατί αυτή η χώρα, αν και δε μ’ αρέσει να πετάω το θέμα στη μεταφυσική, θες λόγω μεγέθους θες λόγω άλλων παραγόντων, είχε τις δυνατότητες να πάει μπροστά όλη την ανθρωπότητα. Με τον αντίστοιχο διεθνή περίγυρο βέβαια.

ΑΣΤΟΥΛΗ, ΜΗ ΜΟΥ ΚΡΥΒΕΣΑΙ

Αστούλη, μη μου κρύβεσαι...

Δεν έχεις το δικαίωμα να πέφτεις απ’ τα σύννεφα για τα σκάνδαλα που βγαίνουν στη φόρα. Τα σκάνδαλα δεν είναι αποπαίδι σου, παιδί σου είναι και μάλιστα μοσχαναθρεμμένο.
«Όζει» έλεγε προχτές ο x,y Τράγκας: «όζει η μπόχα των σκανδάλων». Βρε και Όζει και Dio και Blackmore, αλλά μη μου παριστάνεις την «μωρή παρθένα», που θέλει «να καθαρίσει το τοπίο», διότι «βλάπτεται το κύρος του πολιτικού μας συστήματος», «διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός».
Στην πραγματικότητα δεν σε ένοιαξε ποτέ ο κοινωνικός ιστός. Ο μόνος ιστός που σε ένοιαξε, είναι ο ιστός της αράχνης, αυτός που μέσα στην φτώχεια, την αμάθεια και την κοροϊδία υφαίνεις χρόνια τώρα γύρω από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε να κάνεις ανενόχλητος τη δουλειά σου.
Τουλάχιστον ο τύπος στη φωτογραφία, ο Μαξιμιλιανός ο Ροβεσπιέρος, είχε τα κότσια να πει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, και γι’ αυτό τον τιμώ και τον σέβομαι, έπαιξε τον πιο προοδευτικό ρόλο που μπορούσε να παίξει. Όχι δεν ήταν κανένας, «γαμάτος» κομμουνισταράς. Αστός ήτανε και μάλιστα με τα μπούνια, αλλά μας ξεκόλλησε όλους μαζί από την μεσαιωνική κακομοιριά και αποβλάκωση, έκανε κάτι. Ο άλλος, ο μεγάλος οικονομολόγος, ο κυνικός αλλά ειλικρινής, τετράγωνος μέσα στην αισιοδοξία του, αστός, ο Άνταμ Σμιθ, είπε παράλληλα με τα ωραία περί ελευθερίας, ότι «άμα δεν είχαμε τους μαύρους να βγάζουμε κάνα φράγκο, θα την είχαμε κάτσει τη βάρκα». Πρόσφερε κάτι. Μας πέταξε την αστική χλαπάτσα στα μούτρα. Έδωσε την ευκαιρία στον Μαρξ να ανακαλύψει το ανεβατόρι της ανθρώπινης υπόστασης.
Εσύ ρε Ούφο, καημένε Αστέ της νέας εποχής, υπερσύγχρονε νεοσάπιενς, μακιαβελικό σαπρόφυτο τέταρτης διαλογής, τι προσφέρεις στην ανθρωπότητα;
Πάρε το δισάκι σου στον ώμο και παράτα μας. Μπες σε ένα διαστημόπλοιο και ψάξε. Ψάξε !
Αν υπάρχουν πολιτισμοί σε άλλους πλανήτες που βρίσκονται ακόμα στη φεουδαρχία, κάτσε και βόηθα. Βόηθα ! Βόηθα να πάει μπροστά εκείνος ο ρημαδιασμένος τόπος, ο Έψιλον 38Κ, ας πούμε, 400 έτη φωτός μακριά από ‘δω.
Αν δεν μπορείς τα ταξίδια, κάνε στην άκρη, παραμέρισε. Εμείς οι κομμουνιστές δεν αγαπάμε τα αίματα από βίτσιο, όπως λέει και ο Ραφαηλίδης. Μπες στο ντουλάπι και άσε την ανθρωπότητα να κάνει πέντε βήματα μπροστά, μέχρι να μας αποσύρει και μας για να βρει νέους ουρανούς να πετάξει.

Άντε πια...

ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ. (μια εικόνα που με συγκίνησε)

Και γι’ αυτά τα ρημάδια γίνονται όλα. Αν η δικά μας η γενιά, των 25άρηδων είναι καταδικασμένη να ζήσει στην ανασφάλεια και τη «μισή» ζωή, η φουρνιά η επόμενη, των μικρών παιδιών, κινδυνεύει να μη ζήσει ούτε αυτό, αλλά να βουλιάξει στην μιζέρια και την εξαθλίωση. Η φωτογραφία αυτή, μπορεί κάποιος να πει ότι είναι απλά ακόμα ένα «κλασσικό τρυκ-βάζουμε δυο κοριτσάκια και ένα λουλούδι και συγκινήσαμε τον κόσμο». Ίσως. Όμως, κανείς δεν δικαιούται να στρέψει του βλέμμα του απ’ αυτήν τη φωτογραφία, πριν συλλογιστεί ότι τη μέρα που θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα χαρτόκουτα στους δρόμους, τη μέρα που ο μελλοντικός «Βίκτωρ Ουγκώ» θα πιάσει το ασύρματο του πληκτρολόγιο για να γράψει την συνέχεια των «Αθλίων», θα είναι πια αργά για να ξεκινήσουμε την προσπάθεια να γυρίσουμε τον ήλιο....
Για τα υπόλοιπα και μ’ ένα υπόλοιπο αισιοδοξίας στην άκρη, δίνω το λόγο στο Ρίζο...

Από το Σικάγο στην Καισαριανή...». Από την Ορεστιάδα ως την Κρήτη και τα Γιάννενα ως την Καλαμάτα... Σε Θεσσαλία, Μακεδονία, Πελοπόννησο, Στερεά μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και με κορυφαία τη συγκέντρωση της Αθήνας, εργάτες και εργάτριες, νέοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μετανάστες, άνεργοι τίμησαν τη μεγάλη γιορτή της εργατικής τάξης. Σε πάνω από 70 απεργιακές συγκεντρώσεις, χιλιάδες εργαζόμενοι πορεύτηκαν και διαδήλωσαν χτες με τα λάβαρα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου.

Στα χνάρια της Ιστορίας και της ταξικής πάλης, χιλιάδες και χιλιάδες, για μια χρονιά ακόμη, εμπιστεύτηκαν τις ταξικές δυνάμεις. «Κοκκίνισαν» οι δρόμοι και οι πλατείες από τις σημαίες του αγώνα. Με παλμό, μουσικές και συνθήματα περπατούσαν στη μεγάλη γιορτή της εργατιάς οι συγκεντρώσεις... Η σφραγίδα του ΠΑΜΕ, η σφραγίδα του αγώνα αποτυπώθηκε βαθιά και στην Πρωτομαγιά του 2008. Η πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Η ταξική αλληλεγγύη, η συμπαράσταση στους λαούς που αγωνίζονται, σαν κόκκινη κλωστή διαπερνούσε όλες τις συγκεντρώσεις. Η σταθερή γραμμή του ΠΑΜΕ, το πλατύ άνοιγμά του μέσα στην εργατική τάξη, η αποφασιστική του πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, το περιεχόμενο των διεκδικήσεών του, όλα τούτα εκφράστηκαν με τον πιο καταλυτικό τρόπο στην Εργατική Πρωτομαγιά.

Στις μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις έδωσαν το «παρών» νέες δυνάμεις. Εργάτες και εργάτριες που «κερδήθηκαν» στους μεγάλους αγώνες των ταξικών δυνάμεων για την Κοινωνική Ασφάλιση, στις κινητοποιήσεις για τους μισθούς και τα μεροκάματα, στην καθημερινή πάλη για την προστασία των ανέργων, το δικαίωμα στη δουλειά, στις διεκδικήσεις για δωρεάν Υγεία και Παιδεία. Αυτή η πλατιά συσπείρωση μέσα στο καμίνι των αγώνων είναι και το μεγάλο έπαθλο για τις ταξικές δυνάμεις. Είναι η νέα δύναμη, το νέο αίμα που θα δώσει ακόμα πιο αποφασιστική ώθηση στις μάχες που έρχονται.

Για να πλατύνει και να ατσαλωθεί το Μέτωπο του Αγώνα. Για να γίνει ακόμα πιο ισχυρός ο ταξικός πόλος. Για να παραμερίσουν ακόμα περισσότεροι εργάτες τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Για να δυναμώσει η γραμμή της ρήξης και της ανατροπής. Να ριζώσει και να ενισχυθεί η ταξική ενότητα και η λαϊκή συμμαχία. Γιατί μόνο στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που η εργατιά θα κάνει κουμάντο μπορούν «τα όνειρα να λάβουνε εκδίκηση...»

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=2/5/2008&id=9701&pageNo=7&direction=1