Αστούλη, μη μου κρύβεσαι...
Δεν έχεις το δικαίωμα να πέφτεις απ’ τα σύννεφα για τα σκάνδαλα που βγαίνουν στη φόρα. Τα σκάνδαλα δεν είναι αποπαίδι σου, παιδί σου είναι και μάλιστα μοσχαναθρεμμένο.
«Όζει» έλεγε προχτές ο x,y Τράγκας: «όζει η μπόχα των σκανδάλων». Βρε και Όζει και Dio και Blackmore, αλλά μη μου παριστάνεις την «μωρή παρθένα», που θέλει «να καθαρίσει το τοπίο», διότι «βλάπτεται το κύρος του πολιτικού μας συστήματος», «διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός».
Στην πραγματικότητα δεν σε ένοιαξε ποτέ ο κοινωνικός ιστός. Ο μόνος ιστός που σε ένοιαξε, είναι ο ιστός της αράχνης, αυτός που μέσα στην φτώχεια, την αμάθεια και την κοροϊδία υφαίνεις χρόνια τώρα γύρω από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε να κάνεις ανενόχλητος τη δουλειά σου.
Τουλάχιστον ο τύπος στη φωτογραφία, ο Μαξιμιλιανός ο Ροβεσπιέρος, είχε τα κότσια να πει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, και γι’ αυτό τον τιμώ και τον σέβομαι, έπαιξε τον πιο προοδευτικό ρόλο που μπορούσε να παίξει. Όχι δεν ήταν κανένας, «γαμάτος» κομμουνισταράς. Αστός ήτανε και μάλιστα με τα μπούνια, αλλά μας ξεκόλλησε όλους μαζί από την μεσαιωνική κακομοιριά και αποβλάκωση, έκανε κάτι. Ο άλλος, ο μεγάλος οικονομολόγος, ο κυνικός αλλά ειλικρινής, τετράγωνος μέσα στην αισιοδοξία του, αστός, ο Άνταμ Σμιθ, είπε παράλληλα με τα ωραία περί ελευθερίας, ότι «άμα δεν είχαμε τους μαύρους να βγάζουμε κάνα φράγκο, θα την είχαμε κάτσει τη βάρκα». Πρόσφερε κάτι. Μας πέταξε την αστική χλαπάτσα στα μούτρα. Έδωσε την ευκαιρία στον Μαρξ να ανακαλύψει το ανεβατόρι της ανθρώπινης υπόστασης.
Εσύ ρε Ούφο, καημένε Αστέ της νέας εποχής, υπερσύγχρονε νεοσάπιενς, μακιαβελικό σαπρόφυτο τέταρτης διαλογής, τι προσφέρεις στην ανθρωπότητα;
Πάρε το δισάκι σου στον ώμο και παράτα μας. Μπες σε ένα διαστημόπλοιο και ψάξε. Ψάξε !
Αν υπάρχουν πολιτισμοί σε άλλους πλανήτες που βρίσκονται ακόμα στη φεουδαρχία, κάτσε και βόηθα. Βόηθα ! Βόηθα να πάει μπροστά εκείνος ο ρημαδιασμένος τόπος, ο Έψιλον 38Κ, ας πούμε, 400 έτη φωτός μακριά από ‘δω.
Αν δεν μπορείς τα ταξίδια, κάνε στην άκρη, παραμέρισε. Εμείς οι κομμουνιστές δεν αγαπάμε τα αίματα από βίτσιο, όπως λέει και ο Ραφαηλίδης. Μπες στο ντουλάπι και άσε την ανθρωπότητα να κάνει πέντε βήματα μπροστά, μέχρι να μας αποσύρει και μας για να βρει νέους ουρανούς να πετάξει.
«Όζει» έλεγε προχτές ο x,y Τράγκας: «όζει η μπόχα των σκανδάλων». Βρε και Όζει και Dio και Blackmore, αλλά μη μου παριστάνεις την «μωρή παρθένα», που θέλει «να καθαρίσει το τοπίο», διότι «βλάπτεται το κύρος του πολιτικού μας συστήματος», «διαρρηγνύεται ο κοινωνικός ιστός».
Στην πραγματικότητα δεν σε ένοιαξε ποτέ ο κοινωνικός ιστός. Ο μόνος ιστός που σε ένοιαξε, είναι ο ιστός της αράχνης, αυτός που μέσα στην φτώχεια, την αμάθεια και την κοροϊδία υφαίνεις χρόνια τώρα γύρω από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε να κάνεις ανενόχλητος τη δουλειά σου.
Τουλάχιστον ο τύπος στη φωτογραφία, ο Μαξιμιλιανός ο Ροβεσπιέρος, είχε τα κότσια να πει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Στην ιστορία της ανθρωπότητας, και γι’ αυτό τον τιμώ και τον σέβομαι, έπαιξε τον πιο προοδευτικό ρόλο που μπορούσε να παίξει. Όχι δεν ήταν κανένας, «γαμάτος» κομμουνισταράς. Αστός ήτανε και μάλιστα με τα μπούνια, αλλά μας ξεκόλλησε όλους μαζί από την μεσαιωνική κακομοιριά και αποβλάκωση, έκανε κάτι. Ο άλλος, ο μεγάλος οικονομολόγος, ο κυνικός αλλά ειλικρινής, τετράγωνος μέσα στην αισιοδοξία του, αστός, ο Άνταμ Σμιθ, είπε παράλληλα με τα ωραία περί ελευθερίας, ότι «άμα δεν είχαμε τους μαύρους να βγάζουμε κάνα φράγκο, θα την είχαμε κάτσει τη βάρκα». Πρόσφερε κάτι. Μας πέταξε την αστική χλαπάτσα στα μούτρα. Έδωσε την ευκαιρία στον Μαρξ να ανακαλύψει το ανεβατόρι της ανθρώπινης υπόστασης.
Εσύ ρε Ούφο, καημένε Αστέ της νέας εποχής, υπερσύγχρονε νεοσάπιενς, μακιαβελικό σαπρόφυτο τέταρτης διαλογής, τι προσφέρεις στην ανθρωπότητα;
Πάρε το δισάκι σου στον ώμο και παράτα μας. Μπες σε ένα διαστημόπλοιο και ψάξε. Ψάξε !
Αν υπάρχουν πολιτισμοί σε άλλους πλανήτες που βρίσκονται ακόμα στη φεουδαρχία, κάτσε και βόηθα. Βόηθα ! Βόηθα να πάει μπροστά εκείνος ο ρημαδιασμένος τόπος, ο Έψιλον 38Κ, ας πούμε, 400 έτη φωτός μακριά από ‘δω.
Αν δεν μπορείς τα ταξίδια, κάνε στην άκρη, παραμέρισε. Εμείς οι κομμουνιστές δεν αγαπάμε τα αίματα από βίτσιο, όπως λέει και ο Ραφαηλίδης. Μπες στο ντουλάπι και άσε την ανθρωπότητα να κάνει πέντε βήματα μπροστά, μέχρι να μας αποσύρει και μας για να βρει νέους ουρανούς να πετάξει.
Άντε πια...