Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Ο "Αριστερισμός". Μέρος 1ο. Εισαγωγή-"Αριστερόμετρο"



Η κατάσταση

Η χώρα βρίσκεται εδώ και μήνες στον αστερισμό του Μνημονίου.

Τρίχες.

Η χώρα βρίσκεται από αμνημονεύτων ετών στον αστερισμό της αντιλαϊκής πολιτικής ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ, πολιτικής που εντείνεται και επιταχύνεται από το μνημόνιο, δηλαδή στον αστερισμό του καπιταλισμού, και μάλιστα αυτού που πεθαίνει (άντε να δούμε) και επιχειρεί να μας πάρει μαζί του. Τα μέτρα που παίρνονται είναι πιο έντονα και συμπυκνωμένα με τάση ξεπατώματος ότι ψιλοκατάκτησης είχε ακόμα μείνει όρθια. Γι’ αυτό χρειάζεται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση για την αντίσταση και την συνεπαγόμενη γενική αντεπίθεση για να δούμε άσπρη μέρα. Στον αστερισμό του «μνημονίου», λοιπόν;

Από τον Αστερισμό στον Αριστερισμό

Ωστόσο, σε μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό, υπάρχουν κάποιες μικρές νησίδες, κουκίδες στον πολιτικό χάρτη της χώρας που όλοι έχουμε πέσει πάνω, κάποια στιγμή, στα φοιτητικά ή τα ύστερα χρόνια μας. Κάποιες ιερογλυφικές συντομογραφίες με τρία ή περισσότερα γράμματα, ολότελα άγνωστες και περιβαλλόμενες από πέπλο μυστικισμού, κάποια ευφάνταστα συνθήματα σε μισογκρεμισμένους τοίχους με μυστηριώδεις υπογραφές. Όλοι μας έχουμε συναντήσει ανθρώπους με τζίβες και γωνιώδη γένια, λεπτεπίλεπτες κοπελίτσες τυλιγμένες σε μωβ υφάσματα, οπαδούς της Reggae και του Ska, που χαρακτήριζαν τους Deep Purple και τους Iron Maiden «κνίτικα» συγκροτήματα.

Δεν είναι αναρχικοί (μάλλον, συνήθως, λογικά, εεε… δεν ξέρω).

Ποιοί είναι όμως;

Είναι οι «Α-ΡΙ-ΣΤΕ-ΡΙ-ΣΤΕΣ».

Υπάρχουν εύλογες ερωτήσεις για αυτούς:

Γιατί είναι τόσοι πολλοί;

Πότε αρχίνισε ο πρώτος;

Από πού ξεφύτρωσε η Ανταρσύα;

Γιατί υπάρχουν δύο «μουλού» και σε τι διαφέρουν;

Τι σόι φρούτο είναι τα ΕΑΑΚ;

O Άρης ήταν πράγματι «κομμουνισταράς»;

Τι είναι οι «συνιστώσες» του Σύριζα;

Γιατί μαλώνουν και μεταξύ τους;

Είναι τρεις μαζί με τον κούκο ή χωρίς αυτόν;

Πόσο «Πασόκοι» είναι τελικά;

Πότε θα πάρει πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ;

Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Αυτά και άλλα ερωτήματα (φλέγοντα) που βασανίζουν τους αναγνώστες και εν γένει το ρημάδι το γίγνεσθαι θα επιχειρήσει να απαντήσει το Φιλολαϊκό blog, με σεβασμό στον Έλληνα καταναλωτή και γνώμονα το συμφέρον του Έλληνα φορολογούμενου πολίτη.


Και γιατί ρε laiko stroma το κάνεις αυτό; Τι σου φταίξαμε εμείς οι αριστεριστές;

Οι «αριστεριστές», δεν μου φταίξανε σε τίποτα (έχω και φίλους από δαύτους, είναι άνθρωποι ξέρετε, με σάρκα και οστά). Ο αριστερισμός όμως μου την έδινε στα νεύρα από μικρό, ψυχολογικά και λιγάκι ατεκμηρίωτα. Όταν διάβασα, έμαθα γι’ αυτόν και έδρασα, ζυμώθηκα παραδίπλα από αυτόν η άντίθεσή μου σε αυτόν έχασε τα νεανικά, βουρλισμένα και ασαφή χαρακτηριστικά, αλλά κέρδισε σε ουσία, λογική επεξεργασία, επιστημονική τεκμηρίωση.

Το «Σύντομο Εγχειρίδιο του Αριστερισμού» ήταν ένα project που τριγύριζε στο μυαλό μου εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν καμιά δεκαριά, πριν πατήσω το πόδι μου σε φυτώρια αριστερισμού όπως ΑΕΙ-ΤΕΙ κλπ. Κρατούσα σημειώσεις, μάζευα έντυπα, συνομιλούσα με ανθρώπους του χώρου, χωρίς να πάψω να βρίσκομαι σε διαπάλη στον χώρο σπουδών-χώρο δράσης μου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν ήθελα να προχωρήσω σε μια τέτοια γραπτή αποτίμηση. Τώρα που είμαι στο πτυχίο πιστεύω είναι καλή στιγμή.

Ετυμολογική διευκρίνιση

Προτίμησα να βάλω σε εισαγωγικά την λέξη «Αριστερισμός» όχι γιατί ο όρος αυτός είναι αντιεπιστημονικός ή δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά αντίθετα γιατί πολλές από τις οργανώσεις και τα κόμματα όχι μόνο δεν αποτελούν δείγματα αριστερού οπορτουνισμού αλλά βρίσκονται απείρως δεξιότερα του ΚΚΕ σε όλα τα ζητήματα ακόμα και σε φραστικό-διακηρυκτικό επίπεδο καταλαμβάνοντας επάξια τον τίτλο των «δεξι-ιστών», νεολογισμό δημιουργημένο από εμένα, ο οποίος και απεικονίζει σωστότερα τον χαρακτήρα και την πολιτική των οργανώσεων αυτών. Όμως ο βασικός λόγος που κάποιος κατατάσσεται στην κατηγορία του κλασσικού «αριστεριστή» ή του μοντέρνου «δεξιοαριστεριστή» δεν είναι οι διακηρύξεις, αλλά η δράση και η θέση που παίρνει στην διεξαγόμενη ταξική πάλη. Οι πάντες άλλωστε γνωρίζουν ότι και ο γνήσιος αριστερισμός, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι (και δεν είναι πάντα) μπορεί να είναι αρκετά επιζήμιος για το εργατικό-λαϊκό κίνημα, μολονότι δεν αποτελεί τον κύριο εχθρό μέσα στο κίνημα (αυτός ήταν και παραμένει ο καθαρά αστοποιημένος δεξιός οπορτουνισμός (Συνασπισμός και πιο «κραγμένα» Δημ. Αριστερά κλπ). Πάντως «γνήσιος» αριστερισμός παλαιάς κοπής, δηλαδή του τύπου «από τον πολύ αριστερισμό στουκάρω στον τοίχο» δεν πολύ-υπάρχει σήμερα, όλοι προσπαθούν να παίξουν ένα πιο ευέλικτο και «σύγχρονο» παιχνίδι στην πολιτική σκακιέρα. Τους κατανοώ...



Που μπορεί κάποιος να τους συναντήσει

Μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ οι οργανώσεις αυτές εκφράζονται κατά βάση από την (τα) Ε.Α.Α.Κ. (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση), την ΑΡ.ΕΝ. (Αριστερή Ενότητα) άλλα και άλλους φορείς.

Στο χώρο των εργαζομένων, όπως είναι φυσικό, οι δυνάμεις τους είναι περιορισμένες, με εξαίρεση κάποιες κατηγορίες επιστημόνων, εκπαιδευτικών κλπ, ενώ έχουν κάνει κάποια δειλά βήματα στους χώρους της ελαστικοποιημένης-επισφαλούς εργασίας μαζί με αναρχικές-αντιεξουσιαστικές ομάδες. Διατηρούν κάποιες θέσεις σε πρωτοβάθμια σωματεία ενώ ελέγχουν και μερικά από αυτά.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων συμμετέχουν στα δύο εκλογικά σχήματα του αμφίπλευρου οπορτουνισμού στη χώρα μας, τον κατεψυγμένο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς), οι πιο «νερόβραστες», και την φρεσκότατη ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή), οι πιο «πυρίμαχες», που είχε και ένα εκλογικό αποτέλεσμα ψιλό-της-προκοπής στις πρόσφατες τοπικές εκλογές.



Πραγματικότητα vs Γραφικότητα

Επέλεξα στο «Εγχειρίδιο» να αναφερθώ σε οργανώσεις που υπάρχουν σήμερα, έστω και σαν «σφραγίδες» και όχι σε σχήματα του παρελθόντος γιατί τότε δεν θα έφταναν ούτε όλα τα blog της χώρας να χωρέσουν το μελάνι. Ωστόσο αναφέρονται αρκετά ιστορικά στοιχεία για να γίνεται κατανοητή η καταγωγή και η πορεία τους.

Οι περισσότερες από τις οργανώσεις που αναφέρονται είναι ενεργές και εμφανίζουν μια «άλφα» δράση και μια κάποια οργανωμένη δύναμη (κάποιων εκατοντάδων ή δεκάδων ή …μονάδων ψυχών). Μερικές, όμως αποτελούν ουσιαστικά οργανώσεις «φαντάσματα» του παρελθόντος, με τα στελέχη τους να αναπολούν περασμένα «μεγαλεία» άλλων εποχών.

Ορισμένες οργανώσεις έχουν ένα βαθμό σοβαρότητας, ενώ άλλες είναι αρκετά «γραφικές», για να μην πω «απάλευτες» και «άκυρες» (που βασικά, το λέω). Άλλωστε ποιος μπορεί να ξεχωρίσει τις γραφικές από τις «κανονικές» σε αυτό τον χώρο. Τα πράγματα είναι ρευστά, και οι αλληλοκατηγορίες για «προδοσία των επαναστατικών αρχών» (αλλά και πιο πεζές κατηγόριες) και άλλα τοιαύτα, είναι σύνηθες φαινόμενο, όταν βέβαια ξεκλέβουν λίγο χρόνο από το να «την λένε» στο ΚΚΕ.

Στο «Εγχειρίδιο» δεν περιλαμβάνεται ανάλυση του χαρακτήρα των φοιτητικών, συνδικαλιστικών και εκλογικών συλλογικοτήτων που τυχόν συμμετέχουν (πχ. ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, Παρεμβάσεις, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ). Κάτι τέτοιο θα πλάτιαζε το ήδη ευρύ πλαίσιο του αφιερώματος, θα περιείχε επαναλήψεις κλπ. Σε κάθε περίπτωση η στοιχειώδης μελέτη του «Εγχειριδίου» δίνει σαφείς απαντήσεις και σε αυτά τα ζητήματα. Η άποψη του Φιλολαϊκού blog για τα συλλογικά αυτά μορφώματα είναι πρακτικά (τηρουμένων των αναλογιών) η συνισταμένη των απόψεων για τις οργανώσεις που τα συναποτελούν, επί ...το χειρότερο, και αυτό διότι σχεδόν κάθε συμμαχία σε αυτό το χώρο γίνεται στη βάση της γραμμής της ...δεξιότερης-οπορτουνιστικότερης οργάνωσης που συμμετέχει σ’ αυτήν.



Ποιος έχει το καλύτερο κιτάπι

Η συντριπτική πλειονότητα των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αποτελείται από θραύσματα παλιότερων διασπάσεων-αποχωρήσεων από το ΚΚΕ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα και μπορούν να καταταχθούν σε διάφορα ρεύματα που προέκυψαν στον αιώνα που πέρασε.

Υπάρχουν λοιπόν οι τροτσκιστικές οργανώσεις, αρκετές τον αριθμό (παλιά τους τέχνη κόσκινο). Η βιομηχανία παραγωγής τροτσκιστικών οργανώσεων ξεκίνησε πρώτη, από τη δεκαετία του ’20 κι όλας. Οι «τρότσκες» γενικά χωρίζονται σε παραδοσιακούς (που κρατάνε ψηλά τη σημαία του Λέοντα) και νεότερους, που προτείνουν να συμπληρωθεί ο Λέοντας με πιο σύγχρονες (ο Θεός να τις κάνει) αναλύσεις. Παλιότερα «τροτσκισμός» σήμαινε «καραμπινάτος αριστερισμός». Στην συνέχεια θα δούμε ότι αυτό δεν ισχύει και πολύ σήμερα, το αντίθετο.

Δεύτερες σε ποικιλία έρχονται οι μαοϊκές οργανώσεις, οι λεγόμενες παλαιότερα «φιλοκινεζικές» οι οποίες προέκυψαν ως πρόπλασμα, τη δεκαετία του ’60 μετά τη ρήξη στις σχέσεις ΕΣΣΔ-Κίνας. Στην Ευρώπη (και την Ελλάδα) έγιναν γνωστές ως «μ-λ» οργανώσεις γιατί ντεμέκ κράτησαν ψηλά τη σημαία του μαρξισμού-λενινισμού κλπ, ενώ στην Ασία συνηθίζουν να γράφουν και το «μαοϊκό» έτσι για να χαίρονται. Χωρίζονται και αυτοί σε «τέντα» μαοϊκούς (χειρότεροι) που κρατάνε όλα τα κιτάπια του Μάο και τους πιο κριτικούς που δεν αποδέχονται την τελευταία περίοδο του και τους άμεσους διαδόχους του.

Υποκατηγορία θα έλεγα, «ατελών μαοϊκών» αποτελεί και η ομάδα των «σταλινο-χοτζικών», οργανώσεων δηλαδή που στην αρχή της «καριέρας» τους αποδέχονταν τον Μάο και υιοθετούσαν την αντισοβιετική του στάση αλλά αργότερα ακολούθησαν τον Εμβέρ τον Χότζα, εξ Αλβανίας, όταν τα «έσπασε» και με την Κίνα. Στην Ελλάδα, αυτές οι οργανώσεις αποκρυσταλλώθηκαν κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Στον χώρο του δεξιού αριστερισμού, όπως τον όρισα προηγουμένως, βρίσκονται οργανώσεις ευρωκομμουνιστικών καταβολών, που ποικίλουν σε καταγωγή καθώς και στο ιδεολογικό μίγμα που κατασκεύασαν. Πχ. υπάρχουν οργανώσεις ευρωκομμουνιστικές που έβαλαν στο μίξερ και λίγο Μάο. Θα δούμε τι σόι κέικ έφτιαξαν παρακάτω.

Εκτός αριστερίστικου συναγωνισμού και σε μεγάλο βαθμό ελληνικό φαινόμενο, αποτελούν οι «ελευθεριακές» οργανώσεις, ή αλλιώς οργανώσεις που ‘έκαναν «στη μπάντα» την ιδεολογία (και άλλα τέτοια ξεπερασμένα) και είπαν να το ρίξουν στον εμπειρισμό και τον αγνωστικισμό. Πατριάρχης των εν λόγω οργανώσεων και μεγάλο «πουλέν» του Φιλολαϊκού blog και εμού προσωπικά είναι και η γνωστή οργάνωση (ρεύμα παρασυρμένο) που ανοίγει το 2o μέρος του «Εγχειριδίου».

Τέλος, υπάρχουν οργανώσεις-ομάδες περιορισμένης εμβέλειας που δεν χωράνε στις παραπάνω κατηγορίες, «δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό».



Ένας πίνακας που έχει ψωμί

Στον πίνακα που ακολουθεί μπορείτε να πάρετε μία γεύση για την ιδεολογική ταυτότητα των οργανώσεων που περιλαμβάνονται στο «Εγχειρίδιο» (σημειωτέον ότι κάποιες ταιριάζουν σε περισσότερες από μία κατηγορίες αλλά δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας)



Η καταμέτρηση, λήγοντας απέδωσε τα εξής:

Σύνολο εν Ελλάδι υπαρκτού Αριστερισμού:

27 (και στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν)

Μεγάλες (και σίγουρες) οργανώσεις:

8 (οχτώ)

  1. Ν.Α.Ρ.
  2. Κ.Κ.Ε. (μ-λ)
  3. Μ-Λ Κ.Κ.Ε.
  4. ΑΡ.ΑΝ.
  5. ΑΡ.Α.Σ.
  6. Σ.Ε.Κ.
  7. Δ.Ε.Α.
  8. Κ.Ο.Ε.

Μικρές (και θαυματουργές) οργανώσεις:

19 (δεκαεννιά)

  1. Ε.Ε.Κ.
  2. Ε.Κ.Κ.Ε.
  3. Ο.Κ.Δ.Ε.
  4. Ο.Κ.Δ.Ε.-Σπάρτακος
  5. Κόκκινο
  6. Α.Π.Ο.
  7. Ρόζα
  8. Ξεκίνημα
  9. Α.Κ.Ο.Α.
  10. Κομμουνιστική Ανανέωση
  11. Κ.Ε.Δ.Α.
  12. Κόντρα
  13. Οικολόγοι-Εναλλακτικοί
  14. Κ.Ο. Ανασύνταξη
  15. Ε.Α.Μ.
  16. Α.Κ.Ο.-Σ.
  17. Κ.Α.Κ.Κ.Ε. 1918-55
  18. Ε.Κ.Κ.-Ποσαδιστές
  19. Ο.Α.Κ.Κ.Ε.



Μα είναι δυνατόν; Έβαλες τον Μήτσο στους μεγάλους και τον Σάββα στους μικρούς;

Η τοποθέτηση των οργανώσεων στη μία ή την άλλη λίστα είναι αποτέλεσμα μεγέθους. Είναι αυτό που λέμε, ότι «το μέγεθος μετράει». Ωστόσο αυτό δεν είναι απολύτως αληθές (στο αφιέρωμα). Η ΑΚΟΑ πχ. ενδεχομένως έχει περισσότερα μέλη απ’ την ΑΡΑΣ, μόνο που κάποιες οργανώσεις πρέπει να εξεταστούν σε ζευγάρια. Συγκεκριμένα οι ΑΡΑΝ και ΑΡΑΣ (σχέση μίσους και πάθους) και οι ΣΕΚ και ΔΕΑ (για μια Ελλάδα νέα). Δεν ξεχνάμε και τα δύο Μ-Λ. Φυσικά, η δικαιοσύνη σε αστικό καθεστώς είναι κάτι ανέφικτο. Για ορισμένους το Φιλολαϊκό blog έχει μεγαλύτερο πλούτο στοιχείων και μια πληρέστερη άποψη. Πάντως υπάρχουν και «μικροί» που κάνουν περισσότερο ντόρο απ΄ όσο τους αναλογεί και το Φιλολαϊκό blog θα τους ανταμείψει.

Υπάρχουν και άλλοι ή μόνο αυτοί;

Μετά από την έρευνα των τελευταίων μηνών δεν προέκυψαν άλλες άξιες λόγου οργανώσεις στη χώρα μας. Αν υπάρχει πάντως κάποια χρήσιμη πληροφορία υπαρκτής, επαναλαμβάνω, υπαρκτής σήμερα οργάνωσης, ομάδας, γκρούπας, σέχτας επαναστατών ή άλλων, ας τεθεί υπ’ όψιν του blog και θα πράξουμε τα δέοντα (μάλλον).

Μία ριψοκίνδυνη απόπειρα. Το «Αριστερόμετρο»

Πολύς λόγος γίνεται για την αριστεροσύνη, την αριστερότητα, το αριστεραριό που διέπει τις διάφορες οργανώσεις. Το ερώτημα «Μα ποιός είναι πιο αριστερός τελοσπάντων;» έχει αφήσει άυπνο, πολύ κόσμο. Απαντώντας στις προκλήσεις των καιρών και σε ένα αίνιγμα ετών, το Φιλολαϊκό blog σπάει τα παγωμένα, υπερβαίνει τα εσκαμμένα και κονιορτοποιεί τα τετριμμένα, παρουσιάζοντας το «Αριστερόμετρο». Το «Αριστερόμετρο» είναι ένας δείκτης που δεν έχει ματαδεί ανθρώπου μάτι. Είναι ο οβελίσκος, ο ακρογωνιαίος λίθος, το σημείο μηδέν απ’ όπου θα εκκινούν εφεξής όλοι οι πολιτικοί επιστήμονες, κοινωνιολόγοι, φιλόσοφοι του είναι και του γίγνεσθαι. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας αέρας κοπανιστός που σκαρφίστηκα γιατί η χυδαία πολιτική γεω-τοπογραφία είναι ένα ανέκδοτο που δεν έχει σχέση ούτε με την πολιτική, ούτε με την πραγματικότητα.

Σε μία πρόχειρη λοιπόν, όντως αντιεπιστημονική και αντιδιαλεκτική τοποθέτηση, οι οργανώσεις και κόμματα του εξωκοινοβουλευτικού χώρου μπορούν σύμφωνα με την άποψη εμού, του laikou stromatos, και μόνο, να τοποθετηθούν ως εξής:

από «αριστερά» προς τα «δεξιά»



Βεβαίως ο «αριστερισμός» βγαίνει και σε ανάμικτες καταστάσεις, όπως πχ. υπεραπαναστατική αερολογία-διαχειριστική δράση (πχ. Μ-Λ ΚΚΕ) ή συμβιβασμένη αερολογία-τυχοδιωκτική δράση (πχ. ΑΡΑΣ) ή κάποιο άλλο μίγμα. Στο κάτω-κάτω «αριστεριστές» είναι ότι θέλουν κάνουν, δεν θα τους κρατήσει κακία κανείς.

Όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς από αυτό το πρόχειρο, και επαναλαμβάνω καθόλου επιστημονικό «Αριστερόμετρο» η πλειοψηφία των ντεμέκ «επαναστατικών» και έξτρα «αντικαπιταλιστικών» οργανώσεων τοποθετείται στο χώρο του δεξιού οπορτουνισμού, σε μια μοίρα ελάχιστα καλύτερη απ’ αυτή του Συνασπισμού. Αυτό ισχύει ειδικά για την μάζα των τροτσκογενών οργανώσεων, οι οποίες κατά βάση έχουν συσπειρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό και δεν νομίζω ότι μπορούν να μου ζητούν «τα ρέστα» που τους τοποθέτησα εκεί. Άλλωστε όταν ψηφίζεις κριτικά… Σημίτη (πόσο κριτικά άραγε), δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να σου δίνω τον τιμητικό (?!) τίτλο του «αριστεριστή».

Αυτό, ήταν το 1ο Μέρος του «Εγχειριδίου».

Let the fight begin! Σχόλια, παρατηρήσεις, επευφημίες, κράξιμο, όλα αλογόκριτα (σχεδόν), γιατί η άποψη σας έχει δύναμη! (λέμε τώρα)

Μην χάσετε την Παρασκευή 18 Μαρτίου, το 2ο Μέρος του πονήματος «Σύντομο Εγχειρίδιο του Αριστερισμού στην Ελλάδα» με την αναλυτική παρουσίαση των 8 μεγαλύτερων οργανώσεων. Περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων: ιστορική διαδρομή, ιδεολογικές αρχές, δομή-λειτουργία, πολιτικές θέσεις-σημερινή δράση, ηγετικές φυσιογνωμίες, βαθμός πασοκότητας (πασοκόμετρο), στάση απέναντι στο ΚΚΕ, σύντομα συμπεράσματα

στις 18 Μαρτίου 2011...

Ο Αριστερισμός. Μέρος 2ο. Οι Μεγάλοι (και σίγουροι).

* λόγω προσωρινών τεχνικών και άλλων δυσκολιών, το 2ο Μέρος του Εγχειριδίου θα αναρτηθεί τελικά στις ...

Stay tuned

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Πώς Σκάει μια Επανάσταση


Πριν από τέσσερα χρόνια η κοινή γνώμη της χώρας βρέθηκε στη μέση μιας παραπλανητικής διαμάχης μεταξύ ελληναράδων, υπερασπιστών του Μικρασιατικού Ελληνισμού και «προδοτών», «τουρκολάγνων του Σόρος» και της «εθνοκτόνας» νέας τάξης πραγμάτων. Αφορμή γι’ αυτό ήταν το φραστικό ατόπημα του βιβλίου της ΣΤ’ Δημοτικού, περί «συνωστισμού» στο λιμάνι της Σμύρνης τον Σεπτέμβρη του 1922.

Πριν από έξι χρόνια την κοινή γνώμη απασχόλησε μια άλλη διαμάχη της κακιάς ώρας (για την ακρίβεια της κάκιστης ώρας), αυτή μεταξύ καθαρών χρομοσωμικά απογόνων του μεγάλου Αλεξάνδρου και «ντιντίδων», «γυφτοσκοπιανών» και άλλων, διότι κάποιος ανέφερε ότι ενδεχομένως ο Μέγας Αλέξανδρος να είχε σχέσεις με συμπολεμιστές του. Αν είναι δυνατόν να «τον παίρνει» ο Μέγας Αλέξανδρος; Που ακούστηκε; Άλλο ένα σήριαλ αποπροσανατολιστικής βαρυ-ασημαντότητας κατέκλυσε τη χώρα.

Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησε στο Σκάι η προβολή ενός ντοκιμαντέρ με τίτλο «Η Γέννηση ενός Έθνους», σχετικά με την Επανάσταση του 1821, του οποίου τα προβληθέντα επεισόδια μέχρι στιγμής είναι τρία και έτυχε να τα παρακολουθήσω. Ο γνωστός μας κύριος «Σάλος» ξέσπασε για άλλη μια φορά.

Λίγα λόγια σταράτα για να συνεννοούμαστε.

1. Ο Σκάι είναι το προπύργιο του μιντιακού αστισμού, εκφράζει, ενεργώντας και ως λαγός των κυβερνήσεων, τις αντιλαϊκότερες, νεοφιλελευθερότερες φωνές του συστήματος. Επιτίθεται λυσσαλέα σε κάθε εργατική-νεολαιίστικη κλπ. διεκδίκηση. Το βραδινό του δελτίο αποτελεί σεμινάριο πραγματικά σύγχρονης αστικής προπαγάνδας και πρέπει (φαντάζομαι δηλαδή) να διδάσκεται σε όλες τις σχολές πολιτικών επιστημών του κόσμου. Παράλληλα το κανάλι, για ξεκάρφωμα, φαίνεται να συγκρούεται επιφανειακά, αραιά και που, με εύκολους αντιπάλους, αντιπάλους καρικατούρες, τους αντιδραστικούς εθνικιστές τύπου Καρατζαφέρη κλπ, σε θέματα «Εθνικά» και άλλα τινά. Γιατί γενικότερα, είπαμε, συμπλέουν. Κάτι σαν τον Μπουτάρη εδώ πάνω. Επιλέγει τον γραφικό εθνικιστή Άνθιμο και του βγάζει τη γλώσσα, πουλώντας κοσμοπολίτικα φύκια για διεθνιστικές κορδέλες. Άμα είναι να πουν καμιά κουβέντα για κανένα μνημόνιο, για καμιά απεργία, για κανένα ακόλλητο ένσημο, λένε κι δυο στον εργάτη «σκάσε και σκάβε».

2. Οι Βερέμης και Σία ήταν το χυδαίο όργανο της Γιαννάκου-Κουτσίκου την περίοδο των μεγαλειωδών φοιτητικών αγώνων 2006-2007. Ήταν το τάγμα ιδεολογικής εφόδου, που εξαπέλυε οχετούς απέναντι στους αγωνιζόμενους φοιτητές. Οι ίδιοι «έγκριτοι» πνευματικοί άνθρωποι, αρκετοί απ’ αυτούς με «θητεία» και «περγαμηνές» στην «εκσυγχρονιστική», «ανανεωτική» ή άλλη αριστερά, που με άρθρα τους από καιρού εις καιρόν (και σήμερα) κατακεραυνώνουν απεργίες, στηλιτεύουν «ανομίες» και καταδικάζουν «βίες» απ’ όπου κι αν προέρχονται.

3. Το ΛΑΟΣ, οι Άνθιμοι, οι Βελο-αδώνιδες και οι συν αυτοίς φασιστοειδείς, που κόπτονται για τα εθνικά θέματα μέσα από κοπανιστό εθνικιστικό αέρα παλαιάς κοπής είναι, εκτός από γραφικοί, απάλευτοι και γελοίοι, υπηρέτες της καπιταλιστικής κυριαρχίας, καθώς και ιστορικοί απολογητές ταγματασφαλιτών-γερμανοτσολιάδων και λοιπών, παλιό γεγονός και αυτό και ευρέως γνωστό.

Προχωράμε λοιπόν.

Το ντοκιμαντέρ διακρίνεται από μία επίφαση ιστοριογραφίας. Αναφέρονται κάποια κοινωνικο-οικονομικά στοιχεία, γίνεται μια επιφανειακή-θολή αναφορά στις υπάρχουσες ταξικές διαμάχες της εποχής, όμως η θεώρηση τους γίνεται αντεστραμμένα, με το κεφάλι κάτω, ιδεαλιστικά. Δίνεται προτεραιότητα στις «ιδέες» όπως λέει ο βασικός παρουσιαστής Π. Τατσόπουλος (βερεμικής υφής και αυτός), αλλά και στις προσωπικότητες. Σε αυτό συμπίπτουν με την παραδοσιακή ιστοριογραφία διεθνώς, που συνοψίζεται στη θέση «οι μάζες βρίσκονται στο περιθώριο και περιμένουν χαρισματικές προσωπικότητες με αρχ$#%& να αναλάβουν δράση για να πάρει μπρος η ιστορία». Παρ’ όλο που λείπουν οι εθνοκαπηλικές ελληνοχριστιανικές κορώνες, η σειρά μπατάρει απ’ την άλλη μεριά, με ωραιοποιήσεις και εξιδανικεύσεις του τύπου «μια χαρά περνούσαμε με τους Τούρκους». Φυσικά δεν λείπουν οι καραμπινάτες λαθροχειρίες όπως πχ. «η βάση πάνω στην οποία ξεσηκώθηκε ο πληθυσμός ήταν θρησκευτική» καθώς και η καθαρά απολογητική θέση ότι «οι προεστοί μπορεί να είχαν χίλια-δυο στραβά, αλλά αυτοί έκαναν την επανάσταση». Απ’ ότι φαίνεται, οι αστοί δεν είναι ικανοί να χαρούν ούτε μια δική τους επανάσταση, για την οποία κανείς σοβαρός (μαρξιστής ή μη) επιστήμονας δεν τους κατηγόρησε, το αντίθετο μάλιστα. Δεν είναι υποχρεωμένοι να απολογηθούν για τα πεπραγμένα των κοτσαμπάσηδων (ιστορικά φθίνουσας τάξης, τότε), αλλά στη βάση της αποδοχής των εκάστοτε εξουσιαστικών δομών, αισθάνονται την ανάγκη να το κάνουν.

Κανείς δεν πρόκειται βέβαια να ζητήσει πιστοποιητικά ιστορικής αξιοπιστίας από ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ του Σκάι στην Ελλάδα του 2011. Ούτε εγώ βέβαια προτίθεμαι να προχωρήσω σε διεξοδική κριτική του, διότι δεν έχω την επιστημονική κατάρτιση γι’ αυτή τη δουλειά.

Το ερώτημα όμως παραμένει. Τελικά η σειρά του Σκάι για το 1821 είναι «της προκοπής» ή «για τα μπάζα»;

Με βάση τα βολταιρικά πρότυπα του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, ως αποσπασμένη από το σημερινό ιστορικό πλαίσιο και τις τρέχουσες εξελίξεις η προβολή της μπορεί να λογιστεί ως θετική. Η χώρα άλλωστε έζησε δεκαετίες σχολικής αποβλάκωσης αντιεπιστημονικής-εθνικιστικής κατεύθυνσης. Μεγαλώσαμε με τα ντεμέκ κρυφά σχολειά και τους αρχιλεβέντες Παλαιών Πατρών Γερμαναράδες που φέρονται να είχαν γεννητικά όργανα με την οκά. Δεν χρειάζεται επ’ ουδένι επιστροφή. Με βάση τα σύγχρονα ταξικά πρότυπα, η σειρά αυτή είναι χαρακτηριστικό δείγμα της κουλτούρας του κοσμοπολιτισμού του Κεφαλαίου, είναι το τηλεοπτικό αντίστοιχο των προσεγγίσεων ελληνικών-τουρκικών κυβερνήσεων και επιχειρηματιών. Αποκρούω τη σειρά του Σκάι, άρτια κατά τα άλλα δραματουργικά-τεχνικά, σχεδόν όπως αποκρούω τη μάστιγα των τουρκικών σήριαλ του τύπου Ονούρ και Σεχραζάτ. Όχι γιατί είναι «τούρκικα» και μας κάνουν προπαγάνδα «γκρίζων λύκων», αλλά γιατί είναι σαπουνόπερες τρίτης διαλογής, υλικό για το πλούσιο απογευματινό μπλέντερ της περιβόητης «ελληνίδας νοικοκυράς», (μαζί με Τατιάνα και Σία). Σαπούνια που έχουν να διδάξουν ίσως πολλά στον μαιτρ (του τρόμου) Φώσκολο, αλλά τίποτα στον ξεκληριζόμενο, ποδοπατούμενο ελληνικό λαό.

Η Ελληνοτουρκική φιλία των λαών αποτελεί διεθνιστική, βαθιά ταξική στόχευση και πρέπει να επιδιωχθεί. Η λαϊκή παραπλάνηση και απ’ τις δυο πλευρές του Αιγαίου είναι που πρέπει να αποφευχθεί.

*υποσημείωση-συμπλήρωση στις 27/02/2011

Μετά από την προβολή άλλων δύο επεισοδίων, οι όποιες αμφιβολίες για το είδος της ιστορίας που πλασάρει η σειρά έχουν εξαφανιστεί. Το Σκάι-1821 είναι βουτηγμένο μέχρι τον λαιμό στον κοσμοπολίτικο νεοαστικό «ιστορικό ρεβιζιονισμό». Μαζί, εξόφθαλμες αναγωγές στο σήμερα που «βγαίνουν κάρτα». Αντί βλαχομπαρόκ εθνικισμού, δυτικολιγούρικος ραγιαδισμός. Και έπεται συνέχεια...