Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Αμερικανικές Εκλογές. Β’ Μέρος: Δίδυμοι Πύργοι.

[το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό περιοδικό Ατέχνως, www.atexnos.gr, στις 06/11/2016]


Ο Τραμπ 

Ο Ντόναλντ Τζ. Τραμπ είναι γνωστή φιγούρα στον αμερικανικό δημόσιο βίο. Γιος του πλούσιου, αλλά όχι τόσο πλούσιου, μεσίτη Φρεντ Τραμπ, ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία και αυτός από το real estate. Τις δεκαετίες του ‘80 και του ‘90 εμφανιζόταν σποραδικά στα ΜΜΕ έχοντας ένας καθεστώς ελαφρώς αλλά όχι πλήρως γραφικού και εκκεντρικού επιχειρηματία που αρεσκόταν να κομπορρημονεί, για την ικανότητα του στις μπίζνες και την «πέραση» στις γυναίκες. Με τον καιρό προχώρησε σε πιο επικερδείς αλλά και πιο «αεροκοπανιστές» δραστηριότητες, πιο γνωστές ως «αμερικανιές». Βασική του δραστηριότητα τα τελευταία χρόνια ήταν να τοποθετεί το όνομά του, ως εμπορικό σήμα (brand name όπως λέγεται) σε κτήρια και άλλες εγκαταστάσεις (γήπεδα γκολφ κ.α.) αλλά χωρίς να έχει άμεση εμπλοκή με την δραστηριότητα. Έτσι αν μεν το εγχείρημα ήταν επικερδές, εισέπραττε (εκτός από το αρχικό ποσό για το όνομα) τα συμφωνηθέντα ποσοστά. Αν πάλι αποτύγχανε, κανένα πρόβλημα, τη νύφη την πλήρωναν αυτοί που είχαν επενδύσει τα λεφτά. Όμως το μεγάλο μπαμ στη δημόσια σφαίρα έγινε το 2004 όταν ο Τραμπ παρουσίασε το ριάλιτυ The Apprentice (Ο Μαθητευόμενος), στο οποίο ως άτυπος διευθύνων σύμβουλος μιας επιχείρησης ανέθετε στους διαγωνιζόμενους διάφορα επιχειρηματικά πρότζεκτ. Κάθε εβδομάδα «απέλυε» και από έναν μέχρι που στο τέλος ανακήρυσσε το νικητή, ο οποίος προσλαμβανόταν σε μια απ’ τις εταιρείες του. Το ριάλιτυ σάρωσε στις τηλεθεάσεις και ο Τραμπ έγινε πλουσιότερος κατά μερικά εκατομμύρια. Παράλληλα ο σκωτσέζικης καταγωγής επιχειρηματίας έγινε γνωστός ως άριστος χρήστης των παραθυρακίων του αμερικανικού φορολογικού ή δικαστικού συστήματος, είτε φαλιρίζοντας σκόπιμα εταιρείες του, με σκοπό την αποφυγή φόρων, είτε όταν τα πράγματα έφταναν στα δικαστήρια, κλείνοντας συμφωνίες και κάνοντας νομικίστικους συμβιβασμούς με σκοπό να βρεθεί πάλι στον αφρό.
Όλο αυτό το διάστημα, οι πολιτικές του θέσεις οι οποίες εκστόμιζε σποραδικά, θα τον κατέτασσαν κάπου στο… κέντρο του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, ενώ δεν παρέλειπε να χρηματοδοτεί πολλές προεκλογικές εκστρατείες βουλευτών, γερουσιαστών ή προέδρων και των δύο κομμάτων (με έφεση πάντως στο Δημοκρατικό) καθώς και να αποκομίζει τις σχετικές χάρες σε αντάλλαγμα, κατά τη συνήθη λίγο ή πολύ νόμιμη, πρακτική στις ΗΠΑ. Αξίζει να σημειωθεί ότι μεταξύ των ευεργετηθέντων οικονομικά ήταν και η σημερινή αντίπαλός του Χίλαρυ Κλίντον όταν ήταν υποψήφια για τη Γερουσία, τη δεκαετία του 2000. Ο ίδιος ο Τραμπ κατά διαστήματα, έκανε ασόβαρες ημιτελείς απόπειρες να κατέβει για πρόεδρος, τις οποίες παρατούσε όταν διαπίστωνε ότι δεν έχει την απαιτούμενη στήριξη. Οι κακές γλώσσες κάνουν λόγο απλά για μεγαλεπήβολα διαφημιστικά τρικ, συμπληρωματικά στις κύριες δραστηριότητές του.
Το 2016 όμως έδειξε αποφασισμένος. Παρουσιαζόμενος ως ενσαρκωτής του Αμερικανικού ονείρου, του επιτυχημένου μπίζνεσμαν κλπ και κάνοντας επίκληση στα πιο ταπεινά ένστικτα των εκπεσμένων μεσοστρωμάτων των ΗΠΑ, ξερνώντας ξενοφοβία, ρατσισμό, μισογυνισμό, επιτηδευμένη θρησκευτικότητα, καθώς και πουλώντας «αντισυστημική τρέλα», ότι δήθεν τα «αριστερά» (τα ποια;) ΜΜΕ τον πολεμούν, κατάφερε να πάρει το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος μέσα από μια μακρά διαδικασία ντημπέιτ, συγκεντρώσεων και προκριματικών εκλογών που περιλάμβανε πάνω από 10 ανθυποψηφίους. Οι αντίπαλοί του ανήκαν σε όλο το φάσμα των διαφόρων «φραξιών» των Ρεπουμπλικάνων. Από τον γιο κουβανού εξόριστου θρησκόληπτο υπερδεξιό Τεντ Κρουζ μέχρι τον «ελευθεριακό» (libertarian) υπέρμαχο της νομιμοποίησης της κάνναβης, Ραντ Πολ. Μετά από ένα μακρύ διαγωνισμό ύβρεων, λάσπης και χυδαιοτήτων εκατέρωθεν, κατάφερε να βγει νικητής και να πάρει το χρίσμα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό συνέβη, τουλάχιστον επιφανειακά, κόντρα στο παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό των Ρεπουμπλικάνων. Αυτό αφορά και το επίσημο, το «κεντροδεξιό», και αυτό το «απ’ τα κάτω», του λεγόμενου «Κόμματος του Τσαγιού» (ΤeaParty), μιας «φράξιας» του ρεπουμπλικανικού κόμματος με έμφαση σε πιο ακροδεξιές ιδέες. Βέβαια, ο 2ος πυλώνας του αμερικανικού πολιτικού συστήματος δεν άφησε τον υποψήφιό του εντελώς ξεκρέμαστο. Θέλοντας και μη το κόμμα συντάχθηκε έστω και ανόρεχτα πίσω του. Παρ’ όλα αυτά εξέχουσες προσωπικότητες του χώρου του, είτε απέφυγαν να πάρουν θέση για το πρόσωπό του, είτε στήριξαν με δηλώσεις τους ανοιχτά τη Χίλαρυ Κλίντον.

Η Χίλαρυ

Η Χίλαρυ Ρ. Κλίντον είναι παλιά καραβάνα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, αν και τα περισσότερα χρόνια σε ανεπίσημο ρόλο. Υποστηρίκτρια του «δεξιού» ρεπουμπλικάνου Μπάρι Γκολντγουότερ το 1964, άλλαξε την πολιτική της κατεύθυνση όταν βρέθηκε στο δρόμο του Μπιλ Κλίντον. Μετά το γάμο τους, ο Κλίντον εξελέγη κυβερνήτης της ελάχιστα δημοφιλούς νότιας πολιτείας του Άρκανσω. Στις εκλογές του 1992, οπότε και ο Κλίντον εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, η Χίλαρυ έγινε «πρώτη κυρία». Σε αντίθεση με την Ευρώπη όπου οι πρώτες κυρίες περιδιαβαίνουν τα φιλανθρωπικά γκαλά και δίνουν συνεντεύξεις σε εκπομπές τύπου Τατιάνας Στεφανίδου με σκοπό τον εξωραϊσμό της δημόσια εικόνας των συζύγων τους, στην Αμερική (εκτός από τα παραπάνω, που επίσης τα κάνουν σε υπερθετικό βαθμό) οι πρώτες κυρίες μπορούν να αναλαμβάνουν και άτυπους συμβουλευτικούς ρόλους σε διάφορα θέματα. Έτσι κατά την πρώτη θητεία του ο Κλίντον της ανέθεσε να προετοιμάσει ένα σχέδιο νόμου σχετικά με τη (σχεδόν ανύπαρκτη) δημόσια ασφάλιση και περίθαλψη. Μετά από διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων και λόγω της μη ύπαρξης δημοκρατικής πλειοψηφίας εκείνη την εποχή στο Κονγκρέσο, η Χίλαρυ εγκατέλειψε τον «αγώνα» της για τη δημόσια υγεία και στη 2η θητεία του συζύγου της (1997-2001) αναλώθηκε σε φυτέματα δέντρων σε πάρκα και κατανάλωση καναπεδακίων με μπρυκ και σολωμό, στα προαναφερθέντα φιλανθρωπικά γκαλά επώνυμων κυριών. 
Το 2001 καβαλώντας το άρμα της τεράστιας δημοτικότητας του συζύγου της, που θεωρήθηκε επιτυχημένος πρόεδρος με κεντρώο και ως εκ τούτου μη συγκρουσιακό στίγμα, αλλά και εξαργυρώνοντας την (πολιτικά ακαταμάχητη για τους Αμερικανούς) εικόνα της «καλής συζύγου και μάνας» που δεν εγκατέλειψε το σύζυγο της όταν αυτός έκανε τις «ατασθαλίες του», μπήκε στην ενεργό πολιτική, ως γερουσιαστής της πολιτείας της Νέας Υόρκης όπου παρέμεινε ως το 2009. Τότε αποφάσισε να κάνει το άλμα προς την προεδρία. Όμως παρά τον περίπατο που περίμενε να κάνει, βρήκε στο δρόμο της τον νεαρό γερουσιαστή Μπαράκ Ομπάμα. Μετά από μια έντονη προεκλογική περίοδο, με αντεγκλήσεις, προσωπικές επιθέσεις κλπ, σε μια εποχή που οτιδήποτε θύμιζε Μπους Τζούνιορ πήγαινε «άκλαφτο», ο Ομπάμα πόνταρε στην αντιπολεμική του στάση σχετικά με το Ιράκ, ενώ αξιοποίησε (υπόγεια με μεγάλη ένταση, φανερά ποτέ) το χαρτί του πιθανού 1ου μαύρου προέδρου, έτσι ώστε να συσπειρώσει τη βάση του δημοκρατικού κόμματος που αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από μειονότητες και ανθρώπους που γενικά απέχουν από τις εκλογές. Το «κεντρώο» προφίλ της Χίλαρυ, φάνηκε ακατάλληλο, και ο σχετικά πιο «αριστερός» Ομπάμα έγινε πρόεδρος. Καθώς όμως η αστική τάξη της χώρας δεν μπορούσε να πετάξει στα σκουπίδια ένα τόσο δυνατό πολιτικό χαρτί όπως η Χίλαρυ, ο Ομπάμα την τοποθέτησε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Το παλμαρέ των επιτυχιών της στο πόστο αυτό είναι ευρέως γνωστό («Πορτοκαλί Επαναστάσεις», «Αραβικές Ανοίξεις», συνέχιση πολέμου Ιράκ και Αφγανιστάν κλπ). Στην 2η τετραετία Ομπάμα, για να προστατευθεί απ’ τη φθορά, απομακρύνθηκε από υπεύθυνα πόστα, και ξεκίνησε τη συγκέντρωση δυνάμεων με στόχο τη διεκδίκηση της προεδρίας το 2016. 
Όπως είδαμε στο Α’ μέρος, η διεκδίκηση του χρίσματος στα 2 μεγάλα κόμματα περνά μέσα από προκριματικές εκλογές. Η Χίλαρυ, αναμένοντας και πάλι έναν περίπατο αιφνιδιάστηκε. Απέναντι της βρήκε το νέο πουλέν της κεντροαριστερίζουσας νεολαίας (ή τελοσπάντων το αντίστοιχο του πουλέν σε 70χρονο) τον, μέσα σε 30 εισαγωγικά, «democratic socialist» γερουσιαστή της λιλιπούτειας πολιτείας του Βερμόντ, Μπέρνι Σάντερς. Ο Σάντερς, κάτι αντίστοιχο του Λαφαζάνη, αν υποθέσουμε ότι η Χίλαρυ είναι Τσίπρας, ή του Τσίπρα, αν υποθέσουμε ότι η Χίλαρυ είναι Γ. Παπανδρέου, ή Γ. Παπανδρέου, αν υποθέσουμε ότι η Χίλαρυ είναι Βενιζέλος, ουδέποτε αμφισβήτησε το παρόν οικονομικό σύστημα. Ωστόσο, ενέταξε στο πρόγραμμά του σημεία που κάνουν γκελ σε κάποια τμήματα της διανόησης και της, από χρόνια αποξενωμένης απ’ την πολιτική, νεολαίας των ΗΠΑ, όπως η θέσπιση καθολικής δημόσιας περίθαλψης, η κατάργηση των διδάκτρων στα κρατικά πανεπιστήμια, η αύξηση του κατώτατου μισθού και μια σχετικά πιο φιλειρηνική (ότι κι αν σημαίνει αυτό για την ιμπεριαλιστική υπερδύναμη που λέγεται ΗΠΑ) πολιτική στο διεθνές πεδίο. Φυσικά, το Δημοκρατικό Κόμμα, ένας απ’ τους δύο πυλώνες του αστικού συστήματος στις ΗΠΑ, δεν επρόκειτο ποτέ να κατεβάσει ένα υποψήφιο σαν τον Σάντερς. Απλώς επέτρεψε στον κεντροαριστερό πολιτικό να παίξει λίγο μπάλα, για ξεκάρφωμα, μέχρι που η Χίλαρυ, βάζοντας λυτούς και δεμένους, από τη γραφειοκρατία του κόμματός, τα ΜΜΕ κλπ κατάφερε να πάρει το κομματικό χρίσμα. 

Το παράδοξο που δεν είναι παράδοξο 

Παρά την παραδοσιακή αντίληψη που έχουμε, για τους «καλούς δημοκρατικούς» και «κακούς ρεπουμπλικάνους», η μακρά και βάναυση προεκλογική εκστρατεία έμελλε να γίνει αποκαλυπτική. 
Ο Τραμπ ναι μεν είναι ξενοφοβικός «καραγκιόζης» που πρότεινε την ολική απαγόρευση εισόδου μουσουλμάνων στη χώρα, αλλά και ο «γλυκομίλητος» Ομπάμα δεν έκανε «σκόντο» στις απελάσεις τα τελευταία χρόνια. 
Ο Τραμπ ναι μεν είναι υπέρμαχος του αμερικανικού στρατιωτικού κατεστημένου αλλά έχει αποκαλέσει το ΝΑΤΟ «παρωχημένο» και έχει προτείνει την αναδιάρθρωση του (πριν του τραβήξει το αυτί το στρατιωτικό κατεστημένο και ανασκευάσει μερικώς). 
Η Χίλαρυ ναι μεν είναι υπέρ της «λελογισμένης» αύξησης του κατωτάτου μισθού όμως είναι τα ελεγχόμενα από τους δημοκρατικούς ξεπουλημένα εργατικά συνδικάτα που δεν «σηκώνουν» μαζικά το αίτημα. 
Ο Τραμπ είναι μεν υπέρ της κατασκευής ενός τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, όμως στα λόγια τουλάχιστον, είναι κατά της συμφωνίας διατλαντικού εμπορίου TTIP, σε αντίθεση με τη Χίλαρυ που είναι υπερ. 
Η Χιλαρυ είναι μεν υπέρ της «διαφάνειας στο δημόσιο βίο», αλλά μέρα παρά μέρα κατηγορεί το Wikileaks ότι «υπονομεύει την αμερικανική ασφάλεια» διότι βγάζει στη φόρα πολλά «άπλυτα» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και της ίδιας ως προσώπου. 
Ο Τραμπ έχει μεν διαλαλήσει κατά καιρούς ότι πρέπει «να βομβαρδίζουμε ό,τι κινείται» αλλά εμφανίζεται πιο διστακτικός στο να προτείνει στρατιωτικές επεμβάσεις «δια πάσαν νόσον» σε άλλες χώρες. 
Η Χίλαρυ είναι μεν γενικώς και αορίστως υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων, αλλά είναι επί προεδρίας Ομπάμα που αναζωπυρώθηκε η ρατσιστική βία εκ μέρους των αστυνομικών αρχών στις ΗΠΑ. 
Έχοντας παρουσιάσει το ιστορικό των δύο υποψηφίων και των πολιτικών τους χώρων, παρουσιάζεται το εξής παράδοξο. Ο όντως ακροδεξιός και όντως αισθητικά χυδαίος Τραμπ δείχνει ίσως λιγότερο «αντιλαϊκός» από την «κεντρώα» και «μετριοπαθή» Χίλαρυ. Φυσικά η παραπάνω τεχνικής φύσεως διαπίστωση ούτε εξωραΐζει, ούτε δικαιολογεί την εικόνα του Τραμπ. Άλλωστε ο ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορίας όσο υπαρκτός κι αν είναι, είναι πολύ περιορισμένος, από γενικότερη ιστορική προοπτική. Η συζήτηση περί ακαταλληλότητας πχ. του Τραμπ να «έχει μαζί του το βαλιτσάκι με τα πυρηνικά», επειδή είναι «γυναικάς» ή «τουιτάρει κοτσάνες νυχτιάτικα» καταντά γραφική όταν είναι γνωστό ότι οι αποφάσεις τέτοιου μεγέθους δεν παίρνονται ανάλογα με τις προσωπικές ορέξεις του κάθε ηγέτη, αλλά βάσει γενικότερων σχεδιασμών. Σε κάθε περίπτωση οι λαοί της Μέσης Ανατολής δεκάρα δεν δίνουν για τους λεπτούς τρόπους και το τακτ αυτών που τους βομβαρδίζουν, όπως δεν έδωσε δεκάρα ο γιουγκοσλαβικός λαός όταν βομβαρδίστηκε από έναν «έξω καρδιά» τύπο, που έλεγε αστεία και ήταν πολύ καλός για παρέα, ονόματι Μπιλ Κλίντον, το 1999. 

Η επόμενη μέρα 

Τούτων λεχθέντων, με βάση τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων εβδομάδων εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, στις 8 Νοεμβρίου (20 Ιανουαρίου 2017 η ορκωμοσία) ο/η επόμενος/η πρόεδρος/ίνα θα είναι ο/η Χίλαρυ Κλίντον. Μια απόφαση του αμερικανικού λαού που θα παρθεί στα πλαίσια του «μη χείρον βέλτιστον». Ο πρώτος μαύρος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ θα δώσει τη θέση του στην πρώτη γυναίκα. Από την πρώτη φορά «μαυριδερά», στην πρώτη φορά «γυναικεία». Πόσο όμως μη χείρον είναι μια πρόεδρος που έχει στηρίξει πχ. τον πόλεμο στο Ιράκ; Και αν η ψήφος στον Ομπάμα, που οι περγαμηνές του όταν ξεκινούσε την θητεία του το 2008 ήταν πολύ πιο «αριστερές» από τη Χίλαρυ, αποδείχτηκε φρούδα ελπίδα, πόση ακόμα ελπίδα έχει απομείνει στο ντεπόζιτο των αμερικανών εργαζομένων, των μαύρων, των κοινωνικά αποκλεισμένων στη μεγαλύτερη καπιταλιστική δύναμη του πλανήτη; 
Ντόναλντ Τραμπ και Χίλαρυ Κλίντον είναι και οι δύο αδίστακτοι εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, οι «Δίδυμοι Πύργοι» του, και με βάση αυτά που έχει δείξει η ιστορική πείρα, παρά τις διαφορές τους σε θέματα ύφους και αισθητικής, οποίος κι απ’ τους δύο κι αν βρεθεί στη θέση του προέδρου, θα συνεχίσει στην ίδια ρότα και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. 
Στη Χώρα των Ελεύθερων και Πατρίδα των Γενναίων.


Δείτε:

Αμερικανικές Εκλογές. Α’ Μέρος: Υπάρχει το Σύστημα.

[το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό περιοδικό Ατέχνως, www.atexnos.gr, στις 03/11/2016]

 

Στις 8 Νοεμβρίου, ο ελεύθερος κόσμος (sic) θα αποκτήσει νέο ηγέτη. Ο νέος αυτός ηγέτης θα λέγεται Ντόναλντ Τραμπ ή Χίλαρυ Κλίντον. Απ’ τη μια ο ανάγωγος πολεμοκάπηλος σεξιστής και απ’ την άλλη μια γυναίκα, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και περιστέρι της ειρήνης.

Όχι ακριβώς.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το πολιτικό γίγνεσθαι στις ΗΠΑ, χρειάζεται πρώτα να πούμε λίγα λόγια όσον αφορά α) το εκλογικό του σύστημα β) την «γεωγραφία» του καιγ) τα θέματα που απασχολούν περισσότερο τη δημόσια σφαίρα.
Στις ΗΠΑ το πολιτικό σύστημα είναι προεδρικό, που σημαίνει ότι διεξάγονται ξεχωριστές εκλογές για πρόεδρο (που συγκεντρώνει την εκτελεστική εξουσία και επιλέγει εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς της αρεσκείας του) και διαφορετικές εκλογές για το Κονγκρέσο (νομοθετικό σώμα με δύο «Βουλές», τη «Βουλή των Αντιπροσώπων» και τη «Γερουσία». Η μεν Βουλή απαρτίζεται από 435 μέλη που εκλέγονται κάθε 2 χρόνια σε μονοεδρικές περιφέρειες, ανάλογα με τον τόπο κατοικίας, με σχετική πλειοψηφία σε ένα γύρο. Οι έδρες που αντιστοιχούν σε κάθε πολιτεία είναι ανάλογες του πληθυσμού. Η Γερουσία αποτελείται από 100 μέλη, που εκλέγονται κάθε 6 χρόνια σε επίπεδο πολιτείας με πλειοψηφικό σύστημα σε δύο γύρους. Ανεξάρτητα απ’ το μέγεθος της πολιτείας, αυτή έχει 2 γερουσιαστές (2x50=100). Πχ. η Καλιφόρνια των 40 εκατομμυρίων και η Νεμπράσκα των 2 εκ, έχουν τον ίδιο αριθμό γερουσιαστών. Αυτό σύμφωνα με το Σύνταγμα «διασφαλίζει τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα του κράτους». Για να γίνει νόμος ένα νομοσχέδιο χρειάζεται να ψηφιστεί και από τα δύο σώματα του Κονγκρέσου και να υπογραφεί απ’ τον πρόεδρο. Ο πρόεδρος δύναται να ασκήσει βέτο, αλλά αν το Κονγκρέσο ξαναψηφίσει τον σχετικό νόμο με αυξημένη πλειοψηφία 2/3, τότε ο πρόεδρος υποχρεούται να υπογράψει το νόμο. Να σημειωθεί ότι τα (δυο μεγάλα) αμερικανικά κόμματα δεν έχουν το βαθμό εσωτερικής πειθαρχίας που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Τα περισσότερα νομοσχέδια μάλιστα περνάνε με μικτές πλειοψηφίες (πχ. στη Γερουσία 40 δημοκρατικοί και 25 ρεπουμπλικάνοι έναντι 20 δημοκρατικών και 15 ρεπουμπλικάνων). Ψηφίζουν δηλαδή απόλυτα «με βάση τη συνείδησή τους» ή για να είμαστε ακριβείς, με βάση το «πακέτο» που έλαβαν από κάποιον λομπίστα, δηλαδή εντεταλμένο υπάλληλο εταιρειών ή άλλων φορέων με αντικείμενο το «καλόπιασμα» (βλ. εξαγορά) βουλευτών. Σε κάθε περίπτωση τυχόν αρνητική ψήφος τους, κόντρα στη «γραμμή», δεν ισοδυναμεί με διαγραφή από το κόμμα, το οποίο άλλωστε έχει πολύ χαλαρή διάρθρωση, μοιάζοντας περισσότερο με λέσχες επιδόξων πολιτευτών, κόμμα «παλαιού τύπου» θα λέγαμε.
Στις προεδρικές εκλογές εκλογικό σύστημα είναι πάλι το πλειοψηφικό (First-past-the-post” ή “Winner takes all” το λένε οι Αμερικάνοι, σε αντίθεση με την άποψη του Γ. Αγγελάκα προφανώς). Αυτό σημαίνει ότι σε κάθε μια ξεχωριστή πολιτεία νικητής ανακηρύσσεται αυτός που θα έρθει πρώτος, άσχετα αν έχει πχ 12% και οι επόμενοι υποψήφιοι 11%, 10%, 9% κλπ. Ο νικητής κάθε πολιτείας, παίρνει το σύνολο των λεγόμενων «εκλεκτόρων». Αυτό το τελευταίο, με τους εκλέκτορες, είναι το 2ο καθοριστικό χαρακτηριστικό-έκπληξη. Η εκλογή λοιπόν, του προέδρου, δεν είναι άμεση, με βάση την λαϊκή ψήφο, αλλά με βάση τους 535 εκλέκτορες (που προκύπτουν… σχεδόν ανάλογα με τον πληθυσμό κάθε πολιτείας, και λέμε σχεδόν, γιατί μέσω ενός μηχανισμού οι μικρότερες σε πληθυσμό πολιτείες πριμοδοτούνται ελαφρώς. Συγκεκριμένα ο αριθμός των εκλεκτόρων ισούται με σύνολο των εδρών του Κονγκρέσου, δηλαδή 435 (Βουλή) + 100 (Γερουσία) + 3 (Περιοχή της πρωτεύσουσας Ουάσινγκτον, που δεν έχει βουλευτές) = 538.  Αυτό οδηγεί σε αλλοιώσεις του αποτελέσματος αφού αρκεί κάποιος να κερδίσει οριακά σε κάποιες πολιτείες, για να πιάσει το μαγικό αριθμό των 270 εκλεκτόρων χωρίς να είναι απαραίτητο να έχει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων σε πανεθνικό επίπεδο. Το γεγονός αυτό έγινε κραυγαλέα αισθητό το 2000, όταν ο Αλ Γκορ (Δημοκρατικός) έχασε από τον Τζωρτζ Μπους (Ρεπουμπλικάνος) παρ’ ότι είχε 500.000 περισσότερες ψήφους. Ένα ακόμη περιστατικό κραυγαλέας αδικίας συνέβη στις εκλογές του 1992 όταν κόντρα στην παράδοση, ο Τεξανός επιχειρηματίες Ρος Περό κατήλθε ως ανεξάρτητος (δεξιών καταβολών πάντως) και έλαβε το πρωτοφανές για υποψήφιο που δεν ανήκει στο δικομματισμό, ποσοστό 19%. Όμως λόγω του καλπονοθευτικού συστήματος έλαβε 0 (ολογράφως «μηδέν») εκλέκτορες αφού δεν βγήκε 1ος σε καμία πολιτεία. Αυτά συμβαίνουν στο Νο1 εξαγωγέα δημοκρατίας τον κόσμο, τις ΗΠΑ. Ακόμη θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ το εκλογικό δικαίωμα είναι (μετά από αιματηρούς αγώνες) καθολικό και τυπικά δεν υπόκειται σε περιορισμούς, ορισμένες πολιτείες, κυρίως αυτές με μεγάλο αριθμό μη λευκών κατοίκων, απαιτούν τέτοιο αριθμό γραφειοκρατικών διατυπώσεων προκειμένου να εγγράψουν πολίτες στους εκλογικούς καταλόγους (η εγγραφή δεν είναι αυτόματη όπως εδώ στα 18 χρόνια) που στην πράξη καθιστούν από δύσκολή έως αδύνατη τη συμμετοχή μειονοτήτων και λαϊκών στρωμάτων στην ψηφοφορία. Τέλος είναι ευρύτατα διαδεδομένη (στις εκλογές για το Κονγκρέσο) η πρακτική του λεγόμενου «gerrymandering». Ονομάζεται δε gerrymandering η περίτεχνη κατάτμηση των εκλογικών περιφερειών με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού (πχ. μαύροι, λατίνοι) να βρίσκονται συνεχώς μειοψηφούσες σε κάθε μια εκλογική περιφέρεια ακόμα και εάν αποτελούν σχεδόν το μισό πληθυσμό της, με αποτέλεσμα να μη βγάζουν ποτέ «δικό τους» βουλευτή. Μάλιστα καθώς η μόνη παράμετρος που θέτει ο νόμος είναι οι εκλογικές περιφέρειες να είναι «ενιαίες» και «συνεχείς», η εφευρετικότητα όσον αφορά το τελικό σχήμα πάνω στο χάρτη, είναι ανεξάντλητη με μοναδικό (αν και ανομολόγητο) σκοπό την αλλοίωση του αποτελέσματος. Το παρακάτω γράφημα είναι χαρακτηριστικό της χυδαιότητας των αμερικανών εκλογομαγείρων.

Το Gerrymanderring, Ανώτατο Στάδιο του Καλπονοθεύινγκ

Μια ακόμα διαφορά σε σχέση με την Ευρώπη, είναι η πολιτική «γεωγραφία». Στις ΗΠΑ υπάρχουν δύο βασικά πολιτικά κόμματα, οι Δημοκρατικοί (Democrats) και οι Ρεπουμπλικάνοι (Republicans). Οι Δημοκρατικοί αυτοχαρακτηρίζονται Φιλελεύθεροι (Liberals) και τοποθετούνται «κεντροαριστερά» και οι Ρεπουμπλικάνοι Συντηρητικοί (Conservatives) και τοποθετούνται «κεντροδεξιά». Είναι περιττό να αναφερθεί φυσικά ότι και οι δύο είναι ακραιφνείς υποστηρικτές του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δεν αμφισβητείται σε καμία περίπτωση.
Και… κάπου εδώ αρχίζουν οι παρεξηγήσεις. Στην Ελλάδα (και σε ένα βαθμό στην Ευρώπη), οι δύο έννοιες, φιλελεύθερος και συντηρητικός, ταυτίζονται. Συντηρητικός στα μέρη μας είναι ο φιλελεύθερος (ελεύθερη οικονομία, λιγότερο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις κλπ) που απλά έχει μια κάποια μεγαλύτερη προσήλωση στην παράδοση, τη θρησκεία κλπ.  Η απουσία ξεχωριστού φιλελεύθερου κόμματος στην Ελλάδα (οι περιθωριακές απόπειρες Βαλιανάτου, Τζήμερου κλπ δε μετράνε) οδήγησε στην κυριαρχική παρουσία της Νέας Δημοκρατίας,  ένα κόμμα το οποίο με τα Αμερικανικά δεδομένα θα χαρακτηριζόταν συντηρητικό. Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι στις ΗΠΑ, οι Δημοκρατικοί είναι κάτι αντίστοιχο με το ΠΑΣΟΚ (ή σήμερα πλέον με το Σύριζα); Όχι, σε καμία περίπτωση. Και τα δύο κόμματα των ΗΠΑ αν μπορούσαν (μεταφυσικά) να μεταφερθούν στην Ελληνική πραγματικότητα, θα ήταν το ένα (Ρεπουμπλικάνοι) δεξιότερο της ΝΔ (κάτι σαν ΛΑΟΣ) και το άλλο (Δημοκρατικοί) οριακά «αριστερότερο» της ΝΔ, κάτι σαν Δημοκρατική Συμμαχία» της Ντόρας Μπακογιάννη. Στην Αμερικάνικη πολιτική σκηνή δεν υπάρχει, ιδεολογικά, πολιτικά και εν τέλει πρακτικά, χώρος για κάτι αριστερότερα των Δημοκρατικών. Φυσικά υπάρχουν και λειτουργούν κόμματα «πράσινα» ή σοσιαλιστικής ή και κομμουνιστικής αναφοράς, όμως είτε δεν κατεβαίνουν στις εκλογές και «δίνουν γραμμή» για ψήφο στους «Δημοκρατικούς» (τέτοια ήταν η θέση του λεγόμενου ΚΚ ΗΠΑ σε περασμένες δεκαετίες), είτε λαμβάνουν αμελητέα ποσοστά. Λόγω της ιστορίας της χώρας, του ψυχρού πολέμου και γενικότερα των κοινωνικών συνθηκών οι έννοιες «αριστερά», «πρόοδος», «σοσιαλισμός» (πόσο μάλλον «κομμουνισμός») είναι τόσο συκοφαντημένες, κατακρεουργημένες (βιασμένες θα λέγαμε) στη συλλογική συνείδηση των Αμερικανών (ακόμα και σε αυτή των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων) που στην παρούσα φάση κάθε αναφορά όχι απλά σε άλλο δρόμο ανάπτυξης και διαφορετική εξουσία, αλλά ακόμα και σε στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις που αποτελούν κοινό τόπο επί δεκαετίες στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο (παιδεία, υγεία κλπ), φαντάζουν περιθωριακές και γραφικές. Όταν επί εκατονταετίες σου γανώνουν το κεφάλι με «American Dream»  και κοινωνικό δαρβινισμό δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις για κάτι παραπάνω. Θα δούμε στο Β’ μέρος πως μεταφράστηκε αυτό στην παρούσα προεκλογική εκστρατεία.
Φαινομενικά αντιφατικό προς τα παραπάνω είναι το σύστημα προεπιλογής των υποψηφίων του κάθε κόμματος, το οποίο φαντάζει όαση δημοκρατίας, αλλά μόνο επιφανειακά. Οι  υποψήφιοι πρόεδροι αναδεικνύονται μέσω της διαδικασίας των προκριματικών εκλογών, οι οποίες είναι είτε «κλειστές», δηλαδή συμμετέχουν σ’ αυτές μόνο τα μέλη του κόμματος, είτε «ανοιχτές», με συμμετοχή οποιουδήποτε, κάτι σαν τις εκλογές προέδρου σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα τελευταία χρόνια. Θα λέγαμε λοιπόν μεταξύ σοβαρού, αστείου και αστειότερου, ότι θα αποτελούσαν, αν δεν ήταν τόσο μηντιακό τσίρκο, το «απαύγασμα» της… άμεσης δημοκρατίας. Μιας «δημοκρατίας» που βασίζεται στο ποιος θα βρει τους περισσότερους και πλουσιότερους χρηματοδότες, ποιος θα λασπώσει περισσότερο τον αντίπαλο με μαύρη διαφήμιση και ποιος θα κάνει τις πιο στημένες και άγρια προβαρισμένες εκφωνήσεις ατακών και εξυπνάδων στα τηλεοπτικά δίκτυα.
Τέλος, πρέπει να ειπωθεί ότι ο καθορισμός της πολιτικής ταυτότητας κάποιου στις ΗΠΑ, όπως έχει καθιερωθεί στα ΜΜΕ, γίνεται πάνω σε δύο άξονες. Τον «οικονομικό» και τον «κοινωνικό». Με βάση τον οικονομικό πχ. κάποιος που πιστεύει σε ελεύθερη οικονομία, λιγότερους φόρους, απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων κλπ θεωρείται «συντηρητικός-δεξιός». Κάποιος που πιστεύει σε μια μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους, και ένα πλέγμα στοιχειωδών, στοιχειωδέστατων για την ακρίβεια παροχών, θεωρείται «φιλελεύθερος-αριστερός». Στο δεύτερο πεδίο, αυτό των «κοινωνικών θεμάτων», δεξιός θεωρείται ο βαθιά θρησκευόμενος, ο κατά των εκτρώσεων και των γκέι γάμων και υπέρ της οπλοχρησίας, ενώ αριστερός αυτός που υποστηρίζει τους LGBTQI+, που είναι υπέρ των εκτρώσεων, της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών κλπ. Αυτό φυσικά δημιουργεί ένα πρόβλημα ταξινόμησης όσων  έχουν προσωπικές απόψεις και από τα δύο ρεύματα (συντηρητισμού-φιλελευθερισμού). Ο όρος που αντιστοιχεί στις ΗΠΑ σε κάποιον που είναι πχ. υπέρ της ελεύθερης οικονομίας αλλά και υπέρ της αποποινικοποίησης της κάνναβης είναι αυτός του Libertarian (ελευθεριακός). Σίγουρα… ατυχής επιλογή λέξεων.
Είναι αλήθεια ότι οι δημοκρατικοί δεν χρησιμοποιούν συχνά για τους εαυτούς τους τον όρο αριστερός, ενώ οι ρεπουμπλικάνοι δηλώνουν συνήθως με καμάρι ότι είναι δεξιοί. Το αντίστροφο δηλαδή από αυτό που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, όπου λόγω των κοινωνικών συνθηκών και του ιστορικού παρελθόντος της χωράς (κάποιοι το λένε προβοκατόρικα «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς»), οι δεξιοί χρησιμοποιούν όρους όπως πατριώτης κλπ. Αντίθετα ο κάθε ένας από τις παρυφές της αναρχίας έως το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί με καμάρι τον όρο αριστερός, ένδειξη ότι θέλει να είναι κάτοχος  κάποιου φαντασιακού (ή και πραγματικού αλλά σε ξένες πλάτες) ηθικού πλεονεκτήματος.
Αυτά τα, τεχνικής φύσεως, εισαγωγικά, για τη «μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου». Στο Β’ Μέρος θα δούμε την κατάσταση όπως διαμορφώνεται σήμερα, εν όψει των προεδρικών εκλογών της 8ης Νοεμβρίου με διεκδικητές το Ντόναλντ Τραμπ εκ μέρους των Ρεπουμπλικάνων και τη Χίλαρυ Κλίντον εκ μέρους των Δημοκρατικών.

Δείτε:
-Βίντεο για την πρακτική του gerrymandering από την ομάδα Crash Course

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Ο καλός, ο κακός, ο ενδιάμεσος και ο εξαρτημένος




Ο πρώτος είναι ο Τιμ Ντάνκαν.
Ο δεύτερος χαρακτηρίστηκε ο καλύτερος παίκτης μετά τον Τζόρνταν και διάδοχός του.
Ο τρίτος ήταν ένας πάρα-πάρα (πάρα όμως) πολύ καλός παίκτης. 
Ο τέταρτος δεν έπαιξε ποτέ μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο.

Στις 25 Οκτώβρη η γιορτή του παγκόσμιου μπάσκετ, και συνάμα μια απ’ τις μεγαλύτερες… κολεκτιβοποιημένες (ναι, καλά διαβάσατε) επιχειρήσεις στον πλανήτη, το ΝΒΑ, ξεκινά. Όμως τα πράγματα φέτος δεν θα είναι πια τα ίδια. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν αυτό των μεγάλων αποχωρήσεων. Μετά από 20 ή σχεδόν 20 χρόνια καριέρας αποχώρησαν ο Τιμ Ντάνκαν, ο Κόμπι Μπράιαντ, και ο Κέβιν Γκαρνέτ, τρεις δεινόσαυροι του αθλήματος, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο άφησαν εποχή.
Όμως ας εστιάσουμε στον πρώτο.
Οι Σαν Αντόνιο Σπερς από το Τέξας είναι η μόνη ομάδα στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ που βρίσκεται επί 20 χρόνια στην ελίτ της λίγκας, κάτι που είναι ιδιαίτερα δύσκολο αν αναλογιστεί κανείς ότι η απόκτηση των παικτών δεν προκύπτει απ’ την ελεύθερη αγορά (τρίζουν τα κόκκαλα του Άνταμ Σμιθ), αλλά με τη μέθοδο του «ντραφτ» , δηλαδή της επιλογής παικτών (από κολλέγια ή το εξωτερικό) με σειρά αντίστροφη της σειράς κατάταξης στο πρωτάθλημα. Έτσι οι ομάδες που τερματίζουν χαμηλά, έχουν τις πρώτες θέσεις του ντραφτ. Καθώς όμως αποκτούν καλούς παίκτες και τις επόμενες χρονιές βελτιώνονται στη βαθμολογία, η σειρά τους στο ντραφτ πέφτει με συνέπεια να αποκτούν από ένα σημείο κι έπειτα παίκτες χαμηλότερης αξίας (πείτε μου ότι αυτό δε θυμίζει, με λίγη φαντασία, κομμουνιστική διανομή «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του»). Έτσι, οι περισσότερες ομάδες ακολουθούν μια πορεία παλίρροιας και άμπωτης. Με λίγα λόγια, είναι δύσκολο, αλλά εφικτό, να φτάσεις στην κορυφή, αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να παραμείνεις σε αυτή. Εκτός αν είσαι οι Σαν Αντόνιο Σπερς.
Στις 25 Ιουνίου 1997 λοιπόν, η μέχρι τότε άτιτλη και μέσου βεληνεκούς ομάδα απ’ το Τέξας, έχοντας κάνει μια άσχημη σαιζόν τη χρονιά που πέρασε, επιλέγει στο νούμερο 1 του ντραφτ τον  ύψους 2.11 πάουερ φόργουορντ από το κολλέγιο Γουέικ, Φόρεστ, Τιμ Ντάνκαν, με καταγωγή απ’ τις Παρθένες Νήσους. Ο Τιμ Ντάνκαν τότε ήταν πολύ καλός παίκτης αλλά χωρίς να ξεχωρίζει απίστευτα σε έναν  τομέα. Αλτικός ναι, αλλά όχι σαν τον μετέπειτα Λεμπρόν Τζέιμς. Δυνατός, αλλά όχι σαν τον οδοστρωτήρα της εποχής Σακίλ Ο' Νιλ. Παικτικά έξυπνος αλλά όχι και σαν Τζον Στόκτον. Ήταν η αρχή μια δυναστείας που θα κρατούσε μέχρι σήμερα. Τα πρώτα χρόνια μαζί με τον τότε σούπερ σταρ της ομάδας, το «Ναύαρχο», λόγω της θητείας του στο Ναυτικό, Ντέηβιντ Ρόμπινσον, τα επόμενα με τους διεθνείς Τόνυ Πάρκερ και Μάνου Τζινόμπιλι και τα τελευταία με την πιο πρόσφατη φουρνιά παικτών, κατακτώντας συνολικά 5 τίτλους. Διπλά στο γήινο αλλά άκρως αποτελεσματικό «τεσσάρι» και στο υδάτινο λόγω Ναυτικού «πεντάρι» λοιπόν, υπήρχε είχε και αυτός που έμελε να εξελιχθεί σε πνευματικός του πατέρας, ο «αέρινος», λόγω φοίτησης στην Πολεμική Αεροπορία, με ειδίκευση στις… σοβιετικές σπουδές, γιος σέρβου πατέρα και κροάτισσας μητέρας, Γκρεγκ Πόποβιτς. Ο φαινομενικά στριφνός και «ακοινώνητος», αλλά στην πραγματικότητα πιο εγκάρδιος μπασκετάνρωπος της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Μαζί έφτιαξαν τον πιο σταθερό και μακράς διαρκείας νικηφόρο οργανισμό στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ. Με ένα καταπληκτικό τμήμα σκάουτινγκ που μπορεί να βρίσκει αργεντίνους σε μικρές ομάδες της Ιταλίας, να τους επιλέγει στο νούμερο 57 και να τους μετατρέπει σε σταρ, με τον μεγαλύτερο αριθμό μη Αμερικανών παικτών από κάθε άλλη ομάδα διαχρονικά, με σκληρή δουλειά στις προπονήσεις, με ακάματο (για να μπούμε και στις φανταιζί ορολογίες) «work ethic», με ανελέητο passing game, με τη σταδιακή μορφοποίηση του λεγόμενου unselfish game, ή πιο απλά του «The Beautiful Game».
Από το ’99 και μέχρι το ’14 οι Σπερς κέρδισαν 5 πρωταθλήματα, ενώ σε καμία χρονιά δεν έχασαν το εισιτήριο για τα πλέι-οφ. Η κορύφωση και ταυτόχρονα το κύκνειο άσμα του Τιμ Ντάνκαν ήρθε τη σαιζόν 2013/14 όταν οι Σπερς απέδωσαν με απίστευτη πιστότητα το Beautiful Game και νίκησαν το μεγαθήριο των Μαϊάμι Χητ, των Λεμπρόν Τζέιμς και Ντουέιν Γουέηντ. Σημείωση, την αμέσως προηγουμένη χρονιά, είχαν χάσει το πρωτάθλημα με αυτόν ακριβώς τον ψυχοφθόρο τρόπο. 
Ο Τιμ Ντάνκαν λοιπόν, έφυγε. Ήταν ο «καλός», αλλά οι ήδη οι Σπερς έχουν έτοιμο το διάδοχό του. Μιλάει ακόμα λιγότερο, πανηγυρίζει ακόμα πιο ήπια, γελάει ακόμα πιο παγωμένα, και δίνει συνεντεύξεις ακόμα πιο σπάνια. Λέγεται Καβάι Λέοναρντ. Αλλά και αυτός να μην ανταποκριθεί στις προσδοκίες, οι Σπερς, ακόμα και όταν ο προπονητής Πόποβιτς αποσυρθεί, θα συνεχίσουν να λειτουργούν ως καλολαδωμένη μηχανή, με κεντρικό σχεδιασμό και οικονομίες κλίμακος, με σκοπό (για να παραφράσουμε τον Ι.Β.Στάλιν), την «ολοένα αυξανόμενη ικανοποίηση των ομαδικών αναγκών πάνω στην βάση της πιο υψηλής τεχνικής». Και αυτό είναι αντικειμενικός νόμος. 
Αν ο Ντάνκαν όμως ήταν ο καλός, ποιος ήταν ο κακός; Ο «κακός», παρ’ ότι ήταν τεράστιος παίκτης, ήταν ο Κόμπι Μπράιαντ. Κάποια στιγμή κατηγορήθηκε για βιασμό, υπόθεση που διευθετήθηκε εξωδικαστικά. Με τον καιρό κατάφερε να λειάνει την εικόνα του και να αποκτήσει στάτους απρόσβλητου. Όμως, την ώρα που ο Τιμ δεχόταν απανωτές μειώσεις μισθού ώστε να χωρέσουν και άλλοι παίκτες (στο… «αριστερίστικα» εξισωτικό ΝΒΑ απαγορεύεται η υπέρβαση ενός ορισμένου συνολικού μισθολογίου-salary cap λέγεται, άσχετα αν ο ιδιοκτήτης είναι ο… Αρτέμης Σώρρας με τα 600 δις) και η ομάδα να πρωταγωνιστεί, ο «φραγκοφονιάς» Κόμπι στα γεράματά του  υπέγραφε παχυλά συμβόλαια, καταδικάζοντας τη θρυλική ομάδα των Λέικερς σε ρόλο κομπάρσου. Την ώρα που ο Κόμπι αλυσόδενε τη μπάλα στο χέρι του σουτάροντας πχ. 0 στα 14 σουτ, ο Τιμ πάσαρε αγόγγυστα τη μπάλα στον επόμενο διαθέσιμο ελεύθερο παίκτη. Την ώρα που ο Κόμπι έκανε συλλογή από τιμητικές πλακέτες, σιγές ενός λεπτού και standing ovations, o Τιμ εμφανιζόταν, έπαιζε τα (κάπως περιορισμένα) του λεπτά, χαιρετούσε με χειραψία σους αντίπαλους παίκτες και έμπαινε στο αεροπλάνο για τον επόμενο αγώνα. Ο ένας ήταν ότι πιο εμπορικό, παικτικά φοβερό αλλά υπερφίαλο μπορούσε να υπάρξει στην μετά-Τζόρνταν (και την προ-Λεμπρόν) εποχή. Ήταν ο «κακός». Ο Ντάνκαν, αυτός που δεν έκανε το βήμα για το ΝΒΑ παρά στα 21 του χρονιά, και αφού πήρε πρώτα το πτυχίο του στην Ψυχολογία, όπως είχε υποσχεθεί στη μητέρα του,  ήταν ο «καλός».
Ο «ενδιάμεσος» ήταν ο Κέβιν Γκαρνέτ. Παρά την αδιαμφισβήτητη παικτική του αξία δεν πήρε παρά έναν τίτλο και δεν έφτασε σε ποτέ σε τρομακτικά επίπεδα είτε «καλού» είτε «κακού» παιδιού, είτε προτύπου αθλητή, είτε σουπερστάρ, αν και έφτασε μια εποχή να είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος. 
Και ο «εξαρτημένος»; Ο εξαρτημένος είναι αυτός απ’ τον οποίο ίσως να ξεκίνησαν όλα. Στο draft του 1986 οι Μπόστον Σέλτικς επέλεξαν στο Νο.2 τον Λέοναρντ Μπάιας που θεωρούνταν ένα απ’ τα μεγαλύτερα ταλέντα της εποχής. Μόνο που αυτός πέθανε από υπερβολική δόση κοκαΐνης λίγες ώρες μετά την επιλογή του στο ντραφτ. Λένε, ότι αν ο Μπάιας δεν είχε πεθάνει, οι Σέλτικς θα μεσουρανούσαν την επόμενη δεκαετία. Και αν μεσουρανούσαν, δε θα χρειάζονταν τον Κέβιν Γκαρνέτ για να πάρουν πρωτάθλημα. Και εάν δεν τον χρειαζόταν, αυτός θα παρέμενε στους Τίμπεργουλβς για να παίζει χιονοπόλεμο στην 2η πιο βόρεια πολιτεία των ΗΠΑ μετά την Αλάσκα, τη Μινεσότα. Και αν αυτό το φαινόμενο της πεταλούδας το επεκτείναμε εντελώς αυθαίρετα και μεταφυσικά, (σε επίπεδα γραφικότητας είναι η αλήθεια) σε όλο το NBA, τότε κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η κατάταξη των Σπερς το ‘97 και των Χόρνετς (που έδωσαν την επιλογή τους στους Λέικερς) το ’96  θα ήταν τέτοια που θα τους επέτρεπε να επιλέξουν τους Ντάνκαν και Μπράιαντ αντίστοιχα και να τους οδηγήσουν στην κορυφή.
Όμως, όσο κι αν μας γαργαλάει η εξιδανίκευση, όσο κι αν το αφήγημα του συνεσταλμένου υπερπαίκτη που δουλεύει σκληρά χωρίς να επιζητά τη δημοσιότητα, και μαζί αυτό του επιφανειακά άγριου αλλά στην πραγματικότητα στοργικού προπονητή-μέντορα-πατέρα φαντάζει γοητευτικό, δεν παύει να είναι άλλη μια πτυχή του κόσμου τούτου, του πλανήτη ΝΒΑ. Όταν ο Πόποβιτς προπονητής στην πιο δεξιά, συντηρητική, ξενοφοβική πολιτεία των ΗΠΑ κάνει λόγο για τον ελέφαντα στο δωμάτιο, τον ρατσισμό στις ΗΠΑ, είναι μεν θετικό, αλλά είναι «εντός πλαισίου». Το concept «σεμνή περσόνα», με ελάχιστες αλλά στοχευμένες δημόσιες δηλώσεις δεν είναι  κάτι διαφορετικό απ’ το σταρ σύστεμ, είναι άλλη μία εκδοχή του σταρ σύστεμ. Λιγότερο «αμερικανιά», ναι, λιγότερο «τσίρκο», ναι, περισσότερο συμπαθές, επίσης ναι, αλλά εντός του πλαισίου του επαγγελματικού πρωταθλητισμού στο ανώτατο επίπεδο, με όλα τα ίσια και τα στραβά που αυτό κουβαλάει. Σχηματικά, απλά όταν ο Κόμπι Μπράιαντ διαφήμιζε αεροπορικές εταιρείες, ο Ντάνκαν διαφήμιζε την τοπική μάρκα BBQ sauce απ’ το Τέξας. Έτσι συμβαίνει, αντικειμενικά, όταν είσαι γρανάζι μιας από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου, του ονειρικού, αλλά ταυτόχρονα με σκιές για το ντόπινγκ, του θεαματικού, αλλά άκρως καταπονητικού για τα σώματα των παικτών, του δημοφιλούς, αλλά με τα αλμυρά εισιτήρια που δε μπορεί να αγοράσει ένας ψήστης μπιφτεκιών των Μακ Ντόναλντς των 5 ευρώ την ώρα. Αυτή όμως είναι μια «σύμβαση» που υπογράφουμε όλοι όσοι έχουμε σχέση το σύγχρονο μπάσκετ, τον σύγχρονο επαγγελματικό αθλητισμό γενικότερα. Και αυτοί που συμμετέχουν, και εμείς που αγαπάμε το άθλημα και το παρακολουθούμε από τους δέκτες μας.  
Και η φετινή χρονιά σε αυτή την επιχείρηση, προμηνύεται ταυτόχρονα βαρετή και θυελλώδης, χωρίς τους τρεις μεγάλους απόντες, αλλά με την υπερομάδα των Γουόριορς να προορίζεται να σαρώσει στο διάβα της ότι κινείται και τις προβλέψεις να κάνουν λόγο για έναν τελικό που θα περιλαμβάνει ταυτόχρονα Λεμπρόν Τζέιμς και Κέβιν Ντουράντ.

Καλή αγωνιστική χρονιά λοιπόν. Και μέσα και έξω απ’ τα γήπεδα.


Δείτε:

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016

7 Γίγαντες στο SS-Cyrenia



Μερικοί άνθρωποι στην παιδική, εφηβική ή νεανική τους ηλικία έχουν στο δωμάτιο τους αφίσες. Αφίσες της αγαπημένης τους ποδοσφαιρικής ομάδας, του μουσικού τους συγκροτήματος, ή ακόμα της/του αγαπημένου τους ηθοποιού/πορνοστάρ.
Εγώ πάλι από το Γυμνάσιο μέχρι που μετακόμισα απ’ το πατρικό σπίτι (χοντρικά την χρονική περίοδο 15-28 ετών) είχα αυτό:


Όχι γιατί δεν ένιωθα ότι η καλοπροαίρετη εξωϊστορική ρομαντικότητα του Ρούσο είναι αυτό ακριβώς, μια εξωϊστορική αναδρομική ευχή να μην είχε «παιχτεί μαλακία» κάπου στις απαρχές (για την ακρίβεια λίγο αργότερα) της ανθρωπότητας, και ο «γιωτάς» που ρίζωσε τους πασσάλους να ήταν λιγότερο «άνιωστος», αλλά διότι παρ’ όλα αυτά («nevertheless») το έβρισκα ένα γαμάτο κείμενο που με ταρακούνησε όταν το πρωτοδιάβασα, σε ένα εγχειρίδιο ιστορίας Λυκείου που είχε πέσει στα χέρια μου τυχαία.
Όμως τα πράγματα πήραν περίεργη τροχιά το πρωί της Τρίτης 25 Ιουλίου 2006, όταν άνοιξα το Ριζοσπάστη και στη σελίδα 12 βρήκα αυτό:

Γιατί αποχωρούν από το ΝΑΡ

Επτά στελέχη του ΝΑΡ συνυπογράφουν κείμενο με τίτλο «Για τους λόγους της αποχώρησής μας από το ΝΑΡ». Το κείμενο αυτό έχει ως εξής:

«Σήμερα είναι κοινότοπη η διαπίστωση ότι το Νέο Αριστερό Ρεύμα βρίσκεται σε βαθιά και παρατεταμένη κρίση. Η κρίση αυτή δεν είναι νέα αλλά είναι το επιστέγασμα σοβαρότατων προβλημάτων και βαθιών αντιθέσεων που προϋπήρχαν και που σήμερα βγαίνουν, υπό την πίεση της πραγματικότητας, με οξύτητα στην επιφάνεια. Το ΝΑΡ γεννήθηκε σε μια δύσκολη συγκυρία για το κομμουνιστικό ρεύμα συνολικά. Σε εκείνη τη συγκυρία επιδίωξε να απαντήσει στο ποια ήταν τα αίτια της ήττας και της υποχώρησης και με ποιο τρόπο μπορεί να επαναθεμελιωθεί σε μια πιο ώριμη και ισχυρή βάση το κομμουνιστικό ρεύμα. Όμως, το εγχείρημα αυτό από τα πρώτα του βήματα ουσιαστικά αυτοϋπονομεύτηκε καθώς εκδηλώθηκε και κυριάρχησε μία πανσπερμία απόψεων που εν τέλει αμφισβητούσαν τον κομμουνιστικό και μαρξιστικό χαρακτήρα του όλου εγχειρήματος και τσαλαβουτούσαν σε κάθε τυχάρπαστη, παλιά ή νέα, "νεοαριστερή", ελευθεριακή ή αναρχοαυτόνομη θεωρία. Αυτό οδήγησε σύντομα στο χάσιμο κάθε εργατικής βάσης και ταξικής αναφοράς και στη μετατροπή του ΝΑΡ σε μια οργάνωση μικρο-αστικής και ιδιαίτερα νεολαιίστικης κοινωνικής σύνθεσης. Οι αντιφάσεις αυτές εντάθηκαν τα τελευταία χρόνια καθώς το κεφάλαιο όξυνε την επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και το ΝΑΡ αποδεικνυόταν ανίκανο να συμβάλει δημιουργικά, εκτός από βραχύβιες κινηματικές αναλαμπές, στην ανατροπή της επίθεσης αυτής. Το αποτέλεσμα είναι η σημερινή κατάσταση της ανοιχτής έκρηξης όλων των εσωτερικών αντιθέσεων και μάλιστα με την υιοθέτηση των πιο αντισυντροφικών, ανοιχτά υπονομευτικών και ταυτόχρονα γραφειοκρατικά αντιδημοκρατικών ενεργειών, ιδιαίτερα από τις ελευθεριακές και αναρχοαυτόνομες τάσεις και ομάδες αλλά και από αυτή του συμβιβασμού χωρίς αρχές.
Βασική αφετηρία των προβλημάτων του ΝΑΡ υπήρξε η θεωρητική και οργανωτική υποτίμηση της σημασίας και του πρωτοπόρου ρόλου της εργατικής τάξης. Στα πλαίσια του ευρύτερου αγνωστικισμού που διέπει το ΝΑΡ, η εργατική τάξη δεν μπορεί να οριστεί αλλά ούτε ουσιαστικά αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία του ΝΑΡ σαν η κοινωνική επαναστατική πρωτοπορία. Αντίθετα, ιδιαίτερα για τις αγνωστικιστικές και τις ελευθεριακές τάσεις η εργατική τάξη θεωρείται ενσωματωμένη και είτε βαφτίζονται "εργατική τάξη" διάφορα μεσαία στρώματα που σήμερα τμήματά τους έχουν τάσεις προλεταριοποίησης (π.χ. μηχανικοί κλπ.) είτε το "νέο επαναστατικό υποκείμενο" αναζητιέται στην "άγρια νεολαία" ή σε κάθε λογής νέα μόδα.
Συναφές πρόβλημα αποτελεί η σαφής άρνηση του μοντέλου του κόμματος νέου τύπου και η γενικότερη υποτίμηση της ίδιας της έννοιας της οργάνωσης σε πολιτικό, θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Αυτό κρύφτηκε αρχικά πίσω από νεφελώδεις αναζητήσεις για τη σχέση κόμματος - μετώπου αλλά κατέληξε εν τέλει στη διάχυση της οργάνωσης μέσα σε κάθε είδους μετωπικές πρωτοβουλίες (πολλές από τις οποίες ήταν ανταγωνιστικές) που μάλιστα στο τέλος κάθε ομάδα και τάση είχε και διαχειριζόταν τις δικές της κάτω από μια επίπλαστη ενότητα. Η άρνηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και η μικροαστική ελευθεριακότητα κατέστησαν το ΝΑΡ ένα χαλαρό δίκτυο ομοσπονδιακής μορφής, οδήγησαν στην πλήρη αποσύνθεση της ενιαίας λειτουργίας, στη δημιουργία νοσηρού εσωοργανωτικού κλίματος και στη διαπαιδαγώγηση γενιών νέων αγωνιστών σε αυτές τις στρεβλές αντιλήψεις. Το αποκορύφωμα είναι η ανοιχτή και ανεμπόδιστη έκφραση αντιλήψεων ξένων προς την Αριστερά (στην καλύτερη περίπτωση αφελούς, στη χειρότερη ύποπτης προέλευσης) με κορυφαίο παράδειγμα γνωστή αντίληψη για το κυπριακό και τα εθνικά, δίχως φυσικά να παίρνονται πολιτικά μέτρα παρά κάποιες εσωτερικές, φραστικές δήθεν αποκηρύξεις τους.
Στο θέμα της σχέσης της στρατηγικής και τακτικής, το ΝΑΡ επανέλαβε λάθη που έχουν κάνει κατά καιρούς συνιστώσες του κομμουνιστικού κινήματος. Η δράση του χαρακτηρίζεται από μια εγγενή αντίφαση - αφενός την αποθέωση της στρατηγικής απάντησης, του προτάγματος της αντικαπιταλιστικής επανάστασης παντού και πάντα και αφετέρου την αποθέωση των άμεσων κινημάτων, με αποτέλεσμα την εντελώς βραχυπρόθεσμη τακτική στους μεμονωμένους χώρους. Στο κλασικό και από κάθε πλευρά πολύτιμο έργο του Λένιν "Τι να κάνουμε" περιγράφονται εύγλωττα οι δυο αυτές όψεις του ίδιου νομίσματος και συνιστούν την πραγματικότητα του ΝΑΡ: ο εμπειρισμός και ο χειροτεχνισμός. Το ΝΑΡ αρνήθηκε στην ουσία την αναγκαιότητα συγκρότησης πολιτικού προγράμματος εξουσίας και κατέληξε σε αγνωστικιστικές και κινηματίστικες αντιλήψεις.
Από την άλλη επέλεξε να αρνηθεί το ρόλο της επαναστατικής θεωρίας για την επαναστατική πράξη. Η πλειοψηφία του δυναμικού του εδώ και χρόνια έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με την επιστημονική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, ως επαναστατική θεωρία του κομμουνιστικού κόμματος και της εργατικής τάξης. Πρόσφατα άλλωστε στο 2ο Συνέδριο, το σώμα κλήθηκε να παρακολουθήσει θεωρητικές ακροβασίες για το "ξεπερασμένο" του δίπολου βάσης -εποικοδομήματος, ενώ στον προσυνεδριακό διάλογο με σαφήνεια διατυπώθηκε η θέση για την αναγκαιότητα ξεπεράσματος του ιστορικού μαρξισμού. Όλα αυτά δείχνουν πλέον ότι το ΝΑΡ δεν είναι και δεν επιθυμεί να γίνει οργάνωση κομμουνιστική, αλλά έχει συμβιβαστεί σε μια νεοαριστερίστικη σούπα που εμπνέεται από τα κελεύσματα της αστικής ιδεολογίας για την πρόκληση του μεταμοντέρνου. Αυτή η αποστασιοποίηση από το ιστορικό φορτίο της κομμουνιστικής αριστεράς εκφράζεται πολλαπλώς. Η υποτίμηση κάθε ιστορικού ρεύματος της κομμουνιστικής αριστεράς της χώρα μας, η πλήρης απομάκρυνση από τον εργατικό - λαϊκό πολιτισμό και η ολοκληρωτική υπαγωγή στη μικροαστική και αστική κουλτούρα, η τουλάχιστον καθυστερημένη και άτονη πολιτικά ενεργοποίηση στο ζήτημα του αντικομμουνιστικού μνημονίου αποτελούν εκφάνσεις αυτής της ήδη μακρόχρονης απομάκρυνσης από τις παραδόσεις της κομμουνιστικής αριστεράς.
Όλοι όσοι υπογράφουμε το κείμενο αυτό είχαμε, σε διαφορετικές συγκυρίες, καταθέσει τις ριζικές μας διαφωνίες για την πορεία του ΝΑΡ. Παρ' όλα αυτά παραμέναμε στο εσωτερικό του θεωρώντας ότι μπορούσαμε να συμβάλουμε στην αντιστροφή αυτής της πορείας, στον αναπροσανατολισμό προς τον μαρξισμό - λενινισμό, στην προσέγγιση με το ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα μέσα από μια επιστημονική μελέτη των λαθών και των αδυναμιών του. Για το λόγο αυτό συμμετείχαμε στο 2ο Συνέδριο, όσο και αν καταλαβαίναμε ότι οι αγωνίες και οι αντιλήψεις μας εδώ και χρόνια μειοψηφούσαν. Πλέον ύστερα από το 2ο Συνέδριο θεωρούμε ότι μπήκε τελεσίδικα ταφόπλακα σε κάθε πιθανότητα μετεξέλιξης του ΝΑΡ σε κομμουνιστική κατεύθυνση. Η εκτίμησή μας αυτή στηρίζεται στα εξής δεδομένα.
Η επικράτηση των πλέον αντεπαναστατικών αντιλήψεων αποκλείει κάθε προσπάθεια να υπάρξει στροφή προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα συσχετισμών, αλλά αναφερόμαστε στη συνολική πολιτική κουλτούρα των τοποθετήσεων, το νοσηρό κλίμα αυτοϊκανοποίησης με κορυφαία στιγμή την πασαρέλα των υποψηφιοτήτων για τη νέα Πολιτική Επιτροπή, την άρνηση της πλειοψηφίας να αποτιμήσει κριτικά την τελευταία περίοδο του ΝΑΡ. Η επικράτηση των Θέσεων της Πολιτικής Επιτροπής προξενεί θυμηδία, καθώς πρόκειται για ένα φλύαρο αμετροεπές κείμενο, απομακρυσμένο από τον μαρξισμό - λενινισμό, πλήρως υποταγμένο σε αναρχοαυτόνομες, μικροαστικές και αριστερίστικες αντιλήψεις. Όσο απουσιάζει μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης περισσεύουν τα μεγάλα λόγια, οι γενικεύσεις, οι επικλήσεις και η αίσθηση ότι τώρα ξεκινάμε. Υστέρα από 17 χρόνια ύπαρξης το ΝΑΡ αρέσκεται να επαινεί τον εαυτό του γιατί θέτει "νέα ερωτήματα" ή "νέα κριτήρια" αλλά δε στέκεται κριτικά μπροστά στην αδυναμία του να δώσει εδώ και χρόνια απαντήσεις. Επίσης η κίνηση που εκδηλώθηκε με το κείμενο διαφωνίας που κατατέθηκε είναι πίσω από τις απαιτήσεις της κρίσης του ΝΑΡ και τελικά εγκλωβίστηκε σε άτολμους τακτικούς συμβιβασμούς και δισταγμούς. Το αποτέλεσμα είναι να δίνει μια επίφαση κομμουνιστικής αναφοράς σε έναν πολιτικό χώρο που ουσιαστικά την απεχθάνεται.
Για όλους τους παραπάνω λόγους δηλώνουμε την αποχώρηση μας από το ΝΑΡ και τη νΚΑ, δίχως να αρνούμαστε τη διαδρομή μας, τις ευθύνες μας και τα λάθη μας. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την υπόθεση του μαρξισμού - λενινισμού και του κομμουνισμού μέσα στο ιστορικό ρεύμα που εκφράζει το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και που συσπειρώνει σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.»

Αυτό ήταν.

Σε μια εποχή που μόλις είχε συμβεί ο «Μαηούνης», με ότι αυτό συνεπάγεται για την ώσμωση μου με τον εαακίτικο-ευρύτερο αριστερίστικο χώρο, και τις όντως υπαρκτές τριβές που δημιούργησε στις πολιτικές γραμμές πολλών πολιτικών χώρων, ήταν το απόλυτο «ιδανικά ηδονικό» κείμενο ικανό να προκαλέσει ρίγη συγκίνησης, «goosebumps» και δε συμμαζεύεται. Θες ουσιαστικά; με τα to the point ζητήματα που έβαζε; θες «συνδικαλιάρικα» γιατί «τάπωνε» όποιο ναρίτη (της τότε* κεντρίστικης και της τότε μεταμοντέρνας-αριστερίστικης φράξιας που τότε συνπλειοψηφούσαν απέναντι στην τότε «μη αντι-ΚΚΕ» φράξια) έβρισκα μπροστά μου; Στην τελική θα αρκούσε και μόνο ο τρόπος που κλείνει  το κείμενο, με την επίκληση των «λαϊκών στρωμάτων». Τότε μπορεί να μην είχα το ψευδώνυμο, και ούτε σχεδίασα να ανοίξω blog. Ωστόσο η φρασεολογία αυτή ήταν «βούτυρο στο ψωμί» μου.
Για τις επόμενες μέρες, και αφού φωτοτύπησα σε Α3 το ολοσέλιδο άρθρο των «7» μπήκα σε ένα φοβερό δίλημμα. Να κατεβάσω από τον τοίχο του δωματίου το επίσης σε Α3 συναισθηματικής φύσεως κείμενο του Ρουσώ με το οποίο «ανδρώθηκα» κλπ κλπ και να βάλω το κείμενο των 7 το οποίο με αντιπροσωπεύει, πολιτικά, καλύτερα στην τρέχουσα συγκυρία;
Τελικά ο Ρουσώ παρότι, μεταξύ μας, σήμερα θα ήταν κάτι ανάμεσα σε Νώντα Σκυφτούλη, Ζωή Κωνσταντοπούλου και Μπέρνι Σάντερς (στην «καλύτερη»), παρέμεινε στη θέση του. Όμως το κείμενο των 7 πήρε μια άλλη θέση. Καθότι στο πορτοφόλι μου ουδέποτε είχα φωτογραφίες συγγενικών ή «γκομενικών» προσώπων, αποφάσισα εφεξής να κουβαλάω το «Κείμενο των 7», να το έχω πάντα μαζί σαν ένα «Σύντομο Εγχειρίδιο (Ταπώματος) του (Τότε) Αριστερισμού». Αν κάτι σας θυμίζει ο τίτλος, καλώς σας το θυμίζει.
Έτσι, έκτοτε, έγινε εκτεταμένη χρήση του κειμένου, είτε σε τσίπουρα στο Μπιτ Παζάρ όταν άναβε η κουβέντα, είτε σε ολονύχτιες συζητήσεις σε σπίτια σαν άσσος απ’ το μανίκι (ή μάλλον απ' το πορτοφόλι), είτε σε κεφαλόσκαλα Πολυτεχνείου ΑΠΘ, σαν ιδιότυπο «warm up» πριν από τα, δυνητικά ή πραγματικά, «ξύλα».
Από τότε βέβαια κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Το ακριβό μας ΝΑΡ αφού σωστά διέγνωσε (διέγνωσε;) ότι ο ιδεολογικός αγνωστικιστικός αρτζι-μπουρτζι-και-λουλα-ισμός «δεν έρχεται απ' το μέλλον» είπε να κάνει στροφή 785 μοιρών. Έκανε 3ο συνέδριο και προσέθεσε στον τίτλο του αυτό που είχαν διαγνώσει οι «7» ότι «απεχθάνεται», τη λέξη «κομμουνιστικό» («για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση»). Πραγματικά; Πουλώντας τρέλα; Ποιος τους ξέρει; Αφού ούτε και σήμερα το ΝΑΡ έχει τα χαρακτηριστικά (μαζικότητα, ιδεολογία, πολιτικό πρόγραμμα και καμιά 200αριά άλλα) χαρακτηριστικά ενός φυσιολογικού «επαναστατικού» (ή και επαναστατικού) κόμματος της προκοπής. Μετά την εκδίωξη/εθελούσια έξοδο των μεταμοντέρνων, οι κεντριστές «παππούδες», των οποίων οι παλινδρομήσεις κατά καιρούς έκαναν τον Φουκώ και το Εκρεμμές του να ωχριούν μπροστά τους, άλλαξαν για νιοστή φορά πλευρά επιλέγοντας να συμμαχήσουν με τους πιο old school παραδοσιακούς «κομμουνιστές» (όσους τελοσπάντων δεν είχαν αποχωρήσει νωρίτερα).
Μόνο που πλέον τώρα η κατάσταση δεν ήταν η ίδια. Η «μπάλα» που παιζόταν στην «αριστερά» δεν ήταν επιπέδου Γ’ Εθνικής. Στην εποχή των Μνημονίων, με τη ραγδαία άνοδο του Σύριζα, τους τρανταγμούς στο εσωτερικό (και εξωτερικό) της Ανταρσύα(ς), το περιβόητο «με ποιον είμαστε» έγινε εξίσωση για δυνατούς λύτες. Σαφώς επηρεαζόμενο και από το ρουά-ματ που έκανε το ΚΚΕ σε όλο τον αριστερισμό (μ-λ, τροτσκιστές κ.α.) με την επικαιροποίηση και τον εκσυγχρονισμό του Προγράμματος του και την κριτική εξέταση της ιστορίας του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, το ΝΑΡ προσπάθησε να βρει ζωτικό χώρο. Και αφού δεν υπήρχε πλέον χώρος στα αριστερά (της αριστεράς) παρά μόνο για τον Σάββα Μιχαήλ (άντε και την ΟΚΔΕ-«σκέτη», χαριστικά), μετατοπίστηκε δεξιά. Παρά το ότι ακόμα και οι υπερδεξιοί σύμμαχοί του (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) το εγκατέλειψαν για άλλες, λαφαζανικές πολιτείες, κατηγορώντας το για… «επαναστατική καθαρότητα». Τόσα χρόνια διαφήμισης και προώθησης μιας υπερεπαναστατικής, «απογειωμένης», «ελευθεριακής», «ταπανταολικής» φυσιογνωμίας (πραγματικής ή ντεμέκ) πετάχτηκαν στο κάλαθο των αχρήστων. Σαν να μη συνέβη τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, σα να μην βγήκε κανένα δίδαγμα από την κριτική επανεξέταση των (υπαρκτών) λαθών του ΚΚΕ και του κινήματος (για τον «κυβερνητισμό» κλπ), το ΝΑΡ και κατ’ επέκταση η Ανταρσύα επαναλαμβάνουν (και μάλιστα σε κακέκτυπη μορφή) τα περί σταδίων, κάνουν «17 ώρες διαπραγμάτευση» με το Λαφαζάνη για πιθανές εκλογικές καθόδους κλπ. Το «αντίδοτο» στην αεροκοπανιστή υπερεπαναστατικότητα της δεκαετίας του ’90 ήταν η συμμετοχή στις προ-δημοψηφισματικές φιέστες του Τσίπρα και του Καμμένου το 2015.
Last but not least, το ΝΑΡ έκανε αυτό που δε φανταζόμασταν ούτε στους πιο τρελούς μας εφιάλτες. Λόγω των παλινωδιών του (απόρροια των φραξιονιστικών αντιπαραθέσεων στο εσωτερικό του) σχετικά με τη συνεργασία με τη ΛΑΕ (ναι, της Ραχήλ Μακρή, αυτή τη ΛΑΕ) έκανε το ΣΕΚ να φαίνεται πιο… «αριστερό» από το ίδιο. Ποιό; Το ΣΕΚ! Τον διαχρονικό πασοκοειδή περίγελο του εξωκοινοβουλίου. Η περίπτωση του ΝΑΡ είναι η επιβεβαίωση της λαϊκής ρήσης «Είπανε της γριάς να χεστεί και αυτή ξεκωλώθηκε».
Αλλά ας επιστρέψουμε στο «Κείμενο» και τον Ιούλη του 2006. Τα επόμενα χρόνια μπήκα στη διαδικασία μέσω γνωστών και φίλων να ψάξω και να συναντήσω όσους μπορώ από τους υπογράφοντες. Δυο-τρεις όντως τους συνάντησα. Και ήταν όλοι τους (και αυτοί που τελικά δεν εντόπισα) μια χαρά παιδιά. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες απόψεις με τότε, και φαντάζομαι ένας-δυο απ’ αυτούς δεν θα συνυπέγραφαν ένα τέτοιο κείμενο σήμερα. Ένα κείμενο που όμως, όπως θα λέγαμε με στόμφο «είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ». Μπα, ψέματα, δεν είναι τόσο επίκαιρο παρά ποτέ. Είναι απλώς επίκαιρο. Δεν κινδυνεύουμε σήμερα (σαν… έθνος) τόσο από τον όντως απάλευτο μεταμοντέρνο αγνωστικίστικο υπεραριστερισμό, όσο από τις τάσεις υποταγής και ενσωμάτωσης στο ρεφορμισμό, τον λαφαζανισμό, τον ζωηκωνσταντοπουλισμό, τον ραχηλμακρισμό**.


Υ Γ. Αξίζει να διαβάσετε και το σχετικό αφιέρωμα του Σφυροδρέπανου για το θέμα, από το οποίο εγώ ξεχώρισα την ακροτελεύτια παράγραφο «Κι όσο για κουκουνάρια, δε νομίζω πως υπάρχουν πια, ούτε καν ως προστατευόμενο πολιτικό είδος υπό εξαφάνιση. Ιδίως από τη στιγμή που ακόμα κι η αναρχίζουσα χαριτάση φαντάζει ως ευχάριστη, σοβαρή, νοσταλγική νότα από το παρελθόν, κάτι σαν το Ναρ που γνωρίσαμε (και δεν αγαπήσαμε), αλλά ήταν τουλάχιστον (κάτι σαν) αριστερισμός και σημείο αναφοράς».

*Η επανειλημμένη χρησιμοποίηση του «τότε» έχει να κάνει με το γεγονός ότι παρότι χοντρικά μπορεί να πει κάποιος ότι πάνω-κάτω οι ίδιες τάσεις (με διαφορετική ποσόστωση στην ηγεσία) υπάρχουν και σήμερα, όμως η πολιτική (λιγότερο η ιδεολογική) τους γραμμή, όπως και τα πρόσωπα που τις αποτελούν έχουν αλλάξει άρδην. Το ίδιο και η προσωπική μου στάση απέναντι σ’ αυτές/αυτά.

**Αυτά είναι! Γράφεις ένα ολόκληρο επετειακό κείμενο για να την «πεις» στους μεταμοντέρνους και μετά τους βγάζεις λάδι γιατί μερικοί (όχι πάντως οι υπογράφοντες) «μη μεταμοντέρνοι» φίλοι σου γίναν φιλολαφαζανικοί. Ωραίος είσαι ρε Στρώμα!

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

Δεν σου μιλάω για καλοκαίρια

Δεν σου μιλάω για καλοκαίρια

Σημειώσεις με αφορμή τα 10 χρόνια από το Μαηούνη* του 2006

*Με τον όρο «Μαηούνης» εννοείται ολόκληρη η περίοδος του φοιτητικού ξεσηκωμού απέναντι στο «Νόμο-Πλαίσιο» της Μαριέττας Γιαννάκου-Κουτσίκου και την αναθεώρηση του άρθρου 16 ήτοι από Μάιο 2006 έως Μάιο 2007, με τις εξάρσεις Μάη-Ιούνη ‘06 και Γενάρη-Απρίλη ’07. Λόγω της παρόδου των ετών, τα γεγονότα που περιγράφονται μπορεί να αφορούν οποτεδήποτε στην περίοδο αυτή και να μην είναι επακριβώς χρονικά προσδιορισμένα. Τα ονόματα που αναφέρονται στο αφιέρωμα δεν είναι πραγματικά, είναι ντεμέκ. Κάθε όμως ομοιότητα με πρόσωπα, ζώα, φυτά είναι ψιλοπραγματική.

**το παρόν κείμενο αφιερώνεται στον μοναδικό μη ΚΚΕ άνθρωπο που αποκαλώ σύντροφο, τον σύντροφο Κώστα, που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές αντιμετωπίζει ένα όχι αμελητέο, αλλά ευτυχώς παροδικό, πρόβλημα υγείας

Πράξη 1η

Είναι βράδυ Τρίτης 6 του Ιούνη του έτους 2006 και μερικοί ΤΕΙτζήδες της ΠΚΣ έχουμε μαζευτεί για κρασιά, ημίγλυκα οι γυναίκες, ξηρά εμείς οι μάτσο/σεξιστές άντρες, στο Μακόντο, φερόμενο, και καλά, και ως στέκι της εφημερίδας «Κόντρα» στη Θεσσαλονίκη.  Έξαφνα, ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μισόλιτρο, ένας σύντροφος με σκουντάει και μου δίνει στο χέρι μια σελίδα Α4 που γράφει πάνω:

«Κοινό Πλαίσιο ΠΚΣ-ΦΑΚΑ ΕΑΑΚ-Αγωνιστικών Κινήσεων»

-Τ… τ… τι είναι αυτό;
-…
-Ο Χριστός!
-…
-Αυτά είναι! Γεια σας! Γεια σας! Καλές γιορτές!
-Ηρέμησε

Η αλήθεια είναι ότι ηρέμησα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Σπουδαστής ων, από το 2004 και μέλος της ΚΝΕ, από καταβολής κόσμου, το φοιτητικό ξέσπασμα του Μάη ’06 με βρήκε στα μετερίζια του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Φυτικής Παραγωγής που ανήκε «κινηματικά» στο Σύλλογο Σπουδαστών της Σχολής Τεχνολογίας Γεωπονίας, κατά κόσμον ΣΤΕΓ. Το ΤΕΙ στη Σίνδο ήταν τότε (και σήμερα) ένα μαύρο ίδρυμα με λούμπεν κοκάκηδες μπράβους χρυσαυγοδαπίτες (με… «σταλινικά» ποσοστά 60%-70% στις εκλογές), απάλευτους ωσεί παρόντες γιωτάδες πασπίτες (με 15-20%), την ενεργή, και στους περισσότερους συλλόγους 2η, Πανσπουδαστική Κ.Σ (επίσης με 15-20%) και μολονότι σπάνιο για ΤΕΙ, τα ΕΑΑΚ. Για την ακρίβεια «την» ΕΑΑΚ, και για ακόμα περισσότερη ακρίβεια «το» ΕΑΑΚ. «Το», ένα και μοναδικό σχήμα, για 5 συλλόγους που αντιστοιχούσαν σε καμιά 20αριά σχολές. Και μάλιστα χωρίς κανένα ευφάνταστο ή/και καραγκιοζίστικο (διαλέγετε και παίρνετε) διακριτικό όνομα. Ούτε Α.ΦΟΙΣ.Α, ούτε Α.Χ.ΜΕΤ, ούτε ΑΝ.Α.Φ.Η, ούτε ΤΡ.ΙΧ.Ε.Σ-ΚΑΤΣ.ΑΡ.ΕΣ λοιπόν. Αυτό οφείλετο στην δεσπόζουσα μέσα εκεί (στα ΕΑΑΚ όχι στο ΤΕΙ), «overwhelming» που λέμε και στο χωριό μου, παρουσία του ΝΑΡ υπό τον καλό συνδικαλιστή αλλά μέγιστο αντιΚΚΕ, Μαρούπα. Στις άλλες σχολές ήταν μεταξύ άλλων ο Μαρτινίκας (μορφή), o Τσιροπούλης, η Ελένιν, ο Αγαρηνός (αρειανός αλλά τρώγεται) κ.α. Από τον Αγαρηνό άκουσα για πρώτη φορά και το σύνθημα:

-Είμαστε οι Ούνοι, του Μάη και του Ιούνη

Η ΣΣΠ (ΟΚΔΕ-σκέτο) είχε τον βαρύτονο Βασίλη Καφαρά, τα Αριστερά Σχήματα (ΚΟΕ) τον Αλέκο τον Φωσφορόπουλο και υπήρχαν 1-2 παιδιά από Αγωνιστικές Κινήσεις (μ-λ). Και επίσης κάτι φρικιά από τα Μουδανιά. Συγκεκριμένα τώρα, στη ΣΤΕΓ είχαμε τη Δαπάρα με αρχηγό έναν που το όνομά του αντιστοιχεί σε πασίγνωστο γαλλικό μουσείο, ας τον πούμε εμείς Τούβλο, καθώς και άλλα καθάρματα, μερικά από τα οποία εμπλέκονταν σε ιστορίες με τον τότε πρόεδρο του ΤΕΙ Ιωαννίδη, υπόθεση που βγήκε κάποτε και στη Ζούγκλα του Τριανταφυλλόπουλου. Επίσης είχαμε την αναιμική ΠΑΣΠ με ηγέτη τον all-around άρχοντα της απαλεψιάς, αλλά συμπαθέστατο κατά τ’ άλλα πασόκο, λέγε με «φέρνω-το-Grants-στις-εγγραφές» Γρηγόρη Τωμίδη. Έπειτα ήμασταν εμείς, η ΠΚΣ, να μην τα ξαναλέμε, «γεροί», ο Πιπέρης, εγώ κ.α. και το κλιμάκιο ΕΑΑΚ που αποτελείτο από μερικά απ’ τα καλύτερα παιδιά που γνώρισα στο φοιτητικό συνδικαλισμό. Τον Ευαγορίδη, καλή συνδικάλα, μετρίως αντιΚΚΕ, με τροτσκίζουσες αναφορές, τον Αλιπαστίδη (καλό φίλο για ένα διάστημα), που αν και αλίπαστος, μας βγήκε ξινός μερικά χρόνια αργότερα καθώς σήμερα είναι συνειδητός οπαδός του Άδωνι και της ΝΔ, αλλά ήταν τότε ηπίως αντιΚΚΕ, με ελευθεριακές τάσεις και τέλος το πουλέν μου, τον Ξυδόπουλο, έναν καλοσυνάτο αλλά οξυδερκή ευτραφή φιλοΚΚΕ ναρίτη για τον οποίο 32 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και στα «πολιτικά» δεν έχω ακούσει ούτε έναν κακό λόγο από φίλους ή εχθρούς, σημάδι ότι ο Ξυδόπουλος ή είναι παιδί-τζιμάνι ή ότι τις νύχτες τεμαχίζει παιδιά στο Σεϊχ-Σου και πίνει το αίμα τους αλλά το κρύβει πολύ καλά, ένα απ’ τα δύο. Α, να μην ξεχάσω, γιατί θα χρειαστεί αργότερα, είχαμε και τον αναρχέστερο αναρχικό του ντουνιά, τον Μαλατέστα του 21ου Αιώνα, το Ντουρούτι της καρδιά μας, τον περιβόητο καλό-παιδί-αλλά-αντίο-ζωή, Πετσάγεφ.
Το κλίμα στο ΤΕΙΘ ήταν για πολλά χρόνια μαύρο κι άραχνο, με την τελευταία Γενική Συνέλευση να έχει λάβει χώρα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 σύμφωνα με το θρύλο, καθώς η δαπίτικη τρομοκρατία αλώνιζε. Περιστασιακές προσπάθειες της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ (χωριστά) για σύγκληση συνέλευσης έπεφταν στο κενό. Ο πανελλαδικός παλμός του φοιτητικού κινήματος λοιπόν, έφτασε με σχετική καθυστέρηση αλλά μέσα Μάη ήταν στη ήδη στη Σίνδο. Οι πρώτες συνελεύσεις ήταν μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Το δέος της απεύθυνσης σε 300-400 άτομα (σε ανοιχτό χώρο στην αρχή, δεν υπάρχουν μεγάλα αμφιθέατρα στη Σίνδο) ήταν μεγάλο. Στις συνελεύσεις κατέβαιναν 3+ πλαίσια. Της ΔΑΠ, της ΠΚΣ, των ΕΑΑΚ ενώ η ΠΑΣΠ στην αρχή κατέβαζε δικό της και αργότερα στήριζε των ΕΑΑΚ. Είναι ευρέως γνωστό (και δεν θα ευλογήσω τα γένια που άλλωστε δεν έχω) ότι τα πλαίσια της ΠΚΣ τον Μάιο πάτωναν κατά το κοινώς λεγόμενον. Συγκεκριμένα θυμάμαι μια φορά που κατεβαίνω από το βήμα έχοντας μόλις διαβάσει το πλαίσιο και βλέπω σηκωμένα 7 χέρια. Στους 400…
Στην επόμενη συνέλευση και ενώ τα ΕΑΑΚ έχουν ήδη κερδίσει την προηγούμενη, κάποιος από τους συνήθεις απάλευτους απολιτίκ μέσους Έλληνες συμφοιτητές μας, κάνει μανούρα για τα «κόμματα», «και τι δουλειά δουλειά έχουν τα κόμματα» κλπ. και μάλιστα πάει να προτείνει την συγγραφή live εκείνη την ώρα νέου πλαισίου from scratch. Τότε ο Ευαγορίδης κάνει τη μεγαλύτερη συνδικαλιά (καταδικαστέα πολιτικά μεν, μεγάλη συνδικαλιά δε) του 21ου αιώνα.

-Συνάδερφοι, η ΕΑΑΚ αποσύρει το πλαίσιό της και στηρίζει το πλαίσιο των ανεξάρτητων φοιτητών

Και πήρε 700 εκατομμύρια ψήφια για πάρτη του. Καλά καταλάβατε. Η συνέλευση πάρθηκε από τα ΕΑΑΚ, με κανονικότατο πλαίσιο ΕΑΑΚ αφού μέσα στο χαμό κανείς δεν πήρε χαμπάρι τι ψήφιζε.
Την ίδια ώρα πανελλαδικά οι καταλήψεις και οι πορείες πλήθαιναν. Μέχρι που φτάνουμε στο περιβόητο βράδυ της 6ης Ιούνη στο Μακόντο. Ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις και την άλλη μέρα, μαζευόμαστε στη Συντονιστική Επιτροπή ώστε να «σουλουπώσουμε» κάπως το πλαίσιο που είχε κερδίσει την προηγούμενη συνέλευση. Καταφέρνουμε να το κάνουμε κάπως ανθρώπινο δηλ. βγαίνουν οι «ενιαίες πανεπιστημιακές», κάτι «συγκρουσιακές» λογικές κλπ. όμως από αβλεψία ή επιμονή των εαακ, δε θυμάμαι τι ακριβώς, παραμένει μια φράση του τύπου «Ενιαία Πτυχία χωρίς ειδικεύσεις», κάτι τέτοιο. Εμείς το παίρνουμε χαμπάρι λίγο πριν τη συνέλευση και λέμε στον Ευαγορίδη να το βγάλει. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βρε αμάν, βρε ζαμάν, βγάλτο το γαμήδι το ενιαίο πτυχίο να αγαπηθούμε όλοι ολόπλευρα σαν άνθρωποι, «Όχι» αυτός. Βρε βγάλτο λέμε. «Όχι». Κάτι τέτοιες ώρες είναι που retrospectively (αναδρομικά) θυμάμαι τι γινόταν όταν μας πετύχαιναν μουλάδες από την Ηλεκτρονική στη συζήτηση/διαπάλη και μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους.

-Ρε μαλάκες, τι Πανεπιστημιακή και Ανώτατη; Ενότητα πάνω στο πρόβλημα
-Η ενότητα πάνω στο πρόβλημα δεεεεεεεεεεεεν αρκεί, συνάδερφε

του λέγαμε και οι δυο με μια φωνή

Τελοσπάντων, λύση δε βρέθηκε, έφτασε η ώρα της ψηφοφορίας, σε ένα αμφιθέατρο οριακά διχασμένο, με τη ΔΑΠ να παραμονεύει, με όλο τον ντουνιά στο δρόμο σε όλη τη χώρα, λίγο-πολύ μια από τις λεγόμενες στιγμές που λες «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι», και τότε σηκώσαμε το ρημάδι το χέρι. Ήταν η πρώτη και τελευταία (σχεδόν) φορά που η μία ή η άλλη πλευρά θα ήταν με «μισή καρδιά» σε αυτό που θα κάναμε και οι δύο για τον επόμενο σχεδόν ένα χρόνο. Στην επόμενη συνέλευση, προφανώς μετά και από εσωτερικές διαβουλεύσεις των ΕΑΑΚ, το πλαίσιο τροποποιήθηκε, «επισκευάστηκε», έγινε «παλευτό» και αποδεκτό και από τις δύο παρατάξεις. Την ΠΑΣΠ φυσικά δεν τη ρωτούσαμε. Ότι και να γράφαμε μέσα, ναι θα έλεγε. Ψέματα, κάτι ψέλλισε για το «Όχι στην αντιλαϊκή πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ» (ότι «και καλά», να βγάζαμε το ΠΑΣΟΚ) αλλά τη γράψαμε στα λεγόμενα «παπάρια» μας.
Έκτοτε η ΣΤΕΓ ήταν το πρότυπο ενότητας για το ΤΕΙ (βασικά για όλη τη χώρα) καθώς σε άλλους συλλόγους πχ. ΣΤΕΦ-ΣΕΥΠ δεν υπήρχε αριστερισμός ενώ στο διαβόητο τσίρκο της Ηλεκτρονικής πάλι, υπήρχε όλη η παλέτα του Αριστερισμού (Αγωνιστικές Κινήσεις/ΚΚΕμλ, Αριστερά Σχήματα/ΚΟΕ, ΕΑΑΚ/Whatever, ΣΣΠ/ΟΚΔΕ κ.α.). Οι συνελεύσεις της Ηλεκτρονικής ήταν μνημείο δημοκρατίας. Ή απλώς για να «τραβάς τα βυζ(γ)ιά σου». Σε μια σχολή με 150 ψηφίσαντες υπήρχαν 7 παρατάξεις, οι 6 αριστερές, οι 5 αριστερίστικες, από 2 ομιλητές η καθεμία, χωρίς καθορισμένο χρόνο… Αντίο ζωή.

Υλικό, δικό μας. Μεταξύ άλλων cult (παλαιότερη) καταγγελία της ΠΚΣ προς τα ΕΑΑΚ για… «διάσπαση» του κινήματος καθώς και ανακοίνωση της ΠΚΣ εναντίον των… «μεταλλαγμένων» if you know what I mean
Στο μετερίζι

Την επόμενη μέρα, με τον σύντροφο Ράγιο Βαγιεκάνο από τη ΣΔΟ σκαρώσαμε και τα πρώτα κοινά «συνθήματα». Καθώς εμείς τότε λέγαμε 1200 βασικό μισθό και τα ΕΑΑΚ 1300 βρήκαμε αυτό:

-Κάμποσα ευρώ, βασικό μισθό, κόντρα στη συναίνεση και το συμβιβασμό

Και ένα απλά περιγραφικό:

-Το μέλλον μας δεν είναι Πανσπουδαστικό, Εμπρός με τους ναρίτες για πλαίσιο κοινό

Εκείνη τη μέρα το απόγευμα κόντεψα να πάω αδιάβαστος όταν μια νεαρή επιρροή που είχε κρατήσει το χαρτί του Κοινού Πλαισίου «ΠΚΣ-ΦΑΚΑ ΕΑΑΚ-Αγωνιστικών Κινήσεων», με ρώτησε με ειλικρινή απορία:

-Δηλαδή εμείς που δεν έχουμε Αγωνιστικές Κινήσεις δε θα κάνουμε κοινό πλαίσιο;

Ωιμέ.

Τα κοινά-κοινά και η καχυποψία-καχυποψία

Δευτερόλεπτα πριν αρχίσει μια από τις πρώτες συνελεύσεις με τα κοινά, με πλησιάζει ο Ξυδόπουλος και μου λέει:

-Έχεις κανένα φυλλάδιο «Ενιαία Ανώτατη»;
-Έχω, τι το θες;
-Δώστο λίγο

Ακόμα και εγώ, ο ψυχραιμότερος, διαλλακτικότερος, πολιτικά ευλιγιστότερος κνίτης της υφηλίου θορυβήθηκα. Αν και είχα απέναντι μου τον φιλοΚΚΕδέστερο αντιμπαφικότερο εαακίτη του γαλαξία με «ζώσαν τα φίδια». Τι το θέλει ο Ξυδόπουλος το φυλλάδιο για την Ενιαία Ανώτατη; Για να το αποδομήσει/χλευάσει;

-Όχι δε στο δίνω
-Δώστο ρε μαλάκα, τι σ’ έπιασε
-Όχι

Γυρίζει στον σύντροφο Πιπέρη:

-Έχεις ένα φυλλάδιο «Ενιαία Ανώτατη»
-Έχω
-Δώστο
-Πάρτο

Μα τι γίνεται; λέω από μέσα μου. Τι έπαθε ο σύντροφος και του δίνει το φυλλάδιο; Μήπως είναι όργανο του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου; Συνέχισα να αναμένω με αγωνία. Με τα πολλά, έρχεται η σειρά του Ξυδόπουλου να τοποθετηθεί και αφού κάνει μια μικρή εισαγωγή λέει:

-Αυτό συνάδερφοι, είναι η πρόταση της ΠΚΣ, είναι μια καλή πρόταση, λέει 15% για την Παιδεία, δωρεάν σίτιση-στέγαση κλπ

Αμάν λέω, τη βάψαμε, κάνει τον καλό τώρα για να «μας την πει» ύστερα

-[…] Είναι η πρόταση για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση. (σ.σ. αφήνει το φυλλάδιο και πιάνει ένα ’άλλο). Αυτό συνάδερφοι είναι η πρόταση η δική μας, των ΕΑΑΚ, για Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση κλπ.

Τετέλεσται λέω, τώρα θα αρχίσει να κοροϊδεύει την Ενιαία Ανώτατη

-Συνάδερφοι. Εμείς, όσοι είμαστε στις δύο αυτές παρατάξεις, αλλά και άλλος κόσμος, βάλαμε στην άκρη τις προτάσεις μας και τις διαφορές μας και ενωθήκαμε για έναν κοινό σκοπό. Οι διαφορές μας δεν εξαλείφθηκαν, όταν με το καλό θα σταματήσουμε το νόμο-πλαίσιο θα έχουμε καιρό να τα συζητήσουμε όλα αυτά

Λήξη συναγερμού. Συμπέρασμα της ημέρας: «Ο Ξυδόπουλος είναι μια χαρά παιδί. Εγώ είμαι καθυστερημένος».

Τη «λαχτάρα» αυτή βέβαια την ανταπέδωσα (και με το παραπάνω) σε κατοπινή συνέλευση. Έχουμε συνεννοηθεί στη Συντονιστική να ετοιμάσουμε/επικαιροποιήσουμε το κοινό πλαίσιο εγώ και ο σύντροφος Πιπέρης. Εκείνο τον καιρό ελλείψει «Ενιαίας Ανώτατης» είχαμε βρει ως ΠΚΣ το εύρημα της «Ενιαίας Λαϊκής Παιδείας» το οποίο και προσπαθούσαμε να εντάξουμε στα πλαίσια με κάποιον τρόπο. Ο Ξυδόπουλος επειδή είχε δει το προσχέδιο, είχε πει ρητά ότι:

-Παιδιά τι «Ενιαία Λαϊκή Παιδεία»; Να βγει
-Ναι ρε, εννοείται, θα βγει

Μόνο που όταν το πήγαμε σε υπολογιστή για να το δουλέψουμε, δε βγήκε. Απλά μικρύναμε τη γραμματοσειρά και το χώσαμε κάπου μέσα στο κείμενο. Είπαμε, φίλτατος μεν ο Ξυδόπουλος, φιλτάτη δε η προσθήκη κνίτικης γραμμής στη ζούλα

Φυσικά όταν κάπου στη μέση της συνέλευσης ο Ξυδόπουλος πήρε χαμπάρι την παραχάραξη μας είπε με παράπονο:

-Ρε μαλάκες, τι είπαμε; Δεν είπαμε;
-Ε, εντάξει, δεν πειράζει. Δε θα ξανασυμβεί. Υγεία.

Συνελεύσεων το ανάγνωσμα, πρόσχωμεν

Που λέτε παιδιά, εγώ γενικά στις συνελεύσεις «χαιρέτιζα». Χαιρέτιζα την αλληλεγγύη των σωματείων, τα ποτάμια των διαδηλωτών, χαιρέτιζα τα ποτάμια σκέτα, τα λιβάδια, τα χρυσάνθεμα, τα μπρόκολα. Χαιρέτιζα γενικά. Όχι γιατί δεν είχα την ικανότητα ή την όρεξη για βαριά πολιτική ομιλία αλλά γιατί είχαμε μοιράσει άτυπα τους ρόλους στη συντονιστική επιτροπή και στην ΠΚΣ και κρίθηκα καταλληλότερος για τις εναρκτήριες warm-up τοποθετήσεις με τις αερολογίες (προφανώς). Speaking about αερολογίες, στα πλαίσια της καθιερωμένης «γύρας» που έκανα σε διάφορες συνελεύσεις του ΤΕΙΘ και του ΑΠΘ, προσπαθώντας, εκτός από το να πιάσω το κλίμα, να αντιγράψω καμιά καλή εξυπνάδα/παπάντζα/λογοπαίγνιο για να πω στη δική μου συνέλευση, πέτυχα έναν μουλά να λέει το εξής αναφερόμενος σε δήθεν διορθωτικές κινήσεις της Γιαννάκου στο νόμο:

-Συνάδερφοι! Μας κοροϊδεύουν! Προσπαθούν να πουλήσουν… καλοριφέρ στη Σαχάρα και ψυγεία στους Εσκιμώους

Ωπ, λέω εγώ, καλή παπάντζα. Τον χειροκρότησαν κι όλας. Θα την εγκολπώσω. Στην επόμενη συνέλευση στην οποία παρίστατο και ο συγκεκριμένος μουλάς σαν παρατηρητής, βρίσκω μια αφορμή και το πετάω:

-Συνάδερφοι αυτοί θέλουν να μας πουλήσουν καλοριφέρ στους Εσκ… ε, ψυγεία στους Εσκιμώους και καλοριφέρ στη Σαχάρα. Στην έρημο.

Κανείς δεν γέλασε, κανείς δεν το άκουσε βασικά, και έτσι πήγε άπατο. Τζάμπα η εξυπνάδα.
Αλλά το ακροατήριο επιχείρησε να με «σαμποτάρει» και άλλη φορά.
Σε μια φαινομενικά ανώδυνη συνέλευση, με προδιαγεγραμμένη τη νίκη του αγωνιστικού πλαισίου ξεκινώ να διαβάζω το πλαίσιο ώστε να πάμε για ψηφοφορία:

-Πλαίσιο Συντονιστικής Επιτροπής ΣΤΕΓ το οποίο στηρίζουν ΠΚΣ, ΕΑΑ…

ακούγεται από τα «ορεινά» μια φωνή:

-Δε μας ενδιαφέρει ποιανού είναι το πλαίσιο!
-Ναι, μη σε ενδιαφέρει συνάδερφε, αλλά τι να κάνουμε, αντικειμενικά είναι το κοινό, μαζικό, ενωτικό, παλλαϊκό πλαίσιο (σ.σ. πουλάω «παπάντζα») που στηρίζουν η ΠΚΣ, τα ΕΑΑΚ και άλλοι σπουδ…
-Δε μας ενδιαφέρουν ρε φίλε τα κόμματά σας!

Πετάγεται εκεί ο κνίτης σύντροφος Πιπέρης και του λέει:

-Εντάξει συνάδερφε! Δεν είναι κανενός το πλαίσιο! Απλά ήρθαμε εμείς σήμερα το πρωί και βρήκαμε πεταμένο ένα πλαίσιο στο πάτωμα και το πήραμε και το βάζουμε για ψήφιση. Ικανοποιήθηκες τώρα;

Γαμάτο.

Οι ίδιος αναρχοsomething διακοψίας με έπιασε αργότερα στο διάδρομο έχοντας τη φαεινή ιδέα να βάλει σε περαιτέρω δοκιμασία τα μπετοναρισμένα κνίτικα νεύρα μου:

-Ε, παλικάρι, διάβασα ένα φυλλάδιο που μοιράζετε και λέει όχι σε όλα τα ναρκωτικά. Κρίμα και νόμιζα ότι είστε αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι

Με κόπο προσπαθώ να μην του σκάσω γονατιά στη μάπα, την ίδια ώρα που πασχίζω να βρω τη διαλεκτική σχέση μεταξύ μπάφου και προόδου:

-Επειδή ακριβώς είμαστε αριστεροί (sic) και προοδευτικοί είμαστε κατά όλων των ναρκωτικών
-Εγώ πάντως φίλε λυπάμαι γιατί νόμιζα ότι είστε αριστ…
-Άκου να δεις μάστορα. Και ‘γω 110 κιλά είμαι και τρώω σαν βόιδι αλλά ταυτόχρονα παλεύω για μαζικό λαϊκό αθλητισμό και να μην ψοφάνε τα παιδιά από διαβήτες και καρδιές από 13 χρονών. Δε θα τους βάλω φυλακή, ναι, αλλά δε θα τους πω και «μπράβο παιδιά, τρώτε «γύρια»  όλη την ώρα, πρόοδος κι έτσι»
-Εντάξει ρε φίλε, εγώ απλά είπα…
-Γεια

Έτσι τσιτωμένος πήγα στην επόμενη συνέλευση. Ενώ τοποθετείται ένας σύντροφος, χωρίς να καταλάβω με ποια αφορμή, γίνεται μια αναταραχή, και κοιτάζω απέναντι έναν συγκεκριμένο δαπίτη που μου λέει «Γαμώ τη μάνα σου, την κομμούνα!». Σε μια σπάνια έκρηξη (ατομικού χαρακτήρα, γιατί συλλογικού είχα αρκετές) μεταβαίνω σε κατάσταση αμόκ με πίεση 21 η μεγάλη-17 η μικρή και πετάγομαι να τον αρχίσω στα μπουκέτα. Σε 0,7 μιλισεκόντ βρίσκομαι να με κρατάνε και να με καθηλώνουν ένας κνίτης, τρεις πασόκοι και δύο εαακίτες (δηλ. 5 πασόκοι και ένας κνίτης όπως θα λέγαμε, χαριτολογώντας) να μην τον δείρω. Δεν τον έδειρα τελικά. Βάρκιζα. Καλό πσόφο εκεί που βρίσκεται το παλικάρι.

Ο απάλευτος αναρχικός Πετσάγεφ

Σε μια σπάνια μίξη σεργκέιου νετσαγιεφισμού με μάκειο τριανταφυλλοπούλειο λαϊκισμό, η μασκότ της σχολής, ο Πετσάγεφ που έμπλεκε στις τοποθετήσεις του θεούς, δαίμονες, αμεσοδημοκρατίες, αμεσοαναρχίες, αναρχομπαχαλίες κλπ. αποφάσισε αντί άλλου επιχειρήματος κατά του νόμου πλαίσιο να εμφανίσει την… φορολογική δήλωση της Γιαννάκου η οποία δήλωνε ότι έχει… 64 σπίτια, ένα επιχείρημα που παραδόξως έκανε γκελ στη Συνέλευση. Ο Πετσάγεφ γενικά είχε πει και άλλα «νόστιμα». Μια μέρα που τρώγαμε ανέμελα μαζί στη λέσχη κνίτες, εαακίτες, αναρχικοί, όλοι αδερφωμένοι κλπ, πετάει στο άσχετο:

-Παιδιά, θα πάει κανείς σας Γερμανία τον Νοέμβριο;

Πέφτουν κουτάλια στα πατώματα, σούπες βγαίνουν απ’ τις μύτες, ταραμάδες απ’ τα αυτιά κλπ

Είπα να τον πω: «Ναι μωρέ Πετσάγεφ, θα πάμε. Κάθε βδομάδα εκεί είμαστε άλλωστε. Εγώ στο Λεβερκούζεν για ασπιρίνες και ο Πιπέρης στη Φραγκφούρτη για λουκάνικα. Και ο Ευαγορίδης κάνει το γύρο της Δρέσδης με τη Χάρλει».

Το καταλήψατε; Το καταλήψαμε

Λόγω της μεγάλης απόστασης των ΤΕΙ από την πόλη, οι καταλήψεις στη Σίνδο δεν είχαν μεγάλη «πολιτιστική» δραστηριότητα. Αναιμικές εκδηλώσεις, κάνα ψήσιμο σουβλακίου, μέχρι εκεί. Λίγος κόσμος, σε αντίθεση με το ΑΠΘ, περνούσε το βράδυ του εκεί για ρομαντικές κιθάρες και… επαναστατικά «φασώματα». Σε μια προσπάθεια να ανάβω λίγο τα αίματα και να γίνεται λιγάκι τζέρτζελος έσκαγα στο ΤΕΙ με φραπέ στο χέρι στο ισοθερμικό ποτήρι του οποίου κάθε μέρα έγραφα και κάτι διαφορετικό με μαρκαδοράκι για να πικάρω τον κόσμο πχ.

-Με ΕΑΑΚ και βία δε γίνεται Παιδεία
-Ούτε ΑΡΑΝ, ούτε και ΑΡΑΣ, τον δρόμο τον δείχνει ο Πι ο Προμπονάς
-Εσείς με ΔΕΑ, κι εμείς με Μαυρουδέα

και πολλά άλλα

 Ένα απόγευμα πρωτοβουλιακά αποφάσισα να πάρω «τις τύχες» της κατάληψης «στα χέρια μου», σαν τον λαό ένα πράμα. Είπα μέσα μου «τώρα αγαπητοί φίλοι πασόκοι (δηλ. αδιάβαστοι ανιστόρητοι αριστεριστές) «θα σας κάνω ανθρώπους». Με τη συνεργασία ενός φιλότιμου ΚΟΕτζή και μια ντουντούκα στα χέρια, αρχινάω να οργώνω όλους τους χώρους του ΤΕΙ και να καλώ τον κόσμο στο κυριλέ high-tech αμφιθέατρο της Ηλεκτρονικής όπου, εντελώς πρωτόβουλα και πρωτοβουλιακά και δε συμμαζεύεται, αποφάσισα να προβάλω την ταινία «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο» που σωστά είχα εκτιμήσει ότι δεν την είχε δει το 80% του θεσσαλονικιώτικου αριστερισμού. Χάρις τις άοκνες προσπάθειες εμού και κυρίως του ΚΟΕτζή μαζευόμαστε καμιά 50αριά άτομα, κνίτες, εαακίτες, μουλάδες, ακόμα και τρότσκες (να σημειωθεί, για να δουν τον «σταλινικό» Μπελογιάννη), όλος ο ντουνιάς. Κάπου στη μέση-προς το τέλος της ταινίας, διαπιστώνω με φρίκη ότι από το παράθυρο ακούγονται κάτι χαχανητά ενώ ξεπροβάλουν και κάτι ράσταμαν τζιβάτα (και κανονικά) κεφάλια που εκστομίζουν κάτι σαν:

-Α, το μαλάκα, πήγε και πέθανε για το Στάλιν
-Πώ-πω μαλάκες, συγκίνηση, χαχαχα
-Ρε, κοίτα τι βλέπουν αυτοί
-Αριστερομαλάκες εικονολάτρες

ενώ πιο πίσω άλλοι αναρχικοί έπαιζαν… ποδόσφαιρό.

Τότε κατάλαβα, κόντρα στην κοινή στους κνίτες πεποίθηση, ότι και ο χειρότερος (υπερβολή, διορθώνω, ο μέσος) αριστεριστής είναι καλύτερος από τον καλύτερο (υπερβολή, τον μέσο) αναρχικό. Γιατί ο αναρχικός «δε νιώθει», «δεν υπάρχει». Είναι τόσο γαντζωμένος σε εξωϊστορικές ιδεαλιστικές πεποιθήσεις, σε αιώνιες απόλυτες αλήθειες που δεν πρόκειται να «νιώσει» με τίποτα. Θα χλευάσει, θα ειρωνευτεί, θα πετάξει στα σκουπίδια όλη την ανοδική τροχιά της ανθρώπινης ιστορίας. Απόδειξη; Ρώτησα κάποτε σε ένα Φεστιβάλ ΚΝΕ έναν αναρχικό (που πάντως είχε την καλοσύνη να μην χαλαστεί να έρθει):  

-Δηλαδή φίλε πιστεύεις ότι η ανθρωπότητα θα μπορούσε να απελευθερωθεί, να είναι αταξική, κομμουνιστική, από την Εποχή του Σπάρτακου το 70 π.Χ. αλλά απλά δεν το… σκεφτήκαμε; Δε μας… «έκοψε»;
-Ναι

Τουλάχιστον οι τροτσκιστές της ΟΚΔΕ, υπερέβησαν το ιδεολογικό/πολιτικό τους φορτίο (και το τσεκούρι στο κεφάλι του Τρότσκυ) και είχαν κάτι θετικό να μου πουν μετά το τέλος της ταινίας:

-Φίλε, «σταλινικός-ξεσταλινικός» ήταν πάντως αγωνιστής

Με τα πολλά, αφού απέτυχα να κάνω τους αναρχικούς ανθρώπους αλλά τουλάχιστον είχα ταρακουνήσει συνειδησιακά τους τροτσκιστές, μας έπιασε η νύχτα. Το λεωφορείο 52 είχε σταματήσει και δεν υπήρχε διαθέσιμο μέσο για την πόλη, οπότε αποφάσισα να «την πέσω» στο ΤΕΙ. Μια κουβέντα είναι αυτό, Το ΤΕΙ βρίσκεται 17 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη και ακόμα και τον Ιούνη το βράδυ κάνει κρύο, μέσα-έξω. Μετά από μερικά τραγούδια με κιθάρες στις αμμουδιές (ψέματα, δεν υπάρχουν αμμουδιές στο ΤΕΙ, το λέω για ντεκόρ) μαζί με ένα mix grill αριστεριστών και καθώς έψαχνα να δανειστώ καμιά κουβέρτα, παρουσιάστηκε η μπροστά μου η Παναγία με τη μορφή μιας λυγερόκορμης καστανόξανθης βρεφονηπιοκόμου με διακριτικές τζίβες και μου προσέφερε το sleeping bag της γιατί θα έφευγε και θα κοιμόταν εκτός κατάληψης. Τώρα, το ερώτημα που με βασανίζει επί 10 χρόνια είναι: Η Θεοτόκος με την αιθέρια ομορφιά ήταν 1. φρικουλίνι από την Terra Incognita ή 2. αναρχίζουσα περιφέρεια ΕΑΑΚ; Και πόσο θα άλλαζε ο ρους του Μαηούνη, σύμφωνα με το Φαινόμενο της Πεταλούδας αν της την «έπεφτα» εκείνο το βράδυ; Και που να βρίσκεται σήμερα; Να έχει άραγε άντρα και παιδιά; Όπου και να σαι κοπελιά, πολλά φιλιά.

Σκίτσο που κάποιος/κάποια έκανε στο σημειωματάριό μου, εκείνη την εποχή. Ποιος/ποια, δεν ξέρω
Το επόμενο πρωί, αγουροξυπνημένος από τη ζεστασιά του δανεικού sleeping bag με πετυχαίνει μια εαακίτισσα από τη ΣΔΟ

-Θα με βοηθήσεις να κολλήσω το στράτσο τον τοίχο, δε φτάνω

Να σε βοηθήσω, λέω μέσα μου, κοντή είσαι, ας βοηθήσω, τι σόι ψηλός κνίτης είμαι αν δεν βοηθήσω μια κοντή εαακίτισσα να κολλήσει ένα στράτσο που γράφει κάτι, προφανώς συμφωνημένο στη Συνέλευση ή τη Συντονιστική Επιτροπή της. Πιάνω λοιπόν να το βάλω και ταυτόχρονα ψιλοδιαβάζω τι γράφει όταν διαπιστώνω ότι η μόνιμη πανελλήνια εαακίτικη καλλιγραφική χειρόγραφη γραμματοσειρά έχει κάνει το «θαύμα» της.

«Η αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους, όχι στη Βουλή και τους διαδρόμους»

και το αφήνω να πέσει κάτω

-Ε, τι κάνεις;
-Τι, τι κάνω ρε κοπελιά; ΚΚΕ είμαι. Γιατί να σε βοηθήσω να βάλεις την αποψάρα σου στον τοίχο του ΤΕΙ, πότε το αποφασίσατε αυτό σε συνέλευση;
-Γιατί συνάδερφε, εσύ νομίζεις ότι η αντιπολίτευση γίνεται στη Βουλή;
-Άμα μεθαύριο μπείτε στη Βουλή θα με πρήζεις ότι γίνεται οπότε άστο (σ.σ. και που να ξερα πόσο απεγνωσμένα θα ήθελε να μπει στη Βουλή το ΝΑΡ μερικά χρόνια αργότερα)
-Το θέμα δεν είναι…
-Κοίταξε, άμα θες εγώ έχω όρεξη να συζητήσουμε και για την κολεκτιβοποίηση του ’29 και για τους μηχανοτρακτερικούς σταθμούς του ’57, και για τα εργοστασιακά πανεπιστήμια της Κίνας αλλά δεν είναι της ώρας, τα λέμε

Την άφησα ξε-κρέμαστη.

Ο σεξισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον

Στα πλαίσια της κατάληψης λόγω αφενός του πάγιου «σκαλώματος» με τη μελέτη του Αριστερισμού και αφετέρου μιας ιδιότυπης ενωτικοφανούς πλουραλιστικής φιλελευθεριότητας που με είχε πιάσει, κάθε μέρα προσκόμιζα στην κατάληψη του ΤΕΙ, παράλληλα με τον Ριζοσπάστη, ένα πάκο με εφημερίδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τις αράδιαζα σε δημόσια θέα, σαν σε σταντ εφημεριδοπωλείου στην Trafalgar Square ένα πράμα. Και τι δεν είχε ο μπαξές. «Εργατική Αλληλεγγύη», «Προλεταριακή Σημαία», «Κόντρα», «Λαϊκό Δρόμο», «Αριστερά!», «Εργατική Πάλη», «Πριν» (αλοίμονο) αλλά και… «Αυγή» (λιγότερο συχνά), καθώς και άλλες μικρότερες. Ένα βράδυ, έχουμε αράξει στη ΣΔΟ και διαπιστώνω ότι λείπει από το «σταντ» η «Εργατική Αλληλεγγύη, εφημερίδα του, ψιλοανύπαρκτου στα φοιτητικά τότε, ΣΕΚ. «Που ‘ναι η Αλληλεγγύη;» Νάσου ξεπροβάλει ο Λάμπρος ο Μαρτινίκας από τα ΕΑΑΚ, τίμιος αριστεριστής ναρίτης και μου λέει πονηρά «Μαλάκα, κοίτα τι βρήκα»

«Η κατάσταση των ομοφυλοφίλων στην ΕΣΣΔ του Στάλιν»

Ήταν ένα δισέλιδο αφιέρωμα στην κατάσταση των ομοφυλοφίλων στη Σοβιετική Ένωση που συνοψιζόταν σε «επί Τρότσκυ είχαν δικαιώματα, επί Στάλιν πήγαιναν στα γκουλάγκ». Γελάσαμε με την ψυχή μας, εμείς τα σεξιστικά/ομοφοβικά γουρούνια. Τότε. Αυτό.

Η Μαγεία δεν είναι μόνο μάρκα ούζου από τα Σέρρας

Λόγω του Αλιπαστίδη που συνδέετο με κοπέλα εκ Φιλολογικού, έκανα τον καιρό εκείνο αρκετές βόλτες στη Φιλοσοφική. Εκεί λοιπόν ήρθα αντιμέτωπος με τη Γραμμή Μαζινό των ΕΑΑΚ στην πόλη, την ΑΡ.ΠΑ. (με ΕΑΑΚ στον τίτλο, έχει σημασία) στο Φιλολογικό, μια μάζωξη επιρροών («περιφέρειας» το λένε αυτοί) του ΝΑΡ κατά βάση. Εκεί ήταν η μουρλέγκω Κιχί, η επίσης μουρλέγκω Ζούκου, η μη μουρλέγκω Ελασσόνα και τέλος η επίσης μη μουρλέγκω Αντιλόπη που εκτός του ότι είναι άνθρωπος και όχι ζώο της σαβάνας, στην πορεία των ετών έγινε μία απ’ τους καλύτερους μου φίλους παρά τις πολιτικές διαφορές που παραμένουν αγεφύρωτες ακόμα και σήμερα. Στο κάδρο ήταν και άλλος κόσμος όπως η Φρίκη, που μεγαλώνοντας μετά από χρόνια «έγινε άνθρωπος». Σύνθημα τους το περιβόητο:

-ΑΡ.ΠΑ.-Μαγεία-Γαμώ την Παναγία

Στη μεγάλη μικρή εικόνα του ΑΠΘ

Αρχηγός των ΕΑΑΚ στο ΑΠΘ ήταν ο… ψέματα, πάμε πάλι. Καθοδήγηση των ΕΑΑΚ στο ΑΠΘ ήταν ο Κώστ… Άκυρο. Γράψε λάθος. Υπεύθυνος των ΕΑΑΚ στο ΑΠΘ ήτ… σορρυ, πάμε μια τελευταία φορά. Αυτός που άκουγαν όλοι στα ΕΑΑΚ του ΑΠΘ ήταν ο Κώστας Τούσης, αρχετυπικό «κεφάλι» ΕΑΑΚ, αρχετυπικό όχι τόσο στο εμφανισιακό, καθότι δεν είχε μούσια, αλλά στο εγκεφαλικό, καθότι διανοούμενος. Διανοούμενος με την καλή έννοια και όχι  με την παραδοσιακή του ολικά αδιάβαστου/πολιτικά αγράμματου ναρίτη που επειδή ντράπηκε να γίνει αναρχικός πετάει ένα «τελείωσαν οι μεγάλες αφηγήσεις», «οι παλιές βεβαιότητες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα» και από δω παν κι άλλοι. Ο Τούσης ήταν μια χαρά. Και τον Μαρξ του διάβαζε και τις αφηγήσεις του είχε, δε στερήθηκε τίποτα.

Συνελεύσεων συνέχεια

Σε μια υπεράνω πάσης υποψίας Συνέλευση κάπου στο Χειμώνα του ’07, ενώ το κίνημα ήταν on trackαπό λάθος χειρισμούς της Συντονιστικής Επιτροπής, και ενώ το σώμα ήταν τουλάχιστον στην αρχή της διαδικασίας 70%-30% υπέρ της κατάληψης, χάνουμε για μερικούς ψήφους από τους δαπίτες υπό τον Τούβλο, κάτι σαν 137-131, κάτι τέτοιο. Αμέσως ο Ευαγορίδης, ανεβαίνει πάνω σε ένα θρανίο στον κεντρικό διάδρομο (όποιος έχει πάει σε οποιοδήποτε ΤΕΙ γνωρίζει, όλα έχουν κεντρικό διάδρομο) και φωνάζει, με όλα τα λαρύγγια της ψυχής του κάτι σαν αυτό:

-Συνάδερφοι! Συνεχίζουμε δυναμικά. Δε μας φοβίζει η τρομοκρατία της ΔΑΠ και της Γιαννάκου. Όλοι την Πέμπτη 11.30 στο Μικρό Αμφιθέατρο για νέα Γενική Συνέλευση

Τον θαύμασα τον (μ)πούστη να πω την αμαρτία μου. Το κλίμα γύρισε εντελώς. Το σπάσιμο της κατάληψης διήρκησε μόνο 3-4 μέρες και την επόμενη συνέλευση την πήραμε πανηγυρικά

Σπανάκι

Εκτός από καλός συνδικαλιστής ο Ευαγορίδης είχε και ευρηματική φαντασία:

-Παλιότερα σκεφτόμασταν να σπάσουμε το σχήμα, να κάνουμε ξεχωριστό σχήμα στη ΣΤΕΓ αλλά ο Μαρούπας (σ.σ. τότε αρχιΝΑΡάρα, αργότερα προσεβλήθη από την νόσο Haritaki και αποχώρησε) δε μας άφησε
-Α, σοβαρά; Και πως θα το λέγατε;
-Σπανάκι
-Τι «Σπανάκι» ρε μαλάκα;
-ΣΠ.ΑΝ.Α.ΚΙ.-Σπουδαστική Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση
-Αχά, μάλιστα

Συμβατό με την εαακίτικη λεξιπλαστική φιλοσοφία, δεν μπορεί να πει κανείς. Εγώ πάλι αν ήμουν εαακίτης θα προτιμούσα το ΚΟΛ.ΟΚ.ΗΘ.Η.Α. Μ.Ε. Τ.Ι. ΡΙΓ.Α.ΝΗ. ενώ αν υπήρχαν ΕΑΑΚ στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων θα ίδρυα το ΒΟΥ.ΤΥΡ.Ω. Σ.Τ.Ο. Ψ.Ο.Μ.Ι. Τελικά το ΣΠ.ΑΝ.Α.ΚΙ. δεν προχώρησε αλλά εντάξει παιδιά, δεν τρέχει και τίποτα, ένα ακόμα απάλευτο όνομα σχήματος ΕΑΑΚ λιγότερο. Θα αρκεστούμε στα Καντάφια, τα Αναρσύπια και τα Baricadia.

Οι «προβληματικές»

Μπορεί εμείς στο ΤΕΙ να ήμασταν όλο χαρούλες και αγάπες, αλλά τα πράγματα στο ΑΠΘ δεν ήταν καθόλου ρόδινα. Συγκεκριμένα στο Φιλολογικό για το οποίο πήρατε μια γεύση της... μαγείας του, κάποια στιγμή το Γενάρη του 2007 το κοινό πλαίσιο το οποίο κατέβαινε ούτως ή άλλως ανόρεχτα από τις ντόπιες ΠΚΣ και ΑΡΠΑ-ΕΑΑΚ… έσπασε. Δουλειά δεν είχε ο διάολος κλπ. Γελάει ο κόσμος. Και μαζί μ’ αυτόν γελούσα κι εγώ καθώς το Φιλολογικό ΑΠΘ είχε καταφέρει να είναι ο μοναδικός σύλλογος στη χώρα που αρνείτο να εφαρμόσει δύο κεντρικές γραμμές των δύο βασικών συνιστωσών (ΠΚΣ και ΕΑΑΚ) που τραβούσαν κουπί στο φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά. Φυσικά το Φιλολογικό ΑΠΘ δεν ήταν η μόνη σχολή χωρίς Κοινό Πλαίσιο, πχ. σε συλλόγους-«κάστρα» όπου ο άσπονδος φίλος ήταν ανύπαρκτος πάλι κατέβαιναν «καθαρά» πλαίσια εκατέρωθεν, όμως αυτό ήταν απλά αστείο για ένα χώρο με περίπου ισοδύναμες τις δύο παρατάξεις όπως το Φιλολογικό. Το 2006 ο αντισεξισμός δεν ήταν τόσο της μόδας όσο σήμερα, οπότε θυμάμαι τον εαυτό μου να προβαίνει σε «εμετικό» (ντεμέκ) σεξιστικό σχόλιο σε ιδιωτική συζήτηση:

-Εεε, τι περιμένεις; Σε σχολή με 97% γυναίκες πώς να δεις χαΐρι; Αυτές δεν είναι για τίποτα. Κι οι δικές μας και οι άλλες. Καλά, οι άλλες, χαίρω πολύ. Μόνο (για) «προβληματικές» είναι.

Και οι «τριβές» δεν ήταν μόνο στις σχολές αλλά και στο δρόμο

Σε πρωινή πορεία έξω από απομακρυσμένο κτήριο του ΑΠΘ στην ανατολική Θεσσαλονίκη σχετικό με τα κονδύλια έρευνας κλπ αποφασίσαμε μερικοί από μας να φωνάξουμε ένα παραδοσιακό ΠΚΣίτικο, όχι και τόσο «ενωτικό» σύνθημα:

-Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά, Μόρφωση-Ειδίκευση-για όλους μας δουλειά

Είναι να μην ακούσει ο εαακίτης «ειδίκευση» και να μην πάθει ταράκουλο. Απαντάνε λοιπόν με κάποιο σύνθημα. Ανταπαντάμε ξανά με «Μόρφωση κλπ.» Ξανα-ανταπαντάνε αυτοί. Και αφού αυτό γίνεται 2-3 φορές τότε θέτουμε σε εφαρμογή το «Σχέδιο ‘β» φωνάζοντας:

-Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά, Μόρφωση-Ειδίκευση-Ειδίκευση-Ειδίκευση-Ειδίκευση-Ειδίκευση-Ειδίκευση

Παρεξηγήσεων συνέχεια

Ο Ξυδόπουλος, χρεωμένος να έχει την κοινή ντουντούκα του μικτού ΤΕΙτζήδικου μπλοκ φώναζε κανονικά τα διάφορα συνθήματα μεταξύ των οποίων το εξαιρετικά δημοφιλές εκείνη την περίοδο «Όταν τα βρίσκουν Πράσινοι και Μπλε, η μόνη αντιπολίτευση είσαι εσύ Λαέ» (σ.σ. όχι αυτός με τη Ραχήλ Μακρή, ο κανονικός λαός) ώσπου μια στιγμή μπερδεύεται και λέει:

-Όταν τα βρίσκουν, Κόκκινοι και Μπλε, η μόνη αντιπ… ώπα λάθος

Ξάφνου οργισμένα βλέμματα κνιτών στρέφονται πάνω του. Εντάξει, είναι γνωστό ότι θα προέτασσα τα στήθη μου για να τον υπερασπιστώ (όπως αντίστοιχα θα έκανε και εκείνος, γενικά θα προτάσσαμε τις κοιλιές μας θαρρώ ο ένας για τον άλλο)

-Όχι παιδιά, ηρεμία! Ο συνάδερφος μπερδεύτηκε […]Δεν τίθεται! Δεν τίθεται!

Και πραγματικά δεν «τέθηκε». Τα πνεύματα ξε-οξύνθηκαν και η πορεία συνεχίστηκε κανονικά

Στο δρόμο συνέβαιναν και σοβαρότερα πράγματα

Τον Φλεβάρη ’07,  στο Βαρδάρη έξω απ’ τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάποιος φωστήρας αναρχικός, που δεν θα άντεχε αν δεν εκδήλωνε πόσο «Σκατά στο Έθνος» νιώθει σε μια πορεία ενάντια στο νόμο πλαίσιο, παράλληλα με την σημαία της ΕΕ, κατέβασε και την ελληνική. Ήταν η πρώτη μου in action επαφή με τον θεάρεστο θεσμό των ΜΑΤ, όταν σε δευτερόλεπτα σπάνε την πορεία στη μέση ανάμεσα στο μπλοκ του ΤΕΙ και στη ΝΟΠΕ που ακολουθούσε. Ακολούθησε λελογισμένος πανικός, δακρυγόνα, κρότου-λάμψης κλπ. Εν τέλει η πορεία επανασυγκροτήθηκε και προχώρησε στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Πρώτη φορά. Ακολούθησαν κι άλλες. Μια απ΄ αυτές ήταν στην Αθήνα όπου μετά την πανελλαδική πορεία θα ακολουθούσε πανελλαδικό συντονιστικό. Αλλά τελικά… άκυρο, αφού η συγκέντρωση και οι πέριξ χώροι πνίγηκαν στα χημικά. Κρίμα, διότι είχαν προηγηθεί διαβουλεύσεις 3,5 δευτερολέπτων ανάμεσα στον δικό μας Πιπέρη και τον Ευαγορίδη, που συνοψίζονται:

-Ο [λαϊκό στρώμα] θα μιλήσει εκ μέρους της ΣΤΕΓ
-Ναι ρε, εννοείται

Αυτά είναι τα καλά του να είσαι ο «συμπαθής» κνίτης, ο «και καλά» ισορροπιστής ανάμεσα σε ΠΚΣ και ΕΑΑΚ και ως εκ τούτου φερόμενος ως αδέκαστος ακριβής μεταφορέας  της απόφασης της συνέλευσης ΣΤΕΓ-ΤΕΙΘ και όχι πιθανός εκστομιστής καμιάς κοτσάνας.

Υλικό των ΕΑΑΚ, τοτινό και μεταγενέστερο
Καλλιτεχνικός οίστρος

Εκείνες οι μέρες πάντως γενικά έδιναν μεγάλο boost στην δημιουργικότητα όλων όσων τρέχαμε όλη μέρα στις καταλήψεις και τις πορείες. Με τον Θανάση τον Ξενοκράτη από το Φιλολογικό, γερό μου φίλο και σύντροφο, σκαρώσαμε τους εξής στίχους τους οποίους τραγουδούσαμε τα βράδια βολτάροντας στο ΑΠΘ με μπύρες στα χέρια. Στο πρώτο μουσική είναι πάνω στο «Απάνω στα ψηλά βουνά» παραλλαγή του «Σαμιώτισσα-Σαμιώτισσα»:

Εκεί ψηλά στο ΑΠΘ
Μουλάδες κι Εαακίτες
Κάνουνε πλαίσια κοινά Ελλάδα μου
μαζί με τους Πασπιτές
Κάνουνε πλαίσια κοινά Ελλάδα μου
ακολουθούν κι οι Κνίτες

Ω, Ελλάδα μας γλυκιά
Πασόκοι, Κνίτες και φρικιά (Εμπρός Παιδιά)
Ω, Ελλάδα μας γλυκιά
Εμπρός για πλαίσια κοινά

Το δεύτερο, επειδή είχαμε «γκώσει» σε κάποια φάση από την πολλή ενότητα, ήταν πάνω στο «Σ’ όποιον αρέσουμε» της Δ. Γαλάνη:

Κνίτες-φρικιά, όλοι ενωμένοι μία γροθιά
πάνε μαζί με την εργατιά, κνίτες-φρικιά, μία γροθιά

[…]

Σ’ όποιον αρέσουμε και τους άλλους θα τους βαρέσουμε
Πώς να χωρέσουνε τόσοι άνθρωποι σ’ ένα μπλοκ

Παράλληλα, σε σημειωματάριο το οποίο δεν ξέρω που στο διάολο βρίσκεται είχα φτιάξει διάφορα σχεδιάσματα/σκελετούς για άλλα στιχάκια. Tο μόνο που βρήκα ήταν ένα τεμάχιο από την «Μπαλάντα του Ανένταχτου Εαακίτη» πάνω στο κουπλέ του «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» του Δ. Μητροπάνου

«[…] αλήτη πάλι με φωνάζουνε και λέρα
που δεν ψηφίζω ούτε ΕΝΑΝΤΙΑ, ούτε ΜΕΡΑ»

Σ’ αναζητώ […]»

Σε μια από αυτές τις βραδινές βόλτες στο ΑΠΘ πέτυχα ένα γνωστό μουλά, από τις Αγωνιστικές Κινήσεις, ο οποίος μου είπε το εξής ανέκδοτο που σχεδόν το λες και νόστιμο, αν και διασκευασμένο:

-Είμαστε στο Φυσικό ΑΠΘ, στο κεντρικό αμφιθέατρο, έχει τελειώσει η ΓΣ και στην αίθουσα έχουν μείνει 1. Ένας βλάκας κνίτης, 2. Ένας έξυπνος Εαακίτης, 3. Ένας Δεινόσαυρος. Πάνω στην έδρα υπάρχει μία πάστα.
Κλείνουν τα φώτα. Περνάνε 10 δευτερόλεπτα. Ξανανοίγουν τα φώτα. Και η πάστα λείπει. Ποιός έφαγε την πάστα;
-Ποιος;
-Ο βλάκας κνίτης. Γιατί;
-Γιατί;
-Γιατί ο έξυπνος Εαακίτης και ο Δεινόσαυρος είναι μυθικά πρόσωπα

Με αφορμή το μουλά και το ανέκδοτό του, εκείνο τον καιρό συνέγραψα, πάνω σε μια ιδέα του γνωστού συν-blogger «Σφυροδρέπανο», το εξής πόνημα, πάνω στον ύμνο του ΕΑΜ:

To μ-λ μας έσωσε απ’ τον Τρότσκυ
θα μας σώσει κι από τον Χρουτσώφ
έχει πρόγραμμα Δικτατορία
ζήτω, ζήτω, ζήτω το μ-λ
έχει πρόγραμμα Δικτατορία
ζήτω, ζήτω, ζήτω το μ-λ

Η ΝΔ μας έσωσε απ’ το ΛΑΟΣ
θα μας σώσει κι από το ΠΑΣΟΚ
έχει πρόγραμμα Πλουτοκρατία
ζήτω, ζήτω, ζήτω η ΝΔ
έχει πρόγραμμα Πλουτοκρατία,
ζήτω, ζήτω, ζήτω η ΝΔ

Η ΚΟΕ μας έσωσε απ’ την ΟΚΔΕ
θα μας σώσει κι απ΄ τη Γένοβα
έχει πρόγραμμα Συνασπισμένο
ζήτω, ζήτω, ζήτω η ΚΟΕ
έχει πρόγραμμα Συνασπισμένο
ζήτω, ζήτω, ζήτω η ΚΟΕ

Και η ΑΚ μας έσωσε απ’ τα Ανάρχια
θα μας σώσει κι από τα ΕΑΑΚ
έχει πρόγραμμα Αυτονομία
ζήτω, ζήτω, ζήτω και η ΑΚ
έχει πρόγραμμα Αυτονομία
ζήτω, ζήτω, ζήτω και η ΑΚ

Εκείνοι και Εγώ

Ο Μαηούνης είχε και ένα παράπλευρο χαρακτηριστικό που φεύγει από το αντικείμενο του αφιερώματος αλλά αξίζει να το επισημάνω. Σε προσωπικό επίπεδο, έγινα γνωστός και φίλος με αρκετούς υποστηρικτές/«μέλη» των ΕΑΑΚ και γενικά του αριστερίστικου χώρου. Παρά τις «αγεφύρωτες διαφορές» σε πολιτικό επίπεδο. Αξίζει να σημείωθεί ότι η πρώτη αντιμετώπιση είναι να σε αντιμετωπίζουν σαν ένα σπάνιο είδος ζώου προς περιεργασία. Όπως διαπίστωσα οι εαακίτες/αριστεριστές στο 90% δεν έχουν χαμπάρι τι λέει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Η όλη αντίληψη τους βασίζεται σε ένα κάρο από στερεότυπα που τις περισσότερες φορές δεν στέκουν. Τέτοια στοιχεία υπάρχουν και στις δύο πλευρές. Στερεότυπα και αμοιβαία κόμπλεξ που όταν μπαίνουν στο μπλέντερ της καθημερινής κουραστικής πρηξο-συκωτικής σπασαρχίδικης πολιτικής διαπάλης εντείνονται και γιγαντώνονται. Ένιωθα λοιπόν στις αρχές ότι βρίσκομαι σε ένα ιδιότυπο πολιτικό Big Brother. Ειδικά στις μεγάλες παρέες, γινόταν ένας, και από τις δύο πλευρές (ήτοι εγώ απ’ τη μια και ξερωγω 12 εαακίτες απ’ την άλλη)  διαγωνισμός από εξυπνάδες, «συνδικαλιές» και τεχνάσματα (μεταξύ κρασιών και κασεροκροκετών στο Μπιτ Παζάρ όλα αυτά) με σκοπό να με «εκθέσουν» και δι’ εμού να «εκθέσουν», ντεμέκ, το ΚΚΕ.

-Και για πες μας φίλε, τι έχεις να πεις για στάση της ΠΚΣ στο Επιστήμης Υλικών στα Γιάννενα όπου έγινε το άλφα και το βήτα;
-Και δε μου λες, ο μπάφος είναι κακός αλλά το να πίνεις ένα μπουκάλι ουίσκι είναι καλό;
-Πες ρε! Ξεκάθαρα! Πουλήσατε τον Άρη ή όχι;
-Ρε γιατί δείρατε τον Βάγγο από τον ΑΧΜΕΤ, είναι καλό παιδί

Εις μάτην. Αργότερα αν και ο σκοπός παρέμενε ο ίδιος, η «επίθεση» αντικαταστάθηκε με το βομβαρδισμό κομπλιμέντων και το λεγόμενο «γλείψιμο»:

-Κοίταξε, εσύ είσαι καλός, δεν είσαι σαν τους άλλους
-Αδερφέ μου, εσύ μπορείς τουλάχιστον και συζητάς, οι άλλοι στη σχολή δε μας λένε ούτε καλημέρα
-Ευτυχώς εσύ είσαι ανοιχτόμυαλος, όχι μπετόν αρμέ 
-Στο λέω εγώ. Εσύ είσαι κομμουνιστής, όχι σαν τον Μήτσο από τους Χημικούς Μηχανικούς
-Δεν είσαι κνίτης εσύ, είσαι φουρτούνα, είσαι θάλασσα

Ακόμη στα πλαίσια του καλοπιάσματος, μου «εκμυστηρεύονταν» διάφοροι… διάφορα. Γυρίζοντας ένα απόγευμα από μια κουραστική ταξικοπαλευτική μέρα στο ΤΕΙ, έτυχε να βρίσκεται μαζί μου στο λεωφορείο ένας εαακίτης από τη ΣΔΟ. Εκεί που μιλάμε ψιλοήρεμα, φέρνει στη συζήτηση το θέμα του Πολυτεχνείου και των σχετικών τριβών μεταξύ ΠΚΣ-ΕΑΑΚ για την αφισοκόλληση και γενικότερη παρουσία στο χώρο κάθε χρόνο πριν τις 17 Νοέμβρη, όπου ακούω την εξής διήγηση «απ’ τα’ Άγραφα»:

-Ξέρεις κάτι, επειδή σε συμπαθώ, γιατί εσύ είσαι καλό παιδί, δεν είσαι σαν τους άλλους κνίτες (σ.σ. όταν ακούω τέτοια, μεγάλη μούφα εν όψει) θέλω να σου εμπιστευτώ κάτι
-Τι αρχηγέ; Πες.
-Ξέρεις τι κάνουμε εμείς οι Εαακίτες το προηγούμενο βράδυ πριν το Πολυτεχνείο
-Τι;
-Μαζευόμαστε σε σπίτια συντρόφων, πίνουμε λίγο, κάνουμε έναν κύκλο, πιανόμαστε ώμο με ώμο και φωνάζουμε «Ο Άρης ήταν κομμουνισταράς, γι’ αυτό και δεν παρέδωσε τα όπλα του ΕΛΑΣ» και ορκιζόμαστε στην τιμή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ότι δεν θα μας πάρετε το πλατύσκαλο (σ.σ. τους το παίρνουμε χαλαρά κάθε χρόνο)
-Σιγά ρε man μη θυσιάζετε και 7 παρθένες και κάνετε σπονδές με αίμα τράγου στον Εωσφόρο. Ηρέμησε λιγάκι αγόρι μου
-Όχι, αλήθεια
-Καλά, πιες ένα χαμομήλι που θα πας σπίτι, να ηρεμήσεις

Από τον απείρως σοβαρότερο Ευαγορίδη πάλι, σε μια συζήτηση μεταξύ τύρου και αχλαδιού, έλαβα κάποτε και παράσημο:

-Εννοείται ότι θα σε θέλαμε στο σχήμα. Εσύ είσαι πιο αριστερός από τον Ξυδόπουλο. Εννοείται ότι θα σε αντάλλασσα αντί γι’ αυτόν

Ακούσατε κύριοι; Με κάτι τέτοιες παπάντζες χαιρόμουνα τότε. 12 χρονών να πούμε. Που να προβλέψω ότι με την πάροδο των ετών οι πολιτικοί μας χώροι ΚΚΕ και Ανταρσύα θα μετακινηθούν, έτσι ώστε η αριστερότητα μου να είναι αυταπόδεικτη λόγω της μετατόπισης των ΕΑΑΚ/Ανταρσύα προς τα δεξιά. Γι’ αυτό και οι συνεχείς εκκλήσεις οπαδών του Φιλολαϊκού blog να φτιαχτεί νέο «Αριστερόμετρο». Θα εισακουστούν.
Άλλα ούτε το καλόπιασμα έπιασε. Μπορεί να μην είμαι πλέον μέλος της ΚΝΕ, καθότι 30άρισα, και ούτε φυσικά μέλος του ΚΚΕ, αλλά παραμένω υποστηρικτής του Κόμματος, θες να το πεις «κνίτης στην ψυχή», πες το. Κομπλιμέντο είναι.

Επίσης κάποτε έφτασα στο σημείο να ακούσω και αυτό:

-Ευτυχώς που διάβασα το αφιέρωμά σου στον Αριστερισμό και με έκανε να μπω στα ΕΑΑΚ

Καλά το λένε οι διαφημιστές. There is no bad publicity. Every publicity is good publicity. Όπως μου είχε πει κάποτε και ένας σύντροφος:

-Κατάλαβες λαϊκό στρώμα παιδί μου; Δεν πα να λες 365 μέρες το χρόνο ότι οι εαακίτες είναι πασόκοι, είναι μπαφιάρηδες, είναι απάλευτοι, είναι φρικιά με πολιτικά, είναι έτσι, είναι γιουβέτσι, πάλι διαφήμιση τους κάνεις.
-Ναι αλλά τους αποδομώ ρε μαλάκα
-Αρχίδια τους αποδομείς

Το έλεγε ο και ο Φρ. Ένγκελς όμως:

«Η ιστορία πλάθει τον εαυτό της με τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα ξεπηδάει πάντα μέσα από συγκρούσεις πολλών ατομικών θελήσεων, που καθεμία τους πάλι έγινε ότι είναι χάρη σε πάμπολλες ειδικές συνθήκες ζωής. Έτσι, είναι αμέτρητες οι διασταυρούμενες ενέργειες και άπειρη η σειρά παραλληλόγραμμων δυνάμεων, μέσα από τις οποίες ξεπηδάει μια συνισταμένη, το ιστορικό γεγονός. Αλλά κι αυτό το ίδιο μπορεί πάλι να θεωρηθεί προϊόν μιας δύναμης που, κοιταγμένη στο σύνολο της, εργάζεται ασύνειδα και δίχως βούληση. Γιατί εκείνο που θέλει το κάθε άτομο εμποδίζεται από καθένα απ’ όλα τα άλλα, και ότι προκύπτει είναι κάτι που δεν το θέλησε κανείς.»

Από τις σημειώσεις μου της εποχής. Τότε που όντως «αποδομούσα» τα ΕΑΑΚ
Με την πάροδο του χρόνου λοιπόν, τη γειτνίαση με τους αριστεριστές και το μικρόβιο που απέκτησα να τους μελετήσω, όχι σκέτα πολιτικά, έγιναν σαφή κάποια πράγματα που έχω την χαρά να ανακοινώσω στο σώμα:

Δεν πίνουν όλοι οι εαακίτες μπάφο
Δεν είναι όλοι οι εαακίτες αδιάβαστοι
Δεν είναι όλοι οι εαακίτες αντιΚΚΕ
Δεν έχουν όλοι οι εαακίτες αγάπη για την ανοργανωσιά
Δεν είναι όλες οι εαακίτισσες «πουτάνες» και «παρτόλες»

Αλλά και από την άλλη πλευρά της εξίσωσης καταρρίφθηκαν πολλές παπαριές:

Δεν είναι όλοι οι κνίτες μουντρούχοι σκυθρωποί που δε λένε καλημέρα
Δεν έχουν όλοι οι κνίτες «κασέτα» όταν μιλάνε
Δεν έχουν όλοι οι κνίτες απουσία χιούμορ
Δεν είναι όλοι οι κνίτες «εμετικοί σεξιστές»
Δεν είναι όλες οι κνίτισσες «αγάμητες» και «ανοργασμικές»

Αλλά ακόμη κι αν κάποιος/κάποια (σ.σ. αντισεξισμός γαρ) κάνει/είχε/είναι κάτι από τα παραπάνω αυτό δε σημαίνει ότι, σε ιδιωτικό επίπεδο, δεν μπορείς να γίνεις φίλος/σύντροφος/κουμπάρος/μπατζανάκης ή έστω να ανταλλάξεις πέντε κουβέντες σε μια rational discussion που λέει και ο Dawkins.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος:

-Κάτσε ρε Στρώμα, σε λίγο δηλαδή θα μας πεις ότι έχει τύχει το πρωί στη σχολή να πλακώνεστε στα μπουκέτα ή έστω στα βρισίδια και το βράδυ να πηγαίνετε για τσίπουρα
-Έχει τύχει
-[…]
-Τι να πω; Ψέματα ότι δεν έχει τύχει
-Ε, είσαι απ΄ τα Άγραφα
-Από την Κάτω Τούμπα είμαι

Αποτελέσματα των εκλογών που προηγήθηκαν λίγες μέρες του Μαηούνη, στη ΣΤΕΓ-ΤΕΙΘ

Σφύρα να φύγουμε

Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα του αφιερώματος οδεύοντας προς το κλείσιμο. 
Επιστρέφοντας λοιπόν από τις διακοπές του Πάσχα, σε μια άμαζη άνευρη Συνέλευση, με τις καταλήψεις να σβήνουν πανελλαδικά η μία μετά την άλλη, πλην της ΔΑΠ, στη ΣΤΕΓ κατέβηκαν 3 πλαίσια, όλα χωρίς (σχεδόν) κατάληψη. Όταν ήρθε η ώρα να ψηφιστούν πήραν κάτι σαν 25 ΔΑΠ 14 ΕΑΑΚ 12 ΠΚΣ 10 ΠΑΣΠ. Και καθώς ο κόσμος άρχισε να φεύγει, δεν θα μπορούσα να μην κάνω την ειρωνική αυτοσαρκαστική κηδεία που αξίζει σε ένα κίνήμα που στρατεύτηκα έναν ολόκληρο χρόνο. Παίρνω λοιπόν το λόγο και λέω:

-Συνάδερφοι, με σχετική πλειοψηφία κερδίζει το πλαίσιο της ΔΑΠ. ΖΗΤΩ Η ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ! ΖΗΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ!

Έτσι έληξε ο Μαηούνης. Ο δικός μου Μαηούνης.

Τα «διδάγματα» του Μαηούνη και «πίπες». Ή μήπως όχι;

Συνηθίζεται όταν τελειώνει ένα πολιτικό/κινηματικό γεγονός να βγάζουμε τα συμπεράσματα ή και τα «διδάγματα». Άλλες φορές με αυταρέσκεια και ευλογημένα γένια, άλλες φορές με μηδενισμό και απαξίωση, ανάλογα τη φάση.
Τι… φάση λοιπόν; Και βασικά «Ποιος έκανε τον Μαηούνη»;
Τον «Μαηούνη» δηλαδή το φοιτητικό ξέσπασμα του 2006-07, τον «έκανε» η ΠΚΣ, τα ΕΑΑΚ και άλλοι αριστεριστές. Ανεξάρτητα σε ποια πλευρά βρίσκεται κάποιος δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός αυτό. Σε μια παράφραση γνωστής πολιτικής κλισεδιάς θα μπορούσαμε να πούμε ότι «Ο Μαηούνης χωρίς τα ΕΑΑΚ δεν θα συνέβαινε και χωρίς την ΠΚΣ δε θα πετύχαινε». Πέτυχε όμως; Εν μέρει (άρθρο 16) ναι, βασικά όμως όχι. Ο νόμος δεν πάρθηκε πίσω. Και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα όσων στο φοιτητικό και το ευρύτερο κίνημα λειτουργούν ως κινηματική Βάνα Μπάρμπα και θέλουν πάση θυσία «Να γίνονται πράγματα». Ναι, τα ΕΑΑΚ παίρνουν το credit για την εκπυρσοκρότηση του Μαηούνη, όχι όμως γιατί είναι κάποια φαντασιακή «πρωτοπορία» (του ψιλοανύπαρκτου εδώ και 30 χρόνια φοιτητικού κινήματος), όπως αρέσκονται να διατυμπανίζουν οι Εαακίτες μεταξύ τους, αλλά διότι λειτουργούν από την ίδρυσή τους με την αποθέωση των σύντομων ξεσπασμάτων. Όταν λες συνέχεια κατάληψη διαρκείας, κάποια στιγμή θα πέσεις μέσα. Θα χρειαστεί κατάληψη διαρκείας. Λειτουργώντας δηλαδή ως χαλασμένο ρολόι (2η πολιτική κλισεδιά) που δυο φορές τη μέρα δείχνει την ώρα σωστά. Και τον Μάη του ’06 κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι την έδειξε σωστά. Και ας μην το πολυπιστεύει αυτό ούτε το ίδιο το στέλεχος του ΝΑΡ Γιάννης Ελαφρός, όταν το 2007 σε εκδήλωση στο Πολυτεχνείο ΑΠΘ όπου ήμουν παρών είπε:

-[…] Λίγες μόλις μέρες πριν το ξέσπασμα, ρωτούσαμε τους συντρόφους απ’ τη νΚΑ να μας πουν «Τι γίνεται;» Πως είναι το κλίμα στα Πανεπιστήμια; Και οι σύντροφοι μας απαντούσαν «δεν κουνιέται φύλλο». Ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι θα δούμε αυτό που είδαμε λίγες μέρες μετά

Από την άλλη η ΠΚΣ/ΚΝΕ παίρνει το credit για τη γιγάντωση του Μαηούνη '06 και την ίδια την ύπαρξη του Γεναροφλεβάρη του ’07. Χώρια ένα γεγονός που πολλοί παραβλέπουν εσκεμμένα. Με δεδομένη την ανυπαρξία οποιασδήποτε άλλης αριστερής ή «αριστερής» δύναμης στα ΤΕΙ , σχεδόν το 30% του σπουδάζοντος πληθυσμού δηλαδή, χώρος που για πολιτικάντικους λόγους (ανυπαρξία, plain and simple) παραβλέπουν πολλοί, απλά στα ΤΕΙ δεν θα συνέβαινε το παραμικρό. Χωρίς το μπάσιμο στη μάχη, ακόμα και σε τεχνικό/οργανωτικίστικο επίπεδο στην τελική, αυτό το «αργοπορημένο» και «ανόρεχτο» κατά πολλούς μπάσιμο της δύναμης της ΚΝΕ, δεν θα γιγαντωνόταν και δε θα αγκάλιαζε, όσο ψευτοαγκάλιασε, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Υπήρχαν στραβά; Βεβαίως. Ένα σωρό. Και το γεγονός ότι τα ΕΑΑΚ πιστώνονται λίγο ή πολύ την «ηγεμονία» στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, σημαίνει και ότι χρεώνονται την ανεπαρκή πολιτικοποίηση, την μονόπατη αντιΔΑΠιτιά, το ξέπλυμα του ΠΑΣΟΚ, το ανεπαρκές αγκάλιασμα των φοιτητών από τους εργαζόμενους και την σταδιακή ισχυροποίηση δυνάμεων όπως ο Συν/Σύριζα, τις επιπτώσεις του οποίου ζούμε σήμερα, και όχι μόνο στα Πανεπιστήμια. Βλέποντας τα πράγματα από την απόσταση των 10 ετών, ο ψόγος από εμένα απευθύνεται συνολικά προς όλες τις δυνάμεις που ισχυρίζονται ή όντως δρουν στο φοιτητικό κίνημα. Και στις σοβαρές (ΠΚΣ, ΜΑΣ σήμερα) ή τις λιγότερο σοβαρές (ΕΑΑΚ, λοιπός «αριστερισμός»). Αφού όπως λέγεται ο Μαηούνης ήταν «γαμάτος» (κατά τους «αριστεριστές») ή «συμπαθητικούλης» κατά την ΚΝΕ γιατί δεν επαναλήφθηκε; Το συμπέρασμα που βγαίνει δεν είναι φυσικά ότι «όλα είναι μάταια» και «αντίο ζωή». Η κριτική σε ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός σαν το Μαηούνη, και μάλιστα κριτική από έναν άνθρωπο, που έζησε live τα γεγονότα και έχει συναισθηματικό δέσιμο μ’ αυτά δεν είναι ούτε μηδενισμός ούτε αγιορείτικος αναχωρητισμός, είναι ανάγκη.

Εμείς, όσοι, με τα στραβά και τα ίσια μας, «κάναμε» τον Μαηούνη βρισκόμαστε 10 χρόνια μετά, σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη από τη σήψη της αστικής πολιτικής, τη σήψη του ίδiου του συστήματος. Άλλοι είμαστε άνεργοι, άλλοι δουλεύουμε σε άσχετα αντικείμενα, άλλοι με μπλοκάκι, άλλοι χωρίς ένσημο, άλλοι φύγαν έξω για να δούνε προκοπή. Καθήκον μας πλέον, όσων τελοσπάντων δεν περάσαμε στην άλλη όχθη και δεν γίναμε πουλημένα (ή δωρεάν) τομάρια, είτε έχουμε ενεργή, είτε περιφερειακή πολιτική στράτευση, ανεξαρτήτως φορέα, είναι να «κόψουμε το λαιμό μας», όχι για να ξαναγίνει «Ένας, δύο, πολλοί Μαηούνηδες», αλλά για να γίνει ένας, γερός και δυνατός Οκτώβρης σε αυτό τον τόπο.

laiko stroma
για το
filolaiko.blogspot.com
Τρίτη 17 Μαηούνη 2016