Δεν σου μιλάω για καλοκαίρια

Δεν σου μιλάω για καλοκαίρια

Σημειώσεις με αφορμή τα 10 χρόνια από το Μαηούνη* του 2006

*Με τον όρο «Μαηούνης» εννοείται ολόκληρη η περίοδος του φοιτητικού ξεσηκωμού απέναντι στο «Νόμο-Πλαίσιο» της Μαριέττας Γιαννάκου-Κουτσίκου και την αναθεώρηση του άρθρου 16 ήτοι από Μάιο 2006 έως Μάιο 2007, με τις εξάρσεις Μάη-Ιούνη ‘06 και Γενάρη-Απρίλη ’07. Λόγω της παρόδου των ετών, τα γεγονότα που περιγράφονται μπορεί να αφορούν οποτεδήποτε στην περίοδο αυτή και να μην είναι επακριβώς χρονικά προσδιορισμένα. Τα ονόματα που αναφέρονται στο αφιέρωμα δεν είναι πραγματικά, είναι ντεμέκ. Κάθε όμως ομοιότητα με πρόσωπα, ζώα, φυτά είναι ψιλοπραγματική.

**το παρόν κείμενο αφιερώνεται στον μοναδικό μη ΚΚΕ άνθρωπο που αποκαλώ σύντροφο, τον σύντροφο Κώστα, που την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές αντιμετωπίζει ένα όχι αμελητέο, αλλά ευτυχώς παροδικό, πρόβλημα υγείας

Πράξη 1η

Είναι βράδυ Τρίτης 6 του Ιούνη του έτους 2006 και μερικοί ΤΕΙτζήδες της ΠΚΣ έχουμε μαζευτεί για κρασιά, ημίγλυκα οι γυναίκες, ξηρά εμείς οι μάτσο/σεξιστές άντρες, στο Μακόντο, φερόμενο, και καλά, και ως στέκι της εφημερίδας «Κόντρα» στη Θεσσαλονίκη.  Έξαφνα, ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μισόλιτρο, ένας σύντροφος με σκουντάει και μου δίνει στο χέρι μια σελίδα Α4 που γράφει πάνω:

«Κοινό Πλαίσιο ΠΚΣ-ΦΑΚΑ ΕΑΑΚ-Αγωνιστικών Κινήσεων»

-Τ… τ… τι είναι αυτό;

-…

-Ο Χριστός!

-…

-Αυτά είναι! Γεια σας! Γεια σας! Καλές γιορτές!

-Ηρέμησε

Η αλήθεια είναι ότι ηρέμησα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Σπουδαστής ων, από το 2004 και μέλος της ΚΝΕ, από καταβολής κόσμου, το φοιτητικό ξέσπασμα του Μάη ’06 με βρήκε στα μετερίζια του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα Φυτικής Παραγωγής που ανήκε «κινηματικά» στο Σύλλογο Σπουδαστών της Σχολής Τεχνολογίας Γεωπονίας, κατά κόσμον ΣΤΕΓ. Το ΤΕΙ στη Σίνδο ήταν τότε (και σήμερα) ένα μαύρο ίδρυμα με λούμπεν κοκάκηδες μπράβους χρυσαυγοδαπίτες (με… «σταλινικά» ποσοστά 60%-70% στις εκλογές), απάλευτους ωσεί παρόντες γιωτάδες πασπίτες (με 15-20%), την ενεργή, και στους περισσότερους συλλόγους 2η, Πανσπουδαστική Κ.Σ (επίσης με 15-20%) και μολονότι σπάνιο για ΤΕΙ, τα ΕΑΑΚ. Για την ακρίβεια «την» ΕΑΑΚ, και για ακόμα περισσότερη ακρίβεια «το» ΕΑΑΚ. «Το», ένα και μοναδικό σχήμα, για 5 συλλόγους που αντιστοιχούσαν σε καμιά 20αριά σχολές. Και μάλιστα χωρίς κανένα ευφάνταστο ή/και καραγκιοζίστικο (διαλέγετε και παίρνετε) διακριτικό όνομα. Ούτε Α.ΦΟΙΣ.Α, ούτε Α.Χ.ΜΕΤ, ούτε ΑΝ.Α.Φ.Η, ούτε ΤΡ.ΙΧ.Ε.Σ-ΚΑΤΣ.ΑΡ.ΕΣ λοιπόν. Αυτό οφείλετο στην δεσπόζουσα μέσα εκεί (στα ΕΑΑΚ όχι στο ΤΕΙ), «overwhelming» που λέμε και στο χωριό μου, παρουσία του ΝΑΡ υπό τον καλό συνδικαλιστή αλλά μέγιστο αντιΚΚΕ, Μαρούπα. Στις άλλες σχολές ήταν μεταξύ άλλων ο Μαρτινίκας (μορφή), o Τσιροπούλης, η Ελένιν, ο Αγαρηνός (αρειανός αλλά τρώγεται) κ.α. Από τον Αγαρηνό άκουσα για πρώτη φορά και το σύνθημα:

-Είμαστε οι Ούνοι, του Μάη και του Ιούνη

Η ΣΣΠ (ΟΚΔΕ-σκέτο) είχε τον βαρύτονο Βασίλη Καφαρά, τα Αριστερά Σχήματα (ΚΟΕ) τον Αλέκο τον Φωσφορόπουλο και υπήρχαν 1-2 παιδιά από Αγωνιστικές Κινήσεις (μ-λ). Και επίσης κάτι φρικιά από τα Μουδανιά. Συγκεκριμένα τώρα, στη ΣΤΕΓ είχαμε τη Δαπάρα με αρχηγό έναν που το όνομά του αντιστοιχεί σε πασίγνωστο γαλλικό μουσείο, ας τον πούμε εμείς Τούβλο, καθώς και άλλα καθάρματα, μερικά από τα οποία εμπλέκονταν σε ιστορίες με τον τότε πρόεδρο του ΤΕΙ Ιωαννίδη, υπόθεση που βγήκε κάποτε και στη Ζούγκλα του Τριανταφυλλόπουλου. Επίσης είχαμε την αναιμική ΠΑΣΠ με ηγέτη τον all-around άρχοντα της απαλεψιάς, αλλά συμπαθέστατο κατά τ’ άλλα πασόκο, λέγε με «φέρνω-το-Grant’s-στις-εγγραφές» Γρηγόρη Τωμίδη. Έπειτα ήμασταν εμείς, η ΠΚΣ, να μην τα ξαναλέμε, «γεροί», ο Πιπέρης, εγώ κ.α. και το κλιμάκιο ΕΑΑΚ που αποτελείτο από μερικά απ’ τα καλύτερα παιδιά που γνώρισα στο φοιτητικό συνδικαλισμό. Τον Ευαγορίδη, καλή συνδικάλα, μετρίως αντιΚΚΕ, με τροτσκίζουσες αναφορές, τον Αλιπαστίδη (καλό φίλο για ένα διάστημα), που αν και αλίπαστος, μας βγήκε ξινός μερικά χρόνια αργότερα καθώς σήμερα είναι συνειδητός οπαδός του Άδωνι και της ΝΔ, αλλά ήταν τότε ηπίως αντιΚΚΕ, με ελευθεριακές τάσεις και τέλος το πουλέν μου, τον Ξυδόπουλο, έναν καλοσυνάτο αλλά οξυδερκή ευτραφή φιλοΚΚΕ ναρίτη για τον οποίο 32 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και στα «πολιτικά» δεν έχω ακούσει ούτε έναν κακό λόγο από φίλους ή εχθρούς, σημάδι ότι ο Ξυδόπουλος ή είναι παιδί-τζιμάνι ή ότι τις νύχτες τεμαχίζει παιδιά στο Σεϊχ-Σου και πίνει το αίμα τους αλλά το κρύβει πολύ καλά, ένα απ’ τα δύο. Α, να μην ξεχάσω, γιατί θα χρειαστεί αργότερα, είχαμε και τον αναρχέστερο αναρχικό του ντουνιά, τον Μαλατέστα του 21ου Αιώνα, το Ντουρούτι της καρδιά μας, τον περιβόητο καλό-παιδί-αλλά-αντίο-ζωή, Πετσάγεφ.

Το κλίμα στο ΤΕΙΘ ήταν για πολλά χρόνια μαύρο κι άραχνο, με την τελευταία Γενική Συνέλευση να έχει λάβει χώρα κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 σύμφωνα με το θρύλο, καθώς η δαπίτικη τρομοκρατία αλώνιζε. Περιστασιακές προσπάθειες της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ (χωριστά) για σύγκληση συνέλευσης έπεφταν στο κενό. Ο πανελλαδικός παλμός του φοιτητικού κινήματος λοιπόν, έφτασε με σχετική καθυστέρηση αλλά μέσα Μάη ήταν στη ήδη στη Σίνδο. Οι πρώτες συνελεύσεις ήταν μια πρωτόγνωρη διαδικασία. Το δέος της απεύθυνσης σε 300-400 άτομα (σε ανοιχτό χώρο στην αρχή, δεν υπάρχουν μεγάλα αμφιθέατρα στη Σίνδο) ήταν μεγάλο. Στις συνελεύσεις κατέβαιναν 3+ πλαίσια. Της ΔΑΠ, της ΠΚΣ, των ΕΑΑΚ ενώ η ΠΑΣΠ στην αρχή κατέβαζε δικό της και αργότερα στήριζε των ΕΑΑΚ. Είναι ευρέως γνωστό (και δεν θα ευλογήσω τα γένια που άλλωστε δεν έχω) ότι τα πλαίσια της ΠΚΣ τον Μάιο πάτωναν κατά το κοινώς λεγόμενον. Συγκεκριμένα θυμάμαι μια φορά που κατεβαίνω από το βήμα έχοντας μόλις διαβάσει το πλαίσιο και βλέπω σηκωμένα 7 χέρια. Στους 400…

Στην επόμενη συνέλευση και ενώ τα ΕΑΑΚ έχουν ήδη κερδίσει την προηγούμενη, κάποιος από τους συνήθεις απάλευτους απολιτίκ μέσους Έλληνες συμφοιτητές μας, κάνει μανούρα για τα «κόμματα», «και τι δουλειά δουλειά έχουν τα κόμματα» κλπ. και μάλιστα πάει να προτείνει την συγγραφή live εκείνη την ώρα νέου πλαισίου from scratch. Τότε ο Ευαγορίδης κάνει τη μεγαλύτερη συνδικαλιά (καταδικαστέα πολιτικά μεν, μεγάλη συνδικαλιά δε) του 21ου αιώνα.

-Συνάδερφοι, η ΕΑΑΚ αποσύρει το πλαίσιό της και στηρίζει το πλαίσιο των ανεξάρτητων φοιτητών

Και πήρε 700 εκατομμύρια ψήφια για πάρτη του. Καλά καταλάβατε. Η συνέλευση πάρθηκε από τα ΕΑΑΚ, με κανονικότατο πλαίσιο ΕΑΑΚ αφού μέσα στο χαμό κανείς δεν πήρε χαμπάρι τι ψήφιζε.

Την ίδια ώρα πανελλαδικά οι καταλήψεις και οι πορείες πλήθαιναν. Μέχρι που φτάνουμε στο περιβόητο βράδυ της 6ης Ιούνη στο Μακόντο. Ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις και την άλλη μέρα, μαζευόμαστε στη Συντονιστική Επιτροπή ώστε να «σουλουπώσουμε» κάπως το πλαίσιο που είχε κερδίσει την προηγούμενη συνέλευση. Καταφέρνουμε να το κάνουμε κάπως ανθρώπινο δηλ. βγαίνουν οι «ενιαίες πανεπιστημιακές», κάτι «συγκρουσιακές» λογικές κλπ. όμως από αβλεψία ή επιμονή των εαακ, δε θυμάμαι τι ακριβώς, παραμένει μια φράση του τύπου «Ενιαία Πτυχία χωρίς ειδικεύσεις», κάτι τέτοιο. Εμείς το παίρνουμε χαμπάρι λίγο πριν τη συνέλευση και λέμε στον Ευαγορίδη να το βγάλει. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βρε αμάν, βρε ζαμάν, βγάλτο το γαμήδι το ενιαίο πτυχίο να αγαπηθούμε όλοι ολόπλευρα σαν άνθρωποι, «Όχι» αυτός. Βρε βγάλτο λέμε. «Όχι». Κάτι τέτοιες ώρες είναι που retrospectively (αναδρομικά) θυμάμαι τι γινόταν όταν μας πετύχαιναν μουλάδες από την Ηλεκτρονική στη συζήτηση/διαπάλη και μας κοιτούσαν σαν εξωγήινους.

-Ρε μαλάκες, τι Πανεπιστημιακή και Ανώτατη; Ενότητα πάνω στο πρόβλημα

-Η ενότητα πάνω στο πρόβλημα δεεεεεεεεεεεεν αρκεί, συνάδερφε

του λέγαμε και οι δυο με μια φωνή

Τελοσπάντων, λύση δε βρέθηκε, έφτασε η ώρα της ψηφοφορίας, σε ένα αμφιθέατρο οριακά διχασμένο, με τη ΔΑΠ να παραμονεύει, με όλο τον ντουνιά στο δρόμο σε όλη τη χώρα, λίγο-πολύ μια από τις λεγόμενες στιγμές που λες «το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι», και τότε σηκώσαμε το ρημάδι το χέρι. Ήταν η πρώτη και τελευταία (σχεδόν) φορά που η μία ή η άλλη πλευρά θα ήταν με «μισή καρδιά» σε αυτό που θα κάναμε και οι δύο για τον επόμενο σχεδόν ένα χρόνο. Στην επόμενη συνέλευση, προφανώς μετά και από εσωτερικές διαβουλεύσεις των ΕΑΑΚ, το πλαίσιο τροποποιήθηκε, «επισκευάστηκε», έγινε «παλευτό» και αποδεκτό και από τις δύο παρατάξεις. Την ΠΑΣΠ φυσικά δεν τη ρωτούσαμε. Ότι και να γράφαμε μέσα, ναι θα έλεγε. Ψέματα, κάτι ψέλλισε για το «Όχι στην αντιλαϊκή πολιτική ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ» (ότι «και καλά», να βγάζαμε το ΠΑΣΟΚ) αλλά τη γράψαμε στα λεγόμενα «παπάρια» μας.

Έκτοτε η ΣΤΕΓ ήταν το πρότυπο ενότητας για το ΤΕΙ (βασικά για όλη τη χώρα) καθώς σε άλλους συλλόγους πχ. ΣΤΕΦ-ΣΕΥΠ δεν υπήρχε αριστερισμός ενώ στο διαβόητο τσίρκο της Ηλεκτρονικής πάλι, υπήρχε όλη η παλέτα του Αριστερισμού (Αγωνιστικές Κινήσεις/ΚΚΕμλ, Αριστερά Σχήματα/ΚΟΕ, ΕΑΑΚ/Whatever, ΣΣΠ/ΟΚΔΕ κ.α.). Οι συνελεύσεις της Ηλεκτρονικής ήταν μνημείο δημοκρατίας. Ή απλώς για να «τραβάς τα βυζ(γ)ιά σου». Σε μια σχολή με 150 ψηφίσαντες υπήρχαν 7 παρατάξεις, οι 6 αριστερές, οι 5 αριστερίστικες, από 2 ομιλητές η καθεμία, χωρίς καθορισμένο χρόνο… Αντίο ζωή.

Υλικό, δικό μας. Μεταξύ άλλων cult (παλαιότερη) καταγγελία της ΠΚΣ προς τα ΕΑΑΚ για… «διάσπαση» του κινήματος καθώς και ανακοίνωση της ΠΚΣ εναντίον των… «μεταλλαγμένων» if you know what I mean

Στο μετερίζι

Την επόμενη μέρα, με τον σύντροφο Ράγιο Βαγιεκάνο από τη ΣΔΟ σκαρώσαμε και τα πρώτα κοινά «συνθήματα». Καθώς εμείς τότε λέγαμε 1200 βασικό μισθό και τα ΕΑΑΚ 1300 βρήκαμε αυτό:

-Κάμποσα ευρώ, βασικό μισθό, κόντρα στη συναίνεση και το συμβιβασμό

Και ένα απλά περιγραφικό:

-Το μέλλον μας δεν είναι Πανσπουδαστικό, Εμπρός με τους ναρίτες για πλαίσιο κοινό

Εκείνη τη μέρα το απόγευμα κόντεψα να πάω αδιάβαστος όταν μια νεαρή επιρροή που είχε κρατήσει το χαρτί του Κοινού Πλαισίου «ΠΚΣ-ΦΑΚΑ ΕΑΑΚ-Αγωνιστικών Κινήσεων», με ρώτησε με ειλικρινή απορία:

-Δηλαδή εμείς που δεν έχουμε Αγωνιστικές Κινήσεις δε θα κάνουμε κοινό πλαίσιο;

Ωιμέ.

Τα κοινά-κοινά και η καχυποψία-καχυποψία

Δευτερόλεπτα πριν αρχίσει μια από τις πρώτες συνελεύσεις με τα κοινά, με πλησιάζει ο Ξυδόπουλος και μου λέει:

-Έχεις κανένα φυλλάδιο «Ενιαία Ανώτατη»;

-Έχω, τι το θες;

-Δώστο λίγο

Ακόμα και εγώ, ο ψυχραιμότερος, διαλλακτικότερος, πολιτικά ευλιγιστότερος κνίτης της υφηλίου θορυβήθηκα. Αν και είχα απέναντι μου τον φιλοΚΚΕδέστερο αντιμπαφικότερο εαακίτη του γαλαξία με «ζώσαν τα φίδια». Τι το θέλει ο Ξυδόπουλος το φυλλάδιο για την Ενιαία Ανώτατη; Για να το αποδομήσει/χλευάσει;

-Όχι δε στο δίνω

-Δώστο ρε μαλάκα, τι σ’ έπιασε

-Όχι

Γυρίζει στον σύντροφο Πιπέρη:

-Έχεις ένα φυλλάδιο «Ενιαία Ανώτατη»

-Έχω

-Δώστο

-Πάρτο

Μα τι γίνεται; λέω από μέσα μου. Τι έπαθε ο σύντροφος και του δίνει το φυλλάδιο; Μήπως είναι όργανο του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου; Συνέχισα να αναμένω με αγωνία. Με τα πολλά, έρχεται η σειρά του Ξυδόπουλου να τοποθετηθεί και αφού κάνει μια μικρή εισαγωγή λέει:

-Αυτό συνάδερφοι, είναι η πρόταση της ΠΚΣ, είναι μια καλή πρόταση, λέει 15% για την Παιδεία, δωρεάν σίτιση-στέγαση κλπ

Αμάν λέω, τη βάψαμε, κάνει τον καλό τώρα για να «μας την πει» ύστερα

-[…] Είναι η πρόταση για Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση. (σ.σ. αφήνει το φυλλάδιο και πιάνει ένα ’άλλο). Αυτό συνάδερφοι είναι η πρόταση η δική μας, των ΕΑΑΚ, για Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση κλπ.

Τετέλεσται λέω, τώρα θα αρχίσει να κοροϊδεύει την Ενιαία Ανώτατη

-Συνάδερφοι. Εμείς, όσοι είμαστε στις δύο αυτές παρατάξεις, αλλά και άλλος κόσμος, βάλαμε στην άκρη τις προτάσεις μας και τις διαφορές μας και ενωθήκαμε για έναν κοινό σκοπό. Οι διαφορές μας δεν εξαλείφθηκαν, όταν με το καλό θα σταματήσουμε το νόμο-πλαίσιο θα έχουμε καιρό να τα συζητήσουμε όλα αυτά

Λήξη συναγερμού. Συμπέρασμα της ημέρας: «Ο Ξυδόπουλος είναι μια χαρά παιδί. Εγώ είμαι καθυστερημένος».

Τη «λαχτάρα» αυτή βέβαια την ανταπέδωσα (και με το παραπάνω) σε κατοπινή συνέλευση. Έχουμε συνεννοηθεί στη Συντονιστική να ετοιμάσουμε/επικαιροποιήσουμε το κοινό πλαίσιο εγώ και ο σύντροφος Πιπέρης. Εκείνο τον καιρό ελλείψει «Ενιαίας Ανώτατης» είχαμε βρει ως ΠΚΣ το εύρημα της «Ενιαίας Λαϊκής Παιδείας» το οποίο και προσπαθούσαμε να εντάξουμε στα πλαίσια με κάποιον τρόπο. Ο Ξυδόπουλος επειδή είχε δει το προσχέδιο, είχε πει ρητά ότι:

-Παιδιά τι «Ενιαία Λαϊκή Παιδεία»; Να βγει

-Ναι ρε, εννοείται, θα βγει

Μόνο που όταν το πήγαμε σε υπολογιστή για να το δουλέψουμε, δε βγήκε. Απλά μικρύναμε τη γραμματοσειρά και το χώσαμε κάπου μέσα στο κείμενο. Είπαμε, φίλτατος μεν ο Ξυδόπουλος, φιλτάτη δε η προσθήκη κνίτικης γραμμής στη ζούλα

Φυσικά όταν κάπου στη μέση της συνέλευσης ο Ξυδόπουλος πήρε χαμπάρι την παραχάραξη μας είπε με παράπονο:

-Ρε μαλάκες, τι είπαμε; Δεν είπαμε;

-Ε, εντάξει, δεν πειράζει. Δε θα ξανασυμβεί. Υγεία.

Συνελεύσεων το ανάγνωσμα, πρόσχωμεν

Που λέτε παιδιά, εγώ γενικά στις συνελεύσεις «χαιρέτιζα». Χαιρέτιζα την αλληλεγγύη των σωματείων, τα ποτάμια των διαδηλωτών, χαιρέτιζα τα ποτάμια σκέτα, τα λιβάδια, τα χρυσάνθεμα, τα μπρόκολα. Χαιρέτιζα γενικά. Όχι γιατί δεν είχα την ικανότητα ή την όρεξη για βαριά πολιτική ομιλία αλλά γιατί είχαμε μοιράσει άτυπα τους ρόλους στη συντονιστική επιτροπή και στην ΠΚΣ και κρίθηκα καταλληλότερος για τις εναρκτήριες warm-up τοποθετήσεις με τις αερολογίες (προφανώς). Speaking about αερολογίες, στα πλαίσια της καθιερωμένης «γύρας» που έκανα σε διάφορες συνελεύσεις του ΤΕΙΘ και του ΑΠΘ, προσπαθώντας, εκτός από το να πιάσω το κλίμα, να αντιγράψω καμιά καλή εξυπνάδα/παπάντζα/λογοπαίγνιο για να πω στη δική μου συνέλευση, πέτυχα έναν μουλά να λέει το εξής αναφερόμενος σε δήθεν διορθωτικές κινήσεις της Γιαννάκου στο νόμο:

-Συνάδερφοι! Μας κοροϊδεύουν! Προσπαθούν να πουλήσουν… καλοριφέρ στη Σαχάρα και ψυγεία στους Εσκιμώους

Ωπ, λέω εγώ, καλή παπάντζα. Τον χειροκρότησαν κι όλας. Θα την εγκολπώσω. Στην επόμενη συνέλευση στην οποία παρίστατο και ο συγκεκριμένος μουλάς σαν παρατηρητής, βρίσκω μια αφορμή και το πετάω:

-Συνάδερφοι αυτοί θέλουν να μας πουλήσουν καλοριφέρ στους Εσκ… ε, ψυγεία στους Εσκιμώους και καλοριφέρ στη Σαχάρα. Στην έρημο.

Κανείς δεν γέλασε, κανείς δεν το άκουσε βασικά, και έτσι πήγε άπατο. Τζάμπα η εξυπνάδα.

Αλλά το ακροατήριο επιχείρησε να με «σαμποτάρει» και άλλη φορά.

Σε μια φαινομενικά ανώδυνη συνέλευση, με προδιαγεγραμμένη τη νίκη του αγωνιστικού πλαισίου ξεκινώ να διαβάζω το πλαίσιο ώστε να πάμε για ψηφοφορία:

-Πλαίσιο Συντονιστικής Επιτροπής ΣΤΕΓ το οποίο στηρίζουν ΠΚΣ, ΕΑΑ…

ακούγεται από τα «ορεινά» μια φωνή:

-Δε μας ενδιαφέρει ποιανού είναι το πλαίσιο!

-Ναι, μη σε ενδιαφέρει συνάδερφε, αλλά τι να κάνουμε, αντικειμενικά είναι το κοινό, μαζικό, ενωτικό, παλλαϊκό πλαίσιο (σ.σ. πουλάω «παπάντζα») που στηρίζουν η ΠΚΣ, τα ΕΑΑΚ και άλλοι σπουδ…

-Δε μας ενδιαφέρουν ρε φίλε τα κόμματά σας!

Πετάγεται εκεί ο κνίτης σύντροφος Πιπέρης και του λέει:

-Εντάξει συνάδερφε! Δεν είναι κανενός το πλαίσιο! Απλά ήρθαμε εμείς σήμερα το πρωί και βρήκαμε πεταμένο ένα πλαίσιο στο πάτωμα και το πήραμε και το βάζουμε για ψήφιση. Ικανοποιήθηκες τώρα;

Γαμάτο.

Οι ίδιος αναρχοsomething διακοψίας με έπιασε αργότερα στο διάδρομο έχοντας τη φαεινή ιδέα να βάλει σε περαιτέρω δοκιμασία τα μπετοναρισμένα κνίτικα νεύρα μου:

-Ε, παλικάρι, διάβασα ένα φυλλάδιο που μοιράζετε και λέει όχι σε όλα τα ναρκωτικά. Κρίμα και νόμιζα ότι είστε αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι

Με κόπο προσπαθώ να μην του σκάσω γονατιά στη μάπα, την ίδια ώρα που πασχίζω να βρω τη διαλεκτική σχέση μεταξύ μπάφου και προόδου:

-Επειδή ακριβώς είμαστε αριστεροί (sic) και προοδευτικοί είμαστε κατά όλων των ναρκωτικών

-Εγώ πάντως φίλε λυπάμαι γιατί νόμιζα ότι είστε αριστ…

-Άκου να δεις μάστορα. Και ‘γω 110 κιλά είμαι και τρώω σαν βόιδι αλλά ταυτόχρονα παλεύω για μαζικό λαϊκό αθλητισμό και να μην ψοφάνε τα παιδιά από διαβήτες και καρδιές από 13 χρονών. Δε θα τους βάλω φυλακή, ναι, αλλά δε θα τους πω και «μπράβο παιδιά, τρώτε «γύρια»  όλη την ώρα, πρόοδος κι έτσι»

-Εντάξει ρε φίλε, εγώ απλά είπα…

-Γεια

Έτσι τσιτωμένος πήγα στην επόμενη συνέλευση. Ενώ τοποθετείται ένας σύντροφος, χωρίς να καταλάβω με ποια αφορμή, γίνεται μια αναταραχή, και κοιτάζω απέναντι έναν συγκεκριμένο δαπίτη που μου λέει «Γαμώ τη μάνα σου, την κομμούνα!». Σε μια σπάνια έκρηξη (ατομικού χαρακτήρα, γιατί συλλογικού είχα αρκετές) μεταβαίνω σε κατάσταση αμόκ με πίεση 21 η μεγάλη-17 η μικρή και πετάγομαι να τον αρχίσω στα μπουκέτα. Σε 0,7 μιλισεκόντ βρίσκομαι να με κρατάνε και να με καθηλώνουν ένας κνίτης, τρεις πασόκοι και δύο εαακίτες (δηλ. 5 πασόκοι και ένας κνίτης όπως θα λέγαμε, χαριτολογώντας) να μην τον δείρω. Δεν τον έδειρα τελικά. Βάρκιζα. Καλό πσόφο εκεί που βρίσκεται το παλικάρι.

Ο απάλευτος αναρχικός Πετσάγεφ

Σε μια σπάνια μίξη σεργκέιου νετσαγιεφισμού με μάκειο τριανταφυλλοπούλειο λαϊκισμό, η μασκότ της σχολής, ο Πετσάγεφ που έμπλεκε στις τοποθετήσεις του θεούς, δαίμονες, αμεσοδημοκρατίες, αμεσοαναρχίες, αναρχομπαχαλίες κλπ. αποφάσισε αντί άλλου επιχειρήματος κατά του νόμου πλαίσιο να εμφανίσει την… φορολογική δήλωση της Γιαννάκου η οποία δήλωνε ότι έχει… 64 σπίτια, ένα επιχείρημα που παραδόξως έκανε γκελ στη Συνέλευση. Ο Πετσάγεφ γενικά είχε πει και άλλα «νόστιμα». Μια μέρα που τρώγαμε ανέμελα μαζί στη λέσχη κνίτες, εαακίτες, αναρχικοί, όλοι αδερφωμένοι κλπ, πετάει στο άσχετο:

-Παιδιά, θα πάει κανείς σας Γερμανία τον Νοέμβριο;

Πέφτουν κουτάλια στα πατώματα, σούπες βγαίνουν απ’ τις μύτες, ταραμάδες απ’ τα αυτιά κλπ

Είπα να τον πω: «Ναι μωρέ Πετσάγεφ, θα πάμε. Κάθε βδομάδα εκεί είμαστε άλλωστε. Εγώ στο Λεβερκούζεν για ασπιρίνες και ο Πιπέρης στη Φραγκφούρτη για λουκάνικα. Και ο Ευαγορίδης κάνει το γύρο της Δρέσδης με τη Χάρλει».

Το καταλήψατε; Το καταλήψαμε

Λόγω της μεγάλης απόστασης των ΤΕΙ από την πόλη, οι καταλήψεις στη Σίνδο δεν είχαν μεγάλη «πολιτιστική» δραστηριότητα. Αναιμικές εκδηλώσεις, κάνα ψήσιμο σουβλακίου, μέχρι εκεί. Λίγος κόσμος, σε αντίθεση με το ΑΠΘ, περνούσε το βράδυ του εκεί για ρομαντικές κιθάρες και… επαναστατικά «φασώματα». Σε μια προσπάθεια να ανάβω λίγο τα αίματα και να γίνεται λιγάκι τζέρτζελος έσκαγα στο ΤΕΙ με φραπέ στο χέρι στο ισοθερμικό ποτήρι του οποίου κάθε μέρα έγραφα και κάτι διαφορετικό με μαρκαδοράκι για να πικάρω τον κόσμο πχ.

-Με ΕΑΑΚ και βία δε γίνεται Παιδεία

-Ούτε ΑΡΑΝ, ούτε και ΑΡΑΣ, τον δρόμο τον δείχνει ο Πι ο Προμπονάς

-Εσείς με ΔΕΑ, κι εμείς με Μαυρουδέα

και πολλά άλλα

 Ένα απόγευμα πρωτοβουλιακά αποφάσισα να πάρω «τις τύχες» της κατάληψης «στα χέρια μου», σαν τον λαό ένα πράμα. Είπα μέσα μου «τώρα αγαπητοί φίλοι πασόκοι (δηλ. αδιάβαστοι ανιστόρητοι αριστεριστές) «θα σας κάνω ανθρώπους». Με τη συνεργασία ενός φιλότιμου ΚΟΕτζή και μια ντουντούκα στα χέρια, αρχινάω να οργώνω όλους τους χώρους του ΤΕΙ και να καλώ τον κόσμο στο κυριλέ high-tech αμφιθέατρο της Ηλεκτρονικής όπου, εντελώς πρωτόβουλα και πρωτοβουλιακά και δε συμμαζεύεται, αποφάσισα να προβάλω την ταινία «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο» που σωστά είχα εκτιμήσει ότι δεν την είχε δει το 80% του θεσσαλονικιώτικου αριστερισμού. Χάρις τις άοκνες προσπάθειες εμού και κυρίως του ΚΟΕτζή μαζευόμαστε καμιά 50αριά άτομα, κνίτες, εαακίτες, μουλάδες, ακόμα και τρότσκες (να σημειωθεί, για να δουν τον «σταλινικό» Μπελογιάννη), όλος ο ντουνιάς. Κάπου στη μέση-προς το τέλος της ταινίας, διαπιστώνω με φρίκη ότι από το παράθυρο ακούγονται κάτι χαχανητά ενώ ξεπροβάλουν και κάτι ράσταμαν τζιβάτα (και κανονικά) κεφάλια που εκστομίζουν κάτι σαν:

-Α, το μαλάκα, πήγε και πέθανε για το Στάλιν

-Πώ-πω μαλάκες, συγκίνηση, χαχαχα

-Ρε, κοίτα τι βλέπουν αυτοί

-Αριστερομαλάκες εικονολάτρες

ενώ πιο πίσω άλλοι αναρχικοί έπαιζαν… ποδόσφαιρό.

Τότε κατάλαβα, κόντρα στην κοινή στους κνίτες πεποίθηση, ότι και ο χειρότερος (υπερβολή, διορθώνω, ο μέσος) αριστεριστής είναι καλύτερος από τον καλύτερο (υπερβολή, τον μέσο) αναρχικό. Γιατί ο αναρχικός «δε νιώθει», «δεν υπάρχει». Είναι τόσο γαντζωμένος σε εξωϊστορικές ιδεαλιστικές πεποιθήσεις, σε αιώνιες απόλυτες αλήθειες που δεν πρόκειται να «νιώσει» με τίποτα. Θα χλευάσει, θα ειρωνευτεί, θα πετάξει στα σκουπίδια όλη την ανοδική τροχιά της ανθρώπινης ιστορίας. Απόδειξη; Ρώτησα κάποτε σε ένα Φεστιβάλ ΚΝΕ έναν αναρχικό (που πάντως είχε την καλοσύνη να μην χαλαστεί να έρθει):  

-Δηλαδή φίλε πιστεύεις ότι η ανθρωπότητα θα μπορούσε να απελευθερωθεί, να είναι αταξική, κομμουνιστική, από την Εποχή του Σπάρτακου το 70 π.Χ. αλλά απλά δεν το… σκεφτήκαμε; Δε μας… «έκοψε»;

-Ναι

Τουλάχιστον οι τροτσκιστές της ΟΚΔΕ, υπερέβησαν το ιδεολογικό/πολιτικό τους φορτίο (και το τσεκούρι στο κεφάλι του Τρότσκυ) και είχαν κάτι θετικό να μου πουν μετά το τέλος της ταινίας:

-Φίλε, «σταλινικός-ξεσταλινικός» ήταν πάντως αγωνιστής

Με τα πολλά, αφού απέτυχα να κάνω τους αναρχικούς ανθρώπους αλλά τουλάχιστον είχα ταρακουνήσει συνειδησιακά τους τροτσκιστές, μας έπιασε η νύχτα. Το λεωφορείο 52 είχε σταματήσει και δεν υπήρχε διαθέσιμο μέσο για την πόλη, οπότε αποφάσισα να «την πέσω» στο ΤΕΙ. Μια κουβέντα είναι αυτό, Το ΤΕΙ βρίσκεται 17 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη και ακόμα και τον Ιούνη το βράδυ κάνει κρύο, μέσα-έξω. Μετά από μερικά τραγούδια με κιθάρες στις αμμουδιές (ψέματα, δεν υπάρχουν αμμουδιές στο ΤΕΙ, το λέω για ντεκόρ) μαζί με ένα mix grill αριστεριστών και καθώς έψαχνα να δανειστώ καμιά κουβέρτα, παρουσιάστηκε η μπροστά μου η Παναγία με τη μορφή μιας λυγερόκορμης καστανόξανθης βρεφονηπιοκόμου με διακριτικές τζίβες και μου προσέφερε το sleeping bag της γιατί θα έφευγε και θα κοιμόταν εκτός κατάληψης. Τώρα, το ερώτημα που με βασανίζει επί 10 χρόνια είναι: Η Θεοτόκος με την αιθέρια ομορφιά ήταν 1. φρικουλίνι από την Terra Incognita ή 2. αναρχίζουσα περιφέρεια ΕΑΑΚ; Και πόσο θα άλλαζε ο ρους του Μαηούνη, σύμφωνα με το Φαινόμενο της Πεταλούδας αν της την «έπεφτα» εκείνο το βράδυ; Και που να βρίσκεται σήμερα; Να έχει άραγε άντρα και παιδιά; Όπου και να σαι κοπελιά, πολλά φιλιά.

Σκίτσο που κάποιος/κάποια έκανε στο σημειωματάριό μου, εκείνη την εποχή. Ποιος/ποια, δεν ξέρω

Το επόμενο πρωί, αγουροξυπνημένος από τη ζεστασιά του δανεικού sleeping bag με πετυχαίνει μια εαακίτισσα από τη ΣΔΟ

-Θα με βοηθήσεις να κολλήσω το στράτσο τον τοίχο, δε φτάνω

Να σε βοηθήσω, λέω μέσα μου, κοντή είσαι, ας βοηθήσω, τι σόι ψηλός κνίτης είμαι αν δεν βοηθήσω μια κοντή εαακίτισσα να κολλήσει ένα στράτσο που γράφει κάτι, προφανώς συμφωνημένο στη Συνέλευση ή τη Συντονιστική Επιτροπή της. Πιάνω λοιπόν να το βάλω και ταυτόχρονα ψιλοδιαβάζω τι γράφει όταν διαπιστώνω ότι η μόνιμη πανελλήνια εαακίτικη καλλιγραφική χειρόγραφη γραμματοσειρά έχει κάνει το «θαύμα» της.

«Η αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους, όχι στη Βουλή και τους διαδρόμους»

και το αφήνω να πέσει κάτω

-Ε, τι κάνεις;

-Τι, τι κάνω ρε κοπελιά; ΚΚΕ είμαι. Γιατί να σε βοηθήσω να βάλεις την αποψάρα σου στον τοίχο του ΤΕΙ, πότε το αποφασίσατε αυτό σε συνέλευση;

-Γιατί συνάδερφε, εσύ νομίζεις ότι η αντιπολίτευση γίνεται στη Βουλή;

-Άμα μεθαύριο μπείτε στη Βουλή θα με πρήζεις ότι γίνεται οπότε άστο (σ.σ. και που να ξερα πόσο απεγνωσμένα θα ήθελε να μπει στη Βουλή το ΝΑΡ μερικά χρόνια αργότερα)

-Το θέμα δεν είναι…

-Κοίταξε, άμα θες εγώ έχω όρεξη να συζητήσουμε και για την κολεκτιβοποίηση του ’29 και για τους μηχανοτρακτερικούς σταθμούς του ’57, και για τα εργοστασιακά πανεπιστήμια της Κίνας αλλά δεν είναι της ώρας, τα λέμε

Την άφησα ξε-κρέμαστη.

Ο σεξισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον

Στα πλαίσια της κατάληψης λόγω αφενός του πάγιου «σκαλώματος» με τη μελέτη του Αριστερισμού και αφετέρου μιας ιδιότυπης ενωτικοφανούς πλουραλιστικής φιλελευθεριότητας που με είχε πιάσει, κάθε μέρα προσκόμιζα στην κατάληψη του ΤΕΙ, παράλληλα με τον Ριζοσπάστη, ένα πάκο με εφημερίδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τις αράδιαζα σε δημόσια θέα, σαν σε σταντ εφημεριδοπωλείου στην Trafalgar Square ένα πράμα. Και τι δεν είχε ο μπαξές. «Εργατική Αλληλεγγύη», «Προλεταριακή Σημαία», «Κόντρα», «Λαϊκό Δρόμο», «Αριστερά!», «Εργατική Πάλη», «Πριν» (αλοίμονο) αλλά και… «Αυγή» (λιγότερο συχνά), καθώς και άλλες μικρότερες. Ένα βράδυ, έχουμε αράξει στη ΣΔΟ και διαπιστώνω ότι λείπει από το «σταντ» η «Εργατική Αλληλεγγύη, εφημερίδα του, ψιλοανύπαρκτου στα φοιτητικά τότε, ΣΕΚ. «Που ‘ναι η Αλληλεγγύη;» Νάσου ξεπροβάλει ο Λάμπρος ο Μαρτινίκας από τα ΕΑΑΚ, τίμιος αριστεριστής ναρίτης και μου λέει πονηρά «Μαλάκα, κοίτα τι βρήκα»

«Η κατάσταση των ομοφυλοφίλων στην ΕΣΣΔ του Στάλιν»

Ήταν ένα δισέλιδο αφιέρωμα στην κατάσταση των ομοφυλοφίλων στη Σοβιετική Ένωση που συνοψιζόταν σε «επί Τρότσκυ είχαν δικαιώματα, επί Στάλιν πήγαιναν στα γκουλάγκ». Γελάσαμε με την ψυχή μας, εμείς τα σεξιστικά/ομοφοβικά γουρούνια. Τότε. Αυτό.

Η Μαγεία δεν είναι μόνο μάρκα ούζου από τα Σέρρας

Λόγω του Αλιπαστίδη που συνδέετο με κοπέλα εκ Φιλολογικού, έκανα τον καιρό εκείνο αρκετές βόλτες στη Φιλοσοφική. Εκεί λοιπόν ήρθα αντιμέτωπος με τη Γραμμή Μαζινό των ΕΑΑΚ στην πόλη, την ΑΡ.ΠΑ. (με ΕΑΑΚ στον τίτλο, έχει σημασία) στο Φιλολογικό, μια μάζωξη επιρροών («περιφέρειας» το λένε αυτοί) του ΝΑΡ κατά βάση. Εκεί ήταν η μουρλέγκω Κιχί, η επίσης μουρλέγκω Ζούκου, η μη μουρλέγκω Ελασσόνα και τέλος η επίσης μη μουρλέγκω Αντιλόπη που εκτός του ότι είναι άνθρωπος και όχι ζώο της σαβάνας, στην πορεία των ετών έγινε μία απ’ τους καλύτερους μου φίλους παρά τις πολιτικές διαφορές που παραμένουν αγεφύρωτες ακόμα και σήμερα. Στο κάδρο ήταν και άλλος κόσμος όπως η Φρίκη, που μεγαλώνοντας μετά από χρόνια «έγινε άνθρωπος». Σύνθημα τους το περιβόητο:

-ΑΡ.ΠΑ.-Μαγεία-Γαμώ την Παναγία

Στη μεγάλη μικρή εικόνα του ΑΠΘ

Αρχηγός των ΕΑΑΚ στο ΑΠΘ ήταν ο… ψέματα, πάμε πάλι. Καθοδήγηση των ΕΑΑΚ στο ΑΠΘ ήταν ο Κώστ… Άκυρο. Γράψε λάθος. Υπεύθυνος των ΕΑΑΚ στο ΑΠΘ ήτ… σορρυ, πάμε μια τελευταία φορά. Αυτός που άκουγαν όλοι στα ΕΑΑΚ του ΑΠΘ ήταν ο Κώστας Τούσης, αρχετυπικό «κεφάλι» ΕΑΑΚ, αρχετυπικό όχι τόσο στο εμφανισιακό, καθότι δεν είχε μούσια, αλλά στο εγκεφαλικό, καθότι διανοούμενος. Διανοούμενος με την καλή έννοια και όχι  με την παραδοσιακή του ολικά αδιάβαστου/πολιτικά αγράμματου ναρίτη που επειδή ντράπηκε να γίνει αναρχικός πετάει ένα «τελείωσαν οι μεγάλες αφηγήσεις», «οι παλιές βεβαιότητες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα» και από δω παν κι άλλοι. Ο Τούσης ήταν μια χαρά. Και τον Μαρξ του διάβαζε και τις αφηγήσεις του είχε, δε στερήθηκε τίποτα.

Συνελεύσεων συνέχεια

Σε μια υπεράνω πάσης υποψίας Συνέλευση κάπου στο Χειμώνα του ’07, ενώ το κίνημα ήταν on track, από λάθος χειρισμούς της Συντονιστικής Επιτροπής, και ενώ το σώμα ήταν τουλάχιστον στην αρχή της διαδικασίας 70%-30% υπέρ της κατάληψης, χάνουμε για μερικούς ψήφους από τους δαπίτες υπό τον Τούβλο, κάτι σαν 137-131, κάτι τέτοιο. Αμέσως ο Ευαγορίδης, ανεβαίνει πάνω σε ένα θρανίο στον κεντρικό διάδρομο (όποιος έχει πάει σε οποιοδήποτε ΤΕΙ γνωρίζει, όλα έχουν κεντρικό διάδρομο) και φωνάζει, με όλα τα λαρύγγια της ψυχής του κάτι σαν αυτό:

-Συνάδερφοι! Συνεχίζουμε δυναμικά. Δε μας φοβίζει η τρομοκρατία της ΔΑΠ και της Γιαννάκου. Όλοι την Πέμπτη 11.30 στο Μικρό Αμφιθέατρο για νέα Γενική Συνέλευση

Τον θαύμασα τον (μ)πούστη να πω την αμαρτία μου. Το κλίμα γύρισε εντελώς. Το σπάσιμο της κατάληψης διήρκησε μόνο 3-4 μέρες και την επόμενη συνέλευση την πήραμε πανηγυρικά

Σπανάκι

Εκτός από καλός συνδικαλιστής ο Ευαγορίδης είχε και ευρηματική φαντασία:

-Παλιότερα σκεφτόμασταν να σπάσουμε το σχήμα, να κάνουμε ξεχωριστό σχήμα στη ΣΤΕΓ αλλά ο Μαρούπας (σ.σ. τότε αρχιΝΑΡάρα, αργότερα προσεβλήθη από την νόσο Haritaki και αποχώρησε) δε μας άφησε

-Α, σοβαρά; Και πως θα το λέγατε;

-Σπανάκι

-Τι «Σπανάκι» ρε μαλάκα;

-ΣΠ.ΑΝ.Α.ΚΙ.-Σπουδαστική Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση

-Αχά, μάλιστα

Συμβατό με την εαακίτικη λεξιπλαστική φιλοσοφία, δεν μπορεί να πει κανείς. Εγώ πάλι αν ήμουν εαακίτης θα προτιμούσα το ΚΟΛ.ΟΚ.ΗΘ.Η.Α. Μ.Ε. Τ.Ι. ΡΙΓ.Α.ΝΗ. ενώ αν υπήρχαν ΕΑΑΚ στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων θα ίδρυα το ΒΟΥ.ΤΥΡ.Ω. Σ.Τ.Ο. Ψ.Ο.Μ.Ι. Τελικά το ΣΠ.ΑΝ.Α.ΚΙ. δεν προχώρησε αλλά εντάξει παιδιά, δεν τρέχει και τίποτα, ένα ακόμα απάλευτο όνομα σχήματος ΕΑΑΚ λιγότερο. Θα αρκεστούμε στα Καντάφια, τα Αναρσύπια και τα Baricadia.

Οι «προβληματικές»

Μπορεί εμείς στο ΤΕΙ να ήμασταν όλο χαρούλες και αγάπες, αλλά τα πράγματα στο ΑΠΘ δεν ήταν καθόλου ρόδινα. Συγκεκριμένα στο Φιλολογικό για το οποίο πήρατε μια γεύση της... μαγείας του, κάποια στιγμή το Γενάρη του 2007 το κοινό πλαίσιο το οποίο κατέβαινε ούτως ή άλλως ανόρεχτα από τις ντόπιες ΠΚΣ και ΑΡΠΑ-ΕΑΑΚ… έσπασε. Δουλειά δεν είχε ο διάολος κλπ. Γελάει ο κόσμος. Και μαζί μ’ αυτόν γελούσα κι εγώ καθώς το Φιλολογικό ΑΠΘ είχε καταφέρει να είναι ο μοναδικός σύλλογος στη χώρα που αρνείτο να εφαρμόσει δύο κεντρικές γραμμές των δύο βασικών συνιστωσών (ΠΚΣ και ΕΑΑΚ) που τραβούσαν κουπί στο φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά. Φυσικά το Φιλολογικό ΑΠΘ δεν ήταν η μόνη σχολή χωρίς Κοινό Πλαίσιο, πχ. σε συλλόγους-«κάστρα» όπου ο άσπονδος φίλος ήταν ανύπαρκτος πάλι κατέβαιναν «καθαρά» πλαίσια εκατέρωθεν, όμως αυτό ήταν απλά αστείο για ένα χώρο με περίπου ισοδύναμες τις δύο παρατάξεις όπως το Φιλολογικό. Το 2006 ο αντισεξισμός δεν ήταν τόσο της μόδας όσο σήμερα, οπότε θυμάμαι τον εαυτό μου να προβαίνει σε «εμετικό» (ντεμέκ) σεξιστικό σχόλιο σε ιδιωτική συζήτηση:

-Εεε, τι περιμένεις; Σε σχολή με 97% γυναίκες πώς να δεις χαΐρι; Αυτές δεν είναι για τίποτα. Κι οι δικές μας και οι άλλες. Καλά, οι άλλες, χαίρω πολύ. Μόνο (για) «προβληματικές» είναι.

Και οι «τριβές» δεν ήταν μόνο στις σχολές αλλά και στο δρόμο

Σε πρωινή πορεία έξω από απομακρυσμένο κτήριο του ΑΠΘ στην ανατολική Θεσσαλονίκη σχετικό με τα κονδύλια έρευνας κλπ αποφασίσαμε μερικοί από μας να φωνάξουμε ένα παραδοσιακό ΠΚΣίτικο, όχι και τόσο «ενωτικό» σύνθημα:

-Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά, Μόρφωση-Ειδίκευση-για όλους μας δουλειά

Είναι να μην ακούσει ο εαακίτης «ειδίκευση» και να μην πάθει ταράκουλο. Απαντάνε λοιπόν με κάποιο σύνθημα. Ανταπαντάμε ξανά με «Μόρφωση κλπ.» Ξανα-ανταπαντάνε αυτοί. Και αφού αυτό γίνεται 2-3 φορές τότε θέτουμε σε εφαρμογή το «Σχέδιο ‘β» φωνάζοντας:

-Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά, Μόρφωση-Ειδίκευση-Ειδίκευση-Ειδίκευση-Ειδίκευση-Ειδίκευση-Ειδίκευση

Παρεξηγήσεων συνέχεια

Ο Ξυδόπουλος, χρεωμένος να έχει την κοινή ντουντούκα του μικτού ΤΕΙτζήδικου μπλοκ φώναζε κανονικά τα διάφορα συνθήματα μεταξύ των οποίων το εξαιρετικά δημοφιλές εκείνη την περίοδο «Όταν τα βρίσκουν Πράσινοι και Μπλε, η μόνη αντιπολίτευση είσαι εσύ Λαέ» (σ.σ. όχι αυτός με τη Ραχήλ Μακρή, ο κανονικός λαός) ώσπου μια στιγμή μπερδεύεται και λέει:

-Όταν τα βρίσκουν, Κόκκινοι και Μπλε, η μόνη αντιπ… ώπα λάθος

Ξάφνου οργισμένα βλέμματα κνιτών στρέφονται πάνω του. Εντάξει, είναι γνωστό ότι θα προέτασσα τα στήθη μου για να τον υπερασπιστώ (όπως αντίστοιχα θα έκανε και εκείνος, γενικά θα προτάσσαμε τις κοιλιές μας θαρρώ ο ένας για τον άλλο)

-Όχι παιδιά, ηρεμία! Ο συνάδερφος μπερδεύτηκε […]Δεν τίθεται! Δεν τίθεται!

Και πραγματικά δεν «τέθηκε». Τα πνεύματα ξε-οξύνθηκαν και η πορεία συνεχίστηκε κανονικά

Στο δρόμο συνέβαιναν και σοβαρότερα πράγματα

Τον Φλεβάρη ’07,  στο Βαρδάρη έξω απ’ τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάποιος φωστήρας αναρχικός, που δεν θα άντεχε αν δεν εκδήλωνε πόσο «Σκατά στο Έθνος» νιώθει σε μια πορεία ενάντια στο νόμο πλαίσιο, παράλληλα με την σημαία της ΕΕ, κατέβασε και την ελληνική. Ήταν η πρώτη μου in action επαφή με τον θεάρεστο θεσμό των ΜΑΤ, όταν σε δευτερόλεπτα σπάνε την πορεία στη μέση ανάμεσα στο μπλοκ του ΤΕΙ και στη ΝΟΠΕ που ακολουθούσε. Ακολούθησε λελογισμένος πανικός, δακρυγόνα, κρότου-λάμψης κλπ. Εν τέλει η πορεία επανασυγκροτήθηκε και προχώρησε στο Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Πρώτη φορά. Ακολούθησαν κι άλλες. Μια απ΄ αυτές ήταν στην Αθήνα όπου μετά την πανελλαδική πορεία θα ακολουθούσε πανελλαδικό συντονιστικό. Αλλά τελικά… άκυρο, αφού η συγκέντρωση και οι πέριξ χώροι πνίγηκαν στα χημικά. Κρίμα, διότι είχαν προηγηθεί διαβουλεύσεις 3,5 δευτερολέπτων ανάμεσα στον δικό μας Πιπέρη και τον Ευαγορίδη, που συνοψίζονται:

-Ο [λαϊκό στρώμα] θα μιλήσει εκ μέρους της ΣΤΕΓ

-Ναι ρε, εννοείται

Αυτά είναι τα καλά του να είσαι ο «συμπαθής» κνίτης, ο «και καλά» ισορροπιστής ανάμεσα σε ΠΚΣ και ΕΑΑΚ και ως εκ τούτου φερόμενος ως αδέκαστος ακριβής μεταφορέας  της απόφασης της συνέλευσης ΣΤΕΓ-ΤΕΙΘ και όχι πιθανός εκστομιστής καμιάς κοτσάνας.

Υλικό των ΕΑΑΚ, τοτινό και μεταγενέστερο

Καλλιτεχνικός οίστρος

Εκείνες οι μέρες πάντως γενικά έδιναν μεγάλο boost στην δημιουργικότητα όλων όσων τρέχαμε όλη μέρα στις καταλήψεις και τις πορείες. Με τον Θανάση τον Ξενοκράτη από το Φιλολογικό, γερό μου φίλο και σύντροφο, σκαρώσαμε τους εξής στίχους τους οποίους τραγουδούσαμε τα βράδια βολτάροντας στο ΑΠΘ με μπύρες στα χέρια. Στο πρώτο μουσική είναι πάνω στο «Απάνω στα ψηλά βουνά» παραλλαγή του «Σαμιώτισσα-Σαμιώτισσα»:

Εκεί ψηλά στο ΑΠΘ

Μουλάδες κι Εαακίτες

Κάνουνε πλαίσια κοινά Ελλάδα μου

μαζί με τους Πασπιτές

Κάνουνε πλαίσια κοινά Ελλάδα μου

ακολουθούν κι οι Κνίτες

Ω, Ελλάδα μας γλυκιά

Πασόκοι, Κνίτες και φρικιά (Εμπρός Παιδιά)

Ω, Ελλάδα μας γλυκιά

Εμπρός για πλαίσια κοινά

Το δεύτερο, επειδή είχαμε «γκώσει» σε κάποια φάση από την πολλή ενότητα, ήταν πάνω στο «Σ’ όποιον αρέσουμε» της Δ. Γαλάνη:

Κνίτες-φρικιά, όλοι ενωμένοι μία γροθιά

πάνε μαζί με την εργατιά, κνίτες-φρικιά, μία γροθιά

[…]

Σ’ όποιον αρέσουμε και τους άλλους θα τους βαρέσουμε

Πώς να χωρέσουνε τόσοι άνθρωποι σ’ ένα μπλοκ

Παράλληλα, σε σημειωματάριο το οποίο δεν ξέρω που στο διάολο βρίσκεται είχα φτιάξει διάφορα σχεδιάσματα/σκελετούς για άλλα στιχάκια. Tο μόνο που βρήκα ήταν ένα τεμάχιο από την «Μπαλάντα του Ανένταχτου Εαακίτη» πάνω στο κουπλέ του «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη» του Δ. Μητροπάνου

«[…] αλήτη πάλι με φωνάζουνε και λέρα

που δεν ψηφίζω ούτε ΕΝΑΝΤΙΑ, ούτε ΜΕΡΑ»

Σ’ αναζητώ […]»

Σε μια από αυτές τις βραδινές βόλτες στο ΑΠΘ πέτυχα ένα γνωστό μουλά, από τις Αγωνιστικές Κινήσεις, ο οποίος μου είπε το εξής ανέκδοτο που σχεδόν το λες και νόστιμο, αν και διασκευασμένο:

-Είμαστε στο Φυσικό ΑΠΘ, στο κεντρικό αμφιθέατρο, έχει τελειώσει η ΓΣ και στην αίθουσα έχουν μείνει 1. Ένας βλάκας κνίτης, 2. Ένας έξυπνος Εαακίτης, 3. Ένας Δεινόσαυρος. Πάνω στην έδρα υπάρχει μία πάστα.

Κλείνουν τα φώτα. Περνάνε 10 δευτερόλεπτα. Ξανανοίγουν τα φώτα. Και η πάστα λείπει. Ποιός έφαγε την πάστα;

-Ποιος;

-Ο βλάκας κνίτης. Γιατί;

-Γιατί;

-Γιατί ο έξυπνος Εαακίτης και ο Δεινόσαυρος είναι μυθικά πρόσωπα

Με αφορμή το μουλά και το ανέκδοτό του, εκείνο τον καιρό συνέγραψα, πάνω σε μια ιδέα του γνωστού συν-blogger «Σφυροδρέπανο», το εξής πόνημα, πάνω στον ύμνο του ΕΑΜ:

To μ-λ μας έσωσε απ’ τον Τρότσκυ

θα μας σώσει κι από τον Χρουτσώφ

έχει πρόγραμμα Δικτατορία

ζήτω, ζήτω, ζήτω το μ-λ

έχει πρόγραμμα Δικτατορία

ζήτω, ζήτω, ζήτω το μ-λ

Η ΝΔ μας έσωσε απ’ το ΛΑΟΣ

θα μας σώσει κι από το ΠΑΣΟΚ

έχει πρόγραμμα Πλουτοκρατία

ζήτω, ζήτω, ζήτω η ΝΔ

έχει πρόγραμμα Πλουτοκρατία,

ζήτω, ζήτω, ζήτω η ΝΔ

Η ΚΟΕ μας έσωσε απ’ την ΟΚΔΕ

θα μας σώσει κι απ΄ τη Γένοβα

έχει πρόγραμμα Συνασπισμένο

ζήτω, ζήτω, ζήτω η ΚΟΕ

έχει πρόγραμμα Συνασπισμένο

ζήτω, ζήτω, ζήτω η ΚΟΕ

Και η ΑΚ μας έσωσε απ’ τα Ανάρχια

θα μας σώσει κι από τα ΕΑΑΚ

έχει πρόγραμμα Αυτονομία

ζήτω, ζήτω, ζήτω και η ΑΚ

έχει πρόγραμμα Αυτονομία

ζήτω, ζήτω, ζήτω και η ΑΚ

Εκείνοι και Εγώ

Ο Μαηούνης είχε και ένα παράπλευρο χαρακτηριστικό που φεύγει από το αντικείμενο του αφιερώματος αλλά αξίζει να το επισημάνω. Σε προσωπικό επίπεδο, έγινα γνωστός και φίλος με αρκετούς υποστηρικτές/«μέλη» των ΕΑΑΚ και γενικά του αριστερίστικου χώρου. Παρά τις «αγεφύρωτες διαφορές» σε πολιτικό επίπεδο. Αξίζει να σημείωθεί ότι η πρώτη αντιμετώπιση είναι να σε αντιμετωπίζουν σαν ένα σπάνιο είδος ζώου προς περιεργασία. Όπως διαπίστωσα οι εαακίτες/αριστεριστές στο 90% δεν έχουν χαμπάρι τι λέει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Η όλη αντίληψη τους βασίζεται σε ένα κάρο από στερεότυπα που τις περισσότερες φορές δεν στέκουν. Τέτοια στοιχεία υπάρχουν και στις δύο πλευρές. Στερεότυπα και αμοιβαία κόμπλεξ που όταν μπαίνουν στο μπλέντερ της καθημερινής κουραστικής πρηξο-συκωτικής σπασαρχίδικης πολιτικής διαπάλης εντείνονται και γιγαντώνονται. Ένιωθα λοιπόν στις αρχές ότι βρίσκομαι σε ένα ιδιότυπο πολιτικό Big Brother. Ειδικά στις μεγάλες παρέες, γινόταν ένας, και από τις δύο πλευρές (ήτοι εγώ απ’ τη μια και ξερωγω 12 εαακίτες απ’ την άλλη)  διαγωνισμός από εξυπνάδες, «συνδικαλιές» και τεχνάσματα (μεταξύ κρασιών και κασεροκροκετών στο Μπιτ Παζάρ όλα αυτά) με σκοπό να με «εκθέσουν» και δι’ εμού να «εκθέσουν», ντεμέκ, το ΚΚΕ.

-Και για πες μας φίλε, τι έχεις να πεις για στάση της ΠΚΣ στο Επιστήμης Υλικών στα Γιάννενα όπου έγινε το άλφα και το βήτα;

-Και δε μου λες, ο μπάφος είναι κακός αλλά το να πίνεις ένα μπουκάλι ουίσκι είναι καλό;

-Πες ρε! Ξεκάθαρα! Πουλήσατε τον Άρη ή όχι;

-Ρε γιατί δείρατε τον Βάγγο από τον ΑΧΜΕΤ, είναι καλό παιδί

Εις μάτην. Αργότερα αν και ο σκοπός παρέμενε ο ίδιος, η «επίθεση» αντικαταστάθηκε με το βομβαρδισμό κομπλιμέντων και το λεγόμενο «γλείψιμο»:

-Κοίταξε, εσύ είσαι καλός, δεν είσαι σαν τους άλλους

-Αδερφέ μου, εσύ μπορείς τουλάχιστον και συζητάς, οι άλλοι στη σχολή δε μας λένε ούτε καλημέρα

-Ευτυχώς εσύ είσαι ανοιχτόμυαλος, όχι μπετόν αρμέ 

-Στο λέω εγώ. Εσύ είσαι κομμουνιστής, όχι σαν τον Μήτσο από τους Χημικούς Μηχανικούς

-Δεν είσαι κνίτης εσύ, είσαι φουρτούνα, είσαι θάλασσα

Ακόμη στα πλαίσια του καλοπιάσματος, μου «εκμυστηρεύονταν» διάφοροι… διάφορα. Γυρίζοντας ένα απόγευμα από μια κουραστική ταξικοπαλευτική μέρα στο ΤΕΙ, έτυχε να βρίσκεται μαζί μου στο λεωφορείο ένας εαακίτης από τη ΣΔΟ. Εκεί που μιλάμε ψιλοήρεμα, φέρνει στη συζήτηση το θέμα του Πολυτεχνείου και των σχετικών τριβών μεταξύ ΠΚΣ-ΕΑΑΚ για την αφισοκόλληση και γενικότερη παρουσία στο χώρο κάθε χρόνο πριν τις 17 Νοέμβρη, όπου ακούω την εξής διήγηση «απ’ τα’ Άγραφα»:

-Ξέρεις κάτι, επειδή σε συμπαθώ, γιατί εσύ είσαι καλό παιδί, δεν είσαι σαν τους άλλους κνίτες (σ.σ. όταν ακούω τέτοια, μεγάλη μούφα εν όψει) θέλω να σου εμπιστευτώ κάτι

-Τι αρχηγέ; Πες.

-Ξέρεις τι κάνουμε εμείς οι Εαακίτες το προηγούμενο βράδυ πριν το Πολυτεχνείο

-Τι;

-Μαζευόμαστε σε σπίτια συντρόφων, πίνουμε λίγο, κάνουμε έναν κύκλο, πιανόμαστε ώμο με ώμο και φωνάζουμε «Ο Άρης ήταν κομμουνισταράς, γι’ αυτό και δεν παρέδωσε τα όπλα του ΕΛΑΣ» και ορκιζόμαστε στην τιμή της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ότι δεν θα μας πάρετε το πλατύσκαλο (σ.σ. τους το παίρνουμε χαλαρά κάθε χρόνο)

-Σιγά ρε man μη θυσιάζετε και 7 παρθένες και κάνετε σπονδές με αίμα τράγου στον Εωσφόρο. Ηρέμησε λιγάκι αγόρι μου

-Όχι, αλήθεια

-Καλά, πιες ένα χαμομήλι που θα πας σπίτι, να ηρεμήσεις

Από τον απείρως σοβαρότερο Ευαγορίδη πάλι, σε μια συζήτηση μεταξύ τύρου και αχλαδιού, έλαβα κάποτε και παράσημο:

-Εννοείται ότι θα σε θέλαμε στο σχήμα. Εσύ είσαι πιο αριστερός από τον Ξυδόπουλο. Εννοείται ότι θα σε αντάλλασσα αντί γι’ αυτόν

Ακούσατε κύριοι; Με κάτι τέτοιες παπάντζες χαιρόμουνα τότε. 12 χρονών να πούμε. Που να προβλέψω ότι με την πάροδο των ετών οι πολιτικοί μας χώροι ΚΚΕ και Ανταρσύα θα μετακινηθούν, έτσι ώστε η αριστερότητα μου να είναι αυταπόδεικτη λόγω της μετατόπισης των ΕΑΑΚ/Ανταρσύα προς τα δεξιά. Γι’ αυτό και οι συνεχείς εκκλήσεις οπαδών του Φιλολαϊκού blog να φτιαχτεί νέο «Αριστερόμετρο». Θα εισακουστούν.

Άλλα ούτε το καλόπιασμα έπιασε. Μπορεί να μην είμαι πλέον μέλος της ΚΝΕ, καθότι 30άρισα, και ούτε φυσικά μέλος του ΚΚΕ, αλλά παραμένω υποστηρικτής του Κόμματος, θες να το πεις «κνίτης στην ψυχή», πες το. Κομπλιμέντο είναι.

Επίσης κάποτε έφτασα στο σημείο να ακούσω και αυτό:

-Ευτυχώς που διάβασα το αφιέρωμά σου στον Αριστερισμό και με έκανε να μπω στα ΕΑΑΚ

Καλά το λένε οι διαφημιστές. There is no bad publicity. Every publicity is good publicity. Όπως μου είχε πει κάποτε και ένας σύντροφος:

-Κατάλαβες λαϊκό στρώμα παιδί μου; Δεν πα να λες 365 μέρες το χρόνο ότι οι εαακίτες είναι πασόκοι, είναι μπαφιάρηδες, είναι απάλευτοι, είναι φρικιά με πολιτικά, είναι έτσι, είναι γιουβέτσι, πάλι διαφήμιση τους κάνεις.

-Ναι αλλά τους αποδομώ ρε μαλάκα

-Αρχίδια τους αποδομείς

Το έλεγε ο και ο Φρ. Ένγκελς όμως:

«Η ιστορία πλάθει τον εαυτό της με τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα ξεπηδάει πάντα μέσα από συγκρούσεις πολλών ατομικών θελήσεων, που καθεμία τους πάλι έγινε ότι είναι χάρη σε πάμπολλες ειδικές συνθήκες ζωής. Έτσι, είναι αμέτρητες οι διασταυρούμενες ενέργειες και άπειρη η σειρά παραλληλόγραμμων δυνάμεων, μέσα από τις οποίες ξεπηδάει μια συνισταμένη, το ιστορικό γεγονός. Αλλά κι αυτό το ίδιο μπορεί πάλι να θεωρηθεί προϊόν μιας δύναμης που, κοιταγμένη στο σύνολο της, εργάζεται ασύνειδα και δίχως βούληση. Γιατί εκείνο που θέλει το κάθε άτομο εμποδίζεται από καθένα απ’ όλα τα άλλα, και ότι προκύπτει είναι κάτι που δεν το θέλησε κανείς.»

Από τις σημειώσεις μου της εποχής. Τότε που όντως «αποδομούσα» τα ΕΑΑΚ

Με την πάροδο του χρόνου λοιπόν, τη γειτνίαση με τους αριστεριστές και το μικρόβιο που απέκτησα να τους μελετήσω, όχι σκέτα πολιτικά, έγιναν σαφή κάποια πράγματα που έχω την χαρά να ανακοινώσω στο σώμα:

Δεν πίνουν όλοι οι εαακίτες μπάφο

Δεν είναι όλοι οι εαακίτες αδιάβαστοι

Δεν είναι όλοι οι εαακίτες αντιΚΚΕ

Δεν έχουν όλοι οι εαακίτες αγάπη για την ανοργανωσιά

Δεν είναι όλες οι εαακίτισσες «πουτάνες» και «παρτόλες»

Αλλά και από την άλλη πλευρά της εξίσωσης καταρρίφθηκαν πολλές παπαριές:

Δεν είναι όλοι οι κνίτες μουντρούχοι σκυθρωποί που δε λένε καλημέρα

Δεν έχουν όλοι οι κνίτες «κασέτα» όταν μιλάνε

Δεν έχουν όλοι οι κνίτες απουσία χιούμορ

Δεν είναι όλοι οι κνίτες «εμετικοί σεξιστές»

Δεν είναι όλες οι κνίτισσες «αγάμητες» και «ανοργασμικές»

Αλλά ακόμη κι αν κάποιος/κάποια (σ.σ. αντισεξισμός γαρ) κάνει/είχε/είναι κάτι από τα παραπάνω αυτό δε σημαίνει ότι, σε ιδιωτικό επίπεδο, δεν μπορείς να γίνεις φίλος/σύντροφος/κουμπάρος/μπατζανάκης ή έστω να ανταλλάξεις πέντε κουβέντες σε μια rational discussion που λέει και ο Dawkins.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος:

-Κάτσε ρε Στρώμα, σε λίγο δηλαδή θα μας πεις ότι έχει τύχει το πρωί στη σχολή να πλακώνεστε στα μπουκέτα ή έστω στα βρισίδια και το βράδυ να πηγαίνετε για τσίπουρα

-Έχει τύχει

-[…]

-Τι να πω; Ψέματα ότι δεν έχει τύχει

-Ε, είσαι απ΄ τα Άγραφα

-Από την Κάτω Τούμπα είμαι

Αποτελέσματα των εκλογών που προηγήθηκαν λίγες μέρες του Μαηούνη, στη ΣΤΕΓ-ΤΕΙΘ

Σφύρα να φύγουμε

Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα του αφιερώματος οδεύοντας προς το κλείσιμο. 
Επιστρέφοντας λοιπόν από τις διακοπές του Πάσχα, σε μια άμαζη άνευρη Συνέλευση, με τις καταλήψεις να σβήνουν πανελλαδικά η μία μετά την άλλη, πλην της ΔΑΠ, στη ΣΤΕΓ κατέβηκαν 3 πλαίσια, όλα χωρίς (σχεδόν) κατάληψη. Όταν ήρθε η ώρα να ψηφιστούν πήραν κάτι σαν 25 ΔΑΠ 14 ΕΑΑΚ 12 ΠΚΣ 10 ΠΑΣΠ. Και καθώς ο κόσμος άρχισε να φεύγει, δεν θα μπορούσα να μην κάνω την ειρωνική αυτοσαρκαστική κηδεία που αξίζει σε ένα κίνήμα που στρατεύτηκα έναν ολόκληρο χρόνο. Παίρνω λοιπόν το λόγο και λέω:

-Συνάδερφοι, με σχετική πλειοψηφία κερδίζει το πλαίσιο της ΔΑΠ. ΖΗΤΩ Η ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ! ΖΗΤΩ Ο ΝΟΜΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟ!

Έτσι έληξε ο Μαηούνης. Ο δικός μου Μαηούνης.

Τα «διδάγματα» του Μαηούνη και «πίπες». Ή μήπως όχι;

Συνηθίζεται όταν τελειώνει ένα πολιτικό/κινηματικό γεγονός να βγάζουμε τα συμπεράσματα ή και τα «διδάγματα». Άλλες φορές με αυταρέσκεια και ευλογημένα γένια, άλλες φορές με μηδενισμό και απαξίωση, ανάλογα τη φάση.

Τι… φάση λοιπόν; Και βασικά «Ποιος έκανε τον Μαηούνη»;

Τον «Μαηούνη» δηλαδή το φοιτητικό ξέσπασμα του 2006-07, τον «έκανε» η ΠΚΣ, τα ΕΑΑΚ και άλλοι αριστεριστές. Ανεξάρτητα σε ποια πλευρά βρίσκεται κάποιος δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός αυτό. Σε μια παράφραση γνωστής πολιτικής κλισεδιάς θα μπορούσαμε να πούμε ότι «Ο Μαηούνης χωρίς τα ΕΑΑΚ δεν θα συνέβαινε και χωρίς την ΠΚΣ δε θα πετύχαινε». Πέτυχε όμως; Εν μέρει (άρθρο 16) ναι, βασικά όμως όχι. Ο νόμος δεν πάρθηκε πίσω. Και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα όσων στο φοιτητικό και το ευρύτερο κίνημα λειτουργούν ως κινηματική Βάνα Μπάρμπα και θέλουν πάση θυσία «Να γίνονται πράγματα». Ναι, τα ΕΑΑΚ παίρνουν το credit για την εκπυρσοκρότηση του Μαηούνη, όχι όμως γιατί είναι κάποια φαντασιακή «πρωτοπορία» (του ψιλοανύπαρκτου εδώ και 30 χρόνια φοιτητικού κινήματος), όπως αρέσκονται να διατυμπανίζουν οι Εαακίτες μεταξύ τους, αλλά διότι λειτουργούν από την ίδρυσή τους με την αποθέωση των σύντομων ξεσπασμάτων. Όταν λες συνέχεια κατάληψη διαρκείας, κάποια στιγμή θα πέσεις μέσα. Θα χρειαστεί κατάληψη διαρκείας. Λειτουργώντας δηλαδή ως χαλασμένο ρολόι (2η πολιτική κλισεδιά) που δυο φορές τη μέρα δείχνει την ώρα σωστά. Και τον Μάη του ’06 κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι την έδειξε σωστά. Και ας μην το πολυπιστεύει αυτό ούτε το ίδιο το στέλεχος του ΝΑΡ Γιάννης Ελαφρός, όταν το 2007 σε εκδήλωση στο Πολυτεχνείο ΑΠΘ όπου ήμουν παρών είπε:

-[…] Λίγες μόλις μέρες πριν το ξέσπασμα, ρωτούσαμε τους συντρόφους απ’ τη νΚΑ να μας πουν «Τι γίνεται;» Πως είναι το κλίμα στα Πανεπιστήμια; Και οι σύντροφοι μας απαντούσαν «δεν κουνιέται φύλλο». Ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι θα δούμε αυτό που είδαμε λίγες μέρες μετά

Από την άλλη η ΠΚΣ/ΚΝΕ παίρνει το credit για τη γιγάντωση του Μαηούνη '06 και την ίδια την ύπαρξη του Γεναροφλεβάρη του ’07. Χώρια ένα γεγονός που πολλοί παραβλέπουν εσκεμμένα. Με δεδομένη την ανυπαρξία οποιασδήποτε άλλης αριστερής ή «αριστερής» δύναμης στα ΤΕΙ , σχεδόν το 30% του σπουδάζοντος πληθυσμού δηλαδή, χώρος που για πολιτικάντικους λόγους (ανυπαρξία, plain and simple) παραβλέπουν πολλοί, απλά στα ΤΕΙ δεν θα συνέβαινε το παραμικρό. Χωρίς το μπάσιμο στη μάχη, ακόμα και σε τεχνικό/οργανωτικίστικο επίπεδο στην τελική, αυτό το «αργοπορημένο» και «ανόρεχτο» κατά πολλούς μπάσιμο της δύναμης της ΚΝΕ, δεν θα γιγαντωνόταν και δε θα αγκάλιαζε, όσο ψευτοαγκάλιασε, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Υπήρχαν στραβά; Βεβαίως. Ένα σωρό. Και το γεγονός ότι τα ΕΑΑΚ πιστώνονται λίγο ή πολύ την «ηγεμονία» στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, σημαίνει και ότι χρεώνονται την ανεπαρκή πολιτικοποίηση, την μονόπατη αντιΔΑΠιτιά, το ξέπλυμα του ΠΑΣΟΚ, το ανεπαρκές αγκάλιασμα των φοιτητών από τους εργαζόμενους και την σταδιακή ισχυροποίηση δυνάμεων όπως ο Συν/Σύριζα, τις επιπτώσεις του οποίου ζούμε σήμερα, και όχι μόνο στα Πανεπιστήμια. Βλέποντας τα πράγματα από την απόσταση των 10 ετών, ο ψόγος από εμένα απευθύνεται συνολικά προς όλες τις δυνάμεις που ισχυρίζονται ή όντως δρουν στο φοιτητικό κίνημα. Και στις σοβαρές (ΠΚΣ, ΜΑΣ σήμερα) ή τις λιγότερο σοβαρές (ΕΑΑΚ, λοιπός «αριστερισμός»). Αφού όπως λέγεται ο Μαηούνης ήταν «γαμάτος» (κατά τους «αριστεριστές») ή «συμπαθητικούλης» κατά την ΚΝΕ γιατί δεν επαναλήφθηκε; Το συμπέρασμα που βγαίνει δεν είναι φυσικά ότι «όλα είναι μάταια» και «αντίο ζωή». Η κριτική σε ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός σαν το Μαηούνη, και μάλιστα κριτική από έναν άνθρωπο, που έζησε live τα γεγονότα και έχει συναισθηματικό δέσιμο μ’ αυτά δεν είναι ούτε μηδενισμός ούτε αγιορείτικος αναχωρητισμός, είναι ανάγκη.

Εμείς, όσοι, με τα στραβά και τα ίσια μας, «κάναμε» τον Μαηούνη βρισκόμαστε 10 χρόνια μετά, σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη από τη σήψη της αστικής πολιτικής, τη σήψη του ίδiου του συστήματος. Άλλοι είμαστε άνεργοι, άλλοι δουλεύουμε σε άσχετα αντικείμενα, άλλοι με μπλοκάκι, άλλοι χωρίς ένσημο, άλλοι φύγαν έξω για να δούνε προκοπή. Καθήκον μας πλέον, όσων τελοσπάντων δεν περάσαμε στην άλλη όχθη και δεν γίναμε πουλημένα (ή δωρεάν) τομάρια, είτε έχουμε ενεργή, είτε περιφερειακή πολιτική στράτευση, ανεξαρτήτως φορέα, είναι να «κόψουμε το λαιμό μας», όχι για να ξαναγίνει «Ένας, δύο, πολλοί Μαηούνηδες», αλλά για να γίνει ένας, γερός και δυνατός Οκτώβρης σε αυτό τον τόπο.

laiko stroma

για το

filolaiko.blogspot.com

Τρίτη 17 Μαηούνη 2016