Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ


Έβλεπα, λίγο πριν την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, ένα εισαγωγικό αφιέρωμα στη ΝΕΤ. Στο φόντο των διάφορων συνεντεύξεων κυριαρχούσαν δύο μορφές, του Μάο Τσε Τουνγκ και του Ντενγκ Ξιάο Πινγκ.

Αντίφαση.

Όλη η προοδευτική ανθρωπότητα χαιρέτησε τη Νίκη της Κινεζικής Επανάστασης το '49. Κρύος ιδρώτας έλουζε τον Ιμπεριαλισμό την δεκαετία που ακολούθησε. Η ρήξη στις σχέσεις ΕΣΣΔ-Κίνας όμως, επέδρασε αρνητικά και στους δύο. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση στην πρώτη θα αρχίσει να ζορίζεται, ενώ η δεύτερη θα περάσει από σαράντα κύματα με αμφίβολα αποτελέσματα.

Όμως η Κίνα δεν μπόρεσε να ισορροπήσει ουσιαστικά ποτέ, μεταξύ της βολονταριστικής υπερβολής και ενός υποτιθέμενου «πραγματισμού». Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 «στούκαρε» μόλις πήγε να στρίψει στην πρώτη γωνία .

Από τον αριστερισμό του Μάο στις εμπορευματικές σχέσεις του Ντέγκ. Από τα ακατανόητα «Μεγάλα Άλματα προς τα Μπρος» στην εισβολή του ξένου κεφαλαίου στη χώρα. Από τις χαοτικές «Πολιτιστικές Επαναστάσεις» στην χλιαρή γενικολογία για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ.

Το θέμα της Κίνας φυσικά δεν μπορεί να εξαντληθεί (ουσιαστικά δεν μπορεί να «ανοιχθεί» καν) στα πλαίσια ενός blog, όμως οι προβληματισμοί παραμένουν.

Κρίμα, γιατί αυτή η χώρα, αν και δε μ’ αρέσει να πετάω το θέμα στη μεταφυσική, θες λόγω μεγέθους θες λόγω άλλων παραγόντων, είχε τις δυνατότητες να πάει μπροστά όλη την ανθρωπότητα. Με τον αντίστοιχο διεθνή περίγυρο βέβαια.

1 σχόλιο:

make love not work είπε...

Πραγματικά αψυχολόγητοι οι Κινέζοι. Άντε να δούμε τι σκατά θα κάνουν και οι Νεπαλέζοι (μαοϊκοί) που κέρδισαν στις εκλογές της χώρας τους.
Αν κάνουν μία από τα ίδια μάλλον θα πρέπει να προβούμε σε μαζικές εκκαθαρίσεις (προς ΚΟΕ μεριά).