Το βόδι που μου πήραν, ακόμα το χρωστάν

«Δώστε μου e-mail να συνεννοηθούμε. 
Δώστε μου.»


Έτσι έκλεινα, σχεδόν σαν σήμερα, 4 χρόνια πριν, ένα σχόλιο μου στο πάλαι ποτέ blog της προκοπής Granma, απευθυνόμενος κυρίως στον (ακόμα της προκοπής) blogger A8lio.

Λίγο νωρίτερα είχα ολοκληρώσει ένα draft (αντίφαση) με 9-10 σελίδες σημειώσεις, σκόρπιες σκέψεις, μπινελίκια, τετράγωνες αναλύσεις αλλά και «συνδικαλιές» της σειράς, κρυστάλλινα επιχειρήματα αλλά και ευλογοφανείς «παπάντζες», ιδεολογικοπολιτικά «σούτια» και πολιτικά «μπουκέτα», όλα ανάκατα, σχετικά με τα γεγονότα της 19ης και κυρίως της 20ης Οκτώβρη 2011. Της μέρας δηλαδή που ένας συρφετός από πουλημένα και απούλητα τομάρια (τομάρια «στοκ»), επιτέθηκε σε μια μεγαλειώδη (ναι, μεγαλειώδη, κλισέ-«ξεκλισέ», μεγαλειώδη) διαδήλωση 100.000 ανθρώπων, τη διαδήλωση του ΠΑΜΕ έξω απ’ τη Βουλή (κομμάτι της συνολικής μεγαλειώδους συγκέντρωσης των 200.000 ανθρώπων εκείνη τη μέρα) όταν ψηφιζόταν ένα ακόμα κάρο αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση ΓΑΠ. Και κυρίως της μέρας που, παράλληλα, όλοι χάσαμε από την κρατική τρομοκρατία έναν σύντροφο, τον Δημήτρη Κοτζαρίδη.

Έκτoτε τα γεγονότα της 20ης Οκτώβρη έχουν λάβει status ενός ακόμα urban legend για το ΚΚΕ. Τόνοι συστηματικής ή ξεκάρφωτης αερολογίας έχουν γραφτεί σε έντυπα, σόσιαλ μήδια κλπ σχετικά με την συγκέντρωση εκείνη και τη στάση του ΠΑΜΕ. Ο ορισμός της ψευδούς συνείδησης.

Το ανεπεξέργαστο αυτό κείμενο με working title «Η κρυφή γοητεία της Καγκελαρίας» ακόμα υπάρχει στον υπολογιστή μου. Δεν το ολοκλήρωσα, δεν το έστειλα και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Όμως σήμερα, με την απόσταση των τεσσάρων χρόνων από τα γεγονότα θέλω να παραθέσω ορισμένες σκέψεις/αυτούσια αποσπάσματα του εν λόγω φορτισμένου κειμένου.

Εισαγωγικά μόνο, θέλω να πω ότι στο κείμενο δεν είχα επικεντρωθεί τόσο στα κατ’ εμέ εξόφθαλμα και υπεράνω πάσης ανάγκης εξήγησης γεγονότα αλλά περισσότερο στην απογοητευτική (και σε κάθε περίπτωση πολιτικά λανθασμένη) στάση που κράτησε ένα μεγάλο μέρος γνωστών και φίλων (πολλοί απ’ τους οποίους είναι ακόμα φίλοι μου) του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, πράγμα που μου είχε προκαλέσει μεγάλη έκπληξη. Διευκρινίζω ότι τότε ήμουν μέλος της Κ.Ν.Ε., πράγμα που δεν είμαι σήμερα (ούτε του Κ.Κ.Ε.) Τέλος, τεχνικά μιλώντας, να πω ότι οι σημειώσεις αυτές είναι σκόρπιες και δεν έχουν ροή συνεχούς κειμένου οπότε μπορεί να φαίνονται κάπως ξεκάρφωτες-ασύνδετες και ζητώ κατανόηση γι’ αυτό.

Το κείμενο ξεκινούσε κάπως έτσι:

«Δε θα μιλήσω σήμερα ούτε για διαγαλαξιακούς «ταπανταολικούς» κομμουνισμούς, ούτε για «αρχοντοβλαχιές», ούτε για «βλαχομπαροκιές». Αυτές τις μέρες δεν έχω όρεξη να κάνω εκτεταμένο χιούμορ, μόνο σποραδικό. Και κάτι ακόμα. Κάνω την συνειδητή επιλογή να μην γράψω καμία λέξη, καμία φράση με πλήρη κεφαλαία γράμματα αν και αυτά που νιώθω είναι ικανά να κολλήσουν με ζηλοτέιπ το CAPS LOCK στο πληκτρολόγιο. Αυτό όμως δε σημαίνει ούτε μειωμένη οργή ούτε ακουδούνιστα πλέον νεύρα. Λέγεται μάλλον 1. επιμέλεια κειμένου και 2. κατευναστική επίδραση που έχει η πάροδος 48 ωρών από τα γεγονότα.»

σχετικά με την απροσδόκητη στάση φίλων του εξωκοινοβουλευτικού χώρου

[…] Ε, λοιπόν συναισθηματικός δεν θα είμαι. Δεν θα είμαι όμως και προς τις δύο κατευθύνσεις. Δεν μπορώ να αντ-αλλάξω την άποψη μου. Εγώ δεν ζήτησα πιστοποιητικά ΚΚΕδοφροσύνης για να μιλήσω ή να κάνω φίλο. Όπως και δεν προσκόμισα πιστοποιητικά «ομιλητικού» και «διαλλακτικού» κνίτη προκειμένου να γίνω αρεστός.

[…]  Έχω μαντρώσει σε φιλικό σπίτι μια χούφτα Εαακίτες, για να να δούμε τον «Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο» (εγώ για 12η φορά και εκείνοι για 1η). Έχω συγκρουστεί, έχω διαφωνήσει κάθετα και οριζόντια, έχω συμφωνήσει εν μέρει ή και πλήρως. Παρ’ όλα αυτά παλιότερα έπεφτα στην παγίδα να κάνω μηχανιστικές αναγωγές του προσωπικού στο πολιτικό και τούμπαλιν, με τον καιρό σοβαρεύτηκα. Όσοι είναι άνθρωποί μου, είναι άνθρωποί μου και δεν αλλάζει. Με όσους πάλι «λέω ένα γεια», θα συνεχίσω να λέω. Η ταυτότητά μου ως φυσικό πρόσωπο είναι γνωστη, άλλωστε δεν την έκρυψα ιδιαίτερα επιμελώς ποτέ.

και συνέχιζα τις σημειώσεις

Τρία (3) είναι λοιπόν τα βασικά επιχειρήματα:

1. «Εμποδισμός-μαγαζακισμός». Οι παμίτες μονοπωλείτε τον αγώνα κλπ

[…]Από το πρώτο δήθεν επιχείρημα του μαγαζακισμού ξεπροβάλει και το 2ο (εντελώς ουγκαντέζικου τύπου)

2. «Το ΠΑΜΕ προστάτεψε τη Βουλή και την Αστική Δημοκρατία».

Μάλιστα. Θα παραβλέψω ότι σε αυτό συμφωνούν από τον Άδωνη, Πρετεντέρη μέχρι την Μαύρη Γάτα ΚΑΙ ΤΟΝ Άσπρο Σκύλο.

[…] Άντε τραβάτε. «Πάντε!» (σε απλά λαϊκά θεσσαλονικώτικα). Πάντε να την καταλάβετε και να δώσετε ένα λυτρωτικό τέλος στην μίζερη ζωή μας. Τι; Δεν είχατε σκοπό την εισβολή αλλά την πίεση για παρεμπόδιση. Τι σύμπτωση, κι εμείς το ίδιο, οπότε γιατί καλύπτετε την επίθεση των παρακρατικών; Λόγω του λόγου 1. (εμποδισμός-μαγαζακισμός). Και, γιατί προβάλετε το δήθεν επιχείρημα της «προστασίας»; Γιατί είναι ένα επιπλέον επιχείρημα απέναντι στο ΠΑΜΕ και πουλάει σε έναν περιορισμένο αλλά ευμεγέθη κύκλο αλτέρνατιβ και ράσταμαν νεανικό φοιτητόκοσμο. Ε, πέστε το έτσι να τελειώνουμε. Πέτα fake επιχειρήματα με τη σέσουλα να βγάλουμε γούστα! 

3. «Ξέρετε κάτι Παμίτες; Δεν εμποδίσατε τους κουκουλοφόρους, εμποδίσατε δεκάδες σωματεία και οργανώσεις και «όλος ο κόσμος» ήταν εξαγριωμένος μαζί σας».

Αυτό εμπίπτει στη κατηγορία του αστικού μύθου «ΚΚΕ και κόσμος». Το διάτρητο των διατρήτων, το φτηνό διανοητικό σουρωτήρι ανίκανο να συγκρατήσει την πιο al dente μακαρονάδα. Συνοδεύεται με σως «Εμείς έχουμε πιο πολύ κόσμο». Από πότε 30x500=15.000 είναι παραπάνω από 1x15.000. Αλλά μόλις το πεις αυτό, τότε «δεν θα τις βγάλουμε έξω να τις μετρήσουμε». Εντάξει να μην τις μετρήσουμε, αλλά τι μου τσαμπουνάς τότε για «ΚΚΕ και ο κόσμος»;

και συνέχιζα με περισσότερα για τους αστικούς μύθους

[…] Το ΠΑΜΕ φταίει για τα πάντα και για τα αντίθετά τους. Α, και για όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις. Το ΚΚΕ φταίει για το ‘36, φταίει που απείχε το ’46, φταίει που κατεβαίνει-που δεν κατεβαίνει, φταίει που φεύγει-φταίει που μένει. Φταίει για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και για τα αρχεία .avi που δεν παίζουν σε παλιά DVD-φέτα. Μου θυμίζει αυτό που είπε ο σύντροφος Μανώλης όταν πρωτοοργανώθηκα: «Ο Κομμουνιστής και να κλάσει στραβά, πρόβλημα είναι».

και μια  διευκρίνιση που ήθελα να κάνω εκείνες τις μέρες για να μην καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά

[..] Σε αντίθεση με όσα νομίζουν αρκετοί σύντροφοι και φίλοι του ΚΚΕ, ο πέραν του ΚΚΕ χώρος δεν είναι αδιάσπαστος και ενιαίος. Επειδή «ζω ανάμεσα τους» ξέρω πάνω κάτω όλες τις πιθανές έχθρες, μισοέχθρες, λυκοσυμμαχίες (sic), ψευτοανακωχές που υπάρχουν, χιαστί, σταυρωτά, ζευγαρωτά κλπ ανάμεσα τους. Για παράδειγμα οι ανακοινώσεις ΝΑΡ (και Ανταρσύα ως σύνολο) ήταν υποδειγματικές και καταδίκασαν την αντι-ΠΑΜΕ, αντεργατική, αντιλαϊκή, μαφιόζικη αλητεία, όμως το πρόβλημα είναι άλλο.

[…] Το θλιβερότερο, η βάση των ΕΑΑΚ-Ανταρσύα να αυτό-ζυμώνεται-από-τα-κάτω κατά της ηγεσίας της! Ο «χώρος» να βράζει από αλληλοκατηγορίες για το ποιος είναι πιο «μεταλλαγμένος» και πιο «γλύφτης του ΚΚΕ» απ’ τον άλλον!

παρακάτω για την ντεμέκ «προκλητική στάση της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ» που «εξαγρίωσε τον κόσμο»

[…] Θα αντιστρέψω το επιχείρημα. Το μίσος αναρχικών και το «ελαφρύ μίσος» των αριστεριστών για το ΚΚΕ είναι πρωτογενές δεν έχει να κάνει με «τεχνικά θέματα». Διότι άκουσα αερολογίες μεγατόνων του τύπου «Μας κοιτούσαν άγρια». Ε, άι στο διάολο που θα βάλω και το χαμόγελο του τζόκερ στο πρόσωπο ενώ με φτύνουν, και μου βρίζουν την μάνα. Βέβαια άκουσα και το αντίστροφο, «Ούτε καν μας μιλούσαν». Αλλά αυτό εμπίπτει στην κατηγορία των χρωστούμενων και του βοδιού, από το ΚΚΕ θα ζητούνται πάντα και τα δύο. Δεν φτάνει που δε μας μιλούσαν, αλλά μας μιλούσαν κιόλας…

Ένα παραλειπόμενο που δίνει τον τόνο

[…] Φωτεινή εξαίρεση όπως έμαθα από αυτόπτη μάρτυρα, κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν «απ’ τα Άγραφα». Δύο… αρασίτες που όταν είδαν την δολοφονική επίθεση, πλησίασαν από άλλο σημείο την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και ζήτησαν να μπουν στις τάξεις της και να βοηθήσουν, προς τιμήν τους.

και συνέχιζα

[…] Μεταξύ ΠΑΜΕ και Νοσότρος, μεταξύ Terra(ς) και Συνδικάτου Οικοδόμων, μεταξύ Υφανέτ και… ΟΓΕ, επιλέγει συνειδητά «Τέρρες» και τέρατα. Τι κι αν καταδικάζαμε εν χορώ τα «Τέρατα» στις ιδιωτικές μας συζητήσεις, η Κρυφή γοητεία της Αναρχομπαχαλίας υπερισχύει στο μυαλό του μέσου Εαακίτου.

[…] Ίσως να αυταπατώμαι για τις δυνατότητες, τα όρια και τις προοπτικές του αριστερίστικου χώρου. Αν η Μαύρη Γάτα και τα Προκάτ σου φαίνονται ελκυστικότερα από το ΠΑΜΕ, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

και κατέληγα

[…] Όχι εν δυνάμει συναγωνιστές, όπως δεν είναι επανάσταση το μωβ φουλάρι, το αρωματικό στικ και η ονειροπαγίδα στην πόρτα έτσι δεν είναι επανάσταση οι «απαλεψιές» και τα μητσοτακικά «τικ» που πιάνουν τα αφιονισμένα φρικιά.

[…] «Συναγωνιστές» αριστεριστές, οι αναρχικοί σαν έχουν πιάσει «τζάμπα μαλάκες», απολογείστε για λογαριασμό τους, ντρέπεστε να ψελλίσετε τα αυτονόητα. Και αν βρεθούν στο «και 5» μερικοί ανάμεσα σας να πουν επιτέλους τα αυτονόητα, έστω και με μισόλογα, κατηγορούνται σαν γλύφτες του ΚΚΕ, Ιζνογκούντ, Χαλίφηδες στη θέση του Βεζύρη και πάει λέγοντας.

στο αυτονόητο

[…] Δεν ζητάω  σεβασμό για τον Κοτζαρίδη. Δεν ζητάω λιγόστεψη του αντιΚΚΕδισμού. Δεν βάζω ασπίδα τον νεκρό μου σύντροφο. Oλα αυτά είναι Ανεξάρτητα (ήθελα να το γράψω ολόκληρο με κεφαλαία αυτό, το ομολογώ). Η καταδίκη της προχτεσινής αλήτικης επίθεσης στο ΠΑΜΕ πρέπει να είναι συντριπτική-καθολική και αυτονόητη για κάθε άνθρωπο με στοιχειώδες πολιτικό κριτήριο.

[…] Στην τελική, οι ίδιοι απάλευτοι στην καλύτερη-παρακρατικοί στην χειρότερη, είναι αυτοί που επιτέθηκαν την προηγούμενη 19 Οκτώβρη στο μπλοκ των Παρεμβάσεων, όπως με ενημέρωσε αυτόπτης μάρτυρας εκπαιδευτικός (υπεράνω πάσης φιλοΚΚΕ υποψίας)

και τέλος, οι συγνώμες, τα ευχαριστώ και τα μπράβο που πρέπει να ειπωθούν από κάποιους

1ον. Πρέπει να ζητήσουν πολιτική συγνώμη από τον κόσμο του ΠΑΜΕ διπλά, διότι α. δεν κρατάνε ούτε ένα ποντιοπιλατικό υποτιθέμενο 50-50 και β. έχουμε λαμβάνειν διότι το 50-50 σε αυτή την περίπτωση σημαίνει δικαίωση της επίθεσης των παρακρατικών και 2ον. Πρέπει να πουν ευχαριστώ και μπράβο που το ΠΑΜΕ, «άθελα» αν θέλετε, μπόρεσε και κράτησε τους Μπάτσους μακρά από το σύνολο (με κόπο συγκρατιέμαι για το caps lock) της συγκέντρωσης ΠΑΜΕ-ΓΣΕΕ-Συντονισμός. Προστάτεψε δηλαδή, όσο το άφησαν, μια μεγαλειώδη συγκέντρωση συνολικά 200.000 ανθρώπων.  Ήταν η πρώτη φορά από το 1453 μ.Χ. που η συγκέντρωση δεν διαλύθηκε νωρίς. Μόλις το ΠΑΜΕ αποχώρησε λόγω της δολοφονικής επίθεσης εις βάρος του, άνοιξε όχι η Κερκόπορτα, αλλά όλες οι πόρτες της Αλουσύστεμ με αποτέλεσμα να διαλυθεί (όλη) η συγκέντρωση (των πάντων όλων).

υ.γ. Την καλύτερη, από απόψεως cult, όχι από σοβαρή άποψη, θέση, ουσιαστικά δικαίωσης του ΠΑΜΕ, για τα γεγονότα των ημερών την διάβασα στo αναρχοσάμθινγκ περιοδικό Sarajevο