Το reboot δεν έρχεται απ' το μέλλον

Να ‘μαστε λοιπόν. Λίγα 24ωρα πριν την νίκη του Σύριζα, κάτι που συνάγεται σχετικά εύκολα από την ανθρωπογεωγραφία των ψηφοφόρων στη χώρα. Παραθέτω την αντιεπιστημονική-σχηματική-υποκειμενική-ταμπελοποιημένη κατηγοριοποίηση που χρησιμοποίησα για να βγάλω αυτό το συμπέρασμα. Οι παρακάτω 2+2 κατηγορίες (διαταξικές, το γνωρίζω) είναι οι πηγές που αναβλύζουν συριζικές ψήφους. Η πρώτες δύο είναι οι «σιγουράντζες», είναι αυτές που έδωσαν την αρχική ώθηση, το boost του Σύριζα δύο χρόνια πριν και το μετέτρεψαν από μικρό οπορτουνιστικό κόμμα σε μεγάλο οπορτουνιστικό κόμμα. Στις επόμενες δύο ανήκουν αυτοί που «το γύρισαν», οι «flip-floppers», η κρίσιμη μάζα που μετατρέπει-μετέτρεψε το μεγάλο οπορτουνιστικό (πρώην μικρό οπορτουνιστικό), σε μεγάλο κεντρώο-σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

1α. Νέοι 18άρηδες (μια στάλα «πίτσκα»), άσχετοι με τα πολιτικά, άπειροι με τη ζωή, παλινδρομούντες ανάμεσα στο «δε βαριέσαι» και στο «δε γαμιέται», που μπορεί αλλιώτικά να μην ψήφιζαν καν. Όχι απαραίτητα με μωβ φουλάρια και καρό πουκάμισα.

1β. Ελαφρώς νέοι 30συν ή 30παρά, λιγότερο άσχετοι με τα πολιτικά, μορφωμένοι μεταφοιτητές, με ελαφριά πείρα ζωής ανάμεσα σε άχρηστα μεταπτυχιακά και ντελιβεροσερβιτοριλίκια και κακοτράχαλες προοπτικές ζωής.

2α. 50ρηδες άντρες μικροαστικής έως και αρχοντοβλαχικής υφής (παντοπώληδες, καφετεριούχοι, σαντουϊτσάδες κλπ), η μεγάλη μάζα των πρώην πασόκων και νδ (αναλογία 60-40) δηλαδή, που το «γυρίζουν» σε Σύριζα γιατί διαταράχθηκε η ομαλότητα της ψιλοπαλευτής πρότερης κατάστασης και γιατί «πάνε με το νικητή».

2β. Γυναίκες κυρίως (οι άντρες πεθαίνουν  νωρίς) μεγάλης ηλικίας (κατά κόσμον «γριές»). Εδώ ήταν το μεγάλο στοίχημα για να γείρει η πλάστιγγα. Ναι, μπορεί ο Σύριζα να μην παίρνει τις ηλικιωμένες που είναι ενσωματωμένες-εντοιχισμένες στα στασίδια της τοπικής εκκλησίας, τις γριές δηλαδή τύπου «Αντίο ζωή», παίρνει όμως όλες τις άλλες. Και είναι πολλές.

Η ανάθεση λοιπόν («κυβέρνησε με, άντρα μου») ολοκληρώνεται όπως ήταν προδιαγεγραμμένο. Μετά από μια διετία (’10-’12) έντονων κοινωνικών αγώνων, έστω και άτσαλων και μη προσανατολισμένων, ακολουθεί η διετία ‘13-‘14 της κινηματικής νηνεμίας. Τι μεσολάβησε; Το πλασάρισμα του Σύριζα στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με το 27%. Ένα 27% που ο Σύριζα το έβαλε «στον πάτο του» κατά το κοινώς λεγόμενο. Γιατί να έχεις κόσμο στον δρόμο όταν οδεύεις προς την εξουσία; Αν τους εκπαιδεύσεις στην διεκδίκηση, αύριο θα ζητάνε «ανατροπές» και απ’ τη δική σου κυβέρνηση, η οποία δεν έχει σκοπό να ανατρέψει ούτε τραπέζι πόκερ μετά από διαπίστωση ύπαρξης σημαδεμένης τράπουλας, οπότε άστο καλύτερα.

Εδώ είναι και το παράδοξο. Την ώρα που ο Σύριζα το «μαζεύει» όσο δεν πάει, το «μαζεύει» με ταχύτητες Γιουσέιν Μπολτ, κλείνει ότι ντεμέκ ψευτοκινηματικό διακόπτη μπορεί και αιτείται νωπή, φρεσκοκομμένη λαϊκή εντολή για… διαπραγμάτευση, τα ποσοστά του ανεβαίνουν και τα στελέχη του και οι «γεροί» οπαδοί του γίνονται όλο και πιο ξετσίπωτοι στην αντιΚΚΕ ρητορεία και στον λεκτικό πασοκισμό, ο πρακτικός έρχεται από Δευτέρα. Μία από τις εξυπνάδες ή αλλιώς «παπάντζες» που ακούμε τον τελευταίο καιρό από συριζαίους είναι το εκρηκτικό μίγμα κατσαρής τρίχας με πράσινα άλογα που ονομάζεται «Μιζέρια-Δευτέρα Παρουσία». «Αμάν βρε αδερφάκι μου, μιζέρια σκέτη είσαι. Ας κάνουμε τώρα όσες αλλαγές μπορούμε, δε θα περιμένουμε την Δευτέρα παρουσία του ΚΚΕ». Το θέμα βέβαια είναι ότι ούτε στην Δευτέρα Παρουσία δεν θα γίνουν αυτά που λέει ο Σύριζα δηλαδή η εξανθρώπιση της ΕΕ, οι φιλάνθρωποι βιομήχανοι, οι γαλαντόμοι εφοπλιστές και οι καλοσυνάτοι τραπεζίτες. Αντιθέτως, τα εργοδοτικά σωματεία, τα αντιΠΑΜΕ μέτωπα, η άσφαιρη διαχείριση σε δήμους κλπ κλπ κλπ, από τις δυνάμεις του Σύριζα θα συνεχίζονται έως στη Δευτέρα Παρουσία αφού ξεκίνησαν από τον καιρό της Πρώτης.

Και εμείς τι (να) κάνουμε;

Θα προσπαθήσω να απαντήσω προχωρώντας, στους παρακάτω συλλογισμούς, έστω κι αν όταν τους διαβάζω δεύτερη και τρίτη φόρα μου φαίνονται πολύ επιεικείς για το συριζαϊκό μόρφωμα.

Είναι/ήταν η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κακή; Κάκιστη.

Μια κυβέρνηση Σύριζα θα είναι χειρότερη; Όχι.

Θα είναι ίδια. Όχι.

Θα είναι καλύτερη. Ναι.

Το λες ειρωνικά ότι θα είναι «καλύτερη» δηλαδή θα είναι καλύτερη μόνο για μερικά «νανοχιλιοστά»; Όχι.

Θα είναι καλύτερη κατά μερικά νανοχιλιοστά παραπάνω από τα νανοχιλιοστά; Ναι.

Αρκούν αυτά για να ωθήσουν όλους εμάς να ψηφίσουμε Σύριζα. Όχι.

Σημαίνει μήπως ότι πρέπει να ψηφίσουμε με «κλειστή τη μύτη» Σύριζα και να πάει το παλιάμπελο και μετά να πάμε για τσίπουρα. Φυσικά και όχι.

Μόλις βγει ο Σύριζα μήπως θα πρέπει να του δώσουμε εμπιστοσύνη. Όχι.

Μήπως να του δώσουμε, μέσα κι έξω απ’ τη Βουλή, ανοχή. Φυσικά όχι.

Μήπως όμως να λιγοστεύαμε την κριτική στην συριζοκυβέρνηση. Κατηγορηματικά όχι.

Τι (να) κάνουμε;

Ότι και πριν. «Σε κάθε μετερίζι, σε κάθε τόπο δουλειάς να αντηχήσει μπλα μπλα κλπ» συνηθίζω να λέω σε φίλους/συντρόφους και να προκαλώ υποχθόνια χαμόγελα και ρίγη απαλεψιάς. Όχι για την ουσία της πρότασης (σωματεία, απεργίες, οργάνωση, λαϊκές επιτροπές, ψήφο σε ΚΚΕ), αλλά για το ενδεχομένως γραφικό και τετριμμένο της διατύπωσης με «μετερίζια», «αντηχήσει», «ο λαός να πάρει τις τύχες στα χέρια του». Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να αντικαταστήσω τα «μετερίζια» και τα «μακελέματα των λαών», αλλά μέχρι να βρεθούν γαματότερες διατυπώσεις θα παραμείνω στις υπάρχουσες. Μόνο που τώρα υπάρχει ένα ακόμα δύσκολο καθήκον. Να βγάλουμε από την «λούμπα», ή καλύτερα να βγάλουμε τον κάλο από τον εγκέφαλο αυτών που έχουν φάει «σκάλωμα» και έχουν πέσει στην «λούμπα» (αραδιάζω ορυμαγδό λαϊκών εκφράσεων για να πουλήσω τρέλα), την «λούμπα» λοιπόν, που συμπυκνώνεται στο γεγονός ότι μεγάλο μέρος του κόσμου έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στο Σύριζα, και ετοιμάζεται για επικά πιβοταρίσματα (pivot, σαν του Σάβιτς του ΠΑΟΚ της δεκαετίας του ’90) ανάμεσα σε καναπέ-καφενείο-τηλεόραση-δεβαριέσαι κλπ, μαζί με κλάψα και μιζέρια, κανονική μιζέρια αυτή την φορά. Υπάρχει και ένας ακόμα λόγος για μαύρισμα του Σύριζα και εντατική προσήλωση στους αγώνες, λιγάκι μικροκομματικός και πολιτικάντικος με την καλή όμως έννοια (τέτοιες έννοιες νομοτελειακά καλυτερεύουν όταν αναφέρονται στο ΚΚΕ και αυτό δεν αποτελεί αστεϊσμό). Λόγω του ρηχού επιπέδου πολιτικοποίησής του ελληνικού λαού (πληθώρα από «αποψάρες»-έλλειψη από κίνημα) τις «πατάτες», επιεικώς, του Σύριζα θα τις πληρώσει αδίκως και το ΚΚΕ βάσει της αχταρμικής-τουρλουμπουκιακής κατάταξης των πάντων στην «Αριστερά». Εδώ ταιριάζει εμβόλιμα ένα απόσπασμα από ένα κείμενο που αλίευσα στο Facebook και απευθύνεται σε όσους έχουν «ληγμένο» το ότι θα ψηφίσουν Σύριζα αλλά δεν αντέχουν την κριτική:

«Τέλος, ότι κι αν κάνετε, όσες κωλοτούμπες, όσες εξυπνάδες κι αν πετάτε, ένα πράγμα μόνο απαγορεύεται να κάνετε, να λέτε ότι είστε Αριστεροί και ότι αυτό που θα ψηφίσετε θα είναι η «Πρώτη φορά Αριστερά». Η Αριστερά, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, υπέφερε σε βασανιστήρια για να κρατήσει την ιδεολογία, τις απόψεις και τους αγώνες της, δεν έκανε κωλοτούμπες ούτε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Κι επειδή ζείτε στη χώρα του Μπελογιάννη, του Καλούμενου, του Μπάτση και του Αργυριάδη και πολλών ακόμα, δεν έχετε δικαίωμα να το παίζετε μη γνώστες, σας το έχει αφαιρέσει η ιστορία».

Ο Σύριζα είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, κι αν δεν είναι, θα γίνει, κι αν δε γίνει, θα γίνουν τμήματά του σε ανασύνθεση με τμήματα άλλων κομμάτων. Και αυτό δεν είναι ούτε πρόβλεψη τύπου Παγιατάκη, ούτε τύπου Κασσάνδρας, ούτε κακιά γλώσσα ούτε «κομπλεξισμός από κάποιον ψιλικατζή που είδε να ανοίγει δίπλα του ένα σούπερ μάρκετ» όπως άκουσα σε μια εκπομπή. Είναι νηφάλια, κρυστάλλινη, διαυγής πολιτική εκτίμηση χωρίς περιττές αυταπάτες και «χαρούλες».

Είναι και κάτι ακόμα. Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης περί «δεξιάς» και «παντελονατισμού» θα ήθελα να αναφέρω τα εξής. Από τα 13 χρόνια μου, που άρχισα να ασχολούμαι «με τα πολιτικά», και από τα 14 μου που αποφάσισα πάνω-κάτω ότι συμφωνώ με την πάλη για το ψωμί, το ένσημο και άλλα παλιομοδίτικα, ως υποστηρικτής του ΚΚΕ, στο τέλος των πολιτικά χρωματισμένων συζητήσεων άκουγα ότι «μικρός είσαι, θα μεγαλώσεις», «μικρός είσαι, θα βγεις στη δουλειά και θα καταλάβεις» κλπ. Ε, λοιπόν κάποια στιγμή βγήκα και κατάλαβα. Κι όσο έβγαινα τόσο καταλάβαινα. Όχι μόνο οι πεποιθήσεις δεν άλλαξαν αλλά «τσιμενταρίστηκαν» από τη ζωή. Η λεγόμενη «γείωση» ή «προσγείωση» όντως συνέβη αλλά σε αυτόν τον πλανήτη, σε αυτό το σύμπαν, όχι αυτό με τις αγαπησιάρικες πόρτες του Interstellar. Σε αυτό που ο εργαζόμενος στύβεται καθημερινά, πληρώνεται πενιχρά, πληρώνει αδρά, χρειάζεται 20 ευρώ/βδομάδα σε πάνες για το παιδί του και «ψοφάει» (χωρίς εισαγωγικά) αν δεν έχει καλό νουμεράκι αναμονής για χημειοθεραπεία στο «Θεαγένειο». Ενόσω λοιπόν το concept του «θα μεγαλώσεις και θα αναθεωρήσεις» εξακολουθούσε να λαμβάνει χώρα, από τα 25 μου και έπειτα το πάζλ συμπληρώθηκε με την αντίθετη ροή μηνυμάτων. Συνάντησα πρώην φίλους, παλιούς γνωστούς, τέως συμμαθητές που κάποτε αράδιαζαν αντιΚΚΕ (και γενικότερα «αντιλαϊκά») στερεότυπα με το κιλό (κόρες Παπαρήγα στις Αμερικές κλπ) μη έχοντας καλύτερη απάντηση στις κάπως άτεχνες εφηβικές εκκλήσεις μου  για «να παλέψουμε για να αλλάξει ο κόσμος». Στο φως της οικονομικής κρίσης κάποια πράγματα ξεκαθαριστήκαν στα μυαλά ορισμένων. Βρισιές και αφορισμοί πάρθηκαν πίσω και αρκετά «σόρρυ» ελέχθησαν. Και μερικοί μου είπαν «πόσο δίκιο είχες». «Τα έλεγες», μου έλεγαν, λες και ήμουν ο γέροντας Παΐσιος όμως αυτό ελάχιστα με ανακούφιζε. Γιατί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό η φράση «Δίκιο είχες» συνοδευόταν από τάση για ψήφο στον Σύριζα. Με λίγα λόγια σωστή διάγνωση-λάθος φάρμακο.

Το 1981 πολύς κόσμος, μεταξύ των οποίων και ο πατέρας μου, ψήφισε ΠΑΣΟΚ γιατί μπούχτισε με το «παλιό» και ήλπιζε για το «καινούργιο». Άλλοι νωρίτερα και άλλοι αργότερα (ο πατέρας μου το ’85, ο υπόλοιπος ντουνιάς το 2009) εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ γιατί δεν έκανε αυτά που διακήρυσσε. Το σκηνικό είναι πάλι το ίδιο και το ερώτημα (και απευθύνομαι στη δική μας γενιά) αμείλικτο: Αφού μετά από 10-20-30 χρόνια θα με πιάνετε να μου λέτε «δεν το έκοβα καλύτερα» ή «μας πρόδωσε» ή «καλά τα έλεγες» γιατί δεν αποφεύγετε το εύκολο λάθος από σήμερα; Θα συνεχίσουμε εκτός από τα μικρά 4ετη restart να κάνουμε και μεγάλα 30ετή reboot;  Προτιμώ να μην κάνετε λάθος σήμερα παρά να αποκτήσω μια δεύτερη, τρίτη ή όγδοη φουρνιά από εκστομιστές του «Δίκιο είχες». Χώρια το «δευτερεύον» κέρδος του να βάλετε ένα χεράκι να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτόν τον ρημαδιασμένο τόπο.

Το 2045 θα είμαι 61 ετών και η ζωή μου θα οδεύει σιγά σιγά σιγά προς το τέλος της. Θα συμβουλεύω τότε τους νεότερους να δώσουν ευκαιρία στο μελλοντικό πασόκ ή σύριζα; Μάλλον όχι. Μάλλον να μην χάσουν πάλι 30 χρόνια σε φρούδες ελπίδες θα τους πω.