Ο «καλός δεξιός» ή Για τον «παντελονατισμό»*

Τον Οκτώβρη του ’09 κλήθηκα να υπηρετήσω την πατρίδα με την πατροπαράδοτη μέθοδο του φαντάρου. Πήρα λοιπόν το χαρτί, ντύθηκα στα (στο) χακί και ξεκίνησα για την Ορεστιάδα του Νομού Έβρου, αφού έκανα μια μικρή στάση στην πατρίδα των Δήμα και Μπούκουρα, ευρέως γνωστή ως Κόρινθο. Η κυβέρνηση εκείνη την εποχή ήταν πασοκική, ο Παπανδρέου είχε βγει με «αμπαλαέα» συνθήματα, στη δε ΝΔ «εμαίνετο» η μάχη Σαμαρά-Μπακογιάννη για την αρχηγία**. Ακολούθησε ένας δύσκολος χειμώνας, καμιά τριανταριά απεργίες, η 5η Μάη κλπ, πράγματα που δυστυχώς έχασα καθώς έπρεπε να βρίσκομαι στα σύνορα, έτσι ώστε τα βύσματα της Οννεδ και της Ν. Πασόκ να μπορούν να βρίσκονται στην ενδοχώρα κοντά σε γκόμενες, αδερφές και μάνες (και οι δαπίτες έχουν μάνες). Η πολιτική συζήτηση στον στρατό σε αντίθεση με παλιότερες εποχές όπου δεν έβρισκε χώρο ανάμεσα στις συμπληγάδες της μπάλας και της γκόμενας, είχε μια άλφα θέση στην καθημερινότητα όλο τον χειμώνα του ‘09-‘10. Όμως με την είσοδο της χώρας στο πρώτο Μνημόνιο (Απρίλης ‘10) ήταν που άρχισαν τα όργανα.

Εμφανίστηκε λοιπόν το φαινόμενο δαπιτάκια της σειράς (όσοι τελοσπάντων δεν έπιναν φράπα στην ενδοχώρα), οπαδοί της ΝΔ ή και φαντάροι που απλά προέρχονταν από «δεξιές» οικογένειες να «πουλάνε» αντιμνημονιακή τρέλα. Στην υπενθύμιση μου ότι τα ίδια έκαναν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, «αμνημονίωτα», τα τελευταία 30 χρόνια εισέπραττα σιωπή, ο κάλος όμως «πατιέτο» όταν έλεγα 1ον ότι ο Σαμαράς με τα Ζάππεια και τις άλλες παπάντζες που λέει, δεν προτείνει φιλολαϊκά αλλά άλλου τύπου αντιλαϊκά μέτρα και 2ον ότι όταν γίνει κυβέρνηση, σε λίγο καιρό, θα πάρει και τα ίδιου και τα άλλου τύπου αντιλαϊκά μέτρα με το τσουβάλι. Εκεί οι δεξιές φανταρικές ορδές «εξανίσταντο» και διαρρήγνυαν ιμάτια, χιτώνια κλπ. Σε μία συνομιλία μάλιστα ένας νουδοκράτης οπαδός, προχώρησε ακόμα παραπέρα, διαβεβαιώνοντας με ύφος χιλίων Μαρινάκηδων μετά από διδασκαλία ήθους: «Φίλε, να εδώ, θα σου δώσω το τηλέφωνο μου, εδώ θα 'μαστε, σου μιλάω στα ίσα, αν τυχόν ο Σαμαράς κάνει τα ίδια με το πασόκ, ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΜΕ ΓΑΜΗΣΕΙΣ». Την συνέχεια την γνωρίζετε. Ο μεν Σαμαράς έκανε τα ίδια, ο δε εγώ, δεν μπήκα ποτέ στην οδυνηρή δοκιμασία να προβώ στην πρώτη ομοφυλοφιλική μου ενέργεια.
Εδώ πρέπει να κάνουμε μία στάση για μία τεχνικής φύσεως παρατήρηση, στην οποία κατέληξα μετά από την σχεδόν 15ετή ενασχόληση μου με τα «πολιτικά». Στην βάση της λεγόμενης «δεξιάς» υπάρχει ένας διαχωρισμός. Υπάρχουν αυτοί (συνήθως άτομα χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων) που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, Αυτοί λοιπόν έχουν δύο στρώσεις, δύο θα λέγαμε «layers» ψευδούς συνείδησης. Η πρώτη στρώση είναι ότι ο καπιταλισμός, η ελεύθερη αγορά (και οι πολιτικοί εκφραστές τους) είναι καλά πράγματα γενικά. Η δεύτερη στρώση είναι ότι είναι καλά για τη φτωχολογιά. Ο άλλος δηλαδή ο ειλικρινής δεξιός που μπορεί να δουλεύει με τόρνους, σκεπάρνια ή καλέμια για 17 ώρες την ημέρα, ειλικρινά και πέραν πάσης αμφιβολίας πιστεύει ότι η πχ. η ΝΔ νοιάζεται για τον εργάτη, τον αγρότη, τον μικροεπαγγελματία. Είναι ο λεγόμενος (κατά παράφραση της αγράμματης βλακωδίας «αριστερός με δεξιά τσέπη») «δεξιός με αριστερή τσέπη», ο «δεξιός τύπου 1» ή για τις ανάγκες του κειμένου «γιωτάς». Γιατί «γιωτάς»; Διότι τα εμπειρικά δεδομένα (συνοπτικά: καθημερινό ξεπάτωμα που υφίσταται από την αντιλαϊκή πολιτική, αλλά και την αυθόρμητη λειτουργία του καπιταλισμού) είτε τα αγνοεί, δηλαδή δεν τα γνωρίζει, είτε τα… αγνοεί, δηλαδή δεν τους δίνει σημασία.
Χειρότεροι όμως «δεξιοί» είναι αυτοί που έχουν τη μονή επίστρωση (layer) ψευδούς συνείδησης ή στην λαϊκή ή λαϊκοστρωματική έκφραση «τομάρια» ή «τύπου 2». Στα τομάρια κυρίως (και λιγότερο στους «γιωτάδες») ενδημεί το φαινόμενο της, και καλά, «ειλικρίνειας» και των ντεμέκ «φορεμένων παντελονιών». Ο «από τα κάτω» δεξιός αυτής της κατηγορίας θα σου πει: «Κοίταξε να δεις μάστορα. Στη ζωή για να πας μπροστά πρέπει να είσαι σκληρός, να πατάς επί πτωμάτων, να μην πηγαίνεις με τον σταυρό στο χέρι. Έτσι ήταν φιλαράκι, έτσι είναι και έτσι θα είναι. Και γι’ αυτό δεν σου κάνω τον άγιο, στο λέω αντρίκια και «παντελονάτα», ότι εγώ έτσι πορεύομαι στη ζωή μου, χωρίς καθόλου τύψεις». Στην «από τα πάνω» υποεκδοχή αυτής της κατηγορίας το concept έχει ως εξής: «Είμαι νουδοτζημεροχρυσαγίτης. Αν σε κυβερνήσω θα σου κόψω παιδεία-υγεία-δικαιώματα, αν σε εργοδοτήσω θα σε πληρώνω με 300 ευρώ με μισό ένσημο όποτε θέλω, αν θέλω. Έτσι είναι. Αν δε σ’ αρέσει, να γινόσουν και συ αφεντικό-βουλευτής νουδου-τομάρι».
Τώρα. Υπάρχει μία επικρατούσα άποψη, που βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε όλη την αριστεροsomething (αριστεροσάμθινγκ) πολιτικοϊδεολογική παλέτα, από αναρχοκαταστασιακούς έως συριζοαπάλευτους και από αντικαπιταλοαριστεριστές έως κουκουεδίζοντες (εσκεμμένο τσουβάλιασμα), ότι «ο δεξιός είναι καλύτερος από τον πασόκο ή τον απολιτίκ ή τον φούφουτο, γιατί τουλάχιστον είναι ειλικρινής και παντελονάτος».
Ε λοιπόν, ξέρετε κάτι;
Προτείνω την, μερική τουλάχιστον, εγκατάλειψη του σχήματος «τουλάχιστον αυτός είναι δεξιός, και το λέει αντρίκια». Αν το λέει, καλώς το λέει, χίλια μπράβο και ζήτω, αλλά εύσημα από μένα δεν θα πάρει. Τέτοιον ανδρισμό να τον βάλει στο σκρίνιο μαζί με τα σεμεδάκια για να χαίρεται, εμένα δεν μου λέει τίποτα. Καλή λοιπόν η «αντρειοσύνη», καλά τα «καρύδια», τα «αρχίδια», τα «άντερα», τα «παντελόνια», τα «κάκαλα», τα «περιεχόμενα» αλλά δεν αποτελούν συγχωροχάρτι για κανέναν.
Χώρια που, από πολιτική άποψη η μπάλα δεν παίζεται στο γήπεδο του ποιος φοράει περισσότερα παντελόνια, αλλά ποιος παίρνει θέση με τους εκμεταλλευτές και ποιος με τους εκμεταλλευόμενους. Αλλά και στην έδρα του «παντελονατισμού» να παίξουμε πάλι κερδίζουμε διότι παντελόνια δεν φοράει αυτός που πατάει επί πτωμάτων, αλλά αυτός που παίζει την επιβίωση του κορώνα γράμματα, αυτός που βάζει το κεφάλι του στον τορβά για τα συμφέροντα των άλλων. Τι να την κάνω πχ. την τσίπα αυτού που δουλεύει «φιλότιμα» τζάμπα υπερωρίες στη δουλειά, την ώρα που το σωματείο του αγωνίζεται να τις πληρωθεί αλλά αυτός το «γράφει» στα παλιά του τα παπούτσια. Αυτός ο «εφηρμοσμένος παντελονατισμός» της κακιάς ώρας δεν είναι ουδέτερος, είναι επιζήμιος.
Γι’ αυτό και την μεγαλύτερη μάχη δεν θα τη δώσουμε στη ρεβάνς που γίνεται στο ξερό γήπεδο του παντελονατισμού, γήπεδο ακατάλληλο για αγώνες. Οι προκρίσεις κερδίζονται στα πρώτα ματς, στα «first leg», εκεί που παίζεται μπάλα αξιώσεων, εκεί που είμαστε διατεθειμένοι να ζωγραφίσουμε στο γήπεδο, να εφαρμόσουμε τους αυτοματισμούς που μάθαμε στην προπόνηση, να παίξουμε με ανάποδα πόδια στις πλευρές αν χρειαστεί, κόντρα στους πιασμένους διαιτητές και τους αόμματους επόπτες, κάτω απ’ τους προβολείς, και με 10.000.000 θεατές στις εξέδρες, στα γήπεδα της ταξικής πάλης.

* Παντελονατισμός: επιστημονικός (και μη σεξιστικός λέμε) όρος στο πεδίο της πολιτικής επιστήμης (και όχι μόνο) που εισήχθη στη διεθνή βιβλιογραφία το 2009 από το laiko stroma και σημαίνει πραγματική ή «ντεμέκ» τήρηση στάσης «αντρίκιας», «αρχιδάτης», «παντελονάτης», «ντόμπρας», «ειλικρινούς» και δε συμμαζεύεται

** Στην πατρίδα των Δήμα-Μπούκουρα συνέβη το εξής περιστατικό: Τις παραμονές της εσωτερικής εκλογής για πρόεδρο ΝΔ ένας αρχοντόβλαχος καρδιτσιώτης νουδοκράτης (αν θυμάμαι καλά του τύπου διπλού layer ψευδούς συνείδησης αλάλαζε επί μία εβδομάδα σε άπταιστα θεσσαλικά «ζήτω ή Ντόρα» και κόντρα «Ντόρα» και πάλι «Ντόρα», «Ντούρα», «Ντερέκια», «όλοι με τη Ντόρα να φύγουν οι κλέφτες του πασόκ», «Σαμάρα προδότη» κλπ. Την επαύριο της απροσδόκητης χλαπάτσας στη μάπα της Ντόρας ο τύπος αυτός ξέσπασε σε «θυελλώδικα» πανηγύρια. Όταν τον ρώτησα «Μα εσύ δεν έλεγες ότι ο Σαμαράς είναι προδότης ότι «τον παίρνει», τον «δείχνει» και πάει λέγοντας μου απάντησε: «Ε, άλλο τι έλεγα χτες. Τώρα με τον Αντώνη θα σώσουμε τη χώρα». Για τέτοια δεξιά «παντελόνια» μιλάμε μεγάλε-μεγάλε…