Ααααυτό ήτανε. Φτάνουμε σιγά-σιγά στο τέλος αυτής της περιπέτειας. Καλά περάσαμε-δε λέω, με τις καθυστερήσεις και τις αργοπορίες μας βέβαια, αλλά τώρα έφτασε η ώρα «να το μαζεύουμε σύντροφοι».
Στη συνέχεια θα παρουσιάσουμε μια σειρά από πίνακες και σχεδιαγράμματα μεταξύ των οποίων το «Σεξιστόμετρο» και το «Πασοκόμετρο», με κορωνίδα το λεγόμενο «Αριστερόμετρο v2.0», σε μια προσπάθεια επικαιροποίησης και του 1ου εισαγωγικού μέρους. Θα ακολουθήσει ακόμη ένας πίνακας ταξινόμησης των οργανώσεων ανάλογα με την ιδεολογική τους τοποθέτηση.
Διορθώσεις/επικαιροποιήσεις/«ρεβιζιονισμοί» στο 2ο Μέρος
1. Ν.Α.Ρ.
ή Νέο Αριστερό Ρεύμα για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
Δεν είναι κρυφό ότι το παρόν blog έχει με το ΝΑΡ μια σχέση μίσους και πάθους. Και όπως λένε οι επικριτές του, με προεξάρχοντες τον μπλόγκερ Σφυροδρέπανο και τον σχολιαστή Sniper μόνο πάθους, με αποτέλεσμα να είναι υπερβολικά «soft» στις κρίσεις του για το Ρεύμα, να του δίνει δηλαδή μεγάλο «αβάντζο», κάτι που για άλλες οργανώσεις θα ήταν ανεπίτρεπτο. Και αυτό είναι εξηγήσιμο. Η πρώτη live επαφή μου με τον εξωκοινοβουλευτικό χώρο ήταν στις στέπες της Σίνδου, στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, στα μέσα της δεκαετίας του ’00, όπου ως σπουδαστής βρέθηκα απέναντι (κυριολεκτικά, γιατί έτσι ήταν στημένα τα τραπεζάκια) στα τοπικά ΕΑΑΚ, τα χωρίς προσωνύμιο ΕΑΑΚ ΤΕΙ-Θ στα οποία δέσποζε τότε η παρουσία της νΚΑ, νεολαίας του ΝΑΡ. Όπως λοιπόν ο Κολόμβος ήρθε σε επαφή με τους Ινδιάνους και νόμισε ότι βρισκόταν στην Ινδία, έτσι κι εγώ βρήκα ναρίτες και νόμιζα ότι βρήκα «τον» Αριστερισμό.
Τελοσπάντων αρκετά με το γλείψιμο προς το ΝΑΡ, με σκοπό να πείσω αυτούς που με κατηγορούν ότι το γλείφω, ότι δεν το γλείφω και ας περάσουμε στο ψητό.
Ας τα πάρουμε ανάποδα γιατί αργότερα θα πάρουμε ανάποδες. Το ΝΑΡ μόλις πραγματοποίησε το 4ο συνέδριό του το οποίο για πρώτη φορά δεν έγινε 37 χρόνια απ’ το προηγούμενο αλλά 4, ακριβώς όπως προβλέπεται στο καταστατικό του. Αυτό δείχνει ότι οι προσπάθειες που έγιναν για να βελτιωθεί ο αλγόριθμος πραγματοποίησης των συνεδρίων έπιασαν τόπο. Στο συνέδριο αυτό το ΝΑΡ παρά το κράτημα της ανάσας μας, δεν προέβη στο απονενοημένο. Ποιο ήταν το απονενοημένο; Το απονενοημένο ήταν η πιθανή μετεξέλιξη-επανίδρυση του ΝΑΡ σε κόμμα με πιθανό αποτρόπαιο τίτλο «ΚΚΑ-Κόμμα Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης» ή άλλο αντίστοιχο. Συνομιλητές του ΝΑΡ σε αυτό το εγχείρημα εφέροντο η ΑΡΙΣ και άλλες δυνάμεις. Τελικά το γεγονός αυτό απεφεύχθη. Παράλληλα όμως το συνέδριο αποφάσισε την επιτάχυνση των διαδικασιών προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί λοιπόν να μην υπάρχουν οι «όροι» για σήμερα, αλλά θα επιδιωχθεί να υπάρξουν στο μέλλον. Προς το παρόν το ΝΑΡ έχει ήδη μετονομαστεί σε «ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση». Το περίεργο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι την επιδίωξη «κομματικοποίησης» του ΝΑΡ την είχαν δυνάμεις που στο παρελθόν ξόρκιζαν κάθε έννοια κόμματος. Αντίθετα δυνάμεις που στο παρελθόν ξόρκιζαν τα «φαντάσματα του κομματισμού» ως «απολιθώματα» κλπ. φέρονται να ομνύουν στην ανάγκη μετεξέλιξης. Εδώ είναι που περιπλέκονται τα πράγματα. Το ΝΑΡ, όπως πάντα, είχε/έχει δυο πλευρικές φράξιες (και μερικές ανθ-υπο-φράξιες) συν τους παππούδες που ανάλογα τα κέφια παλινδρομούν και αμφιρρέπουν ανά δεκαετία πότε προς τα δω και πότε προς τα κει. Όπως αναφέραμε στο 2ο μέρος (2011) το ΝΑΡ πέρασε μια μεγάλη περίοδο α-θεωρητικού αγνωστικισμού και καραμπινάτου αριστερισμού με απογειωμένες «αμπαλαέα» καταστάσεις, κυρίως τη δεκαετία του ’90. Στα μέσα του ’00 η εσωρευματική διαπάλη οδήγησε μεν σε ένα «ίσιωμα», μια προσγείωση σε πιο σοβαρές θέσεις, αλλά οι ακραίοι των δύο πλευρών δεν ικανοποιήθηκαν. Μερικοί απ’ τους σε πολλά εισαγωγικά «δεξιούς» (τότε) και «κκεδίζοντες» αποχώρησαν πριν το 2ο Συνέδριο, οι δε έξαλλοι αναρχοσάμθινγκ λίγο καιρό αργότερα. Φυσικά «φύτρα» και των δύο τάσεων παρέμειναν. Όμως μετεξελίχθηκαν, με την Ανταρσύα που συγκροτήθηκε εν τω μεταξύ να παίζει ρόλο στις καραμπόλες, τις μετατοπίσεις και τις ανασυνθέσεις. Δυστυχώς για όλους εμάς τους ντεμέκ «ξεπλυντές» του ΝΑΡ όπως εγώ, αρκετοί απ’ τους εναπομείναντες «ΚΚΕδίζοντες» «μαρξιστές-λενινιστές» κλπ. σήμερα είναι υπέρμαχοι της επαίσχυντης συνεργασίας Ανταρσύα-ΛΑΕ. Αντίθετα οι άλλοι, οι «γιούχου» αν και φρικουλίνια με πολιτικά, και ως εκ τούτου «άλλαντάλλα της Παρασκευής το γάλα», είναι οριζόντια και κάθετα αντίθετοι με τη ΛΑΕ, πρωτοστάτησαν μάλιστα στην (ανεπιτυχή) απόπειρα εκδίωξης των ΑΡΑΣ-ΑΡΑΝ από το brand ΕΑΑΚ. Και αυτό δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να τους το πιστώσουμε, παρά την λοιπή απαλεψιά τους και την εν γένει φρικουλοσύνη τους.
Εδώ έρχεται η βασική συλλογιστική του Φιλολαϊκού blog η οποία έχει ως εξής. Stick with me, παρακολουθήστε το συλλογισμό, έχοντας πάντα υπόψιν ότι οι έννοιες «αριστερά-δεξιά» είναι πάντα σχηματικές, πάντα χοντροκομμένες και πάντα μπακαλίστικες: Το ΝΑΡ συνίδρυσε την Ανταρσύα το 2009. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν «γεωγραφικά» βρισκόταν αριστερότερα του ΚΚΕ. Όμως σταδιακά από το 2012-2014 τσούλησε, ρόλαρε, διολίσθησε, τροχιοδρόμησε δεξιά, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή και το ΝΑΡ (και η Ανταρσύα ως όλον) να βρίσκονται δεξιότερα του ΚΚΕ. Και αυτό τεκμαίρεται μεταξύ άλλων από τη συμμετοχή στο τσίρκο με τις διερευνητικές εντολές Τσίπρα το Μάη του ’12, τη συμμετοχή στις γιορτές «υπερήφανης διαπραγμάτευσης» Τσίπρα το καλοκαίρι του ‘15, τη συνεργασία με Αλαβάνο, την παρολίγο συνεργασία με ΛΑΕ, την επίσημη πλέον θέση για «σκέτη» έξοδο απ’ την ΕΕ και «έχει ο θεός». Η αποχώρηση των καραμπινάτων δεξιών ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ, το καλοκαίρι του ’15, μείωσε ελαφρώς αυτή την «δεξιότητα» της Ανταρσύα(ς), δεν αναιρεί όμως τον βασικό συλλογισμό. Υπάρχει φυσικά και η αντίληψη που λέει ότι και το ΚΚΕ έκανε την αντίστροφη πορεία προς τα αριστερά τα τελευταία χρόνια, με την εντονότερη πρόταξη του στρατηγικού του στόχου και το ξεκαθάρισμα ότι οριστική λύση για τα προβλήματα του λαού έρχεται μέσα από την τριπλέτα «Έξοδος από ΕΕ-Διαγραφή Χρέους-Λαϊκή Εξουσία». Είτε ισχύει είτε όχι η 2η αντίληψη αυτή, το ΚΚΕ με τις ιδεολογικές επεξεργασίες και την πολιτική του στάση τα τελευταία χρόνια έχει κάνει «ρουα-ματ» σχεδόν στο σύνολο του εν Ελλάδι αριστερισμού, αφήνοντας πολύ λίγο χώρο για να «παιχτεί μπάλα» από άλλους. Ως εκ τούτου το γεωγραφικό τοπίο δεν αλλάζει. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το ΝΑΡ (και η Ανταρσύα) βρίσκονται δεξιότερα του ΚΚΕ.
Επίσης αυτή τη στιγμή στο ΝΑΡ έχουμε την εξής παράδοξη κατάσταση. Υπάρχουν δύο διαιρέσεις currently. Η μία είναι πιο παραδοσιακή, πιο κάθετη, στον άξονα «δεξιά-αριστερά» ας πούμε, που συνοψίζεται (προβοκατόρικα, οκ) στο «Ζήτω η ΛΑΕ» (δεξιοί) ή «Ψόφος στη ΛΑΕ» (αριστεροί (σ.σ. και κεντρώοι αλλά χωρίς πολύ «ψόφο»)). Παράλληλα υπάρχει και μια 2η διαίρεση, στον άξονα «Να γίνουμε κόμμα, επιτέλους να σοβαρευτούμε» απ’ τη μια και «Τι παπαριές είναι αυτές; Η έννοια του κόμματος έχει ξεφτίσει» απ’ την άλλη. To ενδιαφέρον είναι ότι αυτές οι δύο διαιρέσεις δεν εφάπτονται πλήρως δηλαδή θα βρεις πχ. «ΛΑΕτζόφρονες» και να θέλουν κόμμα και να μη θέλουν κόμμα. Φυσικά υπάρχουν και κεντρίστικες υποδιαιρέσεις πχ. «Ναι ρε εννοείται, “κόμμα ολέ”, αλλά όχι ακόμα, ύστερα, τώρα είμαστε γιωτάδες, τρεις κι ο κούκος κλπ.» Χοντρικά μπορούμε να πούμε ότι στο συνέδριο υπερίσχυσε ο «αριστερόστροφος κεντρισμός», δηλαδή μία φραστική αποκήρυξη της κεντρικής συνεργασίας με ΛΑΕ αλλά με διατήρηση του πολιτικού σκεπτικού που υπάρχει από καιρό.
Φυσικά ο προσυνεδριακός αλλά και ο... μετασυνεδριακός διάλογος είχε απ’ όλα. Από απάλευτα κείμενα των υπεραριστεριστών που έκαναν λόγο για «λέσχες απόλαυσης» (?!) που πρέπει να δημιουργηθούν και αντίστοιχα των υπερδεξιών για «κρυφό (σ.σ. «σκληρό-βαρύ αντικαπιταλιστικό») πρόγραμμα» που εμποδίζει τις συνεργασίες (σ.σ. με ΛΑΕ). Ειδικά οι δεύτερες προσεγγίσεις απορρίφθηκαν.
Σε άλλα νέα, στο εργατικό κίνημα το ΝΑΡ έχει δημιουργήσει την κίνηση «Attack», με προσπάθεια παρέμβασης κυρίως σε χώρους επισφαλούς εργασίας (επισιτισμός κλπ.). Συμμετέχει ακόμη στην κεντρική πρωτοβουλία «ΔιΕΕξοδος» μαζί με άλλες δυνάμεις («ααδμικούς» κλπ.) η οποία αν και ξεκίνησε με θόρυβο, ρετάρει τον τελευταίο καιρό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι όποιες φιλοΚΚΕ φωνές έχουν ατονήσει. Μπορεί να μιλάν διάφοροι για «ενότητα στη δράση» ή στο κίνημα (ψιλομούφα είναι και αυτό, χρησιμοποιείται κυρίως για προπαγανδιστικό δήθεν «ξεμπρόστιασμα» ΠΑΜΕ/ΚΚΕ), αλλά για κεντρική πολιτική συνεργασία ούτε λόγος. Το εξοργιστικό βέβαια και επιτομή α-σοβαρότητας είναι ότι στα κείμενά του βάζει ΚΚΕ και ΛΑΕ στην ίδια μοίρα όταν αναφέρεται στο γιατί απορρίπτει (σήμερα) τη συνεργασία. Βασικά, γράψτε λάθος, ψέματα, οι κρίσεις του για τη ΛΑΕ είναι πολύ πιο ήπιες.
Το επίσης σίγουρο είναι ότι τρία ΚΚ σε μια χώρα (ένα κανονικό και δύο ντεμέκ, τα μι-λάμδα) είναι αρκετά, δε χρειάζεται τέταρτο. Κατανοητό;
Τελοσπάντων αρκετά με το γλείψιμο προς το ΝΑΡ, με σκοπό να πείσω αυτούς που με κατηγορούν ότι το γλείφω, ότι δεν το γλείφω και ας περάσουμε στο ψητό.
Ας τα πάρουμε ανάποδα γιατί αργότερα θα πάρουμε ανάποδες. Το ΝΑΡ μόλις πραγματοποίησε το 4ο συνέδριό του το οποίο για πρώτη φορά δεν έγινε 37 χρόνια απ’ το προηγούμενο αλλά 4, ακριβώς όπως προβλέπεται στο καταστατικό του. Αυτό δείχνει ότι οι προσπάθειες που έγιναν για να βελτιωθεί ο αλγόριθμος πραγματοποίησης των συνεδρίων έπιασαν τόπο. Στο συνέδριο αυτό το ΝΑΡ παρά το κράτημα της ανάσας μας, δεν προέβη στο απονενοημένο. Ποιο ήταν το απονενοημένο; Το απονενοημένο ήταν η πιθανή μετεξέλιξη-επανίδρυση του ΝΑΡ σε κόμμα με πιθανό αποτρόπαιο τίτλο «ΚΚΑ-Κόμμα Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης» ή άλλο αντίστοιχο. Συνομιλητές του ΝΑΡ σε αυτό το εγχείρημα εφέροντο η ΑΡΙΣ και άλλες δυνάμεις. Τελικά το γεγονός αυτό απεφεύχθη. Παράλληλα όμως το συνέδριο αποφάσισε την επιτάχυνση των διαδικασιών προς αυτή την κατεύθυνση. Μπορεί λοιπόν να μην υπάρχουν οι «όροι» για σήμερα, αλλά θα επιδιωχθεί να υπάρξουν στο μέλλον. Προς το παρόν το ΝΑΡ έχει ήδη μετονομαστεί σε «ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση». Το περίεργο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι την επιδίωξη «κομματικοποίησης» του ΝΑΡ την είχαν δυνάμεις που στο παρελθόν ξόρκιζαν κάθε έννοια κόμματος. Αντίθετα δυνάμεις που στο παρελθόν ξόρκιζαν τα «φαντάσματα του κομματισμού» ως «απολιθώματα» κλπ. φέρονται να ομνύουν στην ανάγκη μετεξέλιξης. Εδώ είναι που περιπλέκονται τα πράγματα. Το ΝΑΡ, όπως πάντα, είχε/έχει δυο πλευρικές φράξιες (και μερικές ανθ-υπο-φράξιες) συν τους παππούδες που ανάλογα τα κέφια παλινδρομούν και αμφιρρέπουν ανά δεκαετία πότε προς τα δω και πότε προς τα κει. Όπως αναφέραμε στο 2ο μέρος (2011) το ΝΑΡ πέρασε μια μεγάλη περίοδο α-θεωρητικού αγνωστικισμού και καραμπινάτου αριστερισμού με απογειωμένες «αμπαλαέα» καταστάσεις, κυρίως τη δεκαετία του ’90. Στα μέσα του ’00 η εσωρευματική διαπάλη οδήγησε μεν σε ένα «ίσιωμα», μια προσγείωση σε πιο σοβαρές θέσεις, αλλά οι ακραίοι των δύο πλευρών δεν ικανοποιήθηκαν. Μερικοί απ’ τους σε πολλά εισαγωγικά «δεξιούς» (τότε) και «κκεδίζοντες» αποχώρησαν πριν το 2ο Συνέδριο, οι δε έξαλλοι αναρχοσάμθινγκ λίγο καιρό αργότερα. Φυσικά «φύτρα» και των δύο τάσεων παρέμειναν. Όμως μετεξελίχθηκαν, με την Ανταρσύα που συγκροτήθηκε εν τω μεταξύ να παίζει ρόλο στις καραμπόλες, τις μετατοπίσεις και τις ανασυνθέσεις. Δυστυχώς για όλους εμάς τους ντεμέκ «ξεπλυντές» του ΝΑΡ όπως εγώ, αρκετοί απ’ τους εναπομείναντες «ΚΚΕδίζοντες» «μαρξιστές-λενινιστές» κλπ. σήμερα είναι υπέρμαχοι της επαίσχυντης συνεργασίας Ανταρσύα-ΛΑΕ. Αντίθετα οι άλλοι, οι «γιούχου» αν και φρικουλίνια με πολιτικά, και ως εκ τούτου «άλλαντάλλα της Παρασκευής το γάλα», είναι οριζόντια και κάθετα αντίθετοι με τη ΛΑΕ, πρωτοστάτησαν μάλιστα στην (ανεπιτυχή) απόπειρα εκδίωξης των ΑΡΑΣ-ΑΡΑΝ από το brand ΕΑΑΚ. Και αυτό δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να τους το πιστώσουμε, παρά την λοιπή απαλεψιά τους και την εν γένει φρικουλοσύνη τους.
Εδώ έρχεται η βασική συλλογιστική του Φιλολαϊκού blog η οποία έχει ως εξής. Stick with me, παρακολουθήστε το συλλογισμό, έχοντας πάντα υπόψιν ότι οι έννοιες «αριστερά-δεξιά» είναι πάντα σχηματικές, πάντα χοντροκομμένες και πάντα μπακαλίστικες: Το ΝΑΡ συνίδρυσε την Ανταρσύα το 2009. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν «γεωγραφικά» βρισκόταν αριστερότερα του ΚΚΕ. Όμως σταδιακά από το 2012-2014 τσούλησε, ρόλαρε, διολίσθησε, τροχιοδρόμησε δεξιά, με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή και το ΝΑΡ (και η Ανταρσύα ως όλον) να βρίσκονται δεξιότερα του ΚΚΕ. Και αυτό τεκμαίρεται μεταξύ άλλων από τη συμμετοχή στο τσίρκο με τις διερευνητικές εντολές Τσίπρα το Μάη του ’12, τη συμμετοχή στις γιορτές «υπερήφανης διαπραγμάτευσης» Τσίπρα το καλοκαίρι του ‘15, τη συνεργασία με Αλαβάνο, την παρολίγο συνεργασία με ΛΑΕ, την επίσημη πλέον θέση για «σκέτη» έξοδο απ’ την ΕΕ και «έχει ο θεός». Η αποχώρηση των καραμπινάτων δεξιών ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ, το καλοκαίρι του ’15, μείωσε ελαφρώς αυτή την «δεξιότητα» της Ανταρσύα(ς), δεν αναιρεί όμως τον βασικό συλλογισμό. Υπάρχει φυσικά και η αντίληψη που λέει ότι και το ΚΚΕ έκανε την αντίστροφη πορεία προς τα αριστερά τα τελευταία χρόνια, με την εντονότερη πρόταξη του στρατηγικού του στόχου και το ξεκαθάρισμα ότι οριστική λύση για τα προβλήματα του λαού έρχεται μέσα από την τριπλέτα «Έξοδος από ΕΕ-Διαγραφή Χρέους-Λαϊκή Εξουσία». Είτε ισχύει είτε όχι η 2η αντίληψη αυτή, το ΚΚΕ με τις ιδεολογικές επεξεργασίες και την πολιτική του στάση τα τελευταία χρόνια έχει κάνει «ρουα-ματ» σχεδόν στο σύνολο του εν Ελλάδι αριστερισμού, αφήνοντας πολύ λίγο χώρο για να «παιχτεί μπάλα» από άλλους. Ως εκ τούτου το γεωγραφικό τοπίο δεν αλλάζει. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το ΝΑΡ (και η Ανταρσύα) βρίσκονται δεξιότερα του ΚΚΕ.
Επίσης αυτή τη στιγμή στο ΝΑΡ έχουμε την εξής παράδοξη κατάσταση. Υπάρχουν δύο διαιρέσεις currently. Η μία είναι πιο παραδοσιακή, πιο κάθετη, στον άξονα «δεξιά-αριστερά» ας πούμε, που συνοψίζεται (προβοκατόρικα, οκ) στο «Ζήτω η ΛΑΕ» (δεξιοί) ή «Ψόφος στη ΛΑΕ» (αριστεροί (σ.σ. και κεντρώοι αλλά χωρίς πολύ «ψόφο»)). Παράλληλα υπάρχει και μια 2η διαίρεση, στον άξονα «Να γίνουμε κόμμα, επιτέλους να σοβαρευτούμε» απ’ τη μια και «Τι παπαριές είναι αυτές; Η έννοια του κόμματος έχει ξεφτίσει» απ’ την άλλη. To ενδιαφέρον είναι ότι αυτές οι δύο διαιρέσεις δεν εφάπτονται πλήρως δηλαδή θα βρεις πχ. «ΛΑΕτζόφρονες» και να θέλουν κόμμα και να μη θέλουν κόμμα. Φυσικά υπάρχουν και κεντρίστικες υποδιαιρέσεις πχ. «Ναι ρε εννοείται, “κόμμα ολέ”, αλλά όχι ακόμα, ύστερα, τώρα είμαστε γιωτάδες, τρεις κι ο κούκος κλπ.» Χοντρικά μπορούμε να πούμε ότι στο συνέδριο υπερίσχυσε ο «αριστερόστροφος κεντρισμός», δηλαδή μία φραστική αποκήρυξη της κεντρικής συνεργασίας με ΛΑΕ αλλά με διατήρηση του πολιτικού σκεπτικού που υπάρχει από καιρό.
Φυσικά ο προσυνεδριακός αλλά και ο... μετασυνεδριακός διάλογος είχε απ’ όλα. Από απάλευτα κείμενα των υπεραριστεριστών που έκαναν λόγο για «λέσχες απόλαυσης» (?!) που πρέπει να δημιουργηθούν και αντίστοιχα των υπερδεξιών για «κρυφό (σ.σ. «σκληρό-βαρύ αντικαπιταλιστικό») πρόγραμμα» που εμποδίζει τις συνεργασίες (σ.σ. με ΛΑΕ). Ειδικά οι δεύτερες προσεγγίσεις απορρίφθηκαν.
Σε άλλα νέα, στο εργατικό κίνημα το ΝΑΡ έχει δημιουργήσει την κίνηση «Attack», με προσπάθεια παρέμβασης κυρίως σε χώρους επισφαλούς εργασίας (επισιτισμός κλπ.). Συμμετέχει ακόμη στην κεντρική πρωτοβουλία «ΔιΕΕξοδος» μαζί με άλλες δυνάμεις («ααδμικούς» κλπ.) η οποία αν και ξεκίνησε με θόρυβο, ρετάρει τον τελευταίο καιρό.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι όποιες φιλοΚΚΕ φωνές έχουν ατονήσει. Μπορεί να μιλάν διάφοροι για «ενότητα στη δράση» ή στο κίνημα (ψιλομούφα είναι και αυτό, χρησιμοποιείται κυρίως για προπαγανδιστικό δήθεν «ξεμπρόστιασμα» ΠΑΜΕ/ΚΚΕ), αλλά για κεντρική πολιτική συνεργασία ούτε λόγος. Το εξοργιστικό βέβαια και επιτομή α-σοβαρότητας είναι ότι στα κείμενά του βάζει ΚΚΕ και ΛΑΕ στην ίδια μοίρα όταν αναφέρεται στο γιατί απορρίπτει (σήμερα) τη συνεργασία. Βασικά, γράψτε λάθος, ψέματα, οι κρίσεις του για τη ΛΑΕ είναι πολύ πιο ήπιες.
Το επίσης σίγουρο είναι ότι τρία ΚΚ σε μια χώρα (ένα κανονικό και δύο ντεμέκ, τα μι-λάμδα) είναι αρκετά, δε χρειάζεται τέταρτο. Κατανοητό;
2. Κ.Κ.Ε. (μ-λ)
ή Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό)
Όλοι, όλοι όμως, είτε κνίτες, είτε εαακίτες, είτε ανένταχτοι, μηδενός εξαιρουμένου είχαμε στα φοιτητικά μας χρόνια μια ιδιότυπη σχέση με το μ-λ. Όλοι το σέβονταν, λιγότερο ή περισσότερο, όλοι αναγνώριζαν την «τιμιότητα» ή την «αγωνιστικότητα» του μ-λ. Οι εαακίτες πχ. αντιμετώπιζαν τις Αγωνιστικές Κινήσεις σαν το μικρό τους αδελφάκι, το πρόθυμο να συμφάγει ξύλο απ’ τις δυνάμεις καταστολής, να συνζμπρώξει για να μπει σε καμιά Πρυτανεία κλπ. Εγώ φυσικά δεν αποτέλεσα εξαίρεση στο φαινόμενο. Πολύ φοβάμαι ότι από τον Οκτώβρη του 2011 όμως, το μ-λ έχει κατρακυλήσει οριστικά στα σκαλοπάτια, σαν το καροτσάκι στο λιμάνι της Οδησσού. Ήταν το μ-λ που κόντρα ακόμα και στο... άλλο μ-λ (το... Μ-Λ), κόντρα στο ΝΑΡ, την ΑΡΑΝ, την Ανταρσύα ως σύνολο, κράτησε μια απ’ τις χειρότερες στάσεις στα γεγονότα της 20ης Οκτώβρη 2011 με μια κατάπτυστη ανακοίνωση. Και η ανακοίνωση είναι το λιγότερο. Η ίδια η φυσική παρουσία και η στάση του την ημέρα των γεγονότων, με τις απύθμενες καραγκιοζιές (που έχουν αποτυπωθεί σε βίντεα) απέναντι στην περιφρούρηση της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, ήταν τραγική. Και είναι κρίμα για έναν σχηματισμό με σχετικά μεγάλη ιστορία, τον καλύτερο, λίγο πολύ κληρονόμο της ΟΜΛΕ, όποια άποψη κι αν έχει κανείς γι’ αυτή. Αυτά για να είμαστε ξεκάθαροι. Με τη στάση του το μ-λ εκείνη τη μέρα έπεσε 30 λέβελς στην υπόληψη του Φιλολαϊκού blog. Αυτή η παρατήρηση δεν αναιρεί το γεγονός ότι το μ-λ συσπειρώνει ακόμα τίμιους αγωνιστές.
Πάμε και σε πιο πεζά τώρα. Η βασική τομή στη δραστηριότητα του μ-λ από το ’11 που γράφαμε ως σήμερα είναι η σύμπηξη (δηλαδή η «πήξη μαζί») με το άλλο Μ-Λ του λεγόμενου ΛΑ-ΑΑΣ. Έστι δε ΛΑ-ΑΑΣ ο μετωπικός συμπορευτικός κινηματικός σχηματισμός «Λαϊκή Αντίσταση-Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία», μια αναγκαία θα λέγαμε πρωτοβουλία καθώς η Ανταρσύα είχε μαζέψει «όλο το χαρτί» εξωκοινοβουλευτικά. Η ΛΑ-ΑΑΣ είναι πιστή στις θέσεις των μ-λ/Μ-Λ για Μέτωπο Αντίστασης, και παραδοσιακό αντιεξαρτησιακό λόγο μαζί με αμυντικά φιλολαϊκά αιτήματα. Μολονότι η ΛΑ-ΑΑΣ είναι «κινηματική», αντικειμενικά οδήγησε και στην εκλογική συνεργασία των δύο μ-λ το ’15.
Σοβαρή υπήρξε η στάση του μ-λ στο δημοψήφισμα-φάρσα του Τσίπρα τον Ιούλη του ‘15 καλώντας σε αποχή.
Ιδεολογικά, χωρίς να έχουμε κάτι χειροπιαστό στα χέρια μας, το μ-λ φαίνεται να κάνει δειλά-δειλά βήματα προς μια κάποια «επαναθεμελίωση», λέξη που έφερε στο προσκήνιο το ΝΑΡ, χρόνια πριν. Θα λέγαμε δηλαδή ότι από τα κείμενά του τα τελευταία χρόνια διαφαίνεται μια ελαφριά τάση απομάκρυνσης από τη old school μαοϊκή ορθοδοξία.
3. Μ-Λ Κ.Κ.Ε.
ή Μαρξιστικό-Λενινιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
Πάντα είχα μια δυσκολία να γράψω και να αναλύσω τα του κεφαλαίου Μ-Λ. Εκτός πολλών άλλων, κεφαλαίο Μ-Λ δεν υπάρχει (σε σοβαρό βαθμό εννοώ) στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη είναι μικρομιλαμδοκρατούμενη. Τούτων λεχθέντων, το κείμενο του ’11 για το Μ-Λ διατηρεί πλήρως την εγκυρότητά του και σήμερα. Το μόνο που έχουμε να προσθέσουμε είναι προαναφερθείσα κινηματική και εκλογική συμμαχία που συνέπηξε με το άλλο μι-λάμδα, και οι οποία πηγαίνει, τηρουμένων των αναλογιών, υποφερτά.
4. ΑΡ.ΑΝ.
ή Αριστερή Ανασύνθεση
Έχω αποκαλέσει πολύ κόσμο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς «δεξιό» (εντός της αριστεράς πάντα), είτε ήταν στα σοβαρά, πάνω στην πολιτική αντιπαράθεση, είτε σε χαβαλέ πάνω από τσίπουρα, κολοκυθοκεφτέδες και τζατζίκια. Σχεδόν χωρίς εξαίρεση όλοι μου αντιγύριζαν (με αντίστοιχο βαθμό σοβαρότητας) «Τι είπες ρε; Εγώ δεξιός; Που “αυτό” κι “αυτό” κι “αυτό”, ενώ εσείς “εκείνο”, “εκείνο” και “τ’ άλλο”;». Σχεδόν όμως. Όχι όλοι. Γιατί υπάρχει και μια μερίδα συμπολιτών μας που ονομάζονται Αρανίτες και θα σου πουν: «Φίλε, εννοείται, δεξιός, αλλά ξέρεις γιατί; Διότι “οι συνθήκες” και “το και το” κλπ.» Εντάξει αυτό δε θα συμβεί πάντα, θα τύχει και κάποιος να έχει την κλασσική υπεραριστερή αντίδραση αλλά πάντως οι αρανίτες συνήθως δεν μπαίνουν σε πλειστηριασμούς αριστεροσύνης. Και δικαίως. Οι άνθρωποι έχουν αυτοεπίγνωση.
Η ΑΡΑΝ αποτελούσε στην κλασσική 00’s σύνθεση των ΕΑΑΚ (ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) τη δεξιά πτέρυγα. Αυτή τη θέση διατήρησε σε μεγάλο βαθμό και στην Ανταρσύα, με συνεχείς εκκλήσεις διαπλάτυνσης και συνεργασίας με δυνάμεις του παλιού Σύριζα στο κίνημα και προσπάθειες «λείανσης» (σ.σ. «λαφαζανοποίησης») των αντικαπιταλιστικών προγραμματικών της αρχών. Το ’14 μάλιστα σε μια έξοχη κίνηση πολιτικαντισμού συμμετείχε (χωρίς να αποχωρήσει απ’ την Ανταρσύα) μαζί με τον Αλαβάνο στη βραχύβια «ΜΑΡΣ» (Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση) με σκοπό, δια της πλαγίας, να οδηγήσει σε συνεργασία Ανταρσύα-Αλαβάνου. Τότε ήταν που παρατηρήθηκε το σχιζοφρενικό φαινόμενο στις σχετικές διαπραγματεύσεις οι εκπρόσωποι της ΑΡΑΝ να κάθονται (νοητά ή «φυσικά», δεν έχει σημασία) και απ’ τις δυο πλευρές του τραπεζιού. Παρά τις ναροσεκίτικες κόνξες το εγχείρημα ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ υλοποιήθηκε τελικά στις εκλογές του Γενάρη ’15.
Το ’15 ήταν γενικά χρονιά τριβών και ανακατατάξεων. Το καλοκαίρι (αφού η ΑΡΑΝ πρωτοστάτησε στην αβάντα του Τσίπρα) ήταν οδυνηρό. Η ΑΡΑΝ, που σε προγενέστερο χρόνο είχε υποστεί μια μικρή αριστερόστροφη διαρροή (Δεσπ. Κουτσούμπα κ.α.) εγκατέλειψε πομπωδώς την Ανταρσύα και μπήκε στο νέο μόρφωμα συσσώρευσης αυταπατών (καθαρά δραχμικό αυτή τη φορά) με το όνομα ΛΑΕ δικαιώνοντας την προφητική ρήση του «Σφυροδρέπανου» από το 2012 ότι αν η Ανταρσύα δε συμφωνήσει ολόκληρη με ένα τμήμα του (τότε) Σύριζα τότε κάποια στιγμή θα έχουμε το φαινόμενο «Αντάριζα» ή «ΛαφαζΑΡΑΝ», δηλ. ΛΑΕ. Στη ΛΑΕ η ΑΡΑΝ έχει έναν άλφα ρόλο (κυρίως γενικού δερβέναγα στα φοιτητικά) έχοντας συγκροτήσει την «Πρωτοβουλία για την Κομμουνιστική Αριστερά» μαζί με την «Παρέμβαση» (αριστερή ΚΟΕ).
Στο θέμα των ΕΑΑΚ τώρα, μαζί με το άσπονδο αδερφάκι της, την ΑΡΑΣ, έχουν βαλθεί άλλοι λένε να διαλύσουν άλλοι λένε να κλέψουν το brand ΕΑΑΚ. Μπορεί να μην εμπλέκεται σε «ξύλα», (υπάρχει η ΑΡΑΣ γι’ αυτή τη δουλειά εκ μέρους της ΛΑΕ) αλλά τη διαβρωτική της δουλειά την κάνει μια χαρά. Αποτύπωση αυτού είναι το τσίρκο με ΕΑΑΚ (σκέτα) και ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ που έκανε την εμφάνιση του στις φοιτητικές εκλογές ‘16 και ’17, με τα γνωστά σε όλους «σούτια» και «μπουκέτα» ανάμεσα στις συνιστώσες των ΕΑΑΚ που αναμένεται να επαναληφθούν και φέτος (και στο διηνεκές, αν με ρωτάτε...)
5. ΑΡ.Α.Σ.
ή Αριστερή Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι λένε. Και η ψυχή της ΑΡΑΣ, κατά κάποιους εξήλθε το 2012 όταν μεγάλο μέρος της βάσης κυρίως, την εγκατέλειψε ιδρύοντας την ΑΡΑΣ Reloaded, κατά κόσμον ΑΡΙΣ. Όταν λέμε «παλιά βάση ΑΡΑΣ» μιλάμε για έναν κόσμο τον οποίο ΝΑΡ-ΑΡΑΝ και άλλοι έχουν πολλάκις χαρακτηρίσει ότι «δρα με τραμπούκικες μεθόδους υποκόσμου που δεν αρμόζουν στην αριστερά». Αυτά τα λένε οι ίδιοι για τους τοτινούς; τωρινούς συντρόφους; θα σας γελάσω, γιατί και η ΑΡΙΣ το ίδιο πράγμα είναι. Ας θέσουμε τα πράγματα σε πραγματική, λιγότερο «ραμπο-τερμινεϊτορική», και περισσότερο ρεαλιστική βάση. Η ΑΡΑΣ είναι αυτό που θα λέγαμε «ένοπλος ρεφορμισμός», κάτι σαν 17 Νοέμβρη χωρίς όπλα και χωρίς κερήθρες με πευκόμελο. Είναι η οργάνωση που ιδεολογικά είναι αλτουσεριανή, δηλαδή ένα ρεύμα λίγο-πολύ του αριστερού ευρωκομμουνισμού, με λίγο Μάο. Είναι η οργάνωση που ακολουθεί το συσπειρωσιακό μοντέλο, της προσέλκυσης κόσμου μέσω των «χώρων». Είναι η οργάνωση που λύσσαξε να βάλει την Ανταρσύα να συνεργαστεί με τον Αλαβάνο και αργότερα με το Λαφαζάνη. Είναι η οργάνωση που έφυγε σούμπιτη για ΛΑΕ μόλις αυτή δημιουργήθηκε. Μέχρι εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει οργάνωση που κάνει ήδη όλα τα παραπάνω και συνεπώς η παρουσία της ΑΡΑΣ δεν έχει κανένα απολύτως νόημα στα πολιτικά δρώμενα του τόπου. Η μητρική της, η ΑΡΑΝ, κάνει τα ίδια, πιο αποτελεσματικά και πιο... αναίμακτα. Η ΑΡΑΣ όμως είναι η οργάνωση που δέρνει τα υπόλοιπα ΕΑΑΚ γιατί θέλει να βρίσκεται... στα ΕΑΑΚ. Είναι η επιτομή της βλαχολεβέντικης «συγκρουσιακότητας». Αυτής με τις χαριτωμένες «σεξιστικές» βούλες, που κατά τ’ άλλα (και όταν αφορούν άλλους) είναι «καταδικαστέες».
Συμπερασματικά. Αν είναι να δέρνεις, φρόντισε τουλάχιστον να είσαι αριστεριστής όπως η ΑΡΙΣ. Αν πάλι είσαι εξαπτέρυγο Λαφαζάνη, τότε τουλάχιστον να μη δέρνεις, όπως η ΑΡΑΝ. Κατανοητόν μέχρι εδώ; Μπορείς ακόμη να είσαι επιδέξιος κεντριστής και να νίβεις τας χείρας σου όταν δέρνονται οι άλλοι ξοδεύοντας δεκάδες λίτρα Palmolive όπως κάνει το ΝΑΡ. Και πασόκος όμως, και τραμπούκος, ε, πάει πολύ.
6. ΣΕΚ
ή Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα
Μπορεί να υπάρξει ξανθός μαύρος, πεζός καβαλάρης ή καλός ηθοποιός Μπεν Άφλεκ*; Και ακόμα περισσότερο μπορεί να υπάρξει «αριστερό ΣΕΚ»; Ε, λοιπόν μπορεί να σας φαίνεται αδιανόητο, αλλά από τότε που το αφήσαμε το ΣΕΚ υπέστη «αριστερή στροφή». Δε σημαίνει ότι δεν τους αποκαλούμε πια πασόκους (ή ότι δεν είναι) σημαίνει όμως ότι για τα μέτρα τους προχώρησαν τσούκου-τσούκου ελάχιστα νανόμετρα αριστερά. Όταν το ‘08-‘09 μπήκαν σε ΕΑΑΚ και Ανταρσύα όλοι φοβόσαντο ότι θα «τα πάνε δεξιά». Τελικά πήγαν όντως δεξιά όχι όμως εξαιτίας του ΣΕΚ που μάλιστα ορισμένες φορές βρέθηκε στην άβολη για αυτό θέση να κρατάει τα αριστερά μπόσικα (!). Αυτό συνέβη την πρώτη περίοδο της Ανταρσύα(ς) όταν το στοίχημα ήταν πόσο πολύ θα αβαντάρουμε τον Σύριζα ή για να το πω πιο κομψά, πόσο πολύ θα δίνουμε ρόλο και σημασία στην αριστερή πτέρυγα του Σύριζα (Λαφαζάνη) κλπ.
Άλλο σημείο τριβής υπήρξε το πόσο πατριωτικό και εθνικολεβέντικο θα είναι το πρόγραμμα της Ανταρσύα(ς) ενώ τζαρτζάρισμα συνέβη και για το πόσο αντιΕΕ σάλτσα θα έμπαινε στην αντι-ευρώ μίνιμουμ γραμμή. Τότε οι βασικές συμμαχίες εντός της Ανταρσύα(ς) έφτασαν να είναι ΝΑΡ-ΣΕΚ (αριστερή-αντιΕΕ) και ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ (δεξιά-αντι-Ευρώ). Μετά το Σεπτέμβρη του ’15 και την αποχώρηση των δεξιών το ΣΕΚ επανήλθε στο δικό του ρόλο, του δεξιού, τον οποίο παίζει με σχετική επάρκεια, λόγω της απόλυτης ανεπάρκειας με την οποία παίζει το ρόλο του αριστερού εντός της Ανταρσύα(ς) το ΝΑΡ.
Σε άλλα νέα, το ΣΕΚ έχει κάνει ένα δικό του ξεχωριστό «Συντονισμό Ενάντια στα Μνημόνια». Συνεχίζει ακόμη αυτοτελώς και μέσω της ΚΕΕΡΦΑ να ξεπλένει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και διάφορα ισλαμοτζάνκια χαιρετίζοντας με τα τσαρούχια «Αραβικές Ανοίξεις» και άλλα τέτοια φρούτα στη Μέση Ανατολή και τον αραβικό κόσμο.
*Σαν σκηνοθέτης πάντως είναι αξιοπρεπέστατος
7. Δ.Ε.Α.
ή Διεθνιστική Εργατική Αριστερά
Η ΔΕΑ, δηλαδή τo κάποτε αποκαλούμενο και «σοβαρό ΣΕΚ» (αν μπορεί να υπάρξει τέτοια έκφραση) ή «αριστερό ΣΕΚ» (αυτό κι αν μπορεί να υπάρξει), αφού πέρασε οριστικά δεξιά ως εξαπτέρυγο ολκής του Σύριζα και απήλαυσε την πατροπαράδοτη χλεύη μας σήμερα βρίσκεται στη ΛΑΕ παριστάνοντας μαζί με άλλους την αριστερή πτέρυγά της. Στα «θετικά» της ότι επανενώθηκε με την διάσπαση της, το «Κόκκινο», το οποίο είχε ενωθεί με τη διάσπασή του, την ΑΠΟ, και πάει επανενώνοντας. Εντός ΛΑΕ έχει συγκροτήσει το «Κόκκινο Δίκτυο» που εκφράζεται μέσα απ’ την ιστοσελίδα RProject. Σε διάφορα άρθρα, στελέχη του (όπως και άλλων τροτσκιστικών οργανώσεων) έχουν προχωρήσει σε «φιλοΚΚΕ» τσαχπινιές και επαίνους για ντεμέκ «αποκατάσταση Τρότσκυ» και άλλα χαριτωμένα.
8. ΚΟΕ
ή Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας
Η ΚΟΕ είναι σήμερα ένα κουφάρι τους παλιού της εαυτού. Ήταν απ’ τους πρώτους που αυτοκαταργήθηκαν όταν ενιαιοποιήθηκε ο Σύριζα. Με την πλήρη μνημονιοποίηση του τελευταίου υπέστη την αριστερόστροφη διάσπαση της «Παρέμβασης», ενώ ακόμα περισσότερος κόσμος πήγε σπίτι του. Περασμένα είναι τα μεγαλεία των προηγούμενων ετών, τότε που ήταν το πουλέν του δεξι-ισμού, πρώτη στη μάχη για να βάλει στο σβέρκο μας τη Συριζάρα ως κυβέρνηση, πρώτη στις πλατείες, πρώτη στις ενότητες.
Χρεώνεται (σχετικά πάντα) σε μεγάλο βαθμό την άνοδο του Σύριζα και το ξέπλυμά του σε έναν κόσμο. Σήμερα βρίσκεται αποψιλωμένη και σε προϊούσα σήψη, δε μπήκε στη ΛΑΕ, και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την Ανταρσύα. Οδεύει σιγά-σιγά προς την ανυπαρξία.
Ολοκληρώσαμε σε αυτό το σημείο την επικαιροποίηση των 8 οργανώσεων του 2ου Μέρους. Προχωράμε λοιπόν σε διάφορα χρήσιμα γραφήματα/πίνακες.
Ταξινόμηση οργανώσεων
Οι οργανώσεις που δραστηριοποιούνται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ταξινομούνται ως εξής:
2. Στις «Συριζογενείς» εντάσσουμε και τις «ΚΚΕ-Εσωτερικογενείς»
3. Η Παρέμβαση δεν αναφέρει ρητά ότι ανήκει στο μαοϊκό ρεύμα αλλά προέκυψε απ’ την ΚΟΕ
4. Λόγω έλλειψης χώρου οι χοτζικές οργανώσεις παρουσιάζονται ως υποκατηγορία μαοϊκών (ψιλολανθασμένα)
5. Η Κόντρα αποτελεί μετεξέλιξη της χοτζικής ΣΑΚΕ, όμως την τοποθετούμε στις αγνωστικιστικές έτσι για «σπάσιμο», επειδή είναι πολύ αντι-ΚΚΕ και κάνει αβάντες στα φρικιά
6. Όπως αναφέραμε στο 3ο μέρος, οι οργανώσεις αυτές μπαίνουν καταχρηστικά (λόγω του ιδιότυπου χαρακτήρα τους) στο αφιέρωμα
Τέλος, με γκρι χρώμα στη βάση των στηλών βρίσκονται οργανώσεις που έχουν πάψει να υπάρχουν στο μεσοδιάστημα 2011-2018
Το Πασοκόμετρο
Η αγαπημένη ασχολία κάθε (πρώην) κνίτη που ασχολείται με τον αριστερισμό είναι να λέει όλον τον κόσμο «πασόκους». Εμείς δεν το λέμε απλώς. Το γράφουμε κιόλας. Μετά από ενδελεχή μελέτη όλων των παραγόντων καταλήξαμε στο «Πασοκόμετρο».
(Σημείωση: Το πασοκόμετρο δεν επέχει θέση αντίστροφου αριστερόμετρου, δηλαδή «δεξιόμετρου». Δηλαδή, αν και συνήθως ταυτίζεται, ο πιο πασόκος δεν είναι απαραίτητα ο πιο δεξιός. Αρκεί μόνο να αποπνέει μια πασοκότητα-πασοκοσύνη. Τέλος, ούτε η πασοκότητα, μολονότι συναφής, είναι εφάμιλλη της συριζοσύνης.) Ορίστε λοιπόν, το «Πασοκόμετρο»:
Το Τραμπουκόμετρο
Σας παρουσιάζουμε επίσης το προβοκατόρικα επονομαζόμενο τραμπουκόμετρο. Το λεγόμενο τραμπουκόμετρο δε διεκδικεί δάφνες πιστότητας καθώς δεν διαχωρίζει αν ο φέρων τον τίτλο του τραμπούκου δέρνει συντρόφους («δενντρεπόμετρο»), πολιτικούς αντιπάλους (καθαυτό «τραμπουκόμετρο»), δυνάμεις καταστολής («συγκρουσιακόμετρο»). Απλά ο αλγόριθμος (sic) βγάζει ένα μπακαλίστικo μέσο όρο και όποιον πάρει ο χάρος.
Δεν υπάρχουν στοιχεία για: ΕΕΕΑ (Πατέλης), Περ. Δημοκρατία, ΚΑΚΚΕ 1918-55, Νέα Σπορά, Οικολόγοι-Εναλλακτικοί, ΕΚΚ (μη ποσαδιστές), Ένωση Δικαίων, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΕΠΠΔ, Εργατικός Αγώνας, ΣΔΚΕ, ΚΟ Ανασύνταξη, Κορδάτος, ΔΙΡΙΖΑ, ΑΡΚ, Εργατική Απάντηση, ΚΕΧΑ, ΕΚΚ-Ποσαδιστές, ΑΚΕΠ, Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ, Σχέδιο Β’, ΟΑΚΚΕ, ΕΚΚΕ, Παρέμβαση, ΕΑΜ Πάτρας
Το Σεξιστόμετρο
Ο σεξισμός αποτελεί τα τελευταία χρόνια ένα σταθερά ανερχόμενο θέμα στην ατζέντα των αριστεριστών. Κάποιοι το έχουν χαρακτηρίσει μάλιστα «πρωτεύουσα αντίθεση», στην ίδια θέση με την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες των καιρών προχωράμε στην παρουσίαση του «Σεξιστόμετρου»:
Όσο για την κασέτα/καραμέλα του χώρου περί «ομοφοβικού» ΚΚΕ, εμείς δεν έχουμε παρά να σχολιάσουμε αυτό:
Το Εικοσιοκτωβρόμετρο
Είναι ευρέως γνωστό και πλέον δεν αμφισβητείται από κανέναν νοήμονα άνθρωπο, ότι στις 19-20 Οκτωβρίου 2011, μέρες 48ωρης πανελλαδικής απεργίας, σημειώθηκε μια απ’ τις μεγαλύτερες και πιο χυδαίες επιθέσεις του κράτους στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Αποτέλεσμα της επίσημης κρατικής τρομοκρατίας ήταν ο θάνατος του οικοδόμου Δ. Κοτζαρίδη. Παράλληλα σημειώθηκε μια ομοίως χυδαία και αλήτικη επίθεση ομάδων, στην καλύτερη περίπτωση απάλευτων, στη χειρότερη παρακρατικών, έναντι πολλών μπλοκ συγκεντρωμένων. Συγκεκριμένα ορδές λιμών επιτέθηκαν και ποδοπάτησαν το μπλοκ των Παρεμβάσεων (εκπαιδευτικοί προσκείμενοι σε Ανταρσύα) στις 19/10 ενώ στις 20/10 με μεγαλύτερη δολοφονική λύσσα (μολότωφ, πιστόλια φωτοβολίδων, πριόνια από το Saw VI κλπ.) επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους εργάτες του ΠΑΜΕ, που αποτελούσαν περίπου το μισό της όλης (ενιαίας) διαδήλωσης που έφτανε τις πολλές δεκάδες χιλιάδες. Έχουμε αναφερθεί παλαιότερα στο Φιλολαϊκό και στην Κατιούσα για το θέμα, ωστόσο εδώ να επαναλάβουμε το βασικό. Η στάση φορέων (και ατόμων) απέναντι στα γεγονότα της 20ης Οκτώβρη αποτελεί «λυδία λίθο» για την αξιολόγησή τους. Γι’ αυτό θεωρήσαμε σκόπιμο να κατασκευάσουμε το λεγόμενο «ΕικοσιΟκτωβρόμετρο» ή «ΠροστατεψοΒουλόμετρο». Κατατάξαμε δηλαδή τις οργανώσεις με κριτήριο την -επίσημη- στάση τους στο συγκεκριμένο θέμα. Ξεκαθαρίζουμε ότι το ΕικοσιΟκτωβρόμετρο παρότι είναι ενδεικτικό συνολικής αντιΚΚΕδοσύνης, δεν ταυτίζεται και δεν επέχει θέση δείκτη του «ποιος είναι πιο πολύ αντιΚΚΕ». Παρότι καταβλήθηκε προσπάθεια, τέτοιο «ταπανταολικό» «ΑντιΚΚΕδόμετρο» δεν κατέστη δυνατόν να κατασκευαστεί.
1. Ενδεικτικά προσθέσαμε και τη στάση των μετωπικών σχηματισμών Σύριζα και Ανταρσύα
Μέχρι και οι εξωγήινοι πάντως πήραν χαμπάρι τι έγινε εκείνη τη μέρα. Αρκετοί γήινοι πάλι, όχι.
Το «Αριστερόμετρο»
Καμιά έννοια δεν έχει λοιδορηθεί, δεν έχει χρησιμοποιηθεί ειρωνικά και απαξιωτικά σε ενδοαριστερές συζητήσεις τόσο, όσο αυτή του «Αριστερόμετρου». Πάντα φτάνει η στιγμή που σε μια λεκτική διαμάχη κάποιος θα πει «Σύντροφοι/συναγωνιστές, ε, δε θα βγάλουμε και το Αριστερόμετρο!». Ε, λοιπόν εμείς τολμήσαμε και το βγάλαμε. Το βγάλαμε σε πρώτη παγκόσμια μετάδοση το Φλεβάρη του ’11. Από τότε άλλαξαν πολλά. Σήμερα, έχοντας λάβει υπόψιν όλες τις παραμέτρους, έχοντας σταθμίσει τα αστάθμητα και ξανασταθμίσει τα σταθμισμένα, με πλήρες αίσθημα ευθύνης απέναντι στο λαό και τον τόπο, σας παρουσιάζουμε το «Αριστερόμετρο v2.0».
Η Ώρα της Κρίσης
-Τελικά Στρώμα, μετά από όοοοολο αυτό τον τζέρτζελο των τεσσάρων μερών και των μερικών δεκάδων χιλιάδων λέξεων μέσα σε μια περίοδο 7 ετών, τι θέλεις να μας πεις; Ότι είσαι ΚΚΕ και το ΚΚΕ είναι γαμάτο και όοοολοι οι άλλοι για τ’ ανάθεμα; Γιατί «χαίρω πολύ», αν αυτή ήταν η θέση σου αρκούσαν 5 αράδες «μπλα, μπλα, μπλα ζήτω το ΚΚΕ», όχι ολόκληρο αφιέρωμα «αποδόμησης» των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Όχι λοιπόν, δε λέω ότι όλοι ίδιοι είναι. Δόξα τω Θεώ (;) ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος περί τα αριστερίστικα, ακόμα και ο μη πάροικος στην Ιερουσαλήμ, μπορεί να καταλάβει ποιον «καταχεριάζω», σε ποιον απλά «τη λέω» και ποιον αφήνω όχι στο απυρόβλητο, αλλά στο λιγότερο πυροβολημένο. Προφανώς και η πολιτική μου θέση δεν αλλάζει. Στην αντίληψή μου ο επόμενος μετά το ΚΚΕ σχηματισμός βρίσκεται σε απόσταση 400 χιλιομέτρων και δε φαίνεται ούτε με το πιο δυνατό κιάλι. Αλλά είναι διακηρυγμένη πεποίθηση μου ότι εκτός ΚΚΕ, υπάρχουν διαβαθμίσεις, και όχι ένα αδιαφοροποίητο όλον. Με βάση αυτά λοιπόν και κλείνοντας σιγά-σιγά το αφιέρωμα, ακολουθεί το τελικό φιρμάνι (τυχαία η σειρά εμφάνισης ανά κατηγορία):
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Οργανώσεις που -με τα χίλια ζόρια- τρώγονται
Σε ένα παράλληλο, εναλλακτικό, μεταφυσικό σύμπαν (που ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί) με πολύ κόπο θα ήταν αντικείμενο απλώς έντονης κριτικής:
ΕΕΚ | Ψήγματα ΝΑΡ | Μ-Λ ΚΚΕ | ΚΚΕ (μ-λ) | ΕΚΚΕ
Οργανώσεις που δεν τρώγονται
Θες για την ιδεολογία τους; Θες για την πολιτική τους; Θες για το ύφος τους; Πάντως δεν τρώγονται ούτε πρόκειται να φαγωθούν ποτέ:
ΟΚΔΕ | ΚΕΔ | Νέα Σπορά | ΑΡΙΣ | Σχεδόν όλο το ΝΑΡ | Κόντρα | ΕΠΠΔ | Περ. Δημοκρατία | ΚΟ Ανασύνταξη | ΚΑΚΚΕ 1918-55
Οργανώσεις για τα μπάζα
Απάλευτες. Η Βενετιά, η παγκόσμια εργατική τάξη και η ανθρωπότητα δε θα έχαναν βελόνι αν εξαφανίζονταν αύριο το πρωί. Κάποιες ίσως θα προσέφεραν και υπηρεσία αυτοεξατμιζόμενες:
ΟΚΔΕ-Σπάρτακος | ΕΚΚ-Ποσαδιστές | ΣΕΚ | ΔΕΑ | Ξεκίνημα | ΕΚΚ (μη ποσαδιστές) | Κομμουνιστική Τάση | ΣΔΚΕ | Εργατικός Αγώνας | Κορδάτος | Ένωση Δικαίων | ΚΟΕ | Παρέμβαση | ΑΡΑΝ | ΑΡΑΣ | Μερίδα ΝΑΡ | Ανασύνθεση-ΟΝΡΑ | Κομμουνιστική Ανανέωση | Δικτύωση ΡΙΖΑ | ΑΡΚ | Σχέδιο Β’ | Εργατική Απάντηση | ΣΕΕΑ (Πατέλης) | ΟΑΚΚΕ | Οικολόγοι-Εναλλακτικοί | ΕΑΜ Πάτρας | Δεν Πληρώνω | ΚΕΧΑ | ΑΚΕΠ
 |
«Ο
Δημήτρης Κουτσούμπας αγωνίζεται ενάντια στον οπορτουνισμό», σοβιετική αφίσα
του 2018
|
Ο «Αριστερισμός»;
Σε αυτό το σημείο έχω να κάνω μια ερώτηση. Μήπως ανάμεσα στο 1ο και 2ο μέρος απ’ τη μια, που βγήκαν το ’11, και ανάμεσα στο 3ο και 4ο, που βγήκαν το ’17-’18, απ’ την άλλη παρατηρήσατε μια σημαντική διαφορά; Δεν εννοώ υφολογική διαφορά ή διαφορές στις αξιολογήσεις των οργανώσεων, που σίγουρα υπάρχουν.
Για προσέξτε λίγο καλύτερα...
Τώρα;
Ακριβώς! Τα μέρη του ’11 τιτλοφορούνται:
Ο «Αριστερισμός». Μέρος 1ο.
Ο «Αριστερισμός». Μέρος 2ο.
Ενώ τα σύγχρονα:
Ο Αριστερισμός. Μέρος 3ο.
Ο Αριστερισμός. Μέρος 4ο.
Όταν ξεκινούσα το αφιέρωμα, βαθιά μέσα μου ίσως να είχα αμφιβολίες για την πραγματική φύση του αριστερισμού. Η κατάταξη τότε πολλών οργανώσεων δεξιότερα του ΚΚΕ έμοιαζε να τους στερεί τον τίτλο του αριστεριστή, εξ’ ου και «αριστερισμός». Αλλά ακόμα και όντως αριστερότερες οργανώσεις δε μου γέμιζαν το μάτι για αριστερίστικες. Μου φαινόταν too much να τους αποδώσω τον τίτλο χωρίς εισαγωγικά, σαν να τους αναβάθμιζα, να τους έδινα έναν τίτλο τιμής αν ήταν όντως αριστεριστές και όχι «αριστεριστές». Έκανα διάκριση μεταξύ ενός ιδεατού, ακριβοθώρητου «κανονικού» αριστερισμού και του γιαλαντζί «αριστερισμού» ή «δεξι-ισμού». Έκανα λάθος. Στην πορεία των χρόνων κατέστη σαφές. Αυτός είναι ο αριστερισμός στην Ελλάδα. Και ο αριστερός και ο δεξιός. Δεν υπάρχει άλλος. Αυτός είναι. Έτσι, τα εισαγωγικά έφυγαν. Πάντως έχει βάση και η άποψη φίλων του blog που πρότειναν τον πιο επιστημονικά σωστό τίτλο «Αφιέρωμα στην Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά», χωρίς «γεωγραφικό προσδιορισμό». Αν μη τι άλλο θα αποφεύγαμε conflicts όπως το παραπάνω. Άλλοι, πιο σκληροί, πρότειναν το «ευρύτερος αντιΚΚΕ χώρος». Αλλά όπως και να το κάνουμε, το «Αριστερισμός» είναι πιο πιασάρικο.
Και μια «απεύθυνση» στον κόσμο αυτό, στους αριστεριστές
Τα όποια (υπαρκτά) «στραβά» στην ιστορία άλλα και την τρέχουσα πολιτική του ΚΚΕ δεν αποτελούν άλλοθι για την κατάταξη του ΚΚΕ στον αστικό χώρο. Κάθε τέτοια άποψη, έκτος από γελοία, είναι και αντικειμενικά λανθασμένη, όταν δεν είναι προβοκατόρικη. Είναι, όσο και αν στο Φιλολαϊκό blog διακωμωδούμε τη συγκεκριμένη έκφραση, «βούτυρο στο ψωμί της αστικής τάξης». Τη στιγμή που τα αντιλαϊκά μέτρα έρχονται σωρηδόν, που το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ βάλλονται με αλήτικες μεθόδους από το σύστημα (Κυβέρνηση, ΜΜΕ κλπ.) κάποιος που επιλέγει για αντίπαλό του το ΚΚΕ και τις συσπειρώσεις που αυτό συμμετέχει κάνει αυτομάτως την κατάταξη του στην «επαναστατική» ή «κομμουνιστική» αριστερά τουλάχιστον προβληματική, για να μην πω αδύνατη. Αυτά ως (αχρείαστη) «υπεράσπιση» του ΚΚΕ.
Πάμε και στα δικά σας χουνέρια τώρα. Παιδιά, αν κάποτε στο μακρινό 1453 ή στο κοντινότερο 1821 το ΚΚΕ έκανε (αν έκανε, που το 97.8% απ’ αυτά που του καταλογίζονται δεν τα έκανε) μια μαλακία, δεν είστε υποχρεωμένοι και εσείς να κάνετε την ίδια 400 χρόνια μετά. Το ΚΚΕ από το ’91 και καλύτερα απ’ το ’95 έχει κάνει αυτοκριτική στη συνολική ιστορία και δράση, και του ιδίου, και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Και έχει αναγνωρίσει μερικά πραγματάκια. Ας πάρουμε ένα ευαίσθητο θέμα, ένα θέμα «γκανιάν» για εσάς, ένα «πάρτο-βάλτο». Το ’89 πχ. και αυτά που προηγήθηκαν. Είναι σαφές για εμένα προσωπικά (και όχι μόνο για μένα) ότι η συγκρότηση της κυβέρνησης Τζαννετάκη ήτανε μια μαλακία. Σωστά; Σωστά. Ομοίως σαφές είναι ότι η στάση ανοχής που επέδειξε το ΚΚΕ τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80 απέναντι στο ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να αποφευχθεί. Ωραία; Ωραία. Όταν λοιπόν τη δεκαετία του ’00 και του ‘10 σας λέγαμε, σε πολλούς από εσάς εν πάσει περιπτώσει, «παιδιά, μην αβαντάρετε το Σύριζα, παντού στο κίνημα, θα γίνει/είναι η νέα σοσιαλδημοκρατία, και μάλιστα χειρότερη της προηγούμενης», για ποιο γαμ[σεξισμός] λόγο μας λέγατε «Μη βαράτε το ίδιο Σύριζα-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ»; Για ποιο γαμ[σεξισμός] λόγο είχατε κοινά σχήματα σε πολλούς εργασιακούς χώρους; Δεν είναι «σταλεγακισμός», δεν είναι «κούνημα δαχτύλου», δεν είναι «αφ’ υψηλού υφάκι».
Καήκαμε στο χυλό γι’ αυτό και ορθά σήμερα (και τα προηγούμενα χρόνια) φυσάμε και την Αγελαδίτσα της Φάγε.
Όταν επίσης το καλοκαίρι του ’15 λέγαμε, «ψόφος στο δημοψήφισμα-απάτη» (και αυτό αποδείχτηκε απάτη), γιατί μιλούσατε για «αποχή του ΚΚΕ από τα εγκόσμια»; Και το μικρό μ-λ που έκανε το ίδιο (αποχή) «όργανο του Σόιμπλε» είναι; Και για να ‘χουμε καλό ερώτημα, τι στο μπ[σεξισμός] δουλειά είχατε το Μάη του ’12, ορισμένοι από εσάς, να πηγαίνετε για καφέ με πτι-φουρ και μπισκότα Μιράντα Παπαδοπούλου στις διερευνητικές εντολές Τσίπρα; Μπορώ να συνεχίσω για πολλή ώρα, αλλά σκοπός μου δεν είναι να σας την «πω» για να «ισοφαρίσω» προαιώνιες «πατάτες» (υπαρκτές ή μη) του ΚΚΕ. Οι ευθύνες άλλωστε ενός σχηματισμού με μηδαμινή επιρροή και ελαχιστότατη συσπείρωση εργαζομένων, δεν είναι της ίδιας ποιότητας με αυτές του μαζικού κόμματος της εργατικής τάξης. Αλλά όταν φωνάζετε ότι «η αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους και όχι στη Βουλή», την ώρα που δίνετε τα ρέστα σας για να μπείτε εκεί, να είστε έτοιμοι να υποστείτε την ανάλογη κριτική.
Με βάση τα παραπάνω λοιπόν, τα οποία αποτελούν φυσικά προσωπικές απόψεις, κάνω τις εξής δύο επίσης προσωπικές παρακλήσεις:
1ον, καλώ τους ανθρώπους που δεν είναι «άνιωθοι», που «νιώθουν» λίγο, να επανεξετάσουν τη στάση τους απέναντι στο ΚΚΕ. Και να δουν (τουλάχιστον αυτό) ότι το ΚΚΕ εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων της χώρας (και συσπειρώνει μια μεγάλη μερίδα τους). Και να το σεβαστούν ακόμα και αν διαφωνούν με αυτό σε πτυχές ή γενικότερα
και
2ον, καλώ τους ανθρώπους που «νιώθουν» ακόμα περισσότερο, να αναγνωρίσουν την αντικειμενική πραγματικότητα, ότι το ΚΚΕ είναι το σύγχρονο-συνεπές επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και να συστρατευτούν μαζί του, όχι αναγκαστικά με την ιδιότητα του μέλους, αλλά με την συμπόρευση στις συσπειρώσεις που αυτό συμμετέχει.
Δε ζητώ από τις δύο αυτές κατηγορίες συνανθρώπων μας την ανοχή ή τη συστράτευση αντίστοιχα στο ΚΚΕ ούτε γιατί είναι το «αρχαιότερο», ούτε γιατί έχει το «copyright», είναι «αυθεντία» ή έχει τη «μοναδικότητα της αλήθειας», αλλά γιατί στην παρούσα στιγμή είναι ο μοναδικός φορέας στον ελλαδικό χώρο που μπορεί να φέρει εις πέρας τα καθήκοντα που επιτάσσουν οι καιροί.
Αυτή είναι η προσωπική θέση μου. Ότι μια σεβαστή μερίδα ανθρώπων, ακόμα και μελών πολλών από τις 40φεύγα οργανώσεις που καλύψαμε στο αφιέρωμα είναι τίμιοι αγωνιστές, με σημαντική δράση στο κίνημα και θα έπρεπε να βρίσκονται πέριξ ή μέσα στο ΚΚΕ. Δεν είναι όμως, κύρια με δική τους ευθύνη. Μια επίσης μεγάλη μερίδα είναι τίμιοι αγωνιστές αλλά έχουν χοντρό ντουγανίσιο παλαιοημερολογήτικο μεταφυσικού τύπου «σκάλωμα» με το ΚΚΕ. Επειδή ο αντιΚΚΕδισμός τους είναι μπετό, δεν μπορώ να επαναλάβω την ίδια πρόσκληση-πρόκληση. Μια τρίτη επίσης μεγάλη μερίδα τέλος είναι κεντρώοι/σοσιαλδημοκράτες/πλαστηρικοί/γεροπαπανδρεϊκοί/ανδρεϊκοί, συνειδητοί ή μη, με τους οποίους δεν έχω τίποτα κοινό.
Οι παραπάνω εκκλήσεις αφορούν άτομα. Σε προσωπική βάση. Δε θεωρώ ότι σήμερα υπάρχει δυνατότητα/χρησιμότητα/βούληση (από καμία πλευρά) για σύμπλευση οργανώσεων. Αλλά και εδώ ας αντιστρέψω το ερώτημα. Έστω ότι το ΚΚΕ «δε σας θέλει» (και δεν το θέλετε και εσείς, για να είμαστε ακριβείς), έστω ότι το ΚΚΕ είναι «αποστεωμένο», «αποφλοιωμένο», «αποχυμωμένο», «κολλημένο», «εντοιχισμένο», «δευτεροπαρουσιακό» κλπ. κλπ. ποιες ακριβώς είναι οι φρίκες που τρώτε ώστε να μη γίνεστε «ουρά» του, άνευ όρων; Χρησιμοποιώ επίτηδες τον σκληρό, υποτιμητικό αυτόν όρο γιατί πολλοί από εσάς υπήρξατε ουρά (χωρίς εισαγωγικά) του Σύριζα τα προηγούμενα χρόνια, και μάλιστα με μεγάλη σας χαρά (ντεμέκ για «διεμβολισμό» και «απόσπαση μαζών από το ρεφορμισμό»). Ωραία, οκ. Πολιτικάντικα/ωφελιμιστικά/οργανωτικίστικα μιλώντας, τι ακριβώς κερδίσατε; Ο Σύριζα σας λεηλάτησε εκλογικά και βοηθήθηκε έτσι να ανέβει στο σβέρκο των εργαζομένων της χώρας και να απλώσει τα Μνημόνια πάνω μας σαν τραχανά. Τι είναι αυτό λοιπόν που σας πιάνει και όταν σας μιλάν για το ΚΚΕ, σας κάνει να αντιδράτε κάπως έτσι;
Επομένως, 100+ χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και 100 χρόνια μετά την ίδρυση του ΣΕΚΕ, δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Ας ανασκουμπωθούμε και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Και σεις και γω και όλοι.
Βιβλιογραφία-Πηγές
Κάτι μας είπες τώρα. Αν αναφερόμαστε σε πηγές, ουσιαστικά αναφερόμαστε σε μια 15ετία διαβασμάτων, συζητήσεων, ώσμωσης και παρακολούθησης της δημόσιας σφαίρας, πράγματα δηλαδή που δεν αποτυπώνονται εύκολα. Σχηματικά και μόνο:
Αρθρογραφία Ριζοσπάστη και Κομμουνιστικής Επιθεώρησης
Μαρξιστική και βιβλιογραφία (όλων των τάσεων)
Υλικά των αναφερόμενων οργανώσεων
Εφημερίδες, ιστοσελίδες, blogs, social media του χώρου (συμπεριλαμβανομένων «ξεκατινιασμάτων»)
Προσωπικές επαφές με ανθρώπους του χώρου
Θερμές Ευχαριστίες
Θα ήθελα να ευχαριστήσω μερικούς ανθρώπους που στην πορεία των χρόνων, έμμεσα ή άμεσα, ηθελημένα ή αθέλητα, λίγο ή πολύ βοήθησαν να φτιαχτεί το πόνημα αυτό.
Ευχαριστώ λοιπόν:
το Βασίλη, με τον οποίο σχεδόν μαζί ξεκινήσαμε το blogging πριν από καμιά 10αριά χρόνια και με ενθάρρυνε συνεχώς να γράφω σχετικά και μη σχετικά
το Νάσο, τον κάποτε αριστεριστή και κάποτε καλό φίλο, με τις πολύωρες συζητήσεις, πριν αποφασίσει να πάρει έναν τελείως διαφορετικό δρόμο στη ζωή του
τον ακόμα καλό φίλο Θανάση, που κάποτε έδερνε φρικιά και αριστεριστές για να ξεμουδιάζει
τον άλλον το Βασίλη, που με «στόλιζε» με κάθε ευκαιρία για τον πόσο μαλάκας είμαι που δεν γράφω και το πόσο «τσουτσέκι του ΝΑΡ και της Ανταρσύα» είμαι
τον Αποστόλη, που έφυγε στα ξένα, με τον οποίο εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος στη μορφή (και λίγο στο περιεχόμενο) και με καταλαβαίνει όσο λίγοι
τη Μαριλένα, που έχει βαθιά γνώση του χώρου και επεμβαίνει με καίριες παρατηρήσεις κατά καιρούς
τη Μαρία, που κάθεται και μ’ ακούει όλα αυτά τα χρόνια ενώ «δε νιώθει» μία», από ίντερνετ, σόσιαλ, μπλογκς, τουίτερ και το κακό συναπάντημα.
την Κική, την Ελεάνα, την άλλη τη Μαρία και τη Σοφία, με τις οποίες ποτέ δεν έχω συμφωνήσει σε πολιτική συζήτηση για πάνω από 30 δευτερόλεπτα
την άλλη τη Σοφία, που κάποια στιγμή με κοίταξε και μου είπε «να γράφεις»
την Ιωάννα, που έχω να τη δω από τη δεκαετία του ’90, όταν έφερνε στο φροντιστήριο Αγγλικών την άγνωστη για μένα τότε εφημερίδα «Ξεκίνημα» την οποία περιεργαζόμουν σα «χάνος»
τον Κώστα, τον καλύτερο αριστεριστή (και χοντρό) όλων των εποχών
τα παιδιά των ΕΑΑΚ, μ-λ, ΚΟΕ, ΟΚΔΕ από το Μαηούνη, τον Γιάννη, τον Γιώργο, τον Λάμπρο, τον Αλέκο, το Βασίλη και άλλους
τη Δήμητρα, που ήταν φωτεινός φάρος τα τελευταία χρόνια
τους Red Bloggers της παλαιότερης γενιάς καθώς και τους σύγχρονους κόκκινους σοσιαλμηδειάτορες
τους συντρόφους μου στην ΚΝΕ από το 1999 έως το 2011, όπως και αυτούς στο ΚΚΕ, μερικοί εκ των οποίων είναι οι καλύτεροι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ποτέ
το Βασίλη Ραφαηλίδη, χωρίς τα βιβλία του οποίου θα ήμουν φτωχότερος.
Εδώ τελειώνει η Ώρα της Κρίσης, το 4ο δηλαδή Μέρος, και μαζί μ’ αυτήν το Αφιέρωμα στον Αριστερισμό. Δε γνωρίζουμε αν το Φιλολαϊκό blog θα συνεχίσει να φιλοξενεί πρωτογενώς φρέσκα κείμενα. Σίγουρα όμως το Λαϊκό Στρώμα θα συνεχίσει την παρουσία του με φρέσκα κείμενα σε ένα εγχείρημα που έχει ήδη αγαπηθεί από το γκόζμο, το ηλεκτρονικό Περιοδικό Κατιούσα, κείμενα τα οποία θα αναδημοσιεύονται και στο Φιλολαϊκό.
Αν δε σας δω, καλές γιορτές.
Μέχρι τότε, γερά!
Και για όσους έχασαν ή... ξέχασαν
τα προηγούμενα μέρη του Εγχειριδίου:
Το Λαϊκό Στρώμα στην Κατιούσα
