ΑΡΘΡΟ 11
1.Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα.
2.Μόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.
Το παραπάνω απόσπασμα από το πολυαγαπημένο αστικό μας σύνταγμα ανέγνωσε ο δημοσιογράφος Ανδρέας Ζούλας, στην εκπομπή του στη ΝΕΤ την Τρίτη το βράδυ.
Αμέσως μετά ρώτησε τον παρακαθήμενο Πάγκαλο με το πιο δήθεν ανέμελο και αδιάφορο ύφος της οικουμένης: «Δεν είχαμε διατάραξη αυτές τις μέρες;»
Άλλαξα κανάλι. Αυτό είναι μια γνωστή τακτική που χρησιμοποιώ όταν βλέπω τηλεόραση και έχει αποδώσει καρπούς, σχετιζόμενους με την ψυχική μου υγεία. Η τακτική αυτή συνίσταται στο ότι μόλις βλέπω ένα άθλιο ρεπορτάζ, μία προβοκατόρικη ερώτηση ή ένα «εκ βαθέων» ξέσπασμα κανενός αγανακτισμένου πολίτη, αμέσως αλλάζω κανάλι πριν προλάβει να ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μου όλο το αποτρόπαιο θέαμα. Ταυτόχρονα, εκστομίζω μια γκάμα βωμολοχιών που λειτουργεί μεν προσωρινά διεγερτικά και ανυψώνει την αρτηριακή μου πίεση, μακροπρόθεσμα δε, καταστέλλει τον εκνευρισμό και εκτονώνει την συσσωρευθείσα ένταση επαναφέροντας με στα «ίσα». Είναι μέθοδος λοιπόν, δοκιμασμένη και επιτυχημένη, και γι’ αυτό μόλις την τυποποιήσω θα την διανείμω στο λαό, ώστε να προστατεύεται και αυτός από τα άσκαστα βλήματα που εμφανίζονται στο γυαλί (τα σκασμένα).
Στο ζουμί τώρα. Είναι γεγονός ότι οι αστοί, και τα φερέφωνά τους έχουν ξεσαλώσει τις τελευταίες μέρες. Άλλος πρότεινε να επανέλθουν οι «αύρες» (συμπαθή οχήματα εκτόξευσης πεπιεσμένου ύδατος), άλλος μίλησε για επέμβαση του στρατού (πού να βρεθούν ψυχωμένα παλικάρια, ωρέ;), άλλος ζήτησε να τεθεί η χώρα σε κατάσταση πολιορκίας (ωραίο αυτό, να το κάνουμε και ταινία).
Το καλό σε όλα αυτά είναι ότι δεν είμαστε στο σημείο «και μη παρέκει». Δηλαδή η αστική τάξη δεν έχει φτάσει στο σημείο ύστατης και αναίσχυντης ξετσιπωσιάς, ώστε να χρησιμοποιήσει κάθε διαθέσιμο μέσο για να καταστείλει το λαϊκό κίνημα.
Το κακό βέβαια είναι ότι μπορεί να το κάνει.
Οπότε λοιπόν, χρειάζεται λαϊκή επαγρύπνηση, όξυνση της ταξικής πάλης, μαζικές οργανωμένες κινητοποιήσεις, ζύγισμα της κατάστασης και ποικιλία μορφών πάλης.
Αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής.
1.Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα.
2.Μόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.
Το παραπάνω απόσπασμα από το πολυαγαπημένο αστικό μας σύνταγμα ανέγνωσε ο δημοσιογράφος Ανδρέας Ζούλας, στην εκπομπή του στη ΝΕΤ την Τρίτη το βράδυ.
Αμέσως μετά ρώτησε τον παρακαθήμενο Πάγκαλο με το πιο δήθεν ανέμελο και αδιάφορο ύφος της οικουμένης: «Δεν είχαμε διατάραξη αυτές τις μέρες;»
Άλλαξα κανάλι. Αυτό είναι μια γνωστή τακτική που χρησιμοποιώ όταν βλέπω τηλεόραση και έχει αποδώσει καρπούς, σχετιζόμενους με την ψυχική μου υγεία. Η τακτική αυτή συνίσταται στο ότι μόλις βλέπω ένα άθλιο ρεπορτάζ, μία προβοκατόρικη ερώτηση ή ένα «εκ βαθέων» ξέσπασμα κανενός αγανακτισμένου πολίτη, αμέσως αλλάζω κανάλι πριν προλάβει να ξεδιπλωθεί μπροστά στα μάτια μου όλο το αποτρόπαιο θέαμα. Ταυτόχρονα, εκστομίζω μια γκάμα βωμολοχιών που λειτουργεί μεν προσωρινά διεγερτικά και ανυψώνει την αρτηριακή μου πίεση, μακροπρόθεσμα δε, καταστέλλει τον εκνευρισμό και εκτονώνει την συσσωρευθείσα ένταση επαναφέροντας με στα «ίσα». Είναι μέθοδος λοιπόν, δοκιμασμένη και επιτυχημένη, και γι’ αυτό μόλις την τυποποιήσω θα την διανείμω στο λαό, ώστε να προστατεύεται και αυτός από τα άσκαστα βλήματα που εμφανίζονται στο γυαλί (τα σκασμένα).
Στο ζουμί τώρα. Είναι γεγονός ότι οι αστοί, και τα φερέφωνά τους έχουν ξεσαλώσει τις τελευταίες μέρες. Άλλος πρότεινε να επανέλθουν οι «αύρες» (συμπαθή οχήματα εκτόξευσης πεπιεσμένου ύδατος), άλλος μίλησε για επέμβαση του στρατού (πού να βρεθούν ψυχωμένα παλικάρια, ωρέ;), άλλος ζήτησε να τεθεί η χώρα σε κατάσταση πολιορκίας (ωραίο αυτό, να το κάνουμε και ταινία).
Το καλό σε όλα αυτά είναι ότι δεν είμαστε στο σημείο «και μη παρέκει». Δηλαδή η αστική τάξη δεν έχει φτάσει στο σημείο ύστατης και αναίσχυντης ξετσιπωσιάς, ώστε να χρησιμοποιήσει κάθε διαθέσιμο μέσο για να καταστείλει το λαϊκό κίνημα.
Το κακό βέβαια είναι ότι μπορεί να το κάνει.
Οπότε λοιπόν, χρειάζεται λαϊκή επαγρύπνηση, όξυνση της ταξικής πάλης, μαζικές οργανωμένες κινητοποιήσεις, ζύγισμα της κατάστασης και ποικιλία μορφών πάλης.
Αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου