Σάββατο 24 Μαΐου 2008

ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ


Αυτό είναι το χέρι μου.

Τώρα θα σας πω μια ιστορία.

Την Πέμπτη 22/05/2008, μετά από Γενική Συνέλευση στις σχολές ΣΤΕΦ και ΣΤΕΤΡΟ-Δ του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, υπερψηφίστηκε το αγωνιστικό πλαίσιο της Πανσπουδαστικής που προέβλεπε μονοήμερη κατάληψη της σχολής την Παρασκευή 23/05 και συμμετοχή στην συγκέντρωση-πορεία στις 12.30 την ίδια μέρα.
Αμέσως μετά τη λήξη της ΓΣ της ΣΤΕΦ, οι ΔΑΠίτες της σχολής, που με επικεφαλής τον αρχιαλήτη πρόεδρο του ΔΣ είχαν προσπαθήσει να διαλύσουν τραμπούκικα τη συνέλευση, άρχισαν να φωνάζουν στους διαδρόμους όλου του ΤΕΙ, ότι «η συνέλευση είναι παράνομη», «δε θα περάσει ο φασισμός του ΚΚΕ», φέρατε κόσμο από το ΑΠΘ» κλπ, με σκοπό να τρομοκρατήσουν τους σπουδαστές και να δημιουργήσουν κλίμα σύγκρουσης.
Ήμουν μπροστά, όταν ο γνωστός αλήτης είπε: «Καλά, θα δούμε αύριο ποιος θα κλείσει τη σχολή, θα φέρουμε 50 άτομα να σας σπάσουμε στο ξύλο».
Εμείς, τα μέλη της ΠΚΣ και ανένταχτοι σπουδαστές απευθύναμε τότε δημόσιο κάλεσμα, να ‘ναι όλοι εκεί την επόμενη μέρα (Παρασκευή) στις 8.00 για την περιφρούρηση της κατάληψης. Στο μεταξύ, οι ΔΑΠίτες, περικύκλωναν κατά ομάδες, μεμονωμένους σπουδαστές που είχαν ψηφίσει το αγωνιστικό πλαίσιο της ΠΚΣ και τους εκφόβιζαν με το γνωστό νταβατζίδικο ύφος «Κάτσε καλά», «Ίσιωσε το κορμί σου» και τα συναφή. Μετά από μισή ώρα διαπληκτισμών η έντασή «εκτονώθηκε» και σταδιακά αποχωρήσαμε από το ΤΕΙ.
Το βράδυ πληροφορήθηκα, ότι στην μικρότερη σχολή ΣΤΕΤΡΟ-Δ, είχαν συμβεί την Πέμπτη το μεσημέρι, περίπου τα ίδια, από ομάδες τραμπούκων της ΔΑΠ και «αγανακτισμένους» πλην ευτραφείς, «σπουδαστές».
Την επόμενη μέρα, λίγο μετά τις 8, βρήκαμε στο ΤΕΙ ΔΑΠίτες και «ΔΑΠίτες» κάθε καρυδιάς και συμμορίας της νύχτας της πόλης.
Λίγο πριν τις 9, και ενώ ήμασταν παρατεταγμένοι στην είσοδο της ΣΤΕΤΡΟ-Δ, κατέφθασε ο συρφετός των νταβατζήδων και των «αγανακτισμένων» υπό τη συνοδεία όλης της σκατόκρεμμας των μεγαλοστελεχών αρχιαλητών της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΤΕΙΘ. Αμέσως άρχισαν τους προπηλακισμούς, βρισίδια, σπρωξίματα κλπ
Δυο-τρεις απ’ αυτούς τρύπωσαν μέσα στο κτήριο.
Βλέποντας ότι δεν αξίζει να διακινδυνεύσουμε την ακεραιότητα των περίπου 50 άσχετων σπουδαστών (κυρίως γυναίκες) που ήταν στο χώρο, ανακοινώνουμε ότι ανοίγουμε την αλυσίδα, και όποιος θέλει μπορεί να μπει.
Αρχίζουμε να αποσυρόμαστε από την κεντρική είσοδο.
Ξαφνικά ακούω πίσω μου, μέσα στο κτήριο, 3 τραμπούκους να χτυπάνε τον σύντροφο Τάδε. Γυρίζω και βλέπω ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΤΑΝΕ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ, ΤΟ ΚΑΛΟΡΙΦΕΡ ΞΕΡΙΖΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ, ΣΠΑΝΕ ΟΙ ΣΩΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΖΕΙ Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΝΕΡΟ.
Φωνάζω με όλη μου τη δύναμη «ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΡΕ ΜΟΥΝΟΠΑΝΑ;»
Αμέσως μετά, μπουκάρουν μέσα με ιαχές
40 ΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΞΕΤΣΙΠΩΤΑ ΤΟΜΑΡΙΑ ΚΑΙ ΦΟΥΣΚΩΤΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ ΤΗΣ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της Νέας Δημοκρατίας και δέχομαι ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΒΕΡΚΟ απανωτά χτυπήματα. Με περικυκλώνουν καμία 10αριά από αυτούς και μετά από ξύλο με πετάνε στην ΤΖΑΜΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΙΝΑΚΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ. Κομμάτια γυαλιού μπαίνουν 5 πόντους μέσα στο κρέας και το αίμα αρχίζει να ποτίζει το δάπεδο. Σάρκα, δέρμα και αίμα γίνονται ένα κουβάρι στον αγκώνα μου.
Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, αφού έχουν χτυπήσει και άλλους συντρόφους, οι φασίστες ταγματαλήτες με τα μπλε σταματούν το εντεταλμένο έργο τους και αποσύρονται με ιαχές «Και Α και Ου και ΔΑΠ-ΝουΔουΦουΚου». Ο πρόεδρος του ΔΣ της ΣΤΕΦ είχε το θράσος να το κάνει αυτό μπροστά στο πρόσωπό μου ενώ άλλοι με ξετσιπωσιά γκάριζαν ότι «ΜΟΥ ΛΕΡΩΣΑΤΕ ΤΗ ΜΠΛΟΥΖΑ ΜΕ ΤΑ ΑΙΜΑΤΑ ΣΑΣ».

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ευτυχώς βρέθηκε αυτοκίνητο, πήγα στα επείγοντα του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Αγγειοχειρουργός και 3-4 ειδικευόμενοι γιατροί πάλευαν 1,5 ώρα για να σταματήσουν την αιμορραγία και να αποκαταστήσουν τα δεκάδες σπασμένα αγγεία και φλέβες. «Στο τσάφ ήταν, να δημιουργηθεί μεγαλύτερη ζημιά, αλλά ευτυχώς δεν άγγιξε το νεύρο». (με την ευκαιρία, ευχαριστώ τους εργαζόμενους του ΑΧΕΠΑ που παλεύουν μέρα-νύχτα σε δύσκολες συνθήκες, να ‘ναι καλά οι άνθρωποι).

Με κόπο γράφω ακόμα και αυτές τις γραμμές, δεν μπορώ να λυγίσω το δεξί μου χέρι και πονάω στο πάνω μέρος της σπονδυλικής στήλης αν κάνω γρήγορες κινήσεις.
Ας είναι. Ας χάσω μερικές μέρες ύπνου από τους πόνους. Άξιος ο μισθός ,άξιοι οι τρομονταβατζήδες ταγματασφαλίτες της ΔΑΠ, της Κουτσίκου, του Στυλιανίδη, του Καραμανλή, της αστικής τάξης εν τέλει.


Η τρομοκρατία των πουλημένων τομαριών και των οργάνων τους ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ !

Να είστε καλά. Ελπίζω να «γιάνω» γρήγορα, για να βρεθώ πιο ενεργά πάλι στους αγώνες και στα μπλόγκ.
Πάντως, τα λέμε αύριο στον Χαρίλαο. Είμαι αυτός με τον δεμένο αγκώνα...

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

ΒΡΕΓΜΕΝΗ ΣΑΝΙΔΑ


«Προσχωρήσατε στην KNE το 1990. Mε ποια αισθήματα και ιδέες γίνεται κανείς Kνίτης το 1990; Tο ρωτώ, όχι για να αμφισβητήσω τις δημοκρατικές σας αρχές (πράγμα που θα έκανα σίγουρα το 1990), αλλά για να συνεχίσω με ένα ακόμη ερώτημα: Γιατί ολόκληρη η ελληνική αριστερά μοιάζει καταδικασμένη να προέρχεται από το KKE; Kαι πώς θα απελευθερωθεί από αυτό το βαρύ και καταστροφικό παρελθόν; Το ΚΚΕ ήταν και είναι ιστορικά αντιδημοκρατικό κόμμα, είναι ένας αυταρχικός και σκοτεινός θεσμός όπως η εκκλησία».
ερώτηση μιας ξετσίπωτης, καμμένης και απάλευτης Σώτης Τριανταφύλλου στην νεοταξίτικη οικοφιλελεύθερη φυλλάδα Athens Voice, προς τον Αλέξιο Τσίπρα (μιλάμε... τον στρίμωξε τον άνθρωπο, τον ξεπάτωσε).

Θέλω σχόλια

Το δικό μου: Βρεγμένη σανίδα.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

ΤΥΡΙ ΣΤΗ ΦΑΚΑ ΚΑΙ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ.


Σήμερα, στο ΤΕΙ Θεσσαλονίκης όπου φοιτώ, ένα ίδρυμα χάλι μαύρο, ήρθε στην εργαστηριακή (ο θεός να την κάνει) αίθουσα που είχα μάθημα, ένας εκ των τριών υποψηφίων προέδρων, ντεμέκ προοδευτικός και «έχω κάνει αγώνες για τη δημόσια παιδεία» και τα ρέστα. Οι δε «αγώνες» του για την δωρεάν παιδεία έχουν να κάνουν με το αντιπροεδριλίκι που είχε στην νυν Γαλαζοπράσινη (κυρίως γαλάζια) ξετσίπωτη διοίκηση ενός στελέχους της ΝΔ που αποκαλούσε τους αγωνιζόμενους σπουδαστές «μαλλιάδες, άπλυτους, παράνομους κλπ».
Αφού τέλειωσε τα καλοπιάσματα για το γαμάτο δικαίωμα να τον εκλέξουν οι σπουδαστές άμεσα σαν πρόεδρο, μοίρασε με τους παρατρεχάμενους καθηγητές της κλίκας του ένα φυλλάδιο με πισίνες, σάουνες, γήπεδα γκολφ, μπάντζι τζάμπιγκ, υποθαλάσσιες ντουζιέρες, πολυτελές UFOδρόμιο, αυτόγραφα της Βανδή, εκθεσιακούς χώρους και τα κέρατά του τα τράγια. Όλα για την «αναβάθμιση» των σπουδών μας και , ω ναι!, για την ενίσχυση των εργασιακών μας δικαιωμάτων.
Όταν τον ρώτησα, όταν και εάν και με όποιον στο διάολο νεοπλαισίτικο τρόπο εκλεγεί, αν σκοπεύει να εναρμονιστεί με τις Οχτακόσιες χιλιάδες αποφάσεις σπουδαστικών συλλόγων και το πανεκπαιδευτικό-παλλαϊκό κίνημα του Μαηούνη '06-Γεναροφλεβάρη '07 για απόσυρση-κατάργηση του νόμου-έκτρωμα, μου απάντησε:
«Είναι νόμος του κράτους και πρέπει να τον εφαρμόσουμε».
Είχα δύο επιλογές. Να του πω «Καλά κρασιά» ή «Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα».
Επέλεξα μια τρίτη, και του είπα:
«Τότε κύριε καθηγητά, όπως λέει και ο Ξυλούρης: Καταλαβαινόμαστε τώρα. Δεν χρειάζονται περισσότερα.»
Ρώτησε αν έχουμε κάτι άλλο να τον ρωτήσουμε («όρεξη» τον είχαμε), μας ευχαρίστησε και έφυγε.

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

ΝΑ ΠΙΟΥΝ ΞΥΔΙ !


Ο ένας «κόπωση», ο άλλος «κύκλοι του Περισσού», ο άλλος «αναδιατάξεις», ο άλλος «αναδιαρθρώσεις», «επιχωματώσεις, «εκτελούνται μεταφορές», ο άλλος «οι σκληροί του κόμματος», το «απολίθωμα», το ντεμέκ , το έτσι, το αλλιώς, κάποιος άλλος «η Αλέκα έχει ζάχαρο, διαβήτη, μοιρογνωμόνιο, νόσο του Χάιζενμπεργκ». Από κοντά και κανένας καλοπροαίρετος (?!) με «αναταράξεις», με «τρόμο προκαλεί ο Τσίπρας» και δεν συμμαζεύεται.
Ποτέ δεν ήμουν οπαδός της θεωρίας ότι όλοι ασχολούνται με το ΚΚΕ, όμως τα τελευταία χρόνια το αστικό -του μικροαστικού μη εξαιρουμένου- πολιτικοδημοσιογραφικό σκυλολόι έχει λυσσάξει κυριολεκτικά. Με ναυαρχίδα την Ελευθεροτυπία και άλλες (πασοκοειδείς ως επί το πλείστον) να ακολουθούν κατά πόδας.
Κουραστικός; Ίσως. Γραφικός; Μπορεί. Αλλά για εξακοσιοστή ογδοηκοστή όγδοη φορά θα διαπιστώσω: Τους ενοχλεί η ρημάδα η δράση του Κόμματος, τους ενοχλεί με τα μπούνια.
Δε λέω, κύριε, θες να φιλοτεχνήσεις το πορτραίτο του νέου, ωραίου με μοτοσακό και περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Κάνε το. Θες επίσης να τον αποδομήσεις -λιγάκι- επειδή ενδέχεται να τα ξαναβρείς με το Γιώργο. ΟΚ, μέσα. Αλλά είναι ανάγκη να συκοφαντείς και να πολεμάς έντεχνα το ΚΚΕ προσπαθώντας να βγάλεις απ’ τη μύγα ξύγκι. Άστοχη ερώτηση εκ μέρους μου. Προφανώς και είναι.
Στην Θεσσαλονίκη, συνηθίζουμε να λέμε ότι «όποιος δεν μπορεί... Σταυρούπολη» (διάσημο τρελλάδικο, εφάμιλλο του Δαφνίου). Όποιος, λοιπόν δεν αντέχει τη δράση του ΚΚΕ και των μαζικών φορέων που στηρίζει στο λαϊκό κίνημα (εργατικό, φοιτητικό κλπ.), ας πιει ξύδι (με 18% λιπαρά, «σταλινικές» συνιστώσες και ιχνοστοιχεία, με ISO από την ΕΕ και, τώρα σε τιμή-έκπληξη με αυτόνομο υπουργείο περιβάλλοντος).

Τρίτη 6 Μαΐου 2008

ΟΙ ΦΛΑΜΑΝΔΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ !


Αυτοί οι οι ΠΑΣΚίτες (και όποιοι άλλοι ομόσταβλοι) δεν παίζονται. Στην απέλπιδα προσπάθεια τους να δείξουν ότι δεν είναι και τόσο ξεπουλημένοι (αλλά προφανώς απούλητοι-stock) έχουν εδώ και λίγο καιρό αποδυθεί σε αγώνα δρόμου με κωμικοτραγικά αποτελέσματα.
Σήμερα μερικοί τύποι, στην κινητοποίηση ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΤΕ, καραγκιοζίζοντας ασύστολα έκαψαν βελγικές σημαίες (!) με αγκυλωτούς σταυρούς αντί γερμανικών, στο happening τρίτης διαλογής που έστησαν. Ούτε σ’ αυτό δεν είναι ικανοί να ανταποκριθούν, πόσο μάλλον στις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου.
Βέβαια η ΟΜΕ-ΟΤΕ (προεδρείο ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ και το κακό συναπάντημα) καταδίκασε την καύση της ντεμέκ γερμανικής σημαίας (προτιμάει τον λιθάνθρακα, φαίνεται), αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι όταν αυτοί οι εργατοπατέρες (άξιοι επίγονοι του μακρηθεωδωρισμού, οι παλιότεροι καταλαβαίνουν τον όρο) τα βρίσκουν σκούρα από την πίεση του ταξικού κινήματος καταφεύγουν σε ενέργειες τόσο γελοίες που σε μια μερίδα εργαζομένων δημιουργούν επιπλέον αρνητικό αντίκτυπο.
Η ΠΑΣΚΕ από καιρό τώρα, αποτελεί ότι χυδαιότερο υπάρχει στον συνδικαλιστικό χώρο (ιδιωτικό-δημόσιο) σήμερα. Η δράση της (μαζί και των μπλε) συνοψίζεται στο τρίπτυχο Κορώνες-Συνδιαλλαγή-Ξεπούλημα (με έφεση στο τελευταίο). Κι όταν δέχεται κριτική από το ΠΑΜΕ, το εγκαλεί, χωρίς ίχνος ντροπής.
Σε καμμία περίπτωση δεν αθωώνω την ιδίου φυράματος ΔΑΚΕ (άκουσ’ εκεί δεξιοί συνδικαλιστές !, τουλάχιστον οι πασόκοι «παλεύονταν» κάποτε, σοσιαλδημοκράτες-γαρ, ρεφόρμες, βρε αδερφέ). Επικεντρώνω στην ΠΑΣΚΕ διότι αυτοί οι τύποι από το ’80 κι έπειτα έχουν εδραιωθεί στους μαζικούς χώρους και κάνουν τη βρώμικη δουλειά του συστήματος καλύτερα (και επί Αντρέα-Σημίτη και σήμερα, με αγωνιστικές «κορώνες»).
Δεν έχω ουσιαστική εμπειρία (άμεση) από συνδικαλιστική διαπάλη στους χώρους των εργαζομένων, αλλά νομίζω ότι όσο νωρίτερα οι ταξικές δυνάμεις και το ΠΑΜΕ ξωπετάξουν τον εργοδοτικό εσμό, από τα συνδικάτα όλων των βαθμίδων, τόσο πιο γρήγορα θα δούμε μια άσπρη μέρα γενικότερα στο λαϊκό κίνημα.

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Προσοχή στον Μανδραγόρα!


Βαδίζουμε λοιπόν σε ένα ιδιότυπο «σοσιαλισμό της γνώσης», όπου ο καθένας θα προσφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και θα παίρνει σύμφωνα με τις ανάγκες του; Κατ’ αρχήν στην «αγορά της γνώσης» πάντα έτσι είχαν τα πράγματα γιατί δεν μπορούσαν να είναι αλλιώς. Η εμμονή όμως να χωρέσει η άυλη πληροφορία σε ένα σύστημα ιδιοκτησίας που φτιάχτηκε για τον υλικό κόσμο, δημιουργεί τη βασική αντίθεση όλων των κοινωνιών που επεσήμανε πριν από χρόνια ο Καρλ Μαρξ: Οι παραγωγικές σχέσεις (ιδιοκτησία) έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τις παραγωγικές δυνάμεις (πληροφορία). Και όσο η πληροφορία γίνεται όλο και πιο σημαντικός συντελεστής παραγωγής, τόσο η αντίθεση αυτή γίνεται εκρηκτική.




Τάδε έφη Μανδραβέλης. Ολόφρεσκη επιστηφονικοφανής, ντεμέκ αδογμάτιστη-μαρξοειδής μπαρούφα από έναν από τους "πάππες" του αστικονεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Τι εργάτες-αγρότες και τα τοιάυτα μου τσαμπουνάτε, ωρέ; Τι βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας και κουραφέξαλα; Μία είναι η βασική αντίθεση της εποχής μας, η αντίθεση αυτών που "ξέρουν" και αυτών που "δεν ξέρουν" . Τι μου λέτε; Εν Οίδα ότι Ουδέν Οίδα. Σωκράτη εσύ σούπερ-σταρ. Παρεπιπτόντως, η επικείμενη επανάσταση στη Ελλάδα θα είναι "πληροφοριακή" και θα λύσει όλα τα εναπομείναντα φεουδο-αστικά ζητήματα (θα κοινωνικοποιήσει τις γαίες, τις κάρτες γραφικών και τα UPS).


Ε, ρε και που να σφίξουν οι ζέστες...

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ. (μια εικόνα που με συγκίνησε)


Και γι’ αυτά τα ρημάδια γίνονται όλα. Αν η δικά μας η γενιά, των 25άρηδων είναι καταδικασμένη να ζήσει στην ανασφάλεια και τη «μισή» ζωή, η φουρνιά η επόμενη, των μικρών παιδιών, κινδυνεύει να μη ζήσει ούτε αυτό, αλλά να βουλιάξει στην μιζέρια και την εξαθλίωση. Η φωτογραφία αυτή, μπορεί κάποιος να πει ότι είναι απλά ακόμα ένα «κλασσικό τρυκ-βάζουμε δυο κοριτσάκια και ένα λουλούδι και συγκινήσαμε τον κόσμο». Ίσως. Όμως, κανείς δεν δικαιούται να στρέψει του βλέμμα του απ’ αυτήν τη φωτογραφία, πριν συλλογιστεί ότι τη μέρα που θα αρχίσουμε να βλέπουμε τα χαρτόκουτα στους δρόμους, τη μέρα που ο μελλοντικός «Βίκτωρ Ουγκώ» θα πιάσει το ασύρματο του πληκτρολόγιο για να γράψει την συνέχεια των «Αθλίων», θα είναι πια αργά για να ξεκινήσουμε την προσπάθεια να γυρίσουμε τον ήλιο....
Για τα υπόλοιπα και μ’ ένα υπόλοιπο αισιοδοξίας στην άκρη, δίνω το λόγο στο Ρίζο...


Από το Σικάγο στην Καισαριανή...». Από την Ορεστιάδα ως την Κρήτη και τα Γιάννενα ως την Καλαμάτα... Σε Θεσσαλία, Μακεδονία, Πελοπόννησο, Στερεά μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και με κορυφαία τη συγκέντρωση της Αθήνας, εργάτες και εργάτριες, νέοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, μετανάστες, άνεργοι τίμησαν τη μεγάλη γιορτή της εργατικής τάξης. Σε πάνω από 70 απεργιακές συγκεντρώσεις, χιλιάδες εργαζόμενοι πορεύτηκαν και διαδήλωσαν χτες με τα λάβαρα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου.

Στα χνάρια της Ιστορίας και της ταξικής πάλης, χιλιάδες και χιλιάδες, για μια χρονιά ακόμη, εμπιστεύτηκαν τις ταξικές δυνάμεις. «Κοκκίνισαν» οι δρόμοι και οι πλατείες από τις σημαίες του αγώνα. Με παλμό, μουσικές και συνθήματα περπατούσαν στη μεγάλη γιορτή της εργατιάς οι συγκεντρώσεις... Η σφραγίδα του ΠΑΜΕ, η σφραγίδα του αγώνα αποτυπώθηκε βαθιά και στην Πρωτομαγιά του 2008. Η πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Η ταξική αλληλεγγύη, η συμπαράσταση στους λαούς που αγωνίζονται, σαν κόκκινη κλωστή διαπερνούσε όλες τις συγκεντρώσεις. Η σταθερή γραμμή του ΠΑΜΕ, το πλατύ άνοιγμά του μέσα στην εργατική τάξη, η αποφασιστική του πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, το περιεχόμενο των διεκδικήσεών του, όλα τούτα εκφράστηκαν με τον πιο καταλυτικό τρόπο στην Εργατική Πρωτομαγιά.

Στις μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις έδωσαν το «παρών» νέες δυνάμεις. Εργάτες και εργάτριες που «κερδήθηκαν» στους μεγάλους αγώνες των ταξικών δυνάμεων για την Κοινωνική Ασφάλιση, στις κινητοποιήσεις για τους μισθούς και τα μεροκάματα, στην καθημερινή πάλη για την προστασία των ανέργων, το δικαίωμα στη δουλειά, στις διεκδικήσεις για δωρεάν Υγεία και Παιδεία. Αυτή η πλατιά συσπείρωση μέσα στο καμίνι των αγώνων είναι και το μεγάλο έπαθλο για τις ταξικές δυνάμεις. Είναι η νέα δύναμη, το νέο αίμα που θα δώσει ακόμα πιο αποφασιστική ώθηση στις μάχες που έρχονται.

Για να πλατύνει και να ατσαλωθεί το Μέτωπο του Αγώνα. Για να γίνει ακόμα πιο ισχυρός ο ταξικός πόλος. Για να παραμερίσουν ακόμα περισσότεροι εργάτες τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Για να δυναμώσει η γραμμή της ρήξης και της ανατροπής. Να ριζώσει και να ενισχυθεί η ταξική ενότητα και η λαϊκή συμμαχία. Γιατί μόνο στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που η εργατιά θα κάνει κουμάντο μπορούν «τα όνειρα να λάβουνε εκδίκηση...»

http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=2/5/2008&id=9701&pageNo=7&direction=1