Βλέποντας τον συρφετό των γουρουνοτόμαρων της ΟΝΝΕΔ, παράλληλα με το για 15η φορά ξαναδιάβασμα ενός βιβλίου του πολυαγαπημένου μου Βασίλη Ραφαηλίδη (κάτω δεξιά στο blog), έκανα μια ποικιλία σκέψεων για την κατάσταση αλλά θα ΄μαι επιλεκτικός και σύντομος.
Οι πολιτικοί απόγονοι των δολοφόνων του Τεμπονέρα (για να μην πάω πιο πίσω και μου ανέβει το αίμα στο κεφάλι) είχαν για άλλη μια φορά την τιμητική τους.
Πάλι συγχαρητήρια, πάλι αγαπούλες από τον Κώστα Τον Καραμανλή (χωρίς «Τον» ανάμεσα, δε γίνεται), πάλι «Μπράβο» στους μπράβους που βιαίως ή ολοκληρωτικά χουνταίως συνέβαλλαν στην προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Ταξικό «Ευχαριστώ» από τον τρέχοντα manager του ελληνικού κεφαλαίου, σε ότι πιο σιχαμερό (sorry, υπάρχουν κι άλλα) διαθέτει τούτος ο τόπος, τα στελέχη, κατά βάση, της ΟΝΝΕΔ. Τους ντερβέναγες, σύγχρονους μπουραντάδες της αστικής τάξης σε σχολειά και πανεπιστήμια.
Κάποτε, στα 17 μου είχα γράψει σε μια επιστολή φαινομενικά άσχετη με το θέμα, η οποία δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της (ευτυχώς) τα εξής: «η περιβόητη «συντηρητικοποίηση» του ατόμου αρχίζει, συνήθως, μετά τα 35 για να ολοκληρωθεί γύρω στα 50». Και μετά συνέχιζα, σε ένα επίπεδο σχετικά με το πως γίνεται να παραιτούνται από τον αγώνα 16χρονα παιδιά και να προβάλουν επιχειρήματα του τύπου «και τι καταφέραμε με τον αγώνα» κλπ.
Τότε είχα εκπλαγεί και στο «καπάκι» είχα απογοητευθεί βαθιά. Από τότε βέβαια έχουν αλλάξει πολλά, έμαθα πράγματα, όπως πχ. ότι δεν αρκεί να στεναχωριέμαι για τα παιδιά της Αφρικής ή να μην κάνω την προσευχή στο σχολείο για να ‘μαι «κομμουνιστής».
Κυρίως όμως έχω πάψει να είμαι τόσο απαισιόδοξος.
Παρ’ όλα αυτά βλέποντας τα ξετσίπωτα καθίκια, που περιμένουν -ποιος ξέρει- έναν διορισμό, μια θεσούλα; αραδιασμένα στην Ολυμπία να χειροκροτούν, επανήλθαν εκείνες οι σκέψεις. Πως αλήθεια θα πάει μπροστά ο ρημαδιασμένος ο τόπος άμα ότι πιο γόνιμο, ότι πιο «χρήσιμο» υλικό υπάρχει, η νεολαία, είναι ταγμένο-εγκλωβισμένο σε τέτοιες αντιλήψεις (είτε από συμφέρον ή όντως εξ ιδεολογίας, μου είναι, σχεδόν, αδιάφορο).
Το αφήνω προς συζήτηση. Και πετάγομαι αλλού.
Είναι γνωστό ότι οι αναρτήσεις μου κινούνται, και μάλλον θα συνεχίζουν να κινούνται, στην τροχιά ενός παλινδρομικού εκκρεμούς, από υπεριπτάμενες φαντασιώδεις ευθυμολογίες έως μανιασμένες ή μελαγχολικές, συναισθηματικά φορτισμένες εκτονώσεις. Κάπου εκεί ανάμεσα φαντάζομαι πως θα τρυπώνουν που και που νηφάλιες αναλύσεις για τρέχοντα ή άλλα ζητήματα καθώς και αφιερώματα σε ανθρώπους και γεγονότα της ιστορίας που εκτιμώ και σέβομαι.
Αυτά τα ολίγα και περιπεπλεγμένα σήμερα, μεταξύ επίκαιρης ανάρτησης και περιαυτολογίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου