Ραδιουργίες And The City

Απόγευμα Τετάρτης. Ψιλόβροχο. Ανοίγω το ραδιόφωνο…
Σταθμός 92.6, Ράδιο Έξαψη: Μελίνα Κανά, «…θα μπερδευτώ με τους εργάτες, θα πω τον πόνο μου στις γάτες…»

-Και δεν τον λες; Σάμπως τι με κόφτει εμένα;

Πρωί Πέμπτης. Κίνηση. Το 10άρι πηγαίνει σημειωτόν. Βάζω τα ακουστικά. Ράδιο ή mp3; Ράδιο καλύτερα, ν’ ακούσουμε και καμιά είδηση…
Σταθμός 94.6, Ράδιο Συμπρωτεύουσα: «Ένταση προκλήθηκε στην Βουλή νωρίτερα, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαπέλυσε…»

-Σαν τι να εξαπέλυσε; Βλακείες πάλι θα εξαπέλυσε.

Μεσημέρι Πέμπτης. Να μάθουμε τα χτεσινά αποτελέσματα του Τσάμπιονς Λιγκ, η Μπάρτσα θα το πάρει βρέξει-χιονίσει, αλλά όλα γίνονται…
Σταθμός 107.5, Ράδιο Σέντερ Μπακ: «Η οικογένεια του Άρεως θα προασπίσει τα συμφέροντα του συλλόγου κόντρα σε αυτούς που…»

-Ποια οικογένεια του Άρεως; Εγώ στην οικογένεια του Παόκεως ανήκω.

Βράδυ Πέμπτης. Α, έχει αφιέρωμα στους Wasp. Ναι δε λέω, ποζεριά, αλλά καλή φάση…
Σταθμός 105.7, Metal FM: «Υou ‘re frozen, when your heart ‘s not open…»

-Τι διάολο; Εγώ Wasp περίμενα, τώρα πως ξεφύτρωσε η διασκευή Μαντόνα σε Μέταλ, ένας θεός ξέρει.

Όλα εξελίσσονται ειδυλλιακά στο Βασίλειο της Δανυμαρκίας.

Ούτε απολύσεις έγιναν στα Τζάμπο, ούτε οι μπράβοι απείλησαν κανέναν εργαζόμενο, ούτε στο Καζίνο απαγόρευσαν την συνδικαλιστική δραστηριότητα, ούτε κανένας παίρνει 600 ευρώ, ούτε κανένας δουλεύει 12ωρα.

Μούγκα. Μούγκα σας λέω. Τουμπεκί. Κουβέντα καμία.

Γιατί σε κάθε, μα κάθε διαφημιστικό διάλειμμα σε σχεδόν όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Θεσσαλονίκης δύο είναι οι διαφημίσεις που παίζονται και ξαναπαίζονται και ξαναπαίζονται. Των Τζάμπο, όπου «δεν έχει τι να βάλει, η γριά στο καρναβάλι» και του Καζίνο Χάγιατ Ρήτζενσι όπου υπάρχει «δωρεάν ποτό για όλους έως τις 8μμ».

Όλα εξελίσσονται ειδυλλιακά στο Βασίλειο της Δανυμαρκίας.

Γεια σου ρε ελεύθερη αγορά με τα ωραία σου, πασπαλισμένη με την άχνη της πολυφωνίας σου. Άχνα δεν έβγαλες! Μπορεί να μην είσαι στα ντουζένια σου, δεν είμαστε δα και στο Μανχάταν του 1910, αλλά κρατάς γερά τα μπόσικα. Ένα φανταιζί τροπάρι έχεις και συ για να μας τη λες εμάς τους «κρατιστές», τους παρωχημένους κεντρικοσχεδιαστές, ότι στον καπιταλισμό μπορεί μεν να ψοφάς της πείνας, αλλά τουλάχιστον μπορείς να λες ελεύθερα, ανέμελα, αβασάνιστα και αγόγγυστα την αποψάρα σου, το μακρύ σου και το κοντό σου.

Έτσι. Απλά. Ελεύθερα. Συναρπαστικά.

Για πόσο ακόμα;