"ΕΑΑΚίτες: ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ" (αποκλειστικά αποσπάσματα)

ΕΑΑΚίτες: ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ
ΣΤ’ Αναθεωρημένη Έκδοση (ρηβάιζντ εντίσιον)
Εκδόσεις Αλιάκμονας, 2008

απόσπασμα από τον πρόλογο του Δημοσθένη Λιακόπουλου

[...] Το βιβλίο του Λαικού Στρώματος με τη ραφινάτη, στρωτή γραφή και την γαλβανισμένη εκφραστικότητα είναι ένα επίτευγμα που με παραστατικό τρόπο διεισδύει στο φαινόμενο των «Ε», των ΕΑΑΚ, της μυστικής αυτής κυβέρνησης που όπως έχει αναφέρει και ο γέροντας Παπάριος «είναι αναρχοκένταυροι, δηλαδή αναρχικοί από τη μέση και πάνω και αριστεροί (sic) από τη μέση και κάτω». [...] Αλλά όπως μας λένε και τα πρωτόκολλα των Στεκιών της Σιών: «ο Καιρός Γαρ Εγγύς, και οι αμαρτωλοί Μεταλλειολόγοι και Αρχιτέκτοναι είθε εγκλεισθώσιν εις τα Τάρταρα της Γης ίνα μη προβώσιν εις καταλήψεις και άλλα τινά ανομήματα».

αποσπάσματα (ανρέιτηντ)

[...] Ήμουνα τότε πρώτο καιρό φοιτητής, μικρός και άβγαλτος. [...] «Αναρχικοί όχι, Ελευθεριακοί είμαστε», μου ‘πε με ζέση ο Εαακίτης. Ααά, όλα κι όλα. Και έτσι και γιουβέτσι. Κρατάμε την σημαία ότι είμαστε οι πιο αδιάλλακτοι κομμουνισταράδες αλλά για να μην δυσαρεστήσουμε την μάζα των ευπρεπών μπαχαλοειδών που έχει συρρεύσει στα «σχήματα» πετάμε καμιά τουφέκια έτσι για να μην τρίζουν και τα κόκκαλα του Μπακούνιν [...]

[...] Ανέβαινα τη Μελενίκου ανέμελος μια μέρα κρατώντας τον Ριζοσπάστη με προφανή σκοπό να πιω καφέ με φίλους αλλά πριν πιω την πρώτη γουλιά, να ρίξω μια ματιά στη δεύτερη σελίδα, στον Θανάση τον Λεκάτη που τον πάω πολύ. Κατεβαίνουν δυο γνωστοί μου Εαακίτες, το δίδυμο της συμφοράς, ένας από ΤΕΙ και ο κολλητός του απ’ το ΑΠΘ, και μου λέει ο τεϊτζής, Νεολαίος Κομμουνιστής Απελευθερωτής συν τοις άλλοις: «Τι λέει, διαβάζουμε το όργανοοο;» (έτσι, με μακρόσυρτο όμικρον). Και του απαντάω: «Τουλάχιστον, εμείς έχουμε όργανο, και το χρησιμοποιούμε...» Αυτό ήταν. Του την είπα. Του την είπα όσο να ‘ναι. Βέβαια η φαλλοκρατία και ο σεξισμός που λένε, πήγε σύννεφο αλλά σημασία έχει ότι έφαγε την ταξική μου χλαπάτσα στα μούτρα, και μάλιστα με το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο. [...]

[...] παίρνει το λόγο στη συνέλευση ο γνωστός μουσάτος γόης των ΕΑΑΚ στο ΤΕΙ. Και αρχίζει ένα λίβελο στην κυβέρνηση κι από ‘δω παν κι άλλοι: «το μπούλο η Γιαννάκου», οι «πραίτορες του Πολύδωρα», «οι μπάτσοι που βαράνε» και ξανάμανά «τον μπούλο η Γιαννάκου». Λύσσαξε ο Εαακίτης. Τη μάτιαξε την άλληνα όπως αποδείχτηκε. [...] Μετά το τέλος της συνέλευσης και καθώς είχαμε πάρει τους Δαπίτες φαλάγγι και καθόμουνα σε μια γωνιά να ηρεμήσω, έρχεται μια συμφοιτήτρια συνάμενη κουνάμενη και με ρωτάει: «Ο Τάδε δικός σας είναι; ο Τάδε είναι φίλος σου; Σας είδα που τρώγατε μαζί στη λέσχη, που κάνατε πως το λένε, συντονισμένη επιτροπή, συντονιστική, του Τάδε το τηλέφωνο το έχεις;». Από μέσα μου βέβαια έβραζα σε φάση κάπως έτσι: «Τώρα πού να σου εξηγώ κυρά μου, ότι δεν είναι δικός μας και ότι δεν είμαι το χρυσό κουφέτο του κινήματος να κάνω κονέ. Ε, ρε που καταντήσαμε, προξενήτρες του Εαακίτη... Ένα κοινό πλαίσιο κάναμε, δεν ανέλαβα να τον αποκαταστήσω κι όλας. Και δηλαδή η δικιά μου τοποθέτηση δεν σου άρεσε, που χαιρέτησα τα ποτάμια των διαδηλωτών και κατήγγειλα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ; Ε; Δε σου γεμίζω το μάτι, δυο μέτρα παλικάρι, έστω και χωρίς τα μούσια; Τα μαλλιά τι τα ’χω δηλαδή; για μόστρα;» Τέλος πάντων. [...] Δε φαντάζεται κανένας πόσες μυριάδες φοιτήτριες από τις πιο απολιτίκ έως τις πιο «ψαγμένες», από τις πιο κυριλέ έως τις πιο «σκουλαρίκια στη μύτη» φάση ήρθαν να μου πουν τα καθέκαστα. Άι στο διάολο δηλαδή. Ξανθές, μελαχρινές, αδύνατες, χοντρές, όλες ήθελαν να βουτυρώσουν το ψωμί του Εαακίτη που λίγες μέρες νωρίτερα βουτύρωνε το ψωμί της κυβέρνησης και πάει βουτυρώνοντας [...]

[...] Διάβαζα μια εποχή, όχι την Εποχή, αυτή είναι ΑΚΟΑ φάση, αλλά το Πριν (του Πρινός, τω Πρινί κλπ), Εφημερίδα της Ανεξάρτητης Αριστεράς, της ανεξάντλητης αριστεράς λέω 'γω διότι πάνω που έχεις καταλάβει τι παίζει σου βγάζει λαγούς απ’ τα καπέλα. Διαβάζεις στην σελίδα 3 Δελαστίκ και σου λέει ότι «δεν υπάρχουν πλέον στιβαροί ηγέτες με κύρος σαν τον Ντε Γκωλ, τον Ταμερλάνο, τον Μαυροκορδάτο κλπ» και πιο μετά σελίδα 8 να σου ο αρθρογράφος ο άλλος, να σου λέει ότι «σπάμε το αστικό μπλοκ εξουσίας» κλπ. Ναι ρε παιδί μου, σπάστο το μπλοκ, αλλά χωρίς ηγέτες τι να σου κάνει ο λαός, η νέα βάρδια κλπ, πως θα κυβερνήσει; [...]

[...] Και εντάξει, την συγκεκριμένη Εαακίτισσα δε θα με χαλούσε να την έβλεπα και αλλιώς, όμως ο ίσκιος της αντιπαράθεσης είχε ρίξει βαριά τη σκιά του ανάμεσά μας. Όλο για κόκκινες ζώνες μου μιλούσε, δηλαδή είναι δυνατόν να κάνουμε συντονιστικό ρε συναδέλφισσα και εσύ τρία τέταρτα να μου μιλάς για τις κόκκινες ζώνες. Είναι λιγάκι αντιαισθητικό [...] Δεν ξέρω τι με τράβηξε πάνω της, να ‘ταν το αλαβάστρινο κορμί της; να ‘ταν το ότι όταν μιλούσε στην συνέλευση κουνούσε τα χέρια της σαν ράπερ από το Μπρονξ; πραγματικά δεν ξέρω [...] «ΝΑΡάρα μου εσύ», της φωνάζω από απέναντι. Μάλλον πρέπει να χάρηκε γιατί την είδα να αστράφτει ολάκερη. [...]

[...] Σε μια συνέλευση στο ΑΠΘ που παραβρέθηκα, καθώς είπα να πάρω παραστάσεις και από ΑΕΙ-φάση, έτυχα που λέτε, σε μια τοποθέτηση Εαακίτισσας, που κατέβαινε σε κοινό πλαίσιο με το Δίκτυο (τι πρωτότυπο). [...] Απαντούσε σε ερώτηση του στυλ «Γιατί αφού είστε κατά των οργάνων συνδιοίκησης συμμετέχετε κι όλας» κλπ. Και μετά από ένα σύντομο πρόλογο η αγαπητή Εαακίτισσα απάντησε: «Όσον αφορά τα όργανα συνδιοίκησης εμείς έχουμε πει και άλλες φορές ότι είμαστε Εντός Εκτός και Ενάντια. Ώπα, σκέφτηκα μέσα μου. Καλά, δεν διαφωνώ, είστε και ΕΝΑΝΤΙΑ, όμως κυρίως είστε ΜΕΡΑ, δηλαδή Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς, δηλαδή μια καλούτσικη μάζωξη από τροτσκιστές, μαοϊκούς και επαναθεμελιωτές (όποιος κατάλαβε κατάλαβε). Α, και την ΑΚΟ-Σ (Αυτόνομη Κομμουνιστική Οργάνωση Σερρών). Τώρα σε τι συνίσταται η κομμουνιστική αυτονομία των Σερραίων θα σας γελάσω, μάλλον στους ακανέδες θα συνίσταται (του Ρούμπου, γιατί του Βασάκη δε φτουράνε). Mέρα και Ενάντια που λέτε, αν και απ’ όσο έχω διαπιστώσει οι περισσότεροι Εαακίτες το ρίχνουν «σαλάμι», αν βέβαια δεν το ρίξουν Σύριζα γιατί έτσι τους είπε ο πατέρας τους που είχε κάνει και στο ΚΚΕ Εσωτερικού (άντε και Β’ Πανελλαδική, οι πιο αριστεροί). Τώρα θα μου πεις, «τι φταίνε τα παιδιά, τις Κυριακές είναι κλειστά τα σούπερ μάρκετ και μερικοί δεν προλαβαίνουν να αγοράσουν την αντικαπιταλιστική μορταδέλα τους» οπότε, το ρίχνουν Αλαβανέτο. Σωστό. Πάω πάσο. [...]

[...] Και σε κάποια στιγμή της τοποθέτησής του λέει: «Εγώ δε θέλω να πω ότι είμαι ο «Γαμάω» και μετά από ένα- δυο δευτερόλεπτα « ...που βέβαια είμαι!» [...] Αυτός ήταν Εαακίτης της προκοπής, όχι σαν τον άλλον [...]